Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.
Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…
———————————————————–
1987 (Α’ μέρος): Ευρωμπάσκετ, «Ιντιφάντα» και Καζαντζίδης…
Το 1987, είναι η χρονιά που όλη η Ελλάδα βρίσκεται αγκαλιά με την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ. Η διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας από τις 3 ως τις 14 Ιουνίου, αποτελεί ορόσημο για τη μετέπειτα πορεία του αθλήματος στη χώρα μας.
Η παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου και των άλλων παιδιών, μ’ επικεφαλής τον προπονητή Κώστα Πολίτη, αφήνει άφωνο ολόκληρο τον κόσμο του μπάσκετ και στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης, «γονατίζοντας» όλα (πλην Ισπανίας) τα μεγαθήρια της ευρωπαϊκής καλαθόσφαιρας, δημιουργώντας μια από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις του παγκόσμιου αθλητισμού.
Όταν στις δέκα το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987, ο Αργύρης Καμπούρης κατευθύνεται στη γραμμή των ελεύθερων βολών για να εκτελέσει τις δύο που έχει δικαίωμα, όλη η χώρα κρατά την ανάσα της. Το σκορ είναι ισόπαλο 101-101 και απομένουν μόλις 4 δευτερόλεπτα για το τέλος της παράτασης.
Ο πρώην οικοδόμος, αποδεικνύεται τέρας ψυχραιμίας, ευστοχεί και στις δύο βολές και στέλνει τον απανταχού ελληνισμό στους δρόμους, τις πλατείες, τις παραλίες και τα …σιντριβάνια! Οι πανηγυρισμοί, δεν έχουν κανένα προηγούμενο και πλέον, το μπάσκετ γίνεται το «εθνικό άθλημά» μας…
Όμως, η χρονιά είναι γεμάτη σημαντικά και ποικίλα γεγονότα. Το Μάρτιο, Ελλάδα και Τουρκία φτάνουν ένα βήμα πριν την πολεμική σύγκρουση, με αφορμή το πετρέλαιο του Αιγαίου και την εμφάνιση του τουρκικού σκάφους ωκεανογραφικών ερευνών «Πίρι Ρέις» και αργότερα του περιβόητου «Σισμίκ» στο χώρο.
Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου απειλεί ευθέως ότι θα βουλιάξει το «Σισμίκ» αν αυτό αποπειραθεί να παραβιάσει την υφαλοκρηπίδα ή τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας. Παράλληλα, με τηλεοπτικό διάγγελμά του, παρουσιάζει την κρισιμότητα των περιστάσεων και όλα δείχνουν ότι ο πόλεμος βρίσκεται πολύ κοντά.
Έτσι, παρατηρείται η …συνήθης σε ανάλογες περιστάσεις «επιδρομή» στα σούπερ μάρκετ, με τους καταναλωτές να εξαφανίζουν εν ριπή οφθαλμού κουτιά γάλακτος, μακαρόνια, όσπρια, ρύζι και γενικότερα οτιδήποτε …αποθηκεύεται. Ευτυχώς, με προσωπική παρέμβαση του Τουργκούτ Οζάλ, η κρίση εκτονώνεται.
Ο Παπανδρέου δεν έχει μόνο τουρκικούς, αλλά και …ενδοκυβερνητικούς «πονοκεφάλους», καθώς αναγκάζεται να προχωρήσει σε δύο ευρύτατους ανασχηματισμούς μέσα στη χρονιά, αφού οι απεργίες και οι αντιδράσεις του κόσμου για την οικονομική λιτότητα, όλο και πληθαίνουν. Το «θύμα», είναι ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Κώστας Σημίτης, ο οποίος παραιτείται μετά το «άδειασμά» του από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και ανοίγει τη χρηματική «κάνουλα».
Παράλληλα, κάνει δυναμικά την εμφάνισή του ο «τραπεζίτης» Γιώργος Κοσκωτάς, ο οποίος απασχολεί έντονα τα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων, αναφορικά με τις πολυσχιδείς δραστηριότητές του. Όταν δε, το Νοέμβριο του 1987 αγοράζει την ΠΑΕ Ολυμπιακός από το Σταύρο Νταϊφά, τότε γίνεται «το πρόσωπο της ημέρας» και όλοι πλέον ασχολούνται μαζί του…
Στο μεταξύ, ολόκληρη η Ελλάδα μένει άφωνη από την αποκάλυψη της «εταιρείας δολοφόνων», με επικεφαλής τον Χρήστο Παπαδόπουλο. Η σπείρα, αποσπούσε τεράστια ποσά από τις περιουσίες κυρίως ηλικιωμένων ατόμων, αφού πρώτα τα δολοφονούσε. Και στις 21 Ιουνίου, ανατριχιάζει και σοκάρεται από την είδηση της άγριας δολοφονίας της νεαρής Ζωής Φραντζή, την οποία ο σύζυγός της σκότωσε, τεμάχισε και πέταξε στα σκουπίδια, ούτως ώστε να μην αποκαλυφθεί το έγκλημά του.
Στα διεθνή γεγονότα, η πολιτική της «Περεστρόικα» που ακολουθεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αρχίζει σιγά-σιγά να «υφαίνει» το τέλος της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, η «Ιντιφάντα» (εξέγερση των Αράβων που ζούνε στα κατεχόμενα εδάφη) αφήνει πίσω της χιλιάδες νεκρούς Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, ενώ στις 19 Οκτωβρίου, ο δείκτης Dow Jones καταγράφει απώλειες-ρεκόρ 22,86%, σε μια «Μαύρη Δευτέρα» για την παγκόσμια οικονομία.
Όσον αφορά τις τέχνες και τον πολιτισμό, η Ελλάδα «χάνει» τον σημαντικότατο θεατράνθρωπο Κάρολο Κουν, τον αξιαγάπητο κωμικό Νίκο Σταυρίδη και τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο. Σε διεθνές επίπεδο, μέσα στο 1987 «φεύγουν» μεταξύ άλλων ο Άντι Γουόρχολ, η «θεά Τζίλντα» Ρίτα Χέϊγουορθ, ο Φρεντ Αστέρ, ο Τζων Χιούστον, ο Λίνο Βεντούρα, ο Αντρές Σεγκόβια και ο Λι Μάρβιν, ενώ συγκίνηση κι ερωτηματικά προκαλεί η αυτοκτονία της Δαλιδά, της διάσημης Γαλλίδας ερμηνεύτριας.
Στο ελληνικό τραγούδι, η επιστροφή του Στέλιου Καζαντζίδη στη δισκογραφία έπειτα από σχεδόν δώδεκα χρόνια «σιωπής», επισκιάζει οτιδήποτε άλλο στο συγκεκριμένο τομέα, κατά τη διάρκεια του έτους. Παρατηρείται κοσμοπλημμύρα στα δισκοπωλεία, προκειμένου το κοινό ν’ αγοράσει το νέο άλμπουμ του.
Παράλληλα, έχουμε σημαντικότατη άνοδο της ελληνικής ποπ και ροκ μουσικής, με τους εκπροσώπους της να γίνονται όλο και περισσότερο αποδεκτοί από τον κόσμο, ενώ η φτήνια και η προχειρότητα είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στο λαϊκό τραγούδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στο μουσικό 1987, θα παρουσιάσουμε τα σημαντικότερα άλμπουμ στο λαϊκό κι «ελαφρολαϊκό» είδος. Στο δεύτερο, θ’ ασχοληθούμε με το «έντεχνο», τις ποπ και ροκ «πινελιές», καθώς και με τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα που εμφανίστηκαν στα νυχτερινά κέντρα.
«Ο δρόμος της επιστροφής»
Ο πρώτος καινούργιος δίσκος του Στέλιου Καζαντζίδη μετά από σχεδόν δώδεκα χρόνια σιωπής, λόγω της γνωστής διαμάχης με την εταιρεία του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημερομηνία που κυκλοφόρησε: 17 Μαρτίου του 1987, ημέρα Τρίτη. Ξεκίνησα γύρω στις εννιά το πρωί με τον πατέρα μου για να πάω σε κεντρικό φροντιστήριο αγγλικών της Θεσσαλονίκης και καθώς βρισκόμασταν στη Λεωφόρο Στρατού, πρόσεξα ότι σ’ ένα κατάστημα δίσκων -ναι, κάποτε υπήρχαν τέτοιου είδους καταστήματα!- είχε ουρά από κόσμο.
Σταματώντας στο κόκκινο φανάρι, διέκρινα στη βιτρίνα 5-6 εξώφυλλα με τη φωτογραφία του Καζαντζίδη και αν και ήδη γνώριζα από τις εφημερίδες ότι επρόκειτο να βγάλει καινούργια τραγούδια (κατόπιν της γνωστής τροπολογίας που πέρασε στη Βουλή σχετικά με τα συμβόλαια των τραγουδιστών), δεν περίμενα ότι αυτό θα γινόταν τόσο γρήγορα.
Η αλήθεια είναι ότι με μια πρώτη ματιά, δεν πρόκειται για το δίσκο που θα περίμενε ν’ ακούσει κάποιος από τον «Στελάρα» μετά από δώδεκα χρόνια «στο ψυγείο». Η θεματολογία του, περιστρέφεται και πάλι γύρω από τα γνωστά στοιχεία του ρεπερτορίου του: Ξενιτιά, μετανάστευση, προσφυγιά, κοινωνική αδικία και λίγος έρωτας, ενώ και το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, δε νομίζω ότι ανταποκρινόταν στο όνομα και στην αξία του ερμηνευτή.
Δύο τραγούδια έχουν «ειδική» σημασία. Το ομότιτλο για την επιστροφή του -κατά τα πρότυπα του «Γυρίζω απ’ τη νύχτα» και του «Θα ξανατραγουδήσω» που υπήρχαν στον «Γυρισμό» το 1972- και «Το τραγούδι του φίλου», που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Πυθαγόρα, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο.
Οι καλύτερες και πιο γνωστές στιγμές του δίσκου, είναι τα «Εγώ είμαι αητός», «Εγώ είμαι ένας απόκληρος» και «Το δικό σου αμάρτημα», σε μουσική και στίχους του Γιάννη Πάριου, το οποίο τα τελευταία χρόνια τραγουδιέται πολύ και ακούγεται παντού. Δεύτερες φωνές κάνουν οι Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Πάριος, Λίτσα Διαμάντη, Θέμης Αδαμαντίδης και Μαριάννα Νάσιου.
«Ο λαός τραγούδι θέλει»
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία τους, Τάκης Σούκας και Στράτος Διονυσίου συνεργάζονται για πρώτη (και δυστυχώς τελευταία…) φορά σε μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Αμφότεροι, είχαν πρωτοσυναντηθεί το 1959 σε πολύ νεαρή ηλικία, στα θρυλικά στούντιο της Columbia στον Περισσό, με τον συνθέτη να συμμετέχει στην ορχήστρα που συνόδευε τον τραγουδιστή στο δοκιμαστικό που έκανε τότε ενώπιον των «μεγάλων κεφαλιών» της εταιρείας, έχοντας μόλις κατέβει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη.
Αργότερα, είχαν «συναντηθεί» πολλές φορές σε σχήματα νυχτερινών κέντρων, ενώ ο Σούκας κατά καιρούς είχε δώσει αρκετά «σκόρπια» τραγούδια στο Στράτο, κάποια από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Υποκρίνεσαι», «Άκου βρε φίλε», «Δεν τελειώνει», «Ποιος το είπε για τους μάγκες» κ.α.). Όλα αυτά, μέχρι το 1987, που επισφράγισαν τη μακροχρόνια συνεργασία τους με τούτο το δίσκο.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η εποχή, ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη από διάφορα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα και ο κόσμος είχε ανάγκη να «ξεδώσει» λιγάκι. Ακριβώς αυτό είναι και το μήνυμα του ομότιτλου τραγουδιού, το οποίο μάλλον μοιάζει εξαιρετικά επίκαιρο και στις μέρες μας…
Να σημειώσουμε ότι ο δίσκος βγήκε σε μια περίοδο που όλος ο κόσμος που αγαπούσε το λαϊκό τραγούδι, περίμενε εναγωνίως τη δισκογραφική επιστροφή του Στέλιου Καζαντζίδη έπειτα από εντεκάμισι χρόνια σιωπής, η οποία έγινε πραγματικότητα το Μάρτιο…
Η επιτυχία του άλμπουμ ήταν αναμενόμενη, με πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων. Το ομότιτλο κομμάτι ξεχώρισε από την αρχή και ακούστηκε πολύ, όπως και τα «Συλλογίσου», «Είσαι η πρώτη», «Τελειώσαμε» (με αυτό έκλεινε μονίμως από εκεί και πέρα το πρόγραμμά του επί πίστας ο Διονυσίου) και «Έφυγε», στο οποίο ο Στράτος δίνει πραγματικό ρεσιτάλ αυτοσχέδιας ερμηνείας με τους λαρυγγισμούς και τις «τσαλκάτζες» του!
«Αγάπη όλο ζήλεια»
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1987, σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και περιλαμβάνει δώδεκα πολύ καλά λαϊκά τραγούδια, ερμηνευμένα ιδανικά από τον Λεωνίδα Βελή, που στέκεται αντάξιος των δημιουργών τους.
Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το «καζαντζιδικό» στυλ, ο συνθέτης προσαρμόζει τις μελωδίες του στο αντίστοιχο του ερμηνευτή και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Άλλωστε, κάτι τέτοιο φάνηκε και από τις πωλήσεις που ξεπέρασαν το «χρυσό» όριο των 50.000 αντιτύπων!
Από αυτή τη δουλειά, βγήκαν δύο μεγάλες – και διαχρονικές όπως αποδεικνύεται – επιτυχίες. Το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στο δίσκο και βεβαίως το υπέροχο «Με το στόμα γεμάτο φιλιά», που οι περισσότεροι γνωρίζουν ως «Το βραδάκι».
Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή όλα τα (αποκλειστικά κρατικά) ραδιόφωνα το έπαιζαν καθημερινά κι ακόμη ακούγεται, μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των «σκουπιδιών» που μας έχει κατακλύσει.
Εκτός από αυτά τα δύο, υπάρχουν κι άλλα πολύ καλά τραγούδια όπως τα «Με κατηγορείς πως φταίω», «Στο καλό» και «Τα γράμματα», χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα…
“Ένας καινούργιος άνθρωπος”
Το 1987, ο Δημήτρης Μητροπάνος αποφασίζει ν’ αλλάξει δισκογραφική εταιρεία μετά από 20 ολόκληρα χρόνια κι έτσι, από την τότε Polygram «μετακομίζει» στην τότε MINOS. Τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο του εκεί, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ένας καινούργιος άνθρωπος», σε μουσική του Αλέκου Χρυσοβέργη και στίχους του Σπύρου Γιατρά, με τους οποίους συνεργάζεται για πρώτη φορά.
Εκείνη την εποχή, το «δίδυμο» συνθέτη και στιχουργού ήταν συνώνυμο των «σουξέ», συνεργαζόμενο με πολλούς τραγουδιστές και κάποια από τα τραγούδια που έγραψαν, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να πρωταγωνιστούν στη διασκέδαση των Ελλήνων.
Ωστόσο, ο δίσκος που έγραψαν για τη φωνή του Μητροπάνου, δεν ήταν και ότι καλύτερο τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον σπουδαίο κι αξέχαστο λαϊκό ερμηνευτή. Τα περισσότερα κομμάτια είναι σε γενικές γραμμές «ρηχά», χωρίς κάποιο σημαντικό στοιχείο που να τα κάνει να «περάσουν» στο κοινό.
Όλα τούτα λοιπόν, οδήγησαν σε μια εξαιρετικά «χλιαρή» υποδοχή του δίσκου από πλευράς του κόσμου. Κάποια τραγούδια ακούστηκαν τότε από τα ραδιόφωνα της εποχής, αλλά με τον καιρό «εξαφανίστηκαν». Ο λόγος για το ομότιτλο, το «Ζήτω ο χωρισμός» (η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ κατά τη γνώμη μου), το «Η αγάπη μας δεν πρόλαβε να ζήσει» και το «Χάθηκες-χάθηκα» που περιέχει και κάποια ροκ στοιχεία. Τα υπόλοιπα …χάθηκαν εντελώς.
«Μακεδονίτικα»
Από τους πιο αγαπημένους δίσκους, εμένα και της οικογένειάς μου, ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει στα περισσότερα από τα γλέντια που έχουμε εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες! Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, από τη στιγμή που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στη Θεσσαλονίκη και οι γονείς μου κατάγονται από πολύ κοντινά χωριά…
Από μικρό παιδί λοιπόν, «ζυμώθηκα» με τα μακεδονίτικα τραγούδια που τα έλεγαν συνεχώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, τα περισσότερα εκ των οποίων υπάρχουν σ’ αυτό τον υπέροχο δίσκο, αν και ορισμένα με διαφορετικούς στίχους.
Τούτο δεν είναι παράξενο, αφού από χωριό σε χωριό υπάρχουν διάφορες παραλλαγές τους και τα συναντάμε ιδιαίτερα στο νομό Χαλκιδικής, απ’ όπου κατάγεται και ο σπουδαίος τραγουδιστής και αξιοπρεπέστατος άνθρωπος Μανώλης Μητσιάς (συγκεκριμένα από τα Δουμπιά).
Ο αγαπημένος ερμηνευτής λοιπόν, αποφάσισε τον Ιούλιο του 1987 να τραγουδήσει αυτά τα «διαμάντια» της Μακεδονίας και να τιμήσει τον τόπο καταγωγής του. Άλλωστε, τούτα τα τραγούδια ήταν δεύτερη φύση του καθώς άκουγε να τα λένε οι συγχωριανοί του και σιγά – σιγά τα έμαθε κι εκείνος, οπότε έγιναν βίωμά του.
Ωστόσο, σ’ αυτή την προσπάθεια δε βρήκε σύμμαχο την εταιρεία του η οποία αντέδρασε, θεωρώντας ότι τα τραγούδια απευθύνονται σ’ ένα συγκεκριμένο κοινό και δε θα είχαν την αναμενόμενη εμπορική απήχηση.
Δυστυχώς έτσι έγινε, αλλά φέρει κι εκείνη ένα μερίδιο ευθύνης, αφού δε διαφήμισε και δεν προώθησε όσο έπρεπε το δίσκο, κάτι που είχε ως παράπονο και ο ίδιος ο Μητσιάς. Πάντως, εδώ στη Μακεδονία πήγε αρκετά καλά και σήμερα ακούγεται πολύ συχνά σε διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις των περιοχών της. Άλλωστε και ο ίδιος ο Μητσιάς φροντίζει πάντα να περιλαμβάνει κάποια από αυτά τα κομμάτια στις επί σκηνής εμφανίσεις του.
Η ερμηνεία του Χαλκιδικιώτη τραγουδιστή είναι υπεράνω κριτικής, αφού είπαμε και νωρίτερα ότι τούτα τα τραγούδια τα είχε μέσα στο αίμα του. Όμως, είναι πραγματικά συγκλονιστικός όταν τραγουδά τον «Ντούλα» και πάντοτε όταν τον ακούω στο συγκεκριμένο κομμάτι, συγκινούμαι πολύ.
Στο δίσκο, συμμετέχει και η σπουδαία ερμηνεύτρια δημοτικών τραγουδιών Ξανθίππη Καραθανάση, ενώ υποδειγματική είναι η διασκευή και η ενορχήστρωση από τον Γιώργο Χατζηνάσιο, που μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την ενασχόλησή του με αυτό το είδος, αφού όλοι τον γνωρίζουμε ως συνθέτη «ελαφρολαϊκών» κομματιών.
«Με πανσέληνο»
Το 1987, η Γλυκερία κυκλοφορεί το άλμπουμ «Με πανσέληνο». Ο απόηχος του προ διετίας διπλού δίσκου «Τραγούδι αισθηματικό» -με τα περίφημα «Πεντοχίλιαρα»- ακόμη δεν είχε καταλαγιάσει, παρά το ότι στο ενδιάμεσο είχαν κυκλοφορήσει άλλες δύο δουλειές της (η ζωντανή ηχογράφηση από το Λυκαβηττό και το «Μάτια μου», αμφότερες το 1986), όμως τώρα η ερμηνεύτρια ξαφνιάζει το κοινό της.
Στο πνεύμα της άνθησης των ποπ τραγουδιών της εποχής, η Γλυκερία αποφασίζει να ξεφύγει λίγο από τους καθαρά λαϊκούς ρυθμούς και να συμπεριλάβει στο δίσκο της τρία κομμάτια με «σύγχρονο» και πιο «ηλεκτρονικό» ήχο.
Έτσι λοιπόν, ηχογραφεί τα «Αυτή τη νύχτα», «Και ζαλίστηκα» και «Εσένα ή τίποτα», τα οποία -ειδικά τα δύο πρώτα- βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση τόσο στους ραδιοφωνικούς σταθμούς εκείνων των ετών, όσο και στις προτιμήσεις του κοινού και «απογειώνουν» τις πωλήσεις του δίσκου σε πάνω από 70.000 αντίτυπα!
Κυρίως το «Και ζαλίστηκα», θυμάμαι ότι ακουγόταν παντού τους καλοκαιρινούς μήνες και ήταν η επιτυχία της χρονιάς, ασχέτως αν με τον καιρό «οπισθοχώρησε». Ωστόσο, η πρώτη εκτέλεσή του, δεν είναι από τη Γλυκερία. Το είχε ηχογραφήσει η Γιάννα Κομνηνού το 1983, με τίτλο «Αλάνι μου», στο άλμπουμ της «Νιώθω πως κινδυνεύω»…
Βεβαίως, η Σερραία ερμηνεύτρια δεν εγκαταλείπει τα λαϊκά τραγούδια κι εδώ θα βρούμε το ομότιτλο -που επίσης ακούστηκε πολύ-, όπως και τα εξαιρετικά «Καμιά φορά συμβαίνει» και «Η φλογίτσα», ενώ συναντάμε και την πρώτη δισκογραφική συνεργασία της με τον Γιάννη Σπανό.
«Όλα για τον έρωτα»
Στον απόηχο της επιστροφής του Στέλιου Καζαντζίδη στη δισκογραφία έπειτα από εντεκάμισι χρόνια σιωπής, το Μάρτιο του 1987 κυκλοφορεί η πρώτη και τελευταία μέχρι σήμερα ολοκληρωμένη δουλειά του Νίκου Ιγνατιάδη με τον Γιάννη Πάριο.
Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί πολλά χρόνια τόσο στα νυχτερινά κέντρα, όσο και στη δισκογραφία, καθώς ο συνθέτης ενορχήστρωσε κι έπαιξε πιάνο σε πολλά από τα τραγούδια που ερμήνευσε ο τραγουδιστής, αλλά είχε γράψει και κάποια για τη φωνή του, όπως τα «Τέλος τα λάθη», «Κόκκινο γαρύφαλλο» και «Περασμένα ξεχασμένα»
Φτάνουμε λοιπόν στο «Όλα για τον έρωτα», μια φράση που σίγουρα θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας μελλοντικής βιογραφίας του ερμηνευτή. Πολλοί σχολίασαν ότι δεν ήταν δυνατό ο «τροβαδούρος της αγάπης» μετά τον Ξαρχάκο να «ξεπέσει» στον Ιγνατιάδη, αλλά οι πωλήσεις του άλμπουμ και οι διαχρονικές επιτυχίες που προέκυψαν μέσα απ’ αυτό, έδωσαν την καλύτερη απάντηση.
Περισσότερα από 100.000 «κομμάτια» πουλήθηκαν από τα δισκοπωλεία και στα ραδιόφωνα της εποχής, τουλάχιστον τα έξι από τα δώδεκα τραγούδια έκαναν θραύση: Το ομότιτλο, το «Ποτέ-ποτέ-ποτέ» (αμφότερα με τη συνοδεία της υπέροχης Ελένης Δήμου), φυσικά το «Είσαι Θεός», το «Φωτιά στα σύνορα της γης», το «Μόνο αγάπη» και το «Απόψε σε κάποιο νησί» ακούγονταν όλη μέρα!
Αυτό το τελευταίο, αναφέρεται στο δίσκο ότι «έντυσε» στιχουργικά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο οποίος έχει και τη μερίδα του λέοντος. όσον αφορά το εν λόγω μέρος. Ωστόσο, ο ίδιος πολλά χρόνια μετά, αποκάλυψε ότι οι στίχοι ήταν του Πάριου και μπήκε το όνομά του για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα με τα ποσοστά, καθώς είχε αφαιρεθεί ένα άλλο τραγούδι (άγνωστο ποιο…) που είχε γράψει εκείνος!
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που διαθέτει έντονα στοιχεία «εκμοντερνισμού» του ρεπερτορίου του τραγουδιστή, με «νεανικό» ήχο και ηλεκτρονικά όργανα. Για τις ερμηνείες του δε γίνεται καν λόγος και δεν είναι τυχαίο το ότι πολλά απ’ αυτά τα τραγούδια ακούγονται μέχρι σήμερα, αλλά τα λέει κι εκείνος στις κατά καιρούς εμφανίσεις του.
Ξέχωρα από τα παραπάνω, θεωρώ ότι η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το «Υπάρχεις εσύ» σε μουσική Χρήστου Σκαλτσουνάκη και στίχους Μάνου Κουφιανάκη, ενώ αρκετά γνωστά έγιναν και τα «Στο γύρο του θανάτου» (ίσως πιο γνωστό ως «Μια Κυριακή στο λούνα παρκ») και «Η αγάπη είναι δίκοπο μαχαίρι». Σημειωτέον ότι τέσσερα από τα τραγούδια του άλμπουμ είχαν ήδη κυκλοφορήσει νωρίτερα στο εξωτερικό με ξένους στίχους…
«Ατέλειωτο ερωτικό ταξίδι»
Ο Τόλης Βοσκόπουλος ολοκληρώνει το ολιγόχρονο πέρασμά του από την τότε Polygram στη δεκαετία του ’80, μ’ ένα δίσκο που κυκλοφορεί στις αρχές του 1987 και ξεπερνά σε πωλήσεις τα 50.000 αντίτυπα! Δημιουργοί του, δύο συνεργάτες του δημοφιλούς ερμηνευτή σε διαφορετικές εποχές.
Από τη μια, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης ο οποίος του είχε δώσει ορισμένες μεγάλες επιτυχίες στις αρχές των ‘80s. Από την άλλη, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος που σε μουσική του Μίμη Πλέσσα, του είχε χαρίσει τεράστια «σουξέ» στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, τα περισσότερα εκ των οποίων δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες κινηματογραφικών ταινιών της εποχής. Στιχουργός και τραγουδιστής «ξανασμίγουν» δισκογραφικά έπειτα από 16 χρόνια (1971), αλλά ήταν και η τελευταία τους συνεργασία στο βινύλιο…
Η μεγάλη και διαχρονική επιτυχία του άλμπουμ, είναι βεβαίως το «Ατέλειωτο ταξίδι» που είναι πασίγνωστο κι εκείνη την περίοδο ακούστηκε πολύ. Επίσης, για κάποιο καιρό ακούστηκαν και τα «Εφιάλτης κάθε νύχτα», «Το κάδρο» (εξαιρετικό ζεϊμπέκικο, ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου) και «Το ξέρω πως δε θα γυρίσεις». Εξάλλου, εξαιρετικό είναι και το «Έχω ανάγκη από σένα» η μουσική του οποίου υπογράφεται από τον Πολυκανδριώτη και την κόρη του Μαρία…
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…