Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

….. Στο φαλιμέντο του κόσμου αυτού, ο καβαλάρης εγώ του ουρανού
με τους ανθρώπους ζητάς επαφή, μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή……………

…πόσο εφικτό είναι να εισαχθείς στο σύμπαν του Νικόλα Άσιμου; Του Άσιμου με «ι» , όχι του Άσημου με «η», αλλιώς θα ήταν επιθετικός προσδιορισμός, όπως δήλωνε ο ίδιος. Μιλάμε για τον Νικόλα Άσιμο. Μιλάμε για τον «έτσι». Εκείνον τον αλλόκοτο τύπο, τον τρελό των Εξαρχείων, τον άγριο και τον ευαίσθητο συνάμα, τον απόμακρο και τον τόσο προσιτό, τον τρελό και παράλληλα τόσο ευφυή τύπο, τον καταδιωγμένο και τον τόσο αγαπητό. Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να έχει τόσα αντίθετα χαρακτηριστικά μαζί; Πώς είναι δυνατόν να τον …φοβάσαι και από την άλλη να επιθυμείς τη συντροφιά του; Ποιός είναι αυτός ο «Έτσι» ρε παιδί μου, που κατάφερε να σε κάνει  μέσα σε δύο ώρες μουσικοθεατρικής  παράστασης να συγκινηθείς, να γελάσεις, να κλάψεις, να εκνευριστείς, να απορήσεις, να προβληματιστείς, να θυμώσεις και να χαρείς;


Ο καλλιτέχνης Νικόλας Άσιμος υπήρξε για πολλούς η προσωποποίηση της αναρχίας, ήταν μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, ένας άνθρωπος που έζησε οριακά, ήταν ποιητής, φιλόσοφος, φρενοβλαβής; δεν θα βρεις  απάντηση μέσα από την παράσταση, σίγουρα όμως θα νιώσεις ανάμεικτα συναισθήματα.

Με ρούχα χίπικα, με μακριά μαύρα μαλλιά και μούσια, με το χαρακτηριστικό καπέλο και κρατώντας ανά χείρας μια …κουδούνα ο «Έτσι», κάνει την εμφάνισή του στον κατάμεστο χώρο του Σταυρού του Νότου. Ο λόγος για τον ηθοποιό Λεωνίδα Κακούρη. Θεωρώ πώς ότι και να γράψω θα είναι λίγο για να αποτυπώσει την εντύπωση που μου άφησε αυτός ο άνθρωπος, υποδυόμενος τον Άσιμο. “Μα καλά, τόση ομοιότητα;” αναρωτιόμουν σιωπηλά κατά την διάρκεια της βραδιάς. Υποθέτω ότι δεν ήμουν η μόνη που αναρωτιόταν… Η εμφάνιση, η κίνηση, το στυλ, το στήσιμο ακόμη και η φωνή είχαν απίστευτη ομοιότητα με τον Άσιμο. Πραγματικά έμεινα έκπληκτη πόσο άρτια μπορούσε αυτός ο καλλιτέχνης να αποδώσει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο, διατηρώντας ταυτόχρονα τόσο ψηλά τον σεβασμό προς το πρόσωπο του Άσιμου.


Τον είδαμε να γυροφέρνει ανάμεσά μας, να κάνει την τσάρκα του λέγοντας κάτι …ακαταλαβίστικα, μιλώντας για το «κροκ», να μονολογεί άλλοτε μειλίχια και ήρεμα, άλλοτε με τόνο που σου φαινόταν ότι έβριζε. Τον είδαμε να μας διηγείται αυτούσια αποσπάσματα από το βιβλίο του Άσιμου «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», να γελάει δυνατά θαρρείς με ξεδιάντροπο τρόπο, λες και σε κοροϊδεύει, να μιλά και να σωπαίνει, να δίνει νόημα ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές σιωπής που εσύ τις εκμεταλλεύεσαι προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντικό, σωστό και επίκαιρο ήταν πάλι αυτό που είπε. Σαν την Σωκρατική μύγα που τσιμπούσε το άλογο, το οποίο σχεδόν κοιμόταν και αποτελούσε το μοναδικό λόγο που το έκανε να σκέφτεται, έτσι και τα λόγια του καλλιτέχνη αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν έναυσμα για παραγωγή σκέψης, για στοχασμό και  προβληματισμό.


Ο Χρήστος Θηβαίος και η Βίκυ Καρατζόγλου ερμήνευσαν ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του Άσιμου, «δε θέλω καρδιά μου να κλαις» ενώ εξαιρετική ήταν η ερμηνεία του «Γιουσουρούμ» από Θηβαίο και Παπακωσταντίνου. Πολλά από τα κομμάτια του Άσιμου τα έχουμε συνδέσει άρρηκτα με την φωνή του Βασίλη Παπακωσταντίνου καθώς τα έχουμε ακούσει από εκείνον μυριάδες φορές. Μας τραγούδησε λοιπόν το «Αγαπάω κι αδιαφορώ», ενώ δεν παρέλειψε να μας μεταφέρει στα …Πατήσια και να μας μιλήσει για τα «Λίνα». Ο ίδιος, ήταν και ο πλέον κατάλληλος να ερμηνεύσει το «Ο Σάλιαγκας και ο Μάλιαγκας». Ιδιαίτερη –αν και απρόσμενη– η ερμηνεία της Βίκυς Καρτζόγλου στο «Παπάκι». Δεν περίμενα ότι θα το ερμήνευε εκείνη αλλά έκανε την έκπληξη και ήταν πολύ ευχάριστη.


Από το «δωμάτιο στο Άμστερνταμ» και  το «καταρρέω» μέχρι το  «θα ‘ρθω να σε βρω» και το πολυαγαπημένο «Venceremos», το κοινό τραγουδούσε, συμμετείχε και απολάμβανε κάθε στιγμή της όμορφης αυτής βραδιάς.

Εξαιρετική επίσης η παρουσία των έξι μουσικών που συμμετείχαν σε αυτή την παράσταση – αφιέρωμα και ιδιαίτερη μνεία στον Παρασκευά Θεοδωράκη, ο οποίος ερμήνευσε άψογα αρκετά κομμάτια του Άσιμου. Η εναλλαγή μουσικής και υποκριτικής ήταν από τα δυνατά σημεία της παράστασης και αυτό βοήθησε στο να δέσουν όλα αρμονικά.

asimos_afierwma_live_2018_05_023_theodorakis_paraskevas

Κατά την διάρκεια της παράστασης στον Σταυρό του Νότου, υπήρχε video wall που «έπαιζε» τόσο εικόνες από τις «βόλτες», τις αυτοσχέδιες παραστάσεις και τους λόγους που συνήθιζε να βγάζει ο Άσιμος στους δρόμους των Εξαρχείων, όσο και κάποια τραγούδια του.

Το φινάλε γλυκό, όμορφο και ιδιαίτερο, καθώς όλοι μαζί, ο ηθοποιός, οι τραγουδιστές και οι μουσικοί, είχαν γίνει μια αγκαλιά χαιρετώντας τον… «Μπαγάσα που περνάει καλά εκεί πάνω…» Αξίζουν πραγματικά θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν και σε όσους βοήθησαν να βγει αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα.


Νιώσαμε τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί, που συνοδέψαμε νοερά τον καλλιτέχνη στο προφητικό ταξίδι της αναζήτησης των «κροκανθρώπων» και το σημαντικότερο όλων, νιώσαμε ότι υπάρχει ακόμη χώρος για  κάτι που μας λείπει: την αισιοδοξία.


Φεύγοντας, δεν μπορείς να μην φέρεις ξανά στο μυαλό σου τα λόγια του «Έτσι» και γυρνώντας σπίτι να αναζητήσεις το βιβλίο του για να χαθείς στις σελίδες του, να διαβάσεις κι άλλα τέτοια ωραία ακαταλαβίστικα ενώ ένας μουσικός σκοπός  έχει τρυπώσει στο μυαλό σου και συνεχίζεις να  σιγοτραγουδάς… «…πες μου ένα ψέμα για να αποκοιμηθώ, μοναχά για σένα κάνω τον χαζό…»

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here