Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…
———————————————————–
1985 (Β` μέρος): «Σαλονικιός», «Πεντοχίλιαρα» και… «Πωλείται»
Το λαϊκό τραγούδι του 1985, είχε έντονη την παρουσία του Χρήστου Νικολόπουλου. Ο δημοφιλής σολίστας του μπουζουκιού και συνθέτης, ήταν εκείνος που έγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του είδους μέσα στη χρονιά. Αρχικώς για τη Γλυκερία με το «Πήγα σε μάγισσες» (αν και με ψευδώνυμο, για λόγους που αναφέρουμε παρακάτω), εν συνεχεία για την Ελένη Βιτάλη με το άλμπουμ «Μια γυναίκα μπορεί» και τέλος για τον Στράτο Διονυσίου, μέσα από τον εμπορικά πλατινένιο δίσκο «Ο Σαλονικιός».
Από εκεί και πέρα, η Γλυκερία έφτασε στο εμπορικό peak της καριέρας της με το διπλό άλμπουμ «Τραγούδι αισθηματικό» και ο Αντύπας δημιούργησε αίσθηση με το περιβόητο «Πωλείται και το σπίτι μου».
Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι αυτή η χρονιά ήταν «κομβική» όσον αφορά την εμφάνιση -και κυριαρχία στα κατοπινά έτη- του ευτελούς τραγουδιού, με εκπροσώπους του κάποιους «τραγουδιστές», που με συνθήματα του στυλ «όλα τα μωρά στην πίστα», συνέβαλαν αποφασιστικά στο ξεκίνημα του μουσικού «κατήφορου» στη χώρα μας…
Ας δούμε λοιπόν τις κορυφαίες στιγμές του λαϊκού κι ελαφρολαϊκού τραγουδιού το 1985.
«Τραγούδι αισθηματικό»
Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, κύλησε με το λαϊκό τραγούδι να παίζει κυρίαρχο ρόλο στα μουσικά πράγματα της χώρας μας, με τη Γλυκερία να είναι μια εκ των βασικών πρωταγωνιστών αυτού του φαινομένου. Έχοντας καθιερωθεί με τα «Σμυρναίικα» (1981) και τις τεράστιες πωλήσεις της ζωντανής ηχογράφησης στην «Όμορφη νύχτα» το φθινόπωρο του 1983 (350.000 και πλέον αντίτυπα), τον Απρίλιο του 1985 κυκλοφορεί ένα διπλό άλμπουμ, με 24 τραγούδια διαφόρων δημιουργών.
Οι παλαιότεροι από σας, σίγουρα θα θυμάστε τι επακολούθησε, αφού επί μήνες τα ραδιόφωνα έπαιζαν συνεχώς τα περίφημα «Πεντοχίλιαρα» που δεν είναι «πετσετάκια», το πασίγνωστο «Πήγα σε μάγισσες», την ομότιτλη του δίσκου εξαιρετική μπαλάντα του Γιώργου Κόρου, το «Φανταράκι», τα κλασικά «Δαχτυλίδια» του Γιώργου Μητσάκη και κατά δεύτερο λόγο τα «Να ‘χα όσα έχει η τράπεζα» και «Στην οδό ερωτευμένων».
Αποτέλεσμα; Οι πωλήσεις του δίσκου ξεπέρασαν τα 400.000 αντίτυπα και το άλμπουμ συγκαταλέγεται μέσα στην πρώτη εξάδα των «μπεστ σέλερ» στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Πραγματικά, έγινε πανικός με αυτά τα τραγούδια και ειδικά εκείνο το καλοκαίρι ακούγονταν παντού, όπου κι αν πήγαινε κάποιος.
Για την ερμηνεία της εξ Αγίου Πνεύματος Σερρών τραγουδίστριας, δεν έχω να κάνω το παραμικρό σχόλιο, αφού έτσι κι αλλιώς η φωνή της είναι μοναδική. Θα αναφερθώ όμως σε κάποια άλλα κομμάτια του δίσκου που έμειναν στη σκιά των επιτυχιών της εποχής που κυκλοφόρησε.
Αναφέρω χαρακτηριστικά το «Ζωή το γλυκοχάραμα», με μια εκπληκτική Γλυκερία να δίνει ρεσιτάλ, το υπέροχο ζεϊμπέκικο του Μάριου Τόκα «Κι εσύ χορεύεις σαν βροχή» και την πανέμορφη μπαλάντα «Σ’ αγαπώ», τα οποία αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής και ποτέ δεν είναι αργά να έλθουν στην επιφάνεια.
Οι περισσότεροι συνθέτες των τραγουδιών είναι γνωστοί, υπάρχει όμως και κάποιος που αναφέρεται ως «Γ. Τσελέπης». Είναι βεβαίως ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο οποίος όμως τότε δεσμευόταν με αποκλειστικό συμβόλαιο στη MINOS κι έτσι υπογράφει τα τραγούδια αυτού του δίσκου με ψευδώνυμο. Να πούμε επίσης ότι η Γλυκερία είχε ζητήσει να συμπεριλάβει στο άλμπουμ κάποια κομμάτια από το «Ρεμπέτικο» του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος ωστόσο δεν έδωσε άδεια για κάτι τέτοιο…
«Ο Σαλονικιός»
Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Χρήστου Νικολόπουλου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, οι οποίοι υπέγραψαν ορισμένες από τις καλύτερες δουλειές την πενταετία 1985-1990, είχε ως ερμηνευτή τον αξέχαστο Στράτο Διονυσίου κι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους ωραιότερους λαϊκούς δίσκους.
Κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1985 και γνώρισε τεράστια επιτυχία, αφού ξεπέρασε το όριο των πλατινένιων πωλήσεων που ήταν τα 100.000 αντίτυπα. Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο όλα τα (αποκλειστικά κρατικά) ραδιόφωνα έπαιζαν ασταμάτητα τον «Σαλονικιό» και το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» που θεωρούνται πλέον κλασικά, ενώ το ίδιο συνέβαινε και σε μαγαζιά, ταξί κι οπουδήποτε μπορούσε ν’ ακουστεί μουσική…
Ήδη αυτά τα δύο τραγούδια είχαν ξεχωρίσει και τα μάθαμε σχεδόν αμέσως, όταν όμως τα Χριστούγεννα του 1985 αγοράσαμε το δίσκο μαζί με άλλα «διαμάντια» της εν λόγω εποχής, ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν πολλά ακόμα ωραία κομμάτια.
Εμένα από την πρώτη στιγμή μου έκαναν εντύπωση τα «Εγώ δεν έχω αύριο κανένα», «Κανείς δεν έχει άδικο» και «Ζητώ ακρόαση Θεού», ενώ ξεχώρισα και το «Χωρισμένοι γονείς». Επίσης, ακούστηκε πολύ και το «Έτσι ήμουνα περαστικός» ενώ πολύ ωραίο είναι το ντουέτο του Στράτου με τη Λίτσα Διαμάντη, ασχέτως αν δεν έγινε επιτυχία.
«Μια γυναίκα μπορεί»
Τον Απρίλιο του 1985, ο Χρήστος Νικολόπουλος και η Ελένη Βιτάλη κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο το «λογαριασμό» που είχε ανοίξει το φθινόπωρο του 1982 η συνεργασία τους στο άλμπουμ «Παίξε Χρήστο επειγόντως», όπου το ομότιτλο τραγούδι είχε γίνει μεγάλη επιτυχία.
Για πρώτη -και τελευταία μέχρι σήμερα- φορά λοιπόν, ο συνθέτης γράφει έναν ολοκληρωμένο δίσκο για την εκλεκτή ερμηνεύτρια, που στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 είχε καθιερωθεί με αμιγώς λαϊκό-χορευτικό ρεπερτόριο και είχε πρωταγωνιστική θέση στην «επιστροφή» του εν λόγω είδους στη διασκέδαση των Ελλήνων.
Έτσι κι εδώ, η Βιτάλη καλείται να ερμηνεύσει «καθαρά» λαϊκά τραγούδια, με τη μουσική υπογραφή του Νικολόπουλου και τη στιχουργική σημαντικότατων δημιουργών τούτης της τέχνης, όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης κ.α., αλλά και η ίδια η τραγουδίστρια, που για πρώτη φορά παρουσιάζει μια πλευρά της, η οποία ως τότε ήταν άγνωστη στον κόσμο. Στα κατοπινά χρόνια και ως σήμερα, θα την αναπτύξει στο έπακρο με ξεχωριστή επιτυχία και αποδοχή…
Το μεγάλο «σουξέ» του δίσκου είναι φυσικά το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο από την πρώτη στιγμή έκανε θραύση στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής και παραμένει γνωστό κι αγαπημένο μέχρι σήμερα, ούσα μιαν από τις πιο διαχρονικές «καταθέσεις» της Βιτάλη στη δισκογραφία.
Από εκεί και πέρα, ακούστηκε αρκετά το «Παράλογα αγαπάς» και λιγότερο τα «Από πού ν’ αρχίσω», «Λες και κράταγες μαχαίρια» και «Τώρα που σε βρήκα».
«Η συνάντηση»
Ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Λεωνίδα Βελή, ο οποίος κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1985 και σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία, κάνοντάς τον ευρέως γνωστό στο κοινό. Η εν λόγω δουλειά έχει τη δική της …ιστορία, αφού ο Τάκης Σούκας είχε γράψει όλα τα τραγούδια για λογαριασμό του Στέλιου Καζαντζίδη, καθώς υπήρχαν πολλές πιθανότητες να λυθεί το πρόβλημα με το συμβόλαιο που είχε υπογράψει στη MINOS και να μπορέσει να ξαναμπεί στο στούντιο.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έγινε τότε κι έτσι, αποφάσισε να τα δώσει σε μια φωνή που έμοιαζε πολύ στον μεγάλο λαϊκό ερμηνευτή, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις.
Ιδιαίτερα δε από τη στιγμή που ο Καζαντζίδης δέχτηκε ν’ αναλάβει την επιμέλεια παραγωγής του εν λόγω δίσκου, ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Κάποιοι είπαν ότι με αυτό τον τρόπο ο «Στελάρας» προσπάθησε να πιέσει την κατάσταση ώστε να τελειώσει θετικά ή αρνητικά το θέμα του, ενώ άλλοι έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν ακόμη και για «ακρωτηριασμό» του, με το να δημιουργήσει ένα «αντίγραφό» του (Κώστας Βίρβος).
Όπως και να ‘χει, το άλμπουμ κυκλοφόρησε κι από το πρώτο του άκουσμα γίνεται φως-φανάρι ότι ήταν «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα του Καζαντζίδη τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Τρανταχτό παράδειγμα, το εναρκτήριο τραγούδι «Είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός», που παραπέμπει στη γνωστή διαμάχη του τραγουδιστή με την εταιρεία του, η οποία τότε ήδη είχε κλείσει δέκα χρόνια.
Ο δίσκος περιλαμβάνει αρκετά καλά λαϊκά τραγούδια, που βεβαίως θ’ αποκτούσαν άλλη οντότητα και φήμη αν τα έλεγε ο Καζαντζίδης. Όμως, τούτο δε σημαίνει ότι «κακοπέσανε», καθώς ο Βελής ήταν και είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής κι έτσι δεν τα «πρόδωσε».
Απλώς, ήταν άτυχος γιατί ο περισσότερος κόσμος του κόλλησε τη στάμπα του «μίμου» του «Στελάρα» κι έτσι δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε. Τι έφταιγε όμως αυτός αν υπήρχε η συγκεκριμένη ομοιότητα;
Εκτός από το τραγούδι που ήδη αναφέραμε, καλές στιγμές του δίσκου είναι και τα «Νυχτοκάματο», «Πόσο φταίξαμε» (ντουέτο με την Πίτσα Παπαδοπούλου) και το «Τρελός κι αμετανόητος», καθαρά «καζαντζιδικό» κομμάτι. Μάλιστα, στο ρεφρέν του «Ίδιο πάντα το φινάλε» γίνεται αναφορά στον Στέλιο («βάλε και τον Καζαντζίδη, κάθε πίκρα που μας πνίγει με παράπονο να πει»).
«Τσιτσάνης-Θεοδωράκης-Κόκοτας»
Ίσως η καλύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Σταμάτη Κόκοτα, πέρα από τα πανέμορφα και διαχρονικά τραγούδια που είχε πει στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Ο ερμηνευτής, συνεργάζεται με το Μίκη Θεοδωράκη για πρώτη (και τελευταία) φορά τον Δεκέμβριο του 1985 και μάλιστα σε καινούργια τραγούδια, τα οποία είναι το ένα καλύτερο από το άλλο.
Πρόκειται για την ενότητα «Παλιό τελωνείο», η οποία στιχουργικά υπογράφεται από το Λευτέρη Παπαδόπουλο. Το ωραίο της υπόθεσης, είναι ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε μια περίοδο, που οι σχέσεις του Θεοδωράκη με τον διευθυντή της MINOS Μάκη Μάτσα ήταν ιδιαίτερα τεταμένες.
Αιτία, το βιβλίο του συνθέτη “Star system”, μέσα στο οποίο σε γενικές γραμμές κατηγορούσε ευθέως και με πολύ σκληρούς χαρακτηρισμούς τον επιχειρηματία, για το ότι κατά τη γνώμη του υποβάθμισε το ρόλο των συνθετών για να προβάλλει τους τραγουδιστές. Κι ενώ η διαμάχη τους βρισκόταν σε εξέλιξη, εντελώς ξαφνικά ο Μίκης τηλεφώνησε στο Μάτσα και του πρότεινε τον εν λόγω δίσκο, σα να μη συνέβαινε το παραμικρό!
Από εκεί και πέρα, το πιο σημαντικό στοιχείο του άλμπουμ, είναι η ύπαρξη των πέντε τελευταίων δημιουργιών του αείμνηστου Βασίλη Τσιτσάνη, που γράφτηκαν ειδικά για τον τραγουδιστή, λίγο καιρό πριν ο μεγάλος συνθέτης φύγει για πάντα. Είναι συγκινητική η εισαγωγή της δεύτερης πλευράς του δίσκου, με τον ίδιο τον δημιουργό να προβάρει το «Με παρέσυρε εκείνη» και στη συνέχεια ν’ ακολουθεί η «κανονική» εκτέλεση.
«Εγώ κι εσύ»
Από τους ξεχωριστούς δίσκους στη πορεία του Γιάννη Πάριου, με πολύ καλά τραγούδια και την εξαιρετική ενορχήστρωση του Νίκου Ιγνατιάδη. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1985 και ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 100.000 αντίτυπα…
Εδώ, γίνεται μια προσπάθεια προσαρμογής του ερμηνευτή σε πιο «μοντέρνους» ρυθμούς, οι οποίοι είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στα μουσικά μας πράγματα. Τρανταχτά παραδείγματα το ομότιτλο, το «Μη γίνεις η αγάπη μου» και το «Θα ξαναβρεθούμε»…
Ωστόσο, κυρίαρχη «φόρμα» του άλμπουμ είναι η μπαλάντα κι εδώ θα βρούμε κάποιες από τις ωραιότερες που ερμήνευσε ποτέ ο Πάριος. Πρώτη – πρώτη βεβαίως, το πασίγνωστο κι αγαπημένο «Κόκκινο γαρύφαλλο», το οποίο ο τραγουδιστής μοιράζεται με τη Χάρις Αλεξίου και είναι το πρώτο ντουέτο που ηχογραφεί σε προσωπικό δίσκο του.
Εκείνη τη σεζόν οι δυο τους εμφανίζονταν στο STORK, με τη συμμετοχή του παλαίμαχου Τώνη Μαρούδα στην τελευταία εμφάνισή του επί πίστας. Σημειωτέον ότι όπως έχει πει ο Νίκος Ιγνατιάδης, το εν λόγω τραγούδι το είχε παρουσιάσει σε όλες τις εταιρείες και ουδεμία ενδιαφέρθηκε!
Ακολουθεί ίσως το καλύτερο – κατά την προσωπική μου άποψη – τραγούδι του δίσκου, το «Ημερολόγιο μοναξιάς», μ’ ένα συγκλονιστικό Πάριο σε μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της καριέρας του. Αφηγείται τραγουδώντας και τραγουδά αφηγούμενος…
Παράλληλα, κάνει την τελευταία απόπειρα «μεταγλώττισης» ξένου κομματιού, επιστρέφοντας για λίγο στη δεκαετία του ’70. Τούτη τη φορά, είναι η σειρά του πασίγνωστου “Hello” του Lionel Richie να μετατραπεί σε «Πού πας», με στίχους του ίδιου του Πάριου και είναι το τελευταίο ξενόφερτο κομμάτι που θα ηχογραφήσει σε προσωπικό άλμπουμ του…
Από εκεί και πέρα, μας προετοιμάζει για τα «Ερωτικά του ‘50» που ήλθαν τρία χρόνια μετά (1988), επιλέγοντας το «Ψεύτικε ντουνιά» του Κώστα Σεϊτανίδη, που είχε πρωτοερμηνεύσει το 1945 ο μεγάλος Νίκος Γούναρης. Από τα υπόλοιπα, ακούστηκαν αρκετά τα «Άδικη ζωή» και «Θα ξαναβρεθούμε».
Ελαφρολαϊκά και άλλα…
Το 1985 ήταν ακόμη μια πετυχημένη χρονιά για τα πρώτα ονόματα του ελαφρολαϊκού τραγουδιού. Ο Τόλης Βοσκόπουλος αποχωρεί από την Columbia, υπογράφει στη PHILIPS και με την ετικέτα της, κυκλοφορεί το άλμπουμ «Τώρα», το οποίο υπερβαίνει το «χρυσό» όριο πωλήσεων. Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου, είναι το πασίγνωστο «Οι άντρες δε μιλούν πολύ», ενώ ακολουθούν το ομότιτλο και το «Μη ζητάς ψυχή, δεν έχω».
Η Μαρινέλλα ηχογραφεί την «Αγάπη μας», με το «πρωτότυπο» λευκό εξώφυλλο, στο οποίο φαίνονται μόνο τα χείλη της. Εμπορικά, θα περάσει τις 50.000 αντιτύπων και θα βγάλει αρκετά γνωστά τραγούδια, όπως το ομότιτλο και τα «Μπορεί», «Αν σ’ αγαπούσα πιο λίγο», «Όπως ακριβώς ανασαίνω» και το υπέροχο ντουέτο με τον Κώστα Χατζή «Είσαι παντού και πουθενά».
Μεγάλη εμπορική επιτυχία έχει και ο δίσκος του Αντώνη Καλογιάννη με τίτλο «Και που λες Ευτυχία», το οποίο είναι πασίγνωστο κι αγαπημένο. Στο ίδιο κλίμα θα κινηθεί και ο Φίλιππος Νικολάου, με το άλμπουμ «Μάη μου» και την ομότιτλη επιτυχία, ενώ η Αλέκα Κανελλίδου “χρυσώνεται” για το δίσκο “Νύχτα είναι θα περάσει”. Θα ξεχωρίσουν αρκετά τραγούδια, αλλά περισσότερο το υπέροχο “Μια περιπέτεια”.
Όσον αφορά το λαϊκό τραγούδι, αυτή τη χρονιά τα νερά «τάραξε» ο Αντύπας με το άλμπουμ του «Πωλείται και το σπίτι μου», το οποίο σημείωσε μεγάλες πωλήσεις και τον καθιέρωσε ως τον κύριο εκπρόσωπο του «καθαρά εμπορικού» είδους. Ακόμη, τα “Παιδιά απ’ την Πάτρα” με το δεύτερο δίσκο τους που είχε τίτλο “Καραβάν”, πρόσθεσαν άλλη μια μεγάλη εμπορική επιτυχία στο ενεργητικό τους.
Ωστόσο, από τις ξεχωριστές στιγμές του λαϊκού τραγουδιού, ήταν η συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου στο δίσκο του αδελφού της Γιώργου Σαρρή, με τίτλο «Η αγάπη είναι το θέμα». Η μουσική ήτανε του Τάκη Σούκα και η ερμηνεύτρια τραγούδησε το «Μια ζωή μέσα στους δρόμους» που έγινε μεγάλη επιτυχία κι έμεινε διαχρονικό. Επίσης, ακούστηκε αρκετά και το ντουέτο της με τον Σαρρή «Όλα για μένα είσαι συ», ενώ σε πρώτη φάση η εταιρεία προώθησε πολύ το «Άγιε μου Σώστη σώσε με»…
Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι το 1985 ήταν η τελευταία εμφάνιση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ως μέλος της «Οπισθοδρομικής Κομπανίας». Θα συμμετάσχει στο δίσκο της «Στη μέση της κομπανίας», ενώ θα κάνει την πρώτη μεγάλη προσωπική επιτυχία της, μέσα από το άλμπουμ του Σταύρου Λογαρίδη «Με τα φεγγάρια χάνομαι». Είναι το «Στις άκρες απ’ τα μάτια σου», ένα «ανατολίτικο» τραγούδι του Γιώργου Ζήκα…
Οι σημαντικότερες συναυλίες
Και το 1985 δεν έλειψαν οι συναυλίες, ο αριθμός των οποίων αυξήθηκε, κυρίως εξαιτίας της ανακήρυξης της Αθήνας ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για τη συγκεκριμένη χρονιά. Ωστόσο, τα δρώμενα δεν είχαν την επιτυχία που περίμεναν οι τότε κυβερνώντες, οι οποίοι επί μήνες διατυμπάνιζαν μέσω ορυμαγδού τηλεοπτικών διαφημίσεων το γεγονός, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση από τον κόσμο…
Από τις κορυφαίες μουσικές στιγμές του 1985, ήταν η επανεμφάνιση της Φλέρυς Νταντωνάκη μπροστά στο ελληνικό κοινό, κατόπιν πρόσκλησης της Δήμητρας Γαλάνη. Οι δυο τους, τραγούδησαν στη Ρωμαϊκή Αγορά και αποθεώθηκαν από το κοινό.
Το νεότευκτο στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» επέλεξε τον Απρίλιο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, για να γιορτάσει τα δέκα χρόνια του στη δισκογραφία. Ο χώρος κατακλύστηκε από τη νεολαία της εποχής, η οποία λάτρευε τον ερμηνευτή και τον είχε οδηγήσει στην κορυφή, μέσα από τις υψηλές πωλήσεις των άλμπουμ «Φοβάμαι» και «Διαίρεση», που τότε ακόμη ήτανε «φρέσκα».
Το κύριο μέρος της συναυλίας, ήταν ουσιαστικά η παρουσίαση των τραγουδιών αυτών των δύο δίσκων και η ατμόσφαιρα πραγματικά «εκρηκτική». Λίγο αργότερα, η MINOS κυκλοφόρησε ένα μέρος της σε διπλό άλμπουμ…
Ξεχωριστή στιγμή και η συναυλία του Γιώργου Χατζηνάσιου στο Λυκαβηττό, με αφορμή τη συμπλήρωση 15 χρόνων του στο τραγούδι ως συνθέτης. Εμφανίστηκαν οι Γιάννης Πάριος, Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Τάνια Τσανακλίδου, Αντώνης Καλογιάννης και Διονύσης Θεοδόσης.
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε και η συναυλία της Γλυκερίας στο Λυκαβηττό το Σεπτέμβριο, έχοντας μαζί της το Νίκο Παπάζογλου. Αποσπάσματα από αυτή, κυκλοφόρησαν σε δίσκο στα τέλη του 1985, με τίτλο “Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες”, μέσα από τον οποίο επέστρεψε στην επικαιρότητα το μεγάλο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη “Της γερακίνας γιος”.
Και πάμε ίσως στην πιο σημαντική συναυλία της χρονιάς. Την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, λίγες ημέρες πριν κλείσουνε τρία έτη από τη «φυγή» του Μάνου Λοΐζου, το Ολυμπιακό Στάδιο γέμισε απ’ άκρη σ’ άκρη για ν’ αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του.
Ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Γιάννης Καλατζής, για τρεισήμισι ώρες δώσανε τον καλύτερο εαυτό τους και τραγούδησαν το μεγαλύτερο μέρος από τις αξέχαστες δημιουργίες του συνθέτη. Μέρος της συναυλίας, κυκλοφόρησε το Νοέμβριο σε διπλό δίσκο…
«Περοκέ» και κυριαρχία Θεσσαλονίκης
Προς το τέλος του 1985, ο Γιώργος Νταλάρας κάλεσε το κοινό του να τον ακολουθήσει στις εμφανίσεις του στο θέατρο «Περοκέ». Ένας χώρος που ήτανε χρόνια εγκαταλελειμμένος και συγκεκριμένα από το 1976, μετά την καταστροφική πυρκαγιά που το αποτέφρωσε, πήρε και πάλι «ζωή» χάρη στον σπουδαίο ερμηνευτή.
Μαζί του, ήταν οι αδελφοί Κατσιμίχα (με «φρέσκια» την τεράστια επιτυχία του πρώτου δίσκου τους «Ζεστά ποτά») και οι μουσικοί Νίκος Αντύπας και Γιάννης Σπάθας. Οι παραστάσεις σημείωσαν τεράστια επιτυχία κι ένα μέρος τους, κυκλοφόρησε τα επόμενα χρόνια στη δισκογραφία…
Η Χάρις Αλεξίου, αφήνει οριστικά (;) πίσω της τα νυχτερινά λαϊκά κέντρα κι επιστρέφει στην Πλάκα και στο «Ζυγό», με μια «μουσικοθεατρική» παράσταση, όπου παρουσιάζει με το δικό της τρόπο διάφορα είδη τραγουδιών.
Ωστόσο, η περίοδος 1985-86 είχε έντονο χρώμα Θεσσαλονίκης. Η συμπρωτεύουσα «φιλοξένησε» εξαιρετικά σχήματα και ήταν ίσως η πρώτη φορά που τόσα μεγάλα ονόματα την επιλέξανε για μιαν ολόκληρη σεζόν.
Ξεκινάμε από τον Αύγουστο, όταν στο πάλαι ποτέ ΖΟΟΜ στην περιοχή αεροδρομίου, εμφανίστηκε μια «τετράδα» παλαιότερων και νεότερων σπουδαίων ερμηνευτριών. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργάζονταν τόσες γυναίκες και μάλιστα χωρίς την παραμικρή συμμετοχή ανδρικής φωνής.
Ήταν η Μαρινέλλα, η Βίκυ Μοσχολιού, η Άννα Βίσση και η Κωνσταντίνα, σ’ ένα πρόγραμμα που έμεινε στην ιστορία για την πρωτοτυπία και την άριστη δομή του. Οι εμφανίσεις τους σημείωσαν τεράστια επιτυχία και διήρκεσαν περισσότερο από το προβλεπόμενο. Ωστόσο, παρά την επιθυμία τους, δεν κατέστη δυνατό να τις συνεχίσουν στην Αθήνα, καθώς δε βρέθηκε ο κατάλληλος χώρος…
Στον ίδιο χώρο, από τα Χριστούγεννα ξεκίνησαν ο Γιάννης Πάριος και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η οποία ουσιαστικά εκεί παρουσίασε για πρώτη φορά το άλμπουμ της «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», που ήταν «σταθμός» για την πορεία της. Μαζί τους, εμφανίζονταν ο Μιχάλης Μόσιος (σ’ ένα «ειδικό» σόου ως «Ταμτάκος»), το Τρίο Ατενέ και ο Πέτρος Τζαμτζής.
Να πούμε ότι νωρίτερα απ’ όλα αυτά, τόσο στο ΖΟΟΜ, όσο και στη «Νεράιδα» (ανήκαν αμφότερα στην οικογένεια Καραμπέρη), υπήρχε ένα επίσης πετυχημένο σχήμα με τους Χάρρυ Κλυνν, Πασχάλη, Τάνια Τσανακλίδου, Λάκη Χαλκιά και Βίκυ Παπά.
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…