stou_xronou_ton_kathrefti_logo_500

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

Η δεκαετία του ’60 θεωρείται από πολλούς ως εκείνη που άλλαξε τα πάντα στη μουσική της πατρίδας μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις κι εν συνεχεία ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι «επίγονοί» τους, άνοιξαν νέους δρόμους στο τραγούδι με τις δημιουργίες τους. Παράλληλα όμως, αυτές ευτύχησαν να ερμηνευθούν από μια γενιά σπουδαίων τραγουδιστών που είτε ξεκίνησε τότε, είτε προϋπήρχε αλλά άκμασε στη συγκεκριμένη περίοδο.

Με αφετηρία λοιπόν το 1960, θα σταθούμε «στου χρόνου τον καθρέφτη» και θα γυρίσουμε το ρολόι στο «τότε». Ανά 15 ημέρες, η στήλη θα παρουσιάζει τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο και παράλληλα, συχνά θα κάνει μια «βόλτα» στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, παρουσιάζοντας τα «σχήματα» που έγραψαν ιστορία…

———————————————————–

 stou_xronou_ton_kathrefti_1994

 

1994: «Φεύγουν» Μάνος – Μελίνα, το τραγούδι σε κρίση…

Έτος μεγάλων και σοβαρότατων απωλειών για την Ελλάδα και τον κόσμο ήταν το 1994. Κατά τη διάρκειά του, έφυγαν από τη ζωή σημαντικότατες προσωπικότητες σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

Η χώρα μας θρηνεί το χαμό του Μάνου Χατζιδάκι και της Μελίνας Μερκούρη, δύο προσώπων που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το καλλιτεχνικό και κοινωνικό status του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Όμως, δεν είναι λιγότερο οδυνηρές οι απώλειες των Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Αλέκας Κατσέλη, Γιώργου Γεννηματά, Αθανάσιου Κανελλόπουλου, Χρήστου Λεττονού, Μιράντας Μυράτ κ.α.

stou_xronou_ton_kathrefti_2015_07_30_manos_melina

Ανά τον κόσμο, ο θάνατος του διάσημου Βραζιλιάνου πιλότου της Φόρμουλα 1 Άϊρτον Σένα στην πίστα της Ίμολα συγκλονίζει φιλάθλους και μη. Ιδιαίτερα στην πατρίδα του, ο πόνος και η οδύνη ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, καθώς ο εκλιπών λατρευόταν εκεί όπως ο Πελέ…

Το 1994 παίρνει μαζί του φεύγοντας και τους Τέλη Σαβάλας, Ευγένιο Ιονέσκο, Τζιαν-Μαρία Βολοντέ, Τζάκι Κένεντι, Μπαρτ Λάνκαστερ, Έριχ Χόνεκερ κ.α.

99d/46/huty/14006/30

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση φαίνεται να δυσκολεύεται ν’ ανταπεξέλθει στις υποσχέσεις της κι εκφράζεται δυσφορία ακόμη και από τα ίδια τα μέλη της. Η δυσαρέσκεια του κόσμου αποτυπώνεται στις Ευρωεκλογές, όπου το ΠΑΣΟΚ χάνει πέντε μονάδες από τις προ επταμήνου εθνικές. Ωστόσο, τα καταφέρνει καλύτερα στις δημοτικές του φθινοπώρου, έχοντας όμως και τη στήριξη του Συνασπισμού σε πολλούς δήμους και νομαρχίες.

Τα πράγματα είναι χειρότερα για τη Νέα Δημοκρατία, καθώς ο Μιλτιάδης Έβερτ δε φαίνεται ικανός να πείσει τον κόσμο για μια εναλλακτική πρόταση στις πρακτικές του ΠΑΣΟΚ, ενώ δέχεται κι έντονη εσωκομματική αμφισβήτηση, κυρίως από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Η κατάσταση δε βελτιώνεται στις Ευρωεκλογές, καθώς το κόμμα συγκεντρώνει λίγο παραπάνω από 32%, το μικρότερο ποσοστό της ως τότε ιστορίας του…

Από εκεί και πέρα, η Ελλάδα «παγώνει» από τις αποκαλύψεις για τη φρικτή δράση των σατανιστών Κατσούλα, Δημητροκάλη και Μαργέτη (η οποία πάντως βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τους άλλους δύο), αλλά και το πρωτοφανές έγκλημα στην Ερμιόνη, καθώς αποκαλύπτεται ότι ο πα-τέρας Μανώλης Δουρής βίασε και σκότωσε το ίδιο του το παιδί.

stou_xronou_ton_kathrefti_2015_07_30_satanistes

Ωστόσο, την προσοχή και το ενδιαφέρον όλου του πλανήτη συγκεντρώνει το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ, το οποίο διεξάγεται τον Ιούνιο και τον Ιούλιο στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ελλάδα συμμετέχει για πρώτη φορά στη μεγάλη γιορτή, όμως η παρουσία της είναι καταστροφική, με τρεις βαριές ήττες από Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία και συντελεστή τερμάτων 0-10. Τον τίτλο κατακτά η Βραζιλία, η οποία κερδίζει την Ιταλία στα πέναλτι και φέρνει το βαρύτιμο έπαθλο στο Ρίο έπειτα από 24 χρόνια.

stou_xronou_ton_kathrefti_2015_07_30_greece

Όσον αφορά το ελληνικό τραγούδι, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η φτήνια και η προχειρότητα κυριαρχούν και πάλι, με μοναδική «όαση» τις προσπάθειες των σπουδαίων και καταξιωμένων συνθετών κι ερμηνευτών να το κρατήσουν σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Δημήτρης Μητροπάνος το καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό με τις νέες δουλειές τους…

Ας δούμε λοιπόν τα σημαντικότερα εγχώρια μουσικά γεγονότα του 1994:

«Τα κορμιά και τα μαχαίρια»

Μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο δίσκος που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1994, αποτελεί την «προέκταση» του «Μένω εκτός» ή αν θέλετε, μια ολοκληρωμένη μορφή του. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη συνεργάζεται εξ ολοκλήρου με τον Αρμένιο συνθέτη Άρα Ντινκζιάν, κλείνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους «λογαριασμούς» που είχαν ανοίξει οι δυο τους το 1991 με τα «Μένω εκτός» και «Δυνατά», τα οποία ακούστηκαν κι αγαπήθηκαν πολύ και πλέον αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι από τη μουσική «προίκα» της σπουδαίας ερμηνεύτριας.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ «άγγιξε» σε πωλήσεις τα 90.000 αντίτυπα και σίγουρα είναι ένας από τους «σταθμούς» στην καριέρα της Αρβανιτάκη. Η ίδια είχε ζητήσει από τον Ντινκζιάν να κάνουν ένα δίσκο μαζί από το 1991 και τελικώς αυτός έγινε τρία χρόνια αργότερα, πάνω σε στίχους κυρίως του Μιχάλη Γκανά και λιγότερο της Λίνας Νικολακοπούλου και το αποτέλεσμα ήταν πράγματι εξαιρετικό. Η μουσική της Αρμενίας ακουμπά εκείνη της Ελλάδας και το «πάντρεμα» μόνον ως ιδανικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Από αυτή τη δουλειά, βγήκαν τρία πολύ «δυνατά» και διαχρονικά τραγούδια: Το ομότιτλο, το «Φύσα ψυχή μου» και η «Βάρκα», τα οποία ακούστηκαν, τραγουδήθηκαν και χορεύτηκαν πολύ. Άλλωστε, η Ελευθερία δεν παραλείπει σχεδόν ποτέ να τα συμπεριλάβει στα προγράμματά της και κάθε φορά γίνεται «το σώσε». Γενικότερα πάντως, όλα τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα και άψογα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

«Παρέα μ’ έναν ήλιο»

Η δεύτερη δισκογραφική συνεργασία του Μάριου Τόκα με το Δημήτρη Μητροπάνο κυκλοφόρησε το 1994, ενώ ακόμη δεν είχε κοπάσει η τεράστια επιτυχία της πρώτης («Η εθνική μας μοναξιά» το 1992), με το τραγούδι – κολοσσό «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη». Και αυτό το «σμίξιμο» των δύο σπουδαίων του ελληνικού τραγουδιού γνώρισε μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, αφού οι πωλήσεις του άλμπουμ ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα.

Εδώ συναντάμε το δεύτερο τραγούδι-κολοσσό της συνεργασίας Τόκα – Μητροπάνου, το οποίο δεν είναι άλλο από τα «Λαδάδικα». Και δε δίνω το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό σ’ αυτά τα δύο κομμάτια επειδή μιλούν για τη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκα και ζω, αλλά λόγω του ότι το κοινό τα λάτρεψε, τα ανέβασε στην κορυφή και θα συνεχίζουν να τα τραγουδούν και οι γενιές που θα έλθουν έπειτα από μας. Πρόκειται για μεγάλα κι όχι απλώς καλά τραγούδια και νομίζω ότι πολλοί θα συμφωνήσετε μαζί μου…

Εκτός από τα «Λαδάδικα», σημαντική στιγμή του δίσκου είναι και «Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου» που συμπληρώνει την «τριλογία» των μεγάλων ζεϊμπέκικων που έγραψε ο Μάριος Τόκας για το Δημήτρη Μητροπάνο, η ερμηνεία του οποίου είναι άνευ σχολιασμού.

Επίσης, υπάρχουν τα πανέμορφα και γνωστά «Τον Αύγουστο που μου χρωστάς» και «Εδώ», ενώ συναντάμε και δυο τραγούδια με ίδια μουσική, αλλά διαφορετικό στίχο. Πρόκειται για το «Αγάπη μου άξιον εστί», το οποίο υπάρχει στη δεύτερη πλευρά του δίσκου με στίχους του Βάσου Βενιζέλου στα κυπριακά. με τίτλο «Τριανταφυλλιά» και μαζί με το Μητροπάνο τραγουδά ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου.

«Έϊ»

Η μεγάλη επιτυχία και αποδοχή του «Δι’ ευχών», οδηγούν το Νίκο Αντύπα και τη Χαρούλα Αλεξίου σε μια δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Είναι το «Έϊ», που κυκλοφορεί το καλοκαίρι του 1994 με βασικό στιχουργό το Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Ωστόσο, παρά την έντονη διαφημιστική καμπάνια και την προβολή του δίσκου πριν καν εμφανιστεί στα δισκοπωλεία, οι πωλήσεις μόλις ξεπέρασαν τα 40.000 αντίτυπα. Το άλμπουμ δεν είχε την πρωτοτυπία, την ευρηματικότητα και το «καινούργιο» του «Δι’ ευχών», ενώ τα περισσότερα τραγούδια είναι υποτονικά και μονότονα -με όλο το σεβασμό στους συντελεστές του. Ουσιαστικά, ακούστηκαν μόνο το ομότιτλο και «Η νύχτα με τα αινίγματα»…

«Δε σηκώνει»

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επιστρέφει στα γνώριμα ροκ «λημέρια» του (μετά την παρένθεση του «Φυσάει» ένα χρόνο πριν), μ’ ένα δίσκο που κυκλοφορεί τα Χριστούγεννα του 1994 κι έχει τίτλο «Δε σηκώνει». Μια πολυσυλλεκτική δουλειά, καθώς συμμετέχουν αρκετοί μουσικοί δημιουργοί όπως ο Σταμάτης Μεσημέρης, ο Χριστόφορος Κροκίδης, ο Μίνως Μάτσας, ο Χρήστος Τόλιος, αλλά κι ο ίδιος ο ερμηνευτής.

Το κλίμα του άλμπουμ κινείται κυρίως στο μοτίβο της μπαλάντας και λιγότερο σε «σκληρές και ηλεκτρικές ροκιές». Παρόλα αυτά, ο κόσμος ανταποκρίθηκε και πάλι στο κάλεσμα του Βασίλη «του» και του χάρισε άλλο ένα «χρυσό» δίσκο, αλλά με κατώτερες πωλήσεις σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια (λίγο πάνω από 30.000)…

Από την εν λόγω δουλειά «βγήκαν» αρκετές επιτυχίες, με μεγαλύτερη, διαχρονικότερη κι επίκαιρη το «Οδός Ελλήνων». Επίσης, ακούστηκαν πολύ το ομότιτλο και τα «Πόρτο Ρίκο» και «Σα να μη σ’ έχασα».

«Καλώς τους»

Έπειτα από κάμποσα χρόνια με περισσότερο «έντεχνες» απόπειρες, ο Γιώργος Νταλάρας ξαναγυρίζει στο λαϊκό τραγούδι με το δίσκο «Καλώς τους», που κυκλοφορεί το φθινόπωρο του 1994. Η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία είναι κάτι περισσότερο από ικανοποιητική, καθώς οι πωλήσεις υπερβαίνουν το «πλατινένιο» όριο των 60.000…

Η πρώτη πλευρά, περιλαμβάνει έξι τραγούδια του Θεσσαλονικιού δημιουργού Γιώργου Ζήκα, από τα οποία εκείνη την εποχή «πριμοδοτήθηκε» περισσότερο το «Κληρώθηκα». Ωστόσο, στην πορεία «ξεπετάχθηκε» και το «Agrigento», το οποίο για αρκετά χρόνια υπήρχε πάντα στο συναυλιακό ρεπερτόριο του ερμηνευτή…

Στην άλλη «όψη», υπάρχουνε τα πρώτα τραγούδια του Μίνωα Μάτσα (γιου του Μάκη), τα οποία βεβαίως είναι σε εντελώς διαφορετικό ύφος σε σχέση με αυτά που μας έδειξε στη συνέχεια. Ξεχώρισε ιδιαίτερα το «Στο αμάν, στο γιατί», με τη Γλυκερία στις δεύτερες φωνές, ενώ αξιοσημείωτη είναι η στιχουργική συνδρομή του Άκου Δασκαλόπουλου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου…

Από εκεί και πέρα, υπάρχει το «Έτσι κι αλλιώς σε περιμένω» του Πάνου Κατσιμίχα, αλλά και το «Ψέμα» των Χρήστου Νικολόπουλου και Φίλιππου Γράψα. Γενικότερα, είναι ένας αξιοπρεπής λαϊκός δίσκος, που βεβαίως δεν προοριζόταν για «σκυλάδικα» ή «ελληνάδικα», αλλά για ένα κοινό που ήξερε να συνδυάζει τη διασκέδαση με την ποιότητα…

«Βίος ερωτικός»

Το Νοέμβριο του 1994, ο Γιάννης Πάριος αποφασίζει να ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια που έγραψε ο ίδιος για άλλους συναδέλφους του σ’ ένα διπλό άλμπουμ, ο τίτλος του οποίου σίγουρα τον αντιπροσωπεύει.

Μαζί μ’ εκείνα που γίνανε μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες, περιλαμβάνει και ορισμένα άλλα που δεν ακούστηκαν ιδιαίτερα και πιθανώς ο ίδιος ήθελε να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.

Πιστεύω ότι δεν ήταν ιδιαίτερα εύστοχη κίνηση τούτος ο δίσκος. Αφενός μεν γιατί κάποια από τα τραγούδια είχαν ήδη περάσει στο πάνθεον της μουσικής μας «σφραγισμένα» ερμηνευτικά από τους πρώτους διδάξαντες (λ.χ. «Τα πήρες όλα», «Και λέγε-λέγε», «Γιατί Θεέ μου η ζωή» με τον Στράτο Διονυσίου, «Τελειώσαμε λοιπόν» με τη Χριστιάνα, «Το δικό σου αμάρτημα» με τον Στέλιο Καζαντζίδη κ.α.), αφετέρου επειδή η φωνή του Πάριου είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την κατιούσα και σε πολλά από αυτά είναι ευδιάκριτη η δυσκολία του να τα ερμηνεύσει (π.χ. «Καρδιά μου μόνη»).

Σίγουρα αν αποφάσιζε να βγάλει ένα τέτοιο άλμπουμ πέντε – δέκα χρόνια νωρίτερα, το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό -φυσικά προς το καλύτερο. Οι πωλήσεις κυμάνθηκαν περίπου στα 60.000 αντίτυπα, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αγόρασε το δίσκο από τη μια επειδή… «είναι Πάριος» κι αφετέρου, από περιέργεια ν’ ακούσει τις δικές του ερμηνείες σε πολύ γνωστά τραγούδια που έγραψε ο ίδιος είτε μόνος του, είτε σε συνεργασία με άλλους συνθέτες.

Λαϊκά και άλλα…

Η Κατερίνα Κούκα είναι η πρωταγωνίστρια στο λαϊκό τραγούδι για το 1994. Ο Χρήστος Νικολόπουλος γράφει για τη φωνή της έναν ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο «Στου παράδεισου τα ωραία» σε στίχους Τασούλας Θωμαΐδου που σημειώνει μεγάλη εμπορική, αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία. Περιλαμβάνει πολύ γνωστά τραγούδια, όπως τα «Όνειρα απένταρα», «Μόλις σε είδα», «Μπαγλαμαδάκια», «Εγώ πληρώνω», το ομότιτλο, αλλά και το «Ο ωραίος και η ωραία», ντουέτο με τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

Επιτυχία σημειώνει και η νέα δουλειά του Στέλιου Καζαντζίδη «Και πού Θεός», σε μουσική Τάκη Σούκα και στίχους Σώτιας Τσώτου (υπάρχουν και δύο τραγούδια των Θανάση Πολυκανδριώτη-Λευτέρη Παπαδόπουλου). Πιο γνωστές στιγμές τα «Έϊ καπετάνιε» και «Ξέρω νεκρούς».

Από εκεί και πέρα, το 1994 είναι η χρονιά που κάνει το δισκογραφικό ντεμπούτο της μια νέα και πολλά υποσχόμενη τραγουδίστρια -η οποία δυστυχώς σε μικρό χρονικό διάστημα διέψευσε όλες τις ελπίδες ν’ αποτελέσει τη συνέχεια των μεγάλων ερμηνευτριών του παρελθόντος. Λέγεται Δέσποινα Βανδή, η οποία προκαλεί αίσθηση με το δίσκο της «Γέλα μου», ο οποίος κυκλοφορεί το καλοκαίρι.

Μπορεί εμπορικά να μη πήγε τόσο καλά, όμως περιλαμβάνει ορισμένα καλά τραγούδια, τρία από τα οποία ακούστηκαν πολύ: Το ομότιτλο, το «Δεν υπάρχει τίποτα» και το υπέροχο ντουέτο με το Γιάννη Πάριο «Αδιέξοδο».

Κατά τα άλλα, το φτηνό (και φτηνιάρικο) λαϊκό τραγούδι κυριαρχεί και αυτή τη χρονιά, ενώ τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και στην ποπ μουσική.

** Με την ανασκόπηση του 1994, η στήλη συμπληρώνει την παρουσίαση 35 «χρυσών» χρόνων του ελληνικού τραγουδιού. Με αφετηρία το 1960, προσπαθήσαμε να καταγράψουμε όλα τα σημαντικά  γεγονότα, τις σπουδαίες μορφές και τα μεγάλα τραγούδια που «γεννήθηκαν» και μεγαλούργησαν σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Ωστόσο, κρίναμε ότι τα τελευταία 20 χρόνια είχαν ελάχιστες καλές στιγμές να προσφέρουν στο μουσικό πολιτισμό της χώρας μας. Έτσι, το «ταξίδι» μας τελειώνει κάπου εδώ. Ελπίζουμε, ο ιστορικός του μέλλοντος να βρει ενδιαφέροντα στοιχεία μέσα σ’ αυτές τις αναδρομές και τα χρόνια που θα έλθουν, να είναι εφάμιλλα εκείνων που καταγράψαμε…

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Και πάλι ξεχάσατε τον Μούτση!! Για πούλημα λοιπόν!

    Δεν αναφέρατε ΚΑΘΟΛΟΥ τις δουλειές του μετά απ το ΦΡΑΓΜΑ. ΝΤΡΟΠΗ!

  2. Αγαπητέ φίλε, κατ’ αρχήν ευχαριστώ θερμά για τον κόπο που κάνατε να σχολιάσετε. Δε θα κάνω το ίδιο για τους χαρακτηρισμούς σας, τους οποίους προσπερνώ και θα μπω κατευθείαν στο θέμα:
    Ο στόχος αυτής της στήλης, ήταν να παρουσιάσει τις πιο γνωστές και χαρακτηριστικές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, οι οποίες μείνανε στην ιστορία.
    Καλώς ή κακώς, ο Δήμος Μούτσης έφτασε στο ζενίθ της δημοτικότητας και της αποδοχής από το κοινό τη δεκαπενταετία 1966-1981. Η έκτοτε “μοναχική” πορεία του, δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα όπως στο προαναφερθέν χρονικό διάστημα. Ναι μεν ακούστηκαν ορισμένα τραγούδια του (κυρίως από το “Να”), ωστόσο πλην ελαχίστων (λ.χ. “Μια φυσαρμόνικα που κλαίει”, “Το όνειρο”, “Μη το ψάχνεις δεν πειράζει”), δεν έμειναν διαχρονικά στ’ αυτιά και στα χείλη του κόσμου.
    Για κάτι άλλα τύπου “Για όλα φταίνε οι γκόμενες” κλπ, δε μπαίνω καν στη διαδικασία να σχολιάσω, αφού μπορεί μεν ν’ ακούστηκαν στα ραδιόφωνα, έχω όμως την άποψη ότι δεν είναι του διαμετρήματος του Μούτση, ασχέτως αν εκείνος τα έγραψε. Κάποιοι, μπορεί να τα θεωρούν “ψαγμένα”, προχωρημένα κλπ. Σέβομαι απολύτως τη γνώμη τους, έχω όμως τη δική μου και προσωπικώς, δε με αφορά αυτή η πλευρά του Μούτση.
    Η στήλη λοιπόν, στάθηκε περισσότερο στις πιο “εμπορικές” με την έννοια της αναγωρισιμότητας και διαχρονικότητας δουλειές συνθετών κι ερμηνευτών. Αντιλαμβάνεστε κι εσείς ότι θα ήταν αδύνατο να σταθεί στις κατά χιλιάδες ετησίως κυκλοφορίες δίσκων.
    Δέχομαι ότι μπορεί να ξέφυγαν αρκετές σημαντικές δουλειές, τούτο όμως δεν είχε την παραμικρή πρόθεση απαξίωσής τους και φυσικά δεν έγινε συνειδητά.
    Δέχομαι επίσης ότι ίσως θα έπρεπε ν’ αναφερθώ στο “Να”, που πράγματι ακούστηκε αρκετά στην εποχή του. Δε μπορώ να δεχτώ όμως ότι αυτό είναι “ντροπή”, όπως λέτε. Σέβομαι τη γνώμη σας και την αγάπη σας στο Μούτση (εδώ “συναντιόμαστε”), ωστόσο νομίζω ότι θα έπρεπε να είσαστε πιο προσεκτικός στη διατύπωση των απόψεών σας, ιδιαίτερα δε όταν αυτές εκφράζονται δημοσίως είτε προφορικώς, είτε γραπτώς.
    Όπως και να ‘χει, έχω την υποχρέωση να σας ευχαριστήσω θερμά που ασχοληθήκατε με τη στήλη, έστω και για να τη σχολιάσετε αρνητικά. Αναφαίρετο και σεβαστότατο δικαίωμά σας. Καλό καλοκαίρι και να είστε καλά…

  3. <> και φτανοντας στην δεκαετια του ’90 πουθενα το ονομα του Σφακιανακη; Αντε μπορει να μην τον θεωρεις καλο τραγουδιστη αλλα φτανεις σε αυτη την δεκαετια και δεν γραφεις ουτε μια λεξη ενω εχεις γραφει για τον Κυριαζη και τον Καρρα;

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here