Φωτορεπορτάζ: Λένα Βλασταρά
Μικρό θέατρο αρχαίας Επιδαύρου. Φεγγάρι έξι ημερών. Τάνια Τσανακλίδου. Το ρεπορτάζ θα μπορούσε να …τελειώνει εδώ, με αυτές τις τρεις προτάσεις να είναι αρκετές για να σας περιγράψουν τη βραδιά! Αλλά θα σας κάνω τη χάρη να σας πω λίγα ακόμη. Πέντε ονόματα για παράδειγμα: Κώστας Κωνσταντίνου (μπάσο), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα-ενορχήστρωση), Παναγιώτης Τσεβάς (ακορντεόν), Τάκης Φαραζής (πιάνο). Τι; Δεν καλυφθήκατε ακόμη;
Το Σάββατο 9 Ιουλίου στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου το αεράκι ήταν τόσο όσο χρειαζόταν για να σε δροσίζει και να κάνει το φουστάνι της Τάνιας να ανεμίζει. Τα τριζόνια είχαν πιάσει τον κατάλληλο ρυθμό ώστε να κάνουν την χορωδία σε όλα τα τραγούδια και τα φώτα (Περικλής Μαθιέλλης) ξεκινούσαν από το κέντρο της σκηνής και έφταναν μέχρι το τέλος του ουρανού προσθέτοντας ακόμη μια πινελιά μαγείας στο σκηνικό.
Η Τάνια Τσανακλίδου, που ομολογουμένως μας είχε λείψει από τα μουσικά δρώμενα, ήταν εκεί με την πάντα επιβλητική παρουσία της να μας αποδείξει ότι τα τραγούδια δεν μένουν μόνα ποτέ. Είχε διαλέξει τραγούδια αποκλειστικά και μόνο μέσα από το θέατρο. Εκτελέσεις που δεν συνηθίζεις να ακούς σε συναυλίες, μας ταξίδεψαν από το 1962 έως το 2016. Δεν έχει υπάρξει φορά που να δω την Τάνια να προβάλει στη σκηνή και να μη με διαπεράσει ένα ρίγος. Υποκειμενικά είν’ αυτά θα μου πει κάποιος, όπως όμως ακριβώς ήταν και τα τραγούδια που είχε επιλέξει η Τάνια γι’ αυτές τις δύο εμφανίσεις στην Επίδαυρο. «Τραγούδια που μου έκανα κάτι», μας λέει.
Έναρξη με όλους τους μουσικούς μαζί να τραγουδάνε το «Αν κανείς σας ω! Θεατές μας» από τις «Όρνιθες» και η παράσταση συνεχίστηκε βασισμένη κυρίως στις μουσικές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι. Όχι μόνο, όμως. Ο Κώστα Θωμαΐδης ήταν εκεί και συνόδευσε την Τάνια στην «Ταραντέλα» κάνοντας πραγματικά «την πόλη» εκείνο το βράδυ του Σαββάτου να αλλάξει όψη. Κι αν ακορντεόν και φωνή μας καθήλωσαν και βουρκωμένοι ακούγαμε τον Παναγιώτη Τσεβά να τραγουδάει «τι να μου κάνουν δάκρυα δυο και στεναγμοί σαρανταδυό» («Μανούλα μου», Μ. Χατζιδάκι, Ι. Καμπανέλλη), μετά από λίγο αρχίσαμε να ακούμε για τους ιππόται, τους ιππόται που μπεκροπίναν πότε πότε και δεν μπορέσαμε να μην κρατήσουμε κι εμείς από κάτω το ρυθμό, με τον ενθουσιασμό παιδιού. Όσο για το Μορμόλη… Έχετε ακούσει πότε την Τάνια να τραγουδάει ζωντανά το Μορμόλη; Μας αφηγήθηκε και την ιστορία. Του πώς το έκαναν πρόβα στο θέατρο το 1973 την ώρα που στο Πολυτεχνείο έμπαιναν τα τανκς και το πώς τελικά ο Μορμόλης, ένα παιδικό τραγούδι διαμορφώθηκε σε αντιστασιακό. Κι ότι έκτοτε δεν το ξανατραγούδησε.
«Η Τζένη των πειρατών», από την «Όπερα της πεντάρας», «Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι» από το «Παραμύθι χωρίς όνομα» και πολλά άλλα μέχρι που φτάσαμε στο σύγχρονο θέατρο και ακούσαμε τη «Γκόλφω» από την ομώνυμη παράσταση που παίχτηκε στο Εθνικό το 2013 και όπως η Τάνια μας είπε ήταν η αφορμή για να την πείσει ότι η τέχνη έχει πράγματα να δώσει ακόμη στο κοινό. Και έπεισε και μας -αν τυχόν είχε κάνεις μας κάποια αμφιβολία- αφού εκτός από το τραγούδι μας διάβασε και τους στίχους:
«είν’ η αγάπη φονικό που ζωντανό σ´ αφήνει./ Είν´ η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου/ και κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω./ Ειν´ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις/ μα από τη γη τα πόδια σου δε λες να ξεκολλήσεις».
Από την παράσταση «Τη λένε Εύα» ακούσαμε και το ομώνυμο τραγούδι σε μουσική της Λένας Πλάτωνος και στίχους της Ελένης Φωτάκη. Μια παράσταση βασισμένη στη ζωή της Εύας Κουμαριανού.
Η αυλαία έπεσε με το κοινό, τους μουσικούς και την Τάνια να τραγουδάμε όλοι μαζί την «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι. «Όταν τελειώνει μια θεατρική παράσταση βγαίνουν οι ηθοποιοί να παίξουν κι άλλο; Να πουν ένα μονόλογο ακόμη; Δεν βγαίνουν!», μας είπε αλλά μας έκανε το χατίρι να μας ξανατραγουδήσει τη Γκόλφω και με αυτή την αίσθηση μας άφησε να κατηφορίσουμε το μονοπάτι από το μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου μέχρι να βγούμε πάλι στον πολιτισμό και τη σύγχρονη πραγματικότητα.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…