stou_xronou_ton_kathrefti_logo_500

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.

Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

stou_xronou_ton_kathrefti_1988


1988 (Β’ μέρος): «Εγώ ο ξένος», «Ταχεία», «Τολμώ» και συναυλίες… 

Οι δύο μεγάλοι «πυλώνες» του λαϊκού τραγουδιού, ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Στράτος Διονυσίου, κράτησαν γερά στις πλάτες τους το είδος, κατά τη διάρκεια του 1988. Ειδικά ο δεύτερος με το άλμπουμ «Εγώ ο ξένος», έκανε ίσως τη μεγαλύτερη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της καριέρας του.

Αξιοσημείωτη η μεγάλη επιστροφή του Μανώλη Αγγελόπουλου, με το δίσκο «Έλληνας είμαι», ενώ σε λαϊκούς ρυθμούς κινήθηκε και η Χάρις Αλεξίου με το «Η νύχτα θέλει έρωτα», έπειτα από τις «έντεχνες» αναζητήσεις των προηγούμενων χρόνων.

Όσο για την Ελένη Βιτάλη, φρόντισε να ικανοποιήσει τους φίλους της που την προτιμούσαν σε λαϊκά ακούσματα. Η συνεργασία της με τον Τάκη Σούκα έπειτα από επτά χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα «Τα λαϊκά της Ελένης» και την πασίγνωστη «Ταχεία».

bitali_stou_xronou_ton_kathrefti_2015_04_001

Στο ελαφρολαϊκό είδος, είχαμε για ακόμη μια χρονιά την κυριαρχία του Γιάννη Πάριου, της Μαρινέλλας, αλλά και της Λίτσας Διαμάντη, οι δίσκοι των οποίων σημείωσαν υψηλές πωλήσεις.

Ας δούμε λοιπόν τις σημαντικότερες λαϊκές κι ελαφρολαϊκές κυκλοφορίες του 1988, καθώς και τις αντίστοιχες συναυλίες και «συνυπάρξεις» σε νυχτερινά κέντρα… 

«Εγώ ο ξένος» 

Πρόκειται ίσως για τον πιο εμπορικό δίσκο του αξέχαστου Στράτου Διονυσίου, αλλά και για εκείνο που έβγαλε τις περισσότερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες. Δεν είναι και λίγο τα μισά και πλέον τραγούδια ενός άλμπουμ ν’ ακούγονται διαρκώς σε όλα τα ραδιόφωνα ακόμη και σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την κυκλοφορία τους.

Ο δίσκος έκανε την εμφάνισή του στα δισκοπωλεία το Μάρτιο του 1988 και κυριολεκτικά σάρωσε σε πωλήσεις, αφού ξεπέρασε τις 150.000. Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Τάκη Μουσαφίρη με τον Διονυσίου, καθώς είχαν συνεργαστεί δυο χρόνια πριν (1986) στον «Ταξιτζή», όπου ο Στράτος ερμήνευε πέντε τραγούδια. Ωστόσο, ο «Ξένος» χάλασε κόσμο κι έβγαλε πασίγνωστες και διαχρονικές επιτυχίες, που ακόμη και τώρα πρωταγωνιστούν στις πίστες των νυχτερινών κέντρων.

Μετρήστε σουξέ: Το ομότιτλο (ο ίδιος ο Διονυσίου έλεγε ότι αυτό το τραγούδι τον εξέφραζε πιο πολύ απ’ όλα), «Και του λιμανιού και του σαλονιού», «Άνθρωπος είσαι και λυγάς» (κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο τραγούδι του δίσκου), «Κύριος ήρθα, κύριος φεύγω», «Λέγε με παλιόπαιδο», «Εγώ να δεις» και «Ο φαντάρος» μονοπώλησαν τα ραδιόφωνα της εποχής, αλλά και τα πικάπ και τα κασετόφωνα των Ελλήνων απανταχού της γης.

Ξεχωριστή στιγμή του δίσκου, είναι του ντουέτο του Στράτου με τον γιο του Άγγελο, το δεύτερο μετά το «Εγώ θα σου δείξω το δρόμο», μέσα από το πρώτο άλμπουμ του τελευταίου «Παράπονό μου» το 1984. Ήταν η εποχή που τα μέσα ενημέρωσης έγραφαν συχνά-πυκνά για προστριβές και διαμάχες των δυο τους, οι οποίες φυσικά ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν.

Και κάτι ακόμα: Ήταν η τελευταία συνεργασία του Διονυσίου με την επί πολλά χρόνια παρτενέρ του στις δεύτερες φωνές Μαρίνα Βλαχάκη…

«Ελεύθερος» 

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, υπογράφει συμβόλαιο με την Polygram το Μάρτιο του 1988 και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, κυκλοφορεί τον πρώτο (και μοναδικό) δίσκο του με την ετικέτα της. Τίτλος «Ελεύθερος», με το χαρακτηριστικό ολόλευκο εξώφυλλο, χωρίς την παραμικρή φωτογραφία…

Ο μεγάλος λαϊκός ερμηνευτής, συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Τάκη Σούκα και το Θανάση Πολυκανδριώτη ως προς το συνθετικό κομμάτι. Οι δύο εξαίρετοι δημιουργοί, γράφουν ορισμένα πολύ καλά τραγούδια για τη φωνή του, τα οποία είναι σύγχρονα και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το παλαιότερο ρεπερτόριο του «Στελάρα». Ωστόσο, παρότι αυτός ο δίσκος ήταν καλύτερος από το «Δρόμο της επιστροφής» του 1987, δεν είχε την εμπορική επιτυχία του προηγούμενου.

Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για τις ηχογραφήσεις, ο Καζαντζίδης βίωσε την απώλεια της πολυαγαπημένης του μητέρας και ζήτησε από το Σούκα να του γράψει ένα τραγούδι στη μνήμη της. Ήταν το συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό «Μάνα μου», που πρέπει να είναι κάποιος εντελώς αναίσθητος για να μη δακρύσει ακούγοντάς το…

Κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, η ερμηνεία των «Πέτρινων χρόνων» του Σταμάτη Σπανουδάκη, ο οποίος πρόσθεσε στίχους στην υπάρχουσα πασίγνωστη μελωδία από την ομότιτλη ταινία. Φυσικά, δεσπόζει το κλαρίνο του Βασίλη Σαλέα και η στεντόρεια φωνή του Καζαντζίδη, η οποία κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα.

Από εκεί και πέρα, ξεχωρίζουν τα «Ζηλεύω τα πουλιά», «Στην οδό της τρέλας», «Ας ήτανε ο πόνος ένα τσιγάρο δρόμος» και το υπέροχο ντουέτο με την Κατερίνα Στανίση «Δεν είσαι συ». 

«Η νύχτα θέλει έρωτα»

Η συνεργασία της Χαρούλας Αλεξίου με τον Χρήστο Νικολόπουλο. μετρούσε ήδη πολλά χρόνια από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 που ξεκίνησε. Ωστόσο, εκείνος ουδέποτε είχε γράψει έναν ολόκληρο δίσκο για τη φωνή της.

Κατά καιρούς, της είχε δώσει κάποια τραγούδια για τις προσωπικές «πολυσυλλεκτικές» δουλειές της και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία. Όμως, μόλις το Μάιο του 1988 κυκλοφόρησε η πρώτη (και τελευταία ως σήμερα) ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία τους, με τίτλο “Η νύχτα θέλει έρωτα”.

Τους στίχους έγραψε ο -μόνιμος εκείνη την εποχή συνεργάτης του συνθέτη- Λευτέρης Παπαδόπουλος, από τους πρώτους που εμπιστεύθηκε τη γραφή του στη φωνή της Αλεξίου στα πρώτα χρόνια του ’70.

Άλλωστε, η Χαρούλα ήταν εκείνη που ηχογράφησε τα πρώτα δύο τραγούδια που έγραψε ο Νικολόπουλος πάνω σε λόγια του «προέδρου» («Χρόνια χελιδόνια» και «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», μέσα από το άλμπουμ «24 τραγούδια» το 1977)

Έντεκα χρόνια μετά, ήρθε η ώρα για μια ολοκληρωμένη δουλειά του «τρίο» και η εμπορική επιτυχία ήταν μεγάλη, αφού οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 80.000 αντίτυπα.

Στη συνέντευξη τύπου επ’ αφορμής της κυκλοφορίας της, ο Παπαδόπουλος είχε πει ότι «θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο που τα τραγούδια του να τα πει όλος ο κόσμος» κι ως ένα σημείο δικαιώθηκε, καθώς οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της εποχής τα έβαζαν συνέχεια.

Προσωπικά, θυμάμαι ότι πολύ συχνά παίζονταν τα 10 από τα 12 κομμάτια που μπορεί κάποια από αυτά σήμερα να έχουν ξεχαστεί, αλλά όποιος άνω των 30-35 ετών ακούσει κάποια μελωδία τους, είμαι σίγουρος ότι θα τα θυμηθεί…

alexiou_stou_xronou_ton_kathrefti_2015_04_003

Ο δίσκος περιλαμβάνει τόσο «εμπορικά», όσο και «ποιοτικά» τραγούδια. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν το ομότιτλο, «Πιασ’ τα ζάρια», «Είμαι τρελή τα είπαμε» και «Η τσιγγάνα η μάγισσα».

Στη δεύτερη τα «Δεν υπάρχουνε λόγια», «Αγάπησέ με» (υπέροχο κομμάτι, το καλύτερο του άλμπουμ για μένα), «Όλα μου τα καράβια», «Έσπειρες θύελλες», «Πάρε το δρόμο ξαναγύρισε» και «Το τραγούδι της καρδιάς». Και μόνο διαβάζοντας τους τίτλους, νομίζω ότι οι μεγαλύτεροι εξ υμών τα θυμηθήκατε…

Γενικότερα, θεωρώ ότι είναι ένας «αδικημένος» δίσκος, που μέσα στα χρόνια δεν ακούστηκε όσο του άξιζε. Έχει ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια, που η Αλεξίου θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει στα προγράμματά της.

Με αυτόν, ουσιαστικά κλείνει μια εποχή για τη σπουδαία τραγουδίστρια, καθώς είναι η τελευταία αμιγώς λαϊκή δουλειά της. Η αποχώρησή της από τη MINOS στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και η στροφή της σ’ ένα άλλο είδος τραγουδιού, θ’ αποτινάξουν μια και καλή από πάνω της την ταμπέλα «του κοριτσιού που τραγουδάει λαϊκά»

«Τα λαϊκά της Ελένης»

Η τελευταία «καθαρόαιμη» λαϊκή δισκογραφική δουλειά της Ελένης Βιτάλη, η οποία στη συνέχεια επέλεξε έναν εντελώς διαφορετικό και καθαρά προσωπικό δρόμο ως προς το ρεπερτόριό της.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στα τέλη του 1988 και η σπουδαία ερμηνεύτρια συναντιέται και πάλι με τον Τάκη Σούκα, πέντε χρόνια μετά την άκρως επιτυχημένη συνεργασία τους στο «Βάρα μου το ντέφι» (1983).

Ουσιαστικά πρόκειται για τη συνέχεια του εν λόγω δίσκου, καθώς περιέχει ωραία και κατά βάση κεφάτα λαϊκά τραγούδια με τη σφραγίδα του συνθέτη και τις εξαιρετικές ερμηνείες της Βιτάλη.

Οι εκπλήξεις του άλμπουμ είναι δύο: Η συμμετοχή του Νίκου Πορτοκάλογλου στο ντουέτο «Άσε με να λέω», το οποίο ακούστηκε αρκετά και αποτελεί μια από τις τελευταίες παρουσίες των «Φατμέ» στα μουσικά και δισκογραφικά δρώμενα της χώρας μας.

Ο Σούκας τολμά να χρησιμοποιήσει ένα «ροκά» στο πλάι μιας λαϊκής (τουλάχιστον έτσι τη μάθαμε και την αγαπήσαμε) τραγουδίστριας και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Ακολουθεί το τραγούδι «Θα γίνω ολοκαύτωμα», τους στίχους του οποίου έγραψε ο Τζίμης Πανούσης, που δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους δραστηριότητες με άλλους -και δη λαϊκούς- συνθέτες.

Η μεγαλύτερη και πιο διαχρονική επιτυχία του δίσκου είναι η «Ταχεία», η οποία ακουγόταν κατά κόρον από τα ραδιόφωνα της εποχής και η Βιτάλη δεν παραλείπει ποτέ να τη συμπεριλάβει στις κατά καιρούς εμφανίσεις της.

Δεδομένου δε του ότι λέει ελάχιστα τραγούδια από το παλιό της ρεπερτόριο, το γεγονός ότι η «Ταχεία» έχει μόνιμη θέση σ’ αυτό, τα λέει όλα για την αξία της. Επίσης, ακούστηκαν πολύ και τα «Όλοι γίναμε εξουσία» και «Καίγομαι».

«Έλληνας είμαι» 

Είκοσι χρόνια μετά την απομάκρυνσή του από την Columbia, ο Μανώλης Αγγελόπουλο επιστρέφει στις τάξεις της και ηχογραφεί νέα και «φρέσκα» τραγούδια, τα οποία αμέσως κάνουν μεγάλη επιτυχία. Ο δίσκος τιτλοφορείται “Έλληνας είμαι” και από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του, προκαλεί μεγάλη εντύπωση κι έχει υψηλή εμπορική απήχηση.

Στην πρώτη γραμμή των σουξέ, είναι τα πασίγνωστα «Μολυβιά» και «Τη βαρέθηκε η ψυχή μου» (ένα τραγούδι που γράφτηκε από τον Αντώνη Βαρδή κατόπιν επιθυμίας του ίδιου του Αγγελόπουλου να συνεργαστεί μαζί του), καθώς και το ομότιτλο.

Δυστυχώς, ο «μεγάλος τσιγγάνος» δεν πρόλαβε να χαρεί στο έπακρο αυτή τη δυναμική επιστροφή του στην κορυφή. Τον Απρίλιο του 1989, θα φύγει εντελώς αναπάντεχα από τη ζωή…

«Πιστός…» 

Εξαιρετικά «αδικημένος» δίσκος, καθώς πέραν της εποχής που κυκλοφόρησε (Μάρτιος 1988) και λίγων μηνών μετά, τα τραγούδια που περιλαμβάνει σταμάτησαν ν’ ακούγονται. Ακόμη κι ο ίδιος ο Γιάννης Πάριος πολύ σύντομα έπαψε να τα περιλαμβάνει στις κατά καιρούς εμφανίσεις του, κάτι που προσωπικά μου προκαλεί πολλά ερωτηματικά όσον αφορά το γιατί.

Θυμάμαι πόσο ξαφνιάστηκα, όταν τον άκουσα το 2008 σε νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης να θυμάται ξαφνικά το «Σ’ αγαπάω γιατί σ’ αγαπάω» (που δεν είχε ακουστεί σχεδόν καθόλου τότε) και να το τραγουδάει σχεδόν a capella…

Ο αγαπημένος ερμηνευτής, συνεργάζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία με τον Αλέξη Παπαδημητρίου κι επίσης για πρώτη φορά υπογράφει όλους τους στίχους των τραγουδιών, τα οποία θεωρώ εξαιρετικά για το στυλ που είχε καθιερώσει.

Βεβαίως, οι πωλήσεις ήταν για ακόμη μια φορά υψηλότατες (περισσότερα από 110.000 αντίτυπα!) αλλά όπως είπα και παραπάνω, τα τραγούδια του άλμπουμ πλέον είναι σχεδόν ξεχασμένα…

Ωστόσο, εκείνη την εποχή ακούστηκαν πολλά και πολύ: «Είμαι τρελός που σ’ αγάπησα», «Πιστός», «Εγώ κι εσύ ερωτευμένοι», «Δεν παραδίνομαι» (προσωπική αδυναμία…), «Λόγια», «Όλα θα περάσουν», «Πρωινός καφές» (υπέροχο ζεϊμπέκικο).

Και φυσικά, το «Και να που γύρισες», ένα ντουέτο με τη Μαρινέλλα που έχει τη δική του σημασία, καθώς μοιάζει με ένα εκ νέου καλωσόρισμα στην τότε MINOS, από την οποία είχε ξεκινήσει τη σόλο καριέρα της μετά τον χωρισμό της με τον Στέλιο Καζαντζίδη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60.

Υπάρχουν βεβαίως κι άλλα εξαιρετικά κομμάτια που όμως δεν ακούστηκαν ούτε τότε, ούτε στα κατοπινά χρόνια…

«Μικρές επαναστάσεις»

Η μοναδική ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Χατζηνάσιου με το Λευτέρη Παπαδόπουλο, αλλά και την Αλέκα Κανελλίδου. Συνθέτης και στιχουργός, είχαν συνεργαστεί σε «σκόρπια» τραγούδια κατά το παρελθόν για τον Σταμάτη Κόκοτα και τον Γιάννη Κούτρα, ενώ η ερμηνεύτρια είχε ηχογραφήσει μόνον ένα κομμάτι του Χατζηνάσιου, το 1980 στο δίσκο της «Εμπιστευτικά». Ήταν το «Ξέρω δε θα ‘ρθεις», που είχε ακουστεί από τη Δήμητρα Γαλάνη στην ταινία «Ένα γελαστό απόγευμα» το 1979…

Οι «Μικρές επαναστάσεις», βγήκαν στα δισκοπωλεία στις αρχές του 1988 και θυμάμαι ότι είχαν ακουστεί αρκετά ορισμένα από τα τραγούδια που περιλαμβάνουν. Πρώτο στη σειρά το «Μονά-ζυγά», που πολύ συχνά έπαιζαν οι σταθμοί και παραμένει γνωστό ως σήμερα, αλλά και… «Το πέναλτι» που μου άρεσε ιδιαίτερα, καθότι φανατικός φίλος του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου.

Ωστόσο, η γνώμη μου είναι ότι η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ βρίσκεται «Στις πυραμίδες», ένα πολύ όμορφο «βαλς» κομμάτι, που φαίνεται ότι αποτελεί αδυναμία και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αφού υπάρχει σε όλες τις συλλογές με τραγούδια του που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια…

Όσο για την Κανελλίδου, νομίζω ότι τα σχόλια είναι περιττά. Οι ερμηνείες της, όπως πάντα είναι υπέροχες και σε «ταξιδεύουν». Κρίμα που εδώ και χρόνια έχει επιλέξει το δρόμο της σιωπής, με ελάχιστα (αλλά τόσο «φωτεινά»…) διαλείμματα.

«Όπου πας θα πάω»

Ο «ηλεκτρικός» ήχος είχε κάνει θραύση στην παγκόσμια μουσική σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι έτσι, δε θα μπορούσε να μην επηρεαστούν και οι Έλληνες δημιουργοί. Ειδικά δε στα τέλη εκείνης του ’80, η «ηλεκτροπληξία» (όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος) ήταν πλέον «θεσμός» και γράφονταν πολλά τραγούδια με τα εν λόγω χαρακτηριστικά.

Ένα τέτοιο «πείραμα» δοκίμασε και ο Γιάννης Πουλόπουλος, συνεργαζόμενος με τον Γιώργο Νιάρχο στο δίσκο «Όπου πας θα πάω», που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1988, πάνω σε στίχους του Θάνου και της Ρόνης Σοφού. Τα περισσότερα κομμάτια είναι φτιαγμένα στο κομπιούτερ και είναι ξεκάθαρη η διάθεση για ένα τρόπον τινά «ροκ» άλμπουμ, με το synthesizer να κυριαρχεί.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ηχητικά αυτό το «πείραμα» δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο. Ο σπουδαίος τραγουδιστής, καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να προσαρμοστεί σ’ ένα είδος παντελώς άγνωστο για κείνον και λόγω εμπειρίας «το σώζει», αλλά στα δικά μου αυτιά, τούτα τα τραγούδια δεν ήταν του στυλ του. Όμως, οφείλω να του αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον το τόλμησε και δε φοβήθηκε το διαφορετικό.

Εκείνη την εποχή, θυμάμαι ότι ακούγονταν αρκετά κομμάτια του δίσκου. Πρώτο απ’ όλα, το «Γι’ αυτό σου λέω σβήσε το φως» κι εν συνεχεία το «Με μια χιλιάρα μηχανή», το ομότιτλο και το μεταγλωττισμένο «Ο άνθρωπός μου», που είναι η ελληνική εκδοχή του πασίγνωστου “My way”.

Όσον αφορά το υπόλοιπο «ελαφρολαϊκό» τραγούδι, η Μαρινέλλα επέστρεψε στη MINOS έπειτα από δύο δεκαετίες και ηχογράφησε το δίσκο «Τολμώ», ο οποίος κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα και ξεπέρασε το «χρυσό» όριο πωλήσεων. Έβγαλε δε, μεγάλες -περισσότερο εποχιακές- επιτυχίες: Το ομότιτλο, «Αχ και να γινόμουν η αγάπη σου», «Παραδείγματος χάριν», «Εμείς ταιριάζουμε», «Θέλω να ζήσω», «Δεν υπάρχει δε μπορώ» και τα δύο υπέροχα ντουέτα με το Γιάννη Πάριο «Να μ’ αγαπάς» και «Κούρσα θανάτου».

Εντύπωση προκάλεσε η συνεργασία της Δήμητρας Γαλάνη με το Νίκο Ιγνατιάδη, στο άλμπουμ «Εξ επαφής» σε στίχους Αντώνη Ανδρικάκη. Ακούστηκαν πολύ το ομότιτλο και τα «Θ’ αλλάξω τακτική» και «Δεν έχω τίποτα δικό μου».

Οι σημαντικότερες συναυλίες 

Η Πάτρα και το «Παλλάς» είναι οι «κοιτίδες» πολλών σημαντικών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων για το 1988. Οι κυριότερες συναυλίες της χρονιάς, δίνονται εκεί και συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου.

Ωστόσο, το μεγάλο γεγονός της χρονιάς είναι άλλο. Ο Μίκης Θεοδωράκης, παρουσιάζει και διευθύνει δύο από τα σημαντικότερα έργα του τον Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο: Το «Άξιον εστί» με ερμηνευτή το Γιώργο Νταλάρα, αφηγητή το Νικήτα Τσακίρογλου και «ψάλτη» τον  Ανδρέα Κουλουμπή (η συναυλία θα κυκλοφορήσει σε διπλό δίσκο), καθώς και το “Romancero Gitano” του F.G. Lorca, με τη Μαρία Φαραντούρη. Στο «Άξιον εστί», συμμετέχει και ο πρώτος «διδάξας» Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Η εκδήλωση, είχε σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανέγερση του Μουσείου της Ακρόπολης.

Στο «Παλλάς», στις 4 Μαΐου, ο Σταύρος Ξαρχάκος πραγματοποιεί συναυλία για τα 25 χρόνια της καριέρας του, με ερμηνευτές το Γιώργο Νταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη. Στο πρώτο μέρος, παρουσιάζονται όλα τα τραγούδια του «Ρεμπέτικου» και στο δεύτερο, ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές του σπουδαίου δημιουργού στην ως τότε συνθετική πορεία του. Μέρος της συναυλίας, εκδίδεται σε διπλό δίσκο.

Στον ίδιο χώρο, το Δεκέμβριο εμφανίζεται για δύο βραδιές η Χάρις Αλεξίου με τον Paolo Conte, ενώ λίγες μέρες αργότερα, ο Γιάννης Πάριος συμμετέχει στη συναυλία του διάσημου Γάλλου συνθέτη Μισέλ Λεγκράν.

Τους θερινούς μήνες, το ενδιαφέρον μονοπωλεί το τρίτο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, το οποίο λαμβάνει χώρα στο Αρχαίο Θέατρο της πόλης, με καλλιτεχνικό διευθυντή το Θάνο Μικρούτσικο. Εκεί, ο Μίκης Θεοδωράκης παρουσιάζει το “Canto General” του Pablo Neruda με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Πέτρο Πανδή και ο Μάνος Χατζιδάκις αποσπάσματα διαφόρων έργων του, με την Αλίκη Καγιαλόγλου, το Βασίλη Λέκκα και τον Ηλία Λιούγκο.

Στις εκδηλώσεις, θα πάρει μέρος και ο Γιάννης Πάριος, αποθεωνόμενος από το πατραϊκό κοινό. Θα «συμπράξει» με το Θάνο Μικρούτσικο, τραγουδώντας μόνο με τη συνοδεία ενός πιάνου τραγούδια σπουδαίων συνθετών, ενώ στο δεύτερο μέρος θα κάνει το ίδιο με το Νίκο Ιγνατιάδη, ερμηνεύοντας επιτυχίες από το προσωπικό ρεπερτόριό του.

Σημαντική η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη με το έργο «Μαουτχάουζεν» σε ποίηση Ιάκωβου Καμπανέλλη, η οποία δόθηκε στις 12 Μαΐου στο ίδιο το στρατόπεδο με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη.

Την ίδια μέρα, μεγάλη επιτυχία είχε η συναυλία που δόθηκε στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, προς τιμή του Γιώργου Ζαμπέτα. Σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα που ερμήνευσαν κατά καιρούς τα σπουδαία τραγούδια του δώσανε το παρών: Τόλης Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος, Βίκυ Μοσχολιού, Γιάννης Πουλόπουλος, Αντώνης Καλογιάννης, Σταμάτης Κόκοτας, Δούκισσα, Μαρία Δημητριάδη και Ελένη Ροδά.

Μια «βόλτα» στη νύχτα 

Αρκετά ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα περιλάμβανε η χειμερινή σεζόν 1988-89. Από τα πιο «ανατρεπτικά», ήταν εκείνο του ΤΑΒΟΟ με τη Βίκυ Μοσχολιού και την Τάνια Τσανακλίδου, υπό την επιμέλεια του Σταμάτη Κραουνάκη. Μαζί τους, εμφανιζόταν κι ένας νέος τραγουδιστής από τη Θεσσαλονίκη, ονόματι Κώστας Πάκας. Μετά το τέλος της σεζόν, άλλαξε το επώνυμό του σε «Μακεδόνας»…

mosxoliou_tsanaklidou_stou_xronou_ton_kathrefti_2015_04_002

Στη «Μέδουσα» ο Γιώργος Μαρίνος με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και στο «Ζυγό» η Χάρις Αλεξίου με τους «Φατμέ» και την Αφροδίτη Μάνου παρουσίασαν άκρως επιτυχημένα προγράμματα, ενώ η Μαρινέλλα εμφανίστηκε στο θέατρο «Ρεξ» σε μια τρίωρη μουσική παράσταση σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, έχοντας στο πλευρό της το Βασίλη Τσιβιλίκα.

Όσον αφορά τα «λαϊκά» κέντρα, ξεχώρισε το σχήμα της «Νεράιδας» με το Γιάννη Πάριο, τον Αντώνη Καλογιάννη, τη Χριστιάνα και τη Βούλα Καραχάλιου.

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here