Η δημιουργική σύμπραξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον Νίκο Ζούδιαρη και τη συμβολή του Νίκου Αντύπα στην ενορχήστρωση, παρουσιάζει τη “Σωσίβια Κούνια” ως ένα τραγούδι φτιαγμένο πάνω στη στιγμή που ο νους αυτοαποκηρύσσει το ατομικό του cogito και λαμβάνει θέση θέασης του ιστορικοκοινωνικού υπάρχοντος.
Με σπασμένα όρια και σύνορα καθώς ένας άλλος κόσμος, κυνηγημένος, περνά “ανάμεσά μου”, ο “κόρφος” πια δεν αποτελεί ενθύμιο λουλουδιών, αλλά τόπο μιας ευσεβούς τρέλας. Σύγκορμη η Ευρώπη καθρεφτίζεται στο ξεθωριασμένο ανθρωπιστικό της περίβλημα, τραμπαλίζοντας στα “χάρτινα τακούνια της”. Όποιος πρόλαβε έγινε πουλί κι όποιος όχι, ναυάγιο. Η “κούνια”, σαν αμφίβια μάνα, αγκαλιάζει κι αυτούς που πέταξαν κι αυτούς που βυθίστηκαν, τιμώντας την πληθυντική τους μοναχικότητα. Γιατί, υπάρχουν παιδιά που δεν θα τα χαϊδέψει ποτέ κανένα παραμύθι κι είναι τα χνώτα τους παιχνίδι στη “υγρή τους σκόνη” κι είναι τα μάτια τους εγκοπές και φώτα στα οποία το σκοτάδι θα χρωστά για πάντα το μελλοντικό του φως.
Αν κάτι έχει απομείνει, είναι ο αποχαιρετισμός ή το καλωσόρισμα. “Εϊ γειά”.
Ο θάνατος δεν γεωμετρείται. Το ανάστημα είναι ζήτημα “βάθους”.