Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Γιάννης Τσούμαλης
Κάθε παράσταση που επιμελείται ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι από μόνη της γεγονός, «ντυμένο» συνήθως με εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες. Αυτό το τελευταίο μπορεί να αποδειχθεί και δίκοπο μαχαίρι, σκεφτόμουν, ενθυμούμενη το σπουδαίο «Όλοι Ένα – Φίλα Με», το οποίο με είχε αληθινά συγκινήσει. Τη Δευτέρα, 6 Νοεμβρίου, όμως, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» έκανε πρεμιέρα μια άλλη παράσταση και θα ήταν –αν μη τι άλλο– άδικο να την παρακολουθήσω κάνοντας συγκρίσεις…
Ο φιλόξενος χώρος του μαγαζιού και το εξαιρετικά ευγενικό προσωπικό σε προδιαθέτουν για τα καλύτερα από την πρώτη στιγμή. Μάλλον δεν είναι τυχαίο που «Τα Παιδιά της Σφίγγας» διάλεξαν να ξεχειμωνιάσουν εκεί, με μόνη σημείωση προς τους υπευθύνους του μαγαζιού να φροντίσουν το θέμα του εξαερισμού. Το νέο πρόγραμμα των Σπείρα Σπείρα, λοιπόν, είναι κατάλληλα φτιαγμένο για το καινούργιο τους σπίτι: διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό ταυτόχρονα, μα, πάνω απ’ όλα, ένα πρόγραμμα λαϊκό –υπό την έννοια ότι απευθύνεται σε όλους, ανεπιτήδευτα και με αμεσότητα.
Η τρυφερή έναρξη, με τον Νίκο Σταδιάτη, να τραγουδά το «Τριανταφυλλάκι» με μόνη συνοδεία το ακορντεόν του, με έκανε να αισθανθώ σαν να ανοίγει μπροστά στα μάτια μου ένα-ένα τα πέταλά του ένα λουλούδι κι από το άνθισμα αυτό να ξεπετάγονται σιγά-σιγά ευωδιές και θύμησες και εικόνες και συναισθήματα. Έπειτα, «Τα Παιδιά της Σφίγγας» ανέβηκαν όλα μαζί στη σκηνή κι έτσι, δεμένα και αξεχώριστα, παρέμειναν εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Τους παραθέτω αλφαβητικά, όπως και οι ίδιοι επιθυμούν: Χρήστος Γεροντίδης (φωνή, καχόνε), Σάκης Καραθανάσης (φωνή, κιθαρόνι, καχόνε, νταούλι), Κώστας Μπουγιώτης (φωνή, καχόνε), Νίκος Σταδιάτης (φωνή, ακορντεόν), Βασίλης Ντρουμπoγιάννης (πιάνο), Βάιος Πράπας (φωνή, κιθάρες, μπουζούκι), Γιώργος Στιβανάκης (φωνή, μαράκες, ντέφι), Χάρης Φλέουρας (φωνή, κέφι, μπρίο, κουταλάκια).
Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να χωρέσω σε λέξεις το ταλέντο όλων τους. Φωνές εκπληκτικές, σε ερμηνείες μοναδικές, με κίνηση ακριβείας και βλέμματα ακριβά, και με χαμόγελα τόσο αληθινά. Πώς να περιγράψεις την πολύπλευρη εμπειρία του Γιώργου Στιβανάκη, την αμεσότητα και την τόλμη του Χρήστου Γεροντίδη, τις ψυχωμένες ερμηνείες –ειδικά σε πιο λαϊκά τραγούδια– του Σάκη Καραθανάση, το ασύλληπτο κωμικό timing του Χάρη Φλέουρα και την απίστευτη φωνητική και ερμηνευτική γκάμα του Κώστα Μπουγιώτη; Όλοι τους μονάδες ισχυρές και ξεχωριστές που δίνουν ακόμη μεγαλύτερη αξία στην επί σκηνής συνύπαρξή τους ως σύνολο. Αυτά τα παιδιά –εργάτες της Τέχνης και ερμηνευτές της–, μαζί με τους εξαίσιους και εξίσου καλλίφωνους μουσικούς τους, μας ταξίδεψαν από τη βαθιά συγκίνηση, στην ψυχική ανάταση και τη χαρά, από το γλέντι στη μυσταγωγία. Η γεμάτη ερωτισμό παράστασή τους διέθετε στιγμές με κέφι, χιούμορ, τρέλα, αλλά και πόνο, απελπισία, μοναξιά… Και είναι αληθινά αξιοθαύμαστος ο τρόπος και, κυρίως, το μέτρο με το οποίο εναλλάσσονται όλα αυτά τα συναισθήματα. Εκεί που το δάκρυ είναι στην άκρη του ματιού, έτοιμο να κυλήσει, έρχεται να το συντροφεύσει ένα χαμόγελο που σκάει ξαφνικά στα χείλη, καθώς αλλάζει το τέμπο.
Πίσω απ’ αυτήν την ισορροπία κρύβεται σαφώς η εμπειρία του σπουδαίου καλλιτέχνη και τεχνίτη, Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος, αυτήν τη φορά, κράτησε για τον εαυτό του ρόλο guest. Έκανε μάλιστα την είσοδό του στη σκηνή, καθώς μοιράζονταν στα τραπέζια γαρύφαλλα μέσα σε λευκά σακουλάκια, με το «Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή». Οι στίχοι και εδώ παρομοιάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη με ένα λουλούδι, ίσως το ίδιο που άνοιξε τα πέταλά του στην αρχή της βραδιάς…
Όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω ότι τα παιδιά και ο μαέστρος τους έφτιαξαν ένα πρόγραμμα που μιλά για την ίδια τη ζωή. Για όλες τις στιγμές και τα συναισθήματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Γιατί αυτή η παράσταση είναι πάνω απ’ όλα ανθρωποκεντρική –απευθύνεται, (επι)κοινωνεί, σου δίνει διέξοδο να εκφραστείς και νοιάζεται. Και, αν κάποιες φορές, ο πόνος από την πληγή που ανοίγει είναι αβάσταχτος, ξέρεις πως μόνο έτσι –μέσα από την υψηλή τέχνη που βιώνεις μαζί τους κι εσύ– μπορεί να κάπως γλυκάνει. Αν είσαι τυχερός, ίσως να λάβεις και κάποιου είδους ίαση. Πάντως σίγουρα νιώθεις κάθαρση. Και, πάνω απ’ όλα, αισθάνεσαι την Αγάπη. Αυτή, άλλωστε, είναι μάλλον η πραγματική απάντηση στο περιβόητο αίνιγμα της Σφίγγας. Διότι τί άλλο μπορεί να προσδιορίζει και να καθορίζει πραγματικά τον Άνθρωπο; Άνθρωπος και Αγάπη οφείλουν να είναι έννοιες ταυτόσημες. Και τις πολύτιμες –ίσως και σπάνιες στις μέρες μας– στιγμές που οι έννοιες αυτές όντως ταυτίζονται, όλα βρίσκουν τον δρόμο τους με τρόπο μαγικό. Κι αν για να σπάσει το σκοτάδι χρειάζεται πολλές φορές μια «Λάμπα Θυέλλης» –κύριε Κραουνάκη, αληθινά σας ευχαριστώ για την ερμηνεία σας στο τραγούδι αυτό–, το σίγουρο είναι ότι το Φως της ζωής αποδεικνύεται πάντοτε ισχυρότερο όλων. Και κάπως έτσι, «Ξημερώνει Πάλι»…
Υ.Γ. Να με συγχωρέσετε που δεν αποκαλύπτω περισσότερα για τα τραγούδια της βραδιάς. Αξίζει να εντοπίσετε ή να ανακαλύψετε το δικό σας αγαπημένο όταν πάτε εκεί, μια «Δευτέρα σαν Σάββατο», όπως τη χαρακτήρισε και ο μαέστρος. Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρετε τι θα ξυπνήσει η σφίγγα –σαν άλλος οίστρος του Σωκράτη– στα υπέρ-ταλαντούχα παιδιά της…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…