“Στου χρόνου τον καθρέφτη” – 1981

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

1981: «Αλλαγή», σεισμοί, θύρα 7, λαίδη Ντι κι επιστροφή στα λαϊκά…

Το 1981, για την Ελλάδα ήταν ίσως η πιο «κομβική» χρονιά της μεταπολιτευτικής ιστορίας της. Οι εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου, αποτελούν ένα θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με «σημαία» του την περιβόητη «Αλλαγή», κατορθώνει να σχηματίσει κυβέρνηση ισχυρής λαϊκής εντολής και αποδοχής. Συγκεντρώνει το 48,06 % των ψήφων και ξεκινά τη σχεδόν απόλυτη πολιτική κυριαρχία του στη δεκαετία του ’80…

Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία «υποχρεώνεται» να εκλέξει νέο αρχηγό για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμισι χρόνο, καθώς ο Γεώργιος Ράλλης παραιτείται από την ηγεσία μετά τη βαριά εκλογική ήττα. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είναι ο διάδοχός του, αφού υπερισχύει άνετα των συνυποψηφίων του, Κωστή Στεφανόπουλου και Ιωάννη Μπούτου στις εσωκομματικές εκλογές.

Λίγους μήνες πριν, η κυβέρνηση Ράλλη κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει τον «πονοκέφαλο» που της προκάλεσε ο θάνατος της πρώην βασίλισσας Φρειδερίκης. Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στην απόφαση να γίνει η ταφή στο Τατόι ήταν οξύτατες και τελικώς, δόθηκε ειδική άδεια λίγων ωρών στον έκπτωτο μονάρχη Κωνσταντίνο και την οικογένειά του, ώστε να παραβρεθούν στη νεκρώσιμη ακολουθία, η οποία έλαβε χώρα υπό αυστηρά αστυνομικά μέτρα.

Ωστόσο, πριν τον πολιτικό «σεισμό» του φθινοπώρου, μεγάλο τμήμα της νότιας Ελλάδας συνταράσσεται από διαδοχικά και φονικά χτυπήματα του Εγκέλαδου. Τη νύχτα της 25^ης Φεβρουαρίου, ένας ισχυρότατος σεισμός μεγέθους 6,6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους του Κορινθιακού κόλπου, συγκλονίζει την Αθήνα κι αφήνει πίσω του 16 νεκρούς και δεκάδες τραυματιών.

Την ίδια στιγμή, οι περιοχές και κυρίως τα χωριά γύρω από τον Κορινθιακό, θυμίζουν βομβαρδισμένα τοπία, καθώς πολλά σπίτια καταρρέουν και οι κάτοικοι από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκονται άστεγοι στο δρόμο. Και σα να μην έφτανε αυτό, στις 4 Μαρτίου η μανία του Εγκέλαδου εκδηλώνεται ξανά με 6,2 Ρίχτερ κι έχει ως αποτέλεσμα μεγάλες καταστροφές στη Βοιωτία, ενώ γίνεται ιδιαίτερα αισθητή και στην πρωτεύουσα.

Ωστόσο, τα τραγικά γεγονότα δε σταματούν εδώ. Στις 8 Φεβρουαρίου, λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, 19 νέοι χάνουν τη ζωή τους στα σκαλιά της θύρας 7 του σταδίου Καραϊσκάκη, ελάχιστα λεπτά μετά το θριαμβευτικό 6-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, στο ντέρμπι κορυφής του πρωταθλήματος. Λίγες μέρες αργότερα, θα υποκύψουν άλλοι δύο κι έτσι ο μακάβριος κατάλογος θα φτάσει τα 21 θύματα.

Δεκάδες είναι και οι τραυματίες που μεταφέρονται στο «Τζάνειο» νοσοκομείο του Πειραιά, ενώ σκηνές αλλοφροσύνης επικρατούν εκεί από γονείς και συγγενείς που σπεύδουν κατά συρροή, για να μάθουν τι απέγιναν τα προσφιλή πρόσωπά τους. Κι όλα αυτά, για μια πόρτα που δεν άνοιξε ποτέ κι ένα τουρνικέ που δε μετακινήθηκε από την είσοδο. Φυσικά, ουδείς υπεύθυνος πλήρωσε για τις τόσες αδικοχαμένες ψυχές…

Οι εμπρησμοί μεγάλων κεντρικών πολυκαταστημάτων της Αθήνας συνεχίζονται, με τον «Κλαουδάτο» και το «Ατενέ» να διαδέχονται τον «Κατράντζο» και το «Μινιόν».

Στο εξωτερικό, οι απόπειρες δολοφονίας του «φρέσκου» προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν και του Πάπα Ιωάννη Παύλου συγκλονίζουν τον πλανήτη. Ο πρώτος, παραλίγο να έχει την «τύχη» του Τζων Κένεντι, εξαιτίας ενός τρελού που ήθελε να …εντυπωσιάσει τη γνωστή ηθοποιό Τζόντι Φόστερ με την οποία είχε εμμονή, ενώ ο Πάπας λίγο έλειψε να γίνει το επόμενο θύμα ενός Τούρκου ακροδεξιού ο οποίος το 1979 είχε δολοφονήσει τον εκδότη της εφημερίδας «Μιλιέτ» Αμπντί Ιπεκτσί.

Δεν είχε όμως την ίδια τύχη και ο πρόεδρος και πρωθυπουργός της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ, ο οποίος δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο, κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής παρέλασης στο Κάιρο.

Πάντως, το μεγάλο γεγονός του 1981 ήταν οι λαμπεροί γάμοι του πρίγκιπα Κάρολου με τη μόλις 19χρονη λαίδη Νταϊάνα Σπένσερ τον Ιούλιο, στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Η πανέμορφη πριγκίπισσα εκείνη την ημέρα έκανε το μεγαλύτερο λάθος της σύντομης ζωής της, καθώς πέρασε περίπου 15 δυστυχισμένα χρόνια στο πλάι ενός ανάξιου και -επιεικώς- μέτριας πνευματικής αντίληψης συζύγου, ο οποίος ουδέποτε διέκοψε τις σχέσεις με την ερωμένη του Καμίλα Πάρκερ-Μπόουλς και της δημιούργησε πολλά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος της «θλιμμένης πριγκίπισσας», η οποία βρήκε τραγικό θάνατο το 1997 στην προσπάθειά της ν’ αποφύγει τους παπαράτσι που την κυνηγούσαν σχεδόν σε όλη την «πριγκιπική» ζωή της…

Όσον αφορά τα εντός των συνόρων πεπραγμένα του τραγουδιού, η λαϊκή μουσική επέστρεψε δριμύτερη στις προτιμήσεις των Ελλήνων. Οι διάφορες κομπανίες που δημιουργήθηκαν (Αθηναϊκή, Οπισθοδρομική, Ρεμπέτικη κ.α.), έφεραν εκ νέου το λαϊκό τραγούδι στο προσκήνιο κι έτσι άρχισε το «ξέδομα» του λαού μας, ο οποίος είχε κουραστεί από τα «πολιτικοκοινωνικά» άσματα των προηγούμενων χρόνων.

Προς αυτή την κατεύθυνση, η Γλυκερία κάνει την πρώτη μεγάλη δισκογραφική επιτυχία της με τα «Σμυρναίικα», που επανέρχονται στο προσκήνιο με τη φωνή της και τη «χρυσώνουν» εμπορικά.

Από τις σημαντικότερες στιγμές της χρονιάς, η κυκλοφορία των «Τραγουδιών της χτεσινής μέρας» με τη Χάρις Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη σ’ ένα μαγικό μουσικό ταξίδι άλλων εποχών, ενώ η Αλεξίου ηχογραφεί «Τα τραγούδια της γης μου», έναν εξαιρετικό δίσκο με δημοτικά «διαμάντια» του τόπου μας, ο οποίος όμως δεν είχε την ανάλογη εμπορική υποδοχή…

Από εκεί και πέρα, ο Κώστας Τριπολίτης είναι το κυρίαρχο πρόσωπο όσον αφορά το στίχο. Ο Μίκης Θεοδωράκης συνεργάζεται μαζί του σε δύο «κύκλους» τραγουδιών («Ραντάρ» με το Γιώργο Νταλάρα και «Επιβάτης» με τη Μαρία Φαραντούρη), ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει τα «Σκουριασμένα χείλια» για τη Βίκυ Μοσχολιού πάλι σε δικούς του στίχους, ενώ το ίδιο κάνει και ο Δήμος Μούτσης με το «Φράγμα».

Σημαντική στιγμή για το Θεοδωράκη, είναι η ολοκλήρωση της μελοποίησης του “Canto General” του Πάμπλο Νερούντα, το οποίο αποτελείται από συνολικά 13 μέρη (μαζί μ’ ένα «ρέκβιεμ» που έγραψε ο συνθέτης για τον ποιητή). Θα το παρουσιάσει για πρώτη φορά τον Απρίλιο στο Ανατολικό Βερολίνο και η υποδοχή θα είναι θριαμβευτική, ενώ στην Ελλάδα το έργο θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο σε τριπλό δίσκο βινυλίου μέσα σε πολυτελή «κασετίνα», ηχογραφημένο «ζωντανά» στο Μόναχο…

Παράλληλα, ο Μάνος Χατζιδάκις διοργανώνει για πρώτη φορά τους «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» στην Κέρκυρα, με στόχο να δώσει τη δυνατότητα σε νέους δημιουργούς κι ερμηνευτές να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Οι αντιδράσεις είναι πολλές, κυρίως από τους εκπροσώπους του πνέοντος τα λοίσθια Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης…

Κατά τα άλλα, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάζεται με το Γιώργο Χατζηνάσιο στα «Συναξάρια», Μαρινέλλα, Πάριος, Πουλόπουλος και Βοσκόπουλος ηχογραφούν νέες μεγάλες επιτυχίες, ενώ ο Στράτος Διονυσίου βρίσκεται και πάλι στην κορυφή του λαϊκού τραγουδιού, συνεχίζοντας την επιτυχημένη πορεία του που ξεκίνησε το 1980.

Στον αντίποδα, φεύγουν από τη ζωή ο θεατράνθρωπος Δημήτρης Ροντήρης, ο στιχουργός Πολ Νορ και ο άλλοτε δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής Χρηστάκης, ο οποίος πέθανε μόνος και ξεχασμένος απ’ όλους…

Ώρα λοιπόν να γυρίσουμε το ρολόι 33 χρόνια πίσω και να θυμηθούμε τις σημαντικότερες μουσικές στιγμές του 1981…

«Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας» 

Πρόκειται για μια πραγματικά μαγική στιγμή στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, με δύο από τις μεγαλύτερες φωνές του 20ού αιώνα να ενώνουν τις «δυνάμεις» τους και να παρουσιάζουν μια δουλειά άρτια από πάσης πλευράς, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1981.

Αφορμή γι’ αυτή, στάθηκε η τηλεοπτική εκπομπή «Μικρές νυχτερινές μουσικές» της αείμνηστης Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου. Σύμφωνα με αφήγηση της Δήμητρας Γαλάνη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο που συνοδεύει τη συλλογή δέκα CD «Εφ’ όλης της ύλης» που κυκλοφόρησε το 2000 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των τριάντα χρόνων της καριέρας της, εκεί η ίδια και η Χάρις Αλεξίου παρουσίασαν ένα ρεπερτόριο που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και ο κόσμος πιστεύοντας ότι υπάρχει σε δίσκο, άρχισε να το ψάχνει.

Τότε λοιπόν, οι δυο τους αποφάσισαν να μπουν στο στούντιο και να ηχογραφήσουν «χωρίς πρόγραμμα» κάποια αγαπημένα τους τραγούδια, συνοδεία κιθάρας και φυσαρμόνικας. Το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό, αφού οι πωλήσεις ξεπέρασαν τις 100.000 αντίτυπα. Από το «νέο κύμα» μέχρι τα λαϊκά του Μάνου Λοΐζου κι από το Μίκη Θεοδωράκη και το Μάνο Χατζιδάκι μέχρι το “The house of rising sun”, οι δυο τραγουδίστριες καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ρεπερτορίου και δίνουν άλλη διάσταση σε τραγούδια που είτε ήταν από χρόνια καθιερωμένα, είτε είχαν μείνει στη «σκιά».

Πάντως, έχω την εντύπωση ότι αυτός ο δίσκος πρέπει να ηχογραφήθηκε τουλάχιστον ένα χρόνο πριν κυκλοφορήσει. Και το λέω γιατί περιλαμβάνει τον «Αρχηγό» στην ίδια εκτέλεση με την Αλεξίου που υπάρχει και στο διπλό άλμπουμ «Ο Μάνος Λοΐζος: Πρώτες εκτελέσεις» που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1979. Εκτός αν το κομμάτι «μεταφέρθηκε» αυτούσιο στα «Τραγούδια της χτεσινής μέρας»…

Συν τοις άλλοις, η Γαλάνη μέσα από το βιβλίο που αναφέραμε παραπάνω επισημαίνει ότι ο Λοΐζος είχε ενθουσιαστεί με τις επανεκτελέσεις των τραγουδιών του που υπάρχουν στο δίσκο που εξετάζουμε κι έτσι, της είχε προτείνει να συμμετάσχει στο «Για μια μέρα ζωής», που ήταν και ο τελευταίος του αξέχαστου και αγαπημένου συνθέτη. Εκείνος όμως κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1980 και «Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας» τον Απρίλιο του 1981.

Εν πάση περιπτώσει, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Πρόκειται για ένα δισκογραφικό αριστούργημα, με τις δύο τραγουδίστριες να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών και στα 15 κομμάτια, με ξεχωριστή στιγμή τις διφωνίες τους. Μαγεία από την αρχή μέχρι το τέλος…

«Φράγμα» 

Ο δίσκος που ουσιαστικά αναγγέλλει τη δεύτερη περίοδο της καριέρας του Δήμου Μούτση, ο οποίος πλέον αποφασίζει να ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του, με την προτροπή του αείμνηστου διευθυντή της LYRA Αλέκου Πατσιφά. Έχοντας ήδη πίσω του δεκαπέντε χρόνια γεμάτα μεγάλες «ελαφρολαϊκές» επιτυχίες, αλλά και τρία σπουδαία έργα («Άγιος Φεβρουάριος», «Συνοικισμός Α’» και «Τετραλογία»), κυκλοφορεί το «Φράγμα» το καλοκαίρι του 1981 πάνω σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη, επιχειρώντας μια καλλιτεχνική στροφή τόσο στο ύφος, όσο και στην ερμηνεία των δημιουργιών του.

Μέσα σ’ αυτό το δίσκο, υπάρχει ένα πραγματικά πολύ μεγάλο και κλασικό τραγούδι. Μιλάω φυσικά για το «Δε λες κουβέντα», με την επιβλητική φωνή της αξέχαστης Σωτηρίας Μπέλλου να δεσπόζει και το Μούτση να το «γλυκαίνει» μ’ ένα ρεφρέν «μπελκάντο». Σημειωτέον ότι η Μπέλλου δεν είχε ιδέα γι’ αυτό, αφού στο στούντιο τραγούδησε μόνο τα κουπλέ και πίστευε ότι έτσι είναι το κομμάτι…

Η μεγάλη ρεμπέτισσα, από το 1975 είχε ήδη κάνει ένα «άνοιγμα» προς τους σύγχρονους συνθέτες, τραγουδώντας το πασίγνωστο «Ζεϊμπέκικο» του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά και το 1980 με το δίσκο «Λαϊκά προάστια» του Ηλία Ανδριόπουλου, με τα υπέροχα «Πλατεία Βάθης» και «Μη κλαις». Έτσι κι εδώ, εκτός από το «Δε λες κουβέντα», ερμηνεύει τη «Νταλίκα» που επίσης ακούστηκε αρκετά και το «Στον ίδιο παρανομαστή».

Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ενώ εκτός από τα τρία τραγούδια της Μπέλλου, έγινε πολύ γνωστό και το “Delenda est”, ή πιο απλά «Ερηνούλα μου».

«Σμυρνέικα»

Τι γίνεται όταν μία από τις σπουδαιότερες φωνές των τελευταίων 35 ετών αποφασίζει να τραγουδήσει σμυρναίικα τραγούδια; Πολύ απλά, χαλασμός κόσμου. Αυτό συνέβη το 1981, όταν η Γλυκερία ηχογράφησε 13 από τα «διαμάντια» της μουσικής των χαμένων πατρίδων και πλέον καθιερώθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες που ανέδειξε ποτέ η χώρα μας.

Η εξ Αγίου Πνεύματος Σερρών τραγουδίστρια, μέχρι τότε αποτελούσε μιαν «ελπίδα» για το ελληνικό τραγούδι, έχοντας κάνει καλές συνεργασίες και το 1980 τον πρώτο προσωπικό δίσκο της. Ωστόσο, με τα «Σμυρνέικα» προκαλεί μεγάλη αίσθηση κι αυτό φαίνεται από τις πωλήσεις, οι οποίες ξεπέρασαν τις 70.000 αντίτυπα. Είναι ο πρώτος από μια σειρά χρυσών και πλατινένιων δίσκων που περιμένουν τη Γλυκερία, η οποία ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’80 βρισκόταν επί μονίμου βάσεως στην κορυφή των charts της εποχής, συνδυάζοντας την εμπορικότητα με την ποιότητα.

Η φωνή της – «κομμένη και ραμμένη» για τέτοιου είδους τραγούδια – αποδίδει κατά τρόπο μοναδικό ένα μέρος των θησαυρών της παραδοσιακής μας μουσικής. Τραγούδια που για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένα, επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο μέσω της Γλυκερίας, που όπως αποδείχτηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν, δεν επέλεξε το συγκεκριμένο υλικό για εμπορικούς λόγους, αλλά επειδή το λάτρευε και ακόμη και σήμερα σε κάθε ευκαιρία το ξαναφέρνει στην επιφάνεια.

Η μεγάλη επιτυχία που βγήκε σε πρώτη φάση από το δίσκο είναι το «Τι σε μέλλει εσένανε» και κατά δεύτερο λόγο «Η μπολσεβίκα», «Ο Μποχόρης» και το «Σκερτσοπεταχτό». Ωστόσο, όλα τα τραγούδια είναι πραγματικά ένα κι ένα κι έχουν τη δική τους ξεχωριστή αξία.

Πέρα από την εκπληκτική ερμηνεία της τραγουδίστριας, θα πρέπει να σταθούμε και στην ορχήστρα που αποτελείται από κορυφαίους μουσικούς: Αριστείδης Μόσχος σαντούρι και μουσική επιμέλεια, Γιώργος Κόρος βιολί, Βασίλης Ηλιάδης ούτι και λαούτο, Γιώργος Στεφανίδης και Χρήστος Χαλκιάς κανονάκι, Νίκος Σαμπαζιώτης κιθάρα, Σπύρος Λιβιεράτος και Αλέξανδρος Διαμαντής κρουστά. Το παίξιμό τους δε διαφέρει σε τίποτε από τις παλιές σμυρναίικες ορχήστρες και συμβάλλουν αποφασιστικά στο να βγει ένα αριστούργημα…

«Τα συναξάρια» 

Η πρώτη -και δυστυχώς τελευταία- δισκογραφική συνεργασία του Γιώργου Χατζηνάσιου με τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο, η οποία προκάλεσε αίσθηση το 1981 που κυκλοφόρησε. Κι αυτό γιατί ο τραγουδιστής είχε διαμορφώσει ένα ρεπερτόριο εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το αντίστοιχο του συνθέτη και φαινομενικά οι δρόμοι τους δε γινόταν να συναντηθούν. Ο ένας του λεγόμενου «εμπορικού» τραγουδιού, ο άλλος του «έντεχνου» κι «ελαφρολαϊκού».

Χαρακτηριστικά, ο Χατζηνάσιος σε συνέντευξή του αρκετά χρόνια μετά είχε αναφέρει: «Όταν μου πρότεινε η εταιρεία να κάνω ένα δίσκο με το Μητροπάνο, αρχικά δε μου άρεσε η ιδέα. Αναρωτιόμουν τι τραγούδια θα μπορούσα να γράψω για ένα τραγουδιστή που έχει σουξέ το «Τι το θες το κουταλάκι». Ωστόσο, όταν τον γνώρισα και ξεκινήσαμε τη δουλειά, άλλαξα εντελώς την άποψή μου».

Η αλήθεια είναι ότι ο Μητροπάνος είχε αποδείξει ότι μπορούσε να ερμηνεύσει έργα υψηλής αισθητικής (όπως για παράδειγμα ο «Άγιος Φεβρουάριος»), ασχέτως αν στο ευρύ κοινό έγινε πιο γνωστός με «εμπορικό» ρεπερτόριο, στηριγμένο σε συνθέσεις κυρίως του Σπύρου Παπαβασιλείου και του Τάκη Μουσαφίρη.

Με τα «Συναξάρια» κάνει μια στροφή στη μέχρι τότε πορεία του, ενώ και ο Χατζηνάσιος δημιουργεί μελωδίες που να ταιριάζουν στο στυλ του ερμηνευτή. Το περίεργο είναι ότι από το άλμπουμ δεν «περπάτησαν» τόσο τα λαϊκά τραγούδια του, όσο οι μπαλάντες.

Πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο, γεμάτο υπέροχα κομμάτια που σχεδόν όλα έγιναν γνωστά και οδήγησαν σε πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται τα «Η αγάπη χάθηκε», «Μη παραπονιέσαι τώρα», «Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης», «Στη μνήμη ενός παλιού ρεμπέτη», «Μια παρέα είμαστε» και «Γύρνα το φύλλο», χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα. Μοναδικά τραγούδια, ερμηνευμένα υποδειγματικά από τον σπουδαίο και αείμνηστο καλλιτέχνη.

«Ορίζοντες»

Δεδομένο πρώτο: Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος. Δεδομένο δεύτερο: Μία από τις δέκα – κατά την προσωπική μου άποψη – σπουδαιότερες γυναικείες φωνές των τελευταίων 40 ετών. Συνδυασμός αυτών των δύο: Ένας δίσκος αριστούργημα…

Κάπως έτσι θα μπορούσε να γίνει μια «κωδικοποιημένη» αναφορά στους «Ορίζοντες» του Γιάννη Μαρκόπουλου, με ερμηνεύτρια τη σύζυγό του, Βασιλική Λαβίνα. H συγκεκριμένη τραγουδίστρια είναι από τις αγαπημένες μου και η φωνή της με «πειράζει» ακόμη κι όταν τραγουδά μέτρια ή αδιάφορα κομμάτια, όπως στις δύο πρώτες προσωπικές δισκογραφικές της δουλειές («Πες μου» το 1977 και «Δυο σταγόνες ευτυχίας» το 1979).

Ωστόσο, την άνοιξη του 1981 έρχεται η «τρίτη και φαρμακερή». Ο τίτλος του άλμπουμ ταιριάζει απολύτως στο όλο κλίμα, καθώς πραγματικά με τις ερμηνείες της άνοιξε νέους ορίζοντες στο ελληνικό τραγούδι, ασχέτως αν δεν έγινε ποτέ το «μεγάλο» όνομα, παρά το γεγονός ότι το άξιζε. Αυτό βεβαίως δεν έχει καμία σημασία, καθώς εκείνοι που ξέρουν ν’ ακούν καλή μουσική, τη γνωρίζουν και την εκτιμούν…

Οι «Ορίζοντες» έχουν ως βασική θεματολογία τους «διάφορες εντυπώσεις μέσα απ’ την πόλη», όπως σημειώνει στο εσώφυλλο του δίσκου ο συνθέτης, ο οποίος επίσης εκφράζει την αγάπη του «για την αγωνιστικότητα της γυναίκας» μέσα στην κοινωνία.

Περιλαμβάνονται εξαιρετικά στην πλειοψηφία τους κομμάτια -με πιο γνωστά το «Τραγουδώ-τραγουδώ» και τη «Νέα Ιωνία»-, ενώ οι ερμηνείες της Λαβίνα είναι πραγματικά μοναδικές.

Υπάρχει και η μελοποίηση ενός χορικού του Αριστοφάνη από τις «Εκκλησιάζουσες» σε μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, το «Ώρα-ώρα». Γενικότερα, πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ, που αξίζει τον κόπο ν’ ανακαλύψετε όσοι δεν το έχετε ήδη στη δισκοθήκη σας.

«Σκουριασμένα χείλια» 

Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Σταμάτη Κραουνάκη κι αυτή που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό, πάνω σε «ιδιόρρυθμους» στίχους του Κώστα Τριπολίτη κι ερμηνεύτρια την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1981 και η συγκεκριμένη επιλογή της ερμηνεύτριας εξέπληξε πολλούς, καθώς ένα χρόνο πριν είχε κάνει τεράστια επιτυχία με τα «Αρχοντορεμπέτικα» και με τα «Σκουριασμένα χείλια» άλλαζε εντελώς ύφος, τραγουδώντας κομμάτια που μέχρι τότε δεν είχε συνηθίσει το κοινό της.

Ο χρόνος όμως δικαιώνει τις αξίες κι έτσι μπορεί μεν το άλμπουμ τον πρώτο καιρό να μη «περπάτησε» εμπορικά, ωστόσο μέσα στις τρεις και πλέον δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε, θεωρείται ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Τουλάχιστον έξι από τα δώδεκα τραγούδια έγιναν – άμεσα ή αργότερα – γνωστά και πια θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι του ρεπερτορίου της αείμνηστης Βίκυς Μοσχολιού.

Η ίδια μάλιστα είχε περιγράψει με το γνωστό γλαφυρό της τρόπο τη γνωριμία της με το συνθέτη: «Όταν πήγα στο σπίτι του και κάθισε στο πιάνο, δεν ήξερε καλά-καλά να παίζει και χτυπούσε τα πλήκτρα μ’ ένα δάχτυλο», έλεγε χαρακτηριστικά…

Εκτός από τον Τριπολίτη, σε δύο τραγούδια έγραψε στίχους ο ίδιος ο Κραουνάκης και σ’ άλλο ένα η πρωτοεμφανιζόμενη Λίνα Νικολακοπούλου, ένα δίδυμο που έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία στο χώρο του τραγουδιού και να φέρει κάτι νέο.

Καλύτερες και πιο γνωστές στιγμές του δίσκου είναι τα «Το κόκκινο κουμπί», «Ηλεκτρισμένα», «Συχνότητα», το πανέμορφο «Πώς έφυγες», «Να σου λερώνω το φιλί» και το ντουέτο Μοσχολιού-Ζαμπέτα «Επεμβαίνεις». Προσωπικά, μου αρέσει πολύ και το «Έτσι κι αλλιώς»…

«Καλά είναι κι έτσι» 

Πρόκειται για το δίσκο που διαφοροποιεί εντελώς την τραγουδίστρια από τα πεπραγμένα της εταιρείας που την ήθελε «εμπορική», μέσα στο γενικότερο ανάλογο πνεύμα που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στις τάξεις της.

Ενώ λοιπόν το λαϊκό τραγούδι επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο κυρίως μέσα από τις διάφορες κομπανίες που συστήνονται ανά την Ελλάδα, η Δήμητρα Γαλάνη κυκλοφορεί το Νοέμβριο του 1981 το «Καλά είναι κι έτσι», μ’ ένα ύφος εντελώς διαφορετικό σε σχέση μ’ εκείνο που «πουλούσε», σύμφωνα με τις πρακτικές των εταιρειών.

Θεωρώ ότι μαζί με τις «Λεπτομέρειες», τον «Ατέλειωτο δρόμο» και το «Κανονικά», αυτή η τετράδα είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε σε «προσωπικό» επίπεδο η ερμηνεύτρια στην καριέρα της, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω τη γενικότερη εξαιρετική πορεία της στα μουσικά μας πράγματα.

Στο «Καλά είναι κι έτσι» συναντάμε μια διαφορετική Γαλάνη όχι τόσο φωνητικά, όσο ερμηνευτικά. Επιλέγει «περίεργα» και «ατμοσφαιρικά» κομμάτια, στα οποία κυριαρχούν το πιάνο, τα ντραμς, τα βιολιά και οι κιθάρες, υποδειγματικά ενορχηστρωμένα από τον Κώστα Γανωσέλη και τα αποδίδει εξαιρετικά, φανερώνοντάς μας την ευρεία τραγουδιστική της γκάμα.

Παράλληλα, δίνει την ευκαιρία στη Λίνα Νικολακοπούλου να κάνει το δισκογραφικό της ντεμπούτο με τέσσερα τραγούδια, εκ των οποίων το «Δεν είναι η αγάπη ζωγραφιά» μελοποιημένο από το Γιάννη Σπανό είναι πραγματικά υπέροχο. Τα καινούργια κομμάτια του συνθέτη που ακούμε εδώ, είχαν παρουσιαστεί για πρώτη φορά λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, σε συναυλία του στο Λυκαβηττό.

Εξάλλου, υπάρχει το «Σαν με κοιτάς» σε δεύτερη εκτέλεση μετά από εκείνη του Γιάννη Φέρτη και της Αφροδίτης Μάνου δέκα χρόνια νωρίτερα, στο φιλμ «Εκείνο το καλοκαίρι». Κατά τη γνώμη μου, η ερμηνεία της Γαλάνη σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση του Γανωσέλη δίνουν άλλη οντότητα στο κομμάτι και θεωρώ ότι ξεπερνά κατά πολύ την πρώτη εκτέλεση.

Από εκεί και πέρα, ο δίσκος περιλαμβάνει λίαν ενδιαφέρουσες έως εξαιρετικές μπαλάντες («Τι μπορούσα να σου πω», «18 χρονών», «Οδός Πειραιώς», «Στα κίτρινα φώτα» σε μουσική Λέοναρντ Κοέν), κάποιες «υπόγειες ροκιές» («Τα νησιά», «Εφιάλτης») και το μελωδικότατο «Να θυμάσαι την αγάπη μας», το οποίο έχει ενορχηστρώσει ο Νίκος Λαβράνος και κάνει εξαιρετικά φωνητικά η Μίλλυ Καραλή (πιο γνωστή με το μικρό της όνομα). Γενικότερα, πρόκειται για ένα άλμπουμ-κόσμημα για την ελληνική μουσική.

Το λαϊκό τραγούδι

Ο Στράτος Διονυσίου αναδεικνύεται και το 1981 κυρίαρχη μορφή στο λαϊκό τραγούδι. Μετά την τεράστια επιτυχία του «Υποκρίνεσαι», το Νοέμβριο του 1981 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Όλα είναι δανεικά» με εξίσου μεγάλη αποδοχή και πωλήσεις άνω των 100.000 αντιτύπων. Το μεγάλο τραγούδι του δίσκου είναι βεβαίως το «Τα πήρες όλα», ενώ πασίγνωστο είναι και το «Και λέγε-λέγε» (αμφότερα των Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου).

Ωστόσο, η μεγάλη λαϊκή επιτυχία της χρονιάς έρχεται από το Γιώργο Νταλάρα. Έπειτα από πολλά χρόνια συνεργασίας και φιλίας με το Χρήστο Νικολόπουλο, ηχογραφεί για πρώτη φορά ένα τραγούδι του συνθέτη. Είναι το «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, το οποίο περιλαμβάνεται στον ομότιτλο δίσκο και μ’ αυτή τη συμμετοχή του, ο Νταλάρας ανοίγει έναν ευρύτατο κύκλο ανάλογων δραστηριοτήτων, για τις οποίες θα κατηγορηθεί κι ενίοτε θα σατιριστεί κατά κόρον στο μέλλον…

Αίσθηση και μεγάλη εντύπωση στο κοινό κάνει η κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ της Αθηναϊκής Κομπανίας, με τίτλο «Αγαπητέ μου θείε Τάκη». Σε αντίθεση με τα άλλα ανάλογα σχήματα τα οποία στηρίζουν το ρεπερτόριό τους στο παλιό λαϊκό τραγούδι, εδώ έχουμε δώδεκα καινούργιες δημιουργίες του Δημήτρη Χατζηδιάκου (ο οποίος παίζει μπουζούκι και τραγουδά στην κομπανία), οι οποίες μόνον απαρατήρητες δεν περνούν:

«Επιστροφή», «Στο τιμόνι που κρατάω», «Σ’ ένα άλμπουμ», αλλά και τα δύο τραγούδια που ερμηνεύει η Χάρις Αλεξίου (το ομότιτλο και «Έγινε βουλή ο καφενές») γίνονται πολύ γνωστά και οι πωλήσεις του άλμπουμ φτάνουν στο «χρυσό» όριο των 50.000 αντιτύπων. Την επόμενη χρονιά θα προστεθεί στο σχήμα και η Βούλα Καραχάλιου κι έτσι, θα ξεκινήσει μια πενταετής πορεία γεμάτη επιτυχίες για την Αθηναϊκή Κομπανία…

Με λαϊκές «πινελιές» παρουσιάζει τη νέα του δουλειά και ο Τόλης Βοσκόπουλος. με τίτλο «Καρδιά μου μόνη». Το ομότιτλο και το «Άιντε στην υγειά της» πιστοποιούν του λόγου το αληθές και η «χρυσή» εμπορική επιτυχία είναι το φυσικό επακόλουθο…

Τέλος, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ηχογραφεί τα «Παράπονα της πλώρης» των Κώστα Νικολόπουλου και Βασίλη Μαστροκώστα, χωρίς όμως ανάλογη αποδοχή από το κοινό, παρά το γεγονός ότι πρόκειται σε γενικές γραμμές για μια πολύ καλή δουλειά. Είναι η τελευταία «προσωπική» παρουσία του «σερ» στη δισκογραφία στη δεκαετία του ’80…

Ελαφρολαϊκό και άλλα…

Αυτή τη χρονιά, ο Γιάννης Πάριος θα ηχογραφήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του. Ο λόγος για το «Ένα γράμμα», ο οποίος αρχικώς ξαφνιάζει το κοινό με τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις του (έμφαση στα έγχορδα και κυρίως στο βιολί) κι εν συνεχεία γίνεται ανάρπαστος, με πωλήσεις άνω των 100.000 αντιτύπων.

Σε πρώτη «ακρόαση», οι μεγάλες επιτυχίες είναι τα «Για πάντα μαζί» και «Έλεγα», αλλά στην πορεία «βγαίνουνε» και τα «Άσε με στη μοναξιά μου» -το αγαπημένο μου-, «Η αγάπη είναι μια», «Δε θα χωρίσουμε (ποτέ)» και φυσικά το ομότιτλο, το οποίο σε βάθος χρόνου θα γίνει το σήμα κατατεθέν της συνεργασίας του με τον αξέχαστο Αντώνη Βαρδή…

Ο Γιάννης Πουλόπουλος συνεχίζει να τραγουδά διασκευές επιτυχιών του εξωτερικού, σε μια περίοδο που το φαινόμενο έχει αρχίσει να εξασθενεί. Στο άλμπουμ του «Εγώ για σένα τραγουδάω» υπάρχουν πέντε «μεταγλωττισμένα» τραγούδια, το πιο γνωστό εκ των οποίων είναι το «Υπάρχουν κάτι γράμματα». Ωστόσο, ένα «καθαρά» ελληνικό κομμάτι είναι εκείνο που θα μείνει διαχρονικό και πασίγνωστο μέχρι σήμερα: Το «Φίλε μου», των Γιάννη Μπιθικώτση-Σάσας Μανέτα…

Η Μαρινέλλα «χρυσώνεται» με το δίσκο που φέρει τίτλο το όνομά της, αλλά είναι πιο γνωστό ως «Για σένανε μπορώ». Περιλαμβάνει αρκετά γνωστά τραγούδια όπως το ομότιτλο και τα «Καρδούλα μου δε σε μαλώνω», «Τα μεσάνυχτα», «Ξεγελώ τον καθένα», «Εγώ θα πάρω καπετάνιο» κ.α.

Την ίδια τύχη έχει και ο Αντώνης Καλογιάννης με “Τα σημερινά”, σε μουσική Σπύρου Παπαβασιλείου και στίχους Λάκη Τεάζη και τα υπέροχα και διαχρονικά “Όμορφή μου Κατερίνα” και “Στόμα, γλυκό μου στόμα”.

Η «έκπληξη» όμως έρχεται από τη Τζένη Βάνου, η οποία μετά από δύο χρόνια επιστρέφει στη δισκογραφία με το άλμπουμ «Τις ώρες που σε θέλω» και κερδίζει τον πρώτο και μοναδικό «χρυσό» δίσκο της καριέρας της, χωρίς τα τραγούδια να είναι κάτι ιδιαίτερο. Ακούγονται πολύ όμως το ομότιτλο και τα «Το τρένο της ζωής» και «Κοίτα πράματα».

Ο Γιάννης Κατέβας προσθέτει στο ρεπερτόριό του άλλη μια πολύ γνωστή επιτυχία με το «Να μ’ αγαπάς τώρα», που δίνει και τον τίτλο στο νέο άλμπουμ του, ενώ η Αλέκα Κανελλίδου παρουσιάζει και πάλι μια καλή και προσεγμένη δουλειά με το «Αν ξαναγεννιόμουνα».

Το ίδιο ισχύει και για την Ελπίδα, η οποία ξεφεύγει από το ποπ είδος με το οποίο έγινε γνωστή και στρέφεται σε πιο «έντεχνους» δρόμους, με το άλμπουμ της «Με την Ελπίδα». Στα «αυλάκια» του υπάρχει το «Πέλαγος η αγκαλιά σου» του Βαγγέλη Παπαθανασίου, καθώς και το «Έτσι απλά σ’ αγαπώ», που είχε ερμηνεύσει πρώτη η Γλυκερία στον ελληνικό προκριματικό διαγωνισμό της Eurovision του 1980…

Στο χώρο της ποπ, η Άννα Βίσση κυκλοφορεί ένα δίσκο με τίτλο το όνομά της και αρκετές γνωστές στιγμές όπως «Καλημέρα καινούργια μου αγάπη», «Θα μπορούσα» και «Είναι κάτι στιγμές». Ως συνθέτης, εμφανίζεται κάποιος «Νίκος Λεονάρδος» που δεν είναι άλλος από το μετέπειτα σύζυγο και μουσικό «μέντορά» της, Νίκο Καρβέλα…

Ο Πασχάλης ξαφνιάζει με το άλμπουμ «Αχ και να μπορούσα», το οποίο περιέχει ελάχιστα ποπ στοιχεία που κυριαρχούσαν στις προηγούμενες δουλειές του δημοφιλούς καλλιτέχνη, ενώ η Μπέσσυ Αργυράκη μέσα από το δίσκο της «Δική σου για πάντα» κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Κορμί κι αλάτι».

Να σημειώσουμε και την πρώτη εμφάνιση του Βαγγέλη Γερμανού στη δισκογραφία με “Τα μπαράκια”, σε παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου. Στα σεκόντα των τραγουδιών, ακούγεται για πρώτη φορά η φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, η οποία μόλις τότε ξεκινούσε τη λαμπρή καριέρα της ως μέλος της Οπισθοδρομικής Κομπανίας. Ο δίσκος περιλαμβάνει ορισμένα πολύ γνωστά κομμάτια (“Ο απόκληρος”, “Η μπανιέρα”, “Ο κηπουρός”, “Εισ’ ένας διάβολος”) και καθιερώνει “με την πρώτη” το δημιουργό κι ερμηνευτή…

Μια «βόλτα» στη νύχτα

Πολλά κι ενδιαφέροντα τα σχήματα των νυχτερινών κέντρων τόσο στη θερινή, όσο και στη φθινοπωρινή σεζόν του 1981. Πέραν αυτών όμως, κυρίως το καλοκαίρι δίνονται αρκετές συναυλίες στο Λυκαβηττό με πρωταγωνιστές σημαντικούς Έλληνες συνθέτες όπως ο Μίμης Πλέσσας και ο Γιάννης Σπανός, συνοδεία εκλεκτών ερμηνευτών (Διονυσίου, Πουλόπουλος, Μαρινέλλα, Γαλάνη κ.α.).

Ο Γιώργος Νταλάρας αφήνει τις μπουάτ της Πλάκας και ξεκινά εμφανίσεις σε θεατρικούς χώρους, με πρώτο το θέατρο «Σούπερ σταρ» τα Χριστούγεννα του 1981. Εκεί λοιπόν, ετοιμάζει μια «παράσταση» με τίτλο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα το τραγούδι μένει», κάνοντας μιαν αναδρομή στο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 60 ετών, με έμφαση στο λαϊκό και ρεμπέτικο. Η σκηνοθετική επιμέλεια ήταν του Παντελή Βούλγαρη, ενώ μαζί του εμφανίζονταν η Μαργαρίτα Ζορμπαλά και η Γλυκερία.

Στο «Ζυγό» στην Πλάκα, «συναντιούνται» ξανά επί σκηνής τη χειμερινή περίοδο 81-82 η Χάρις Αλεξίου με τη Δήμητρα Γαλάνη, έχοντας «φρέσκια» την τεράστια δισκογραφική επιτυχία τους με «Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας». Η έκπληξη του σχήματος είναι η παρουσία της Καίτης Γκρέϋ, η οποία μπαίνει για πρώτη φορά σε τέτοιους χώρους, ενώ συμμετέχουν οι Κώστας Καράλης, Γιώργος Σαρρής και Χρήστος Νικολόπουλος…

Όσον αφορά την «παραλία», η «Φαντασία» ξεκινά τη σεζόν 1981-82 μ’ ένα πολύ «δυνατό» σχήμα: Στράτος Διονυσίου, Δούκισσα, Μιχάλης Μενιδιάτης, Ηλίας Κλωναρίδης, Νίκος Νομικός, Μπέσσυ Αργυράκη και Γιάννα Κομνηνού, με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Νίκου Ιγνατιάδη. Σημειωτέον ότι το μαγαζί καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά στις 26 Σεπτεμβρίου, ωστόσο κατάφερε να λειτουργήσει ξανά σε χρόνο ρεκόρ…

Τα “Παλαιά Δειλινά” μετονομάζονται σε “La Cite” και από τις 13 Νοεμβρίου, “φιλοξενούν” το Γιάννη Πουλόπουλο, το Δημήτρη Μητροπάνο, τη Χριστιάνα και το Δημήτρη Ψαριανό.

Στα «Δειλινά», μέχρι την άνοιξη εμφανίζονται οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιάννης Κατέβας, Μιχάλης Βιολάρης, Τρίο Ατενέ και Γιώργος Γερολυμάτος. Από τον Ιούνιο, το Μπιθικώτση πλαισιώνουν οι Αντώνης Καλογιάννης, Αλεξάνδρα, Κώστας Καράλης, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, αδελφές Δήμα (Μπέτυ και Μιράντα), Σόφη Ζανίνου και Γιάννης Βογιατζής. Είπατε κάτι;

Όσον αφορά το ΣΤΟΡΚ, το καλοκαίρι τραγουδούν εκεί οι Σταμάτης Κόκοτας, Γιώργος Ζαμπέτας, Άννα Βίσση, Πασχάλης, Κατιάνα Μπαλανίκα, Μανώλης Λιδάκης, «Επίκουροι», Τζελσομίνα και Μαίρη Ευαγγελάτου.

Αυτή τη χρονιά, ανοίγει ένα νέο νυχτερινό κέντρο, που θα γράψει μεγάλη ιστορία στις επόμενες δεκαετίες. Πρόκειται για τον πασίγνωστο «Διογένη», όπου λίγο πριν τα Χριστούγεννα ξεκινούν εμφανίσεις ο Γιάννης Πάριος, η Λίτσα Διαμάντη, η Άννα Βίσση, ο Γιάννης Βογιατζής και οι αδελφοί Τζαβάρα (Γιώργος και Νίκος).

Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν σε δύο θεατρικές παραστάσεις που είχαν έντονο το στοιχείο της μουσικής. Ξεκινάμε από το θέατρο «ΠΑΡΚ», όπου στις 20 Ιουνίου κάνει πρεμιέρα το έργο των Γιώργου Σκούρτη και Κώστα Χαρδαβέλλα (ναι, του γνωστού δημοσιογράφου…) «Το καφενείο η Ελλάς».

Πρόκειται για ένα «μεγάλο λαϊκό υπερθέαμα» -όπως αναφέρει η διαφημιστική καμπάνια- σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ επί σκηνής εμφανίζονται κι ερμηνεύουν τραγούδια του συνθέτη οι Λιζέτα Νικολάου, Γιάννης Κούτρας, Αφροδίτη Μάνου και ο λυράρης Βασίλης Σκουλάς. Πρωταγωνιστούν οι Μίμης Φωτόπουλος, Στάθης Ψάλτης, Βάσια Τριφύλλη, Τίμος Περλέγκας και Παύλος Κοντογιαννίδης. Σκηνοθετεί η Σμαρούλα Γιούλη.

Λίγες ημέρες νωρίτερα (11 Ιουνίου), ανεβαίνει στο «Αθηναϊκό Κηποθέατρο» το έργο της Παμ Γκεμς «Εντίθ Πιαφ», με μοναδική πρωταγωνίστρια την Τάνια Τσανακλίδου στο συγκλονιστικό ρόλο της διάσημης, αλλά και τόσο τραγικής Γαλλίδας ερμηνεύτριας. Τα τραγούδια της παράστασης θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο με ελληνικούς στίχους του Άρη Δαβαράκη και είναι η πρώτη φορά στη χώρα μας που παρουσιάζεται επί σκηνής η ζωή της Πιαφ, κάτι που θα επαναληφθεί αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα…

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…