19/12/2013
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου επισκεφθήκαμε το κινηματοθέατρο «Τριανόν» για να παρακολουθήσουμε μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση, του Κώστα Δημουλέα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κωνσταντακόπουλου, μια under[the]ground opera όπως την ονομάζουν. Ο τίτλος αυτής «Years of the Rabbits». Για να σας δώσω μια μικρή γεύση πριν σας μεταφέρω το κλίμα της παράστασης, μεταφέρω έναν από τους στίχους του Κώστα Δημουλέα που περιγράφει επακριβώς την κατάσταση στην οποία θέλει να δώσει έμφαση: «Because always, always, always you want a devil you know better than a devil you don’t».

rabbits_theater_2013_12_28_papadimitriou_elena

Πριν την έναρξη της μεταμεσονύκτιας παράστασης μιλήσαμε με τον Κώστα Δημουλέα για την αφορμή της σύλληψης του έργου και το μεγαλύτερο φόβο που μπορεί να κεντρίσει την προσοχή του ανθρώπου.

Music Corner: Τι ήταν αυτό που έδωσε τη φωτιά στο σπίρτο για τη σύλληψη του έργου που θα δούμε σήμερα;
Κώστας Δημουλέας: Για μένα τα κουνέλια είναι ο συμβολισμός του φόβου. Είναι το ζώο εκείνο που φοβάται περισσότερο από όλα, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό. Θεώρησα λοιπόν ότι αυτή η μεταφορά, σε σχέση με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, ήταν πάρα πολύ δόκιμη. Στην ουσία έγινε σπορά ενός φόβου στον κόσμο και ο κόσμος αντέδρασε σαν κουνέλι! Στην πραγματικότητα το «Years of the Rabbits» είναι ένα πολιτικό έργο.

Music Corner: Πότε ήρθε αυτή η ιδέα;
Κώστας Δημουλέας: Πριν από ένα χρόνο άρχισα να σκέφτομαι αυτή την ιδέα και ευτυχώς βρήκα πολύ καλούς συνεργάτες στην πορεία και το έργο μπόρεσε να στηθεί. Όσον αφορά στη μουσική και το animation έχει έναν αρκετά μεγάλο βαθμό δυσκολίας.

Music Corner: Έχετε επισημάνει και στο παρελθόν την προτίμησή σας για χώρους που μπορούν να στηρίξουν οπτικοακουστικά θεάματα. Το Τριανόν πληροί τις προδιαγραφές αυτές;
Κώστας Δημουλέας: Το Τριανόν έχει τη δυναμική για να φιλοξενήσει τέτοια θεάματα και νομίζω ότι, για το ξεκίνημα του έργου, είναι ένας πάρα πολύ ωραίος χώρος και μας βοήθησε πάρα πολύ.

rabbits_theater_2013_12_01_dimouleas

Music Corner: Τι μουσική θα συνοδέψει την αποψινή παράσταση;
Κώστας Δημουλέας: Γενικά θεωρώ ότι η μουσική είναι μια, δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Κι αν υπάρχει ελπίδα για τη μουσική, η οποία κάνει κύκλους συνέχεια, νομίζω ότι αυτός είναι ο συνδυασμός των πραγμάτων.

Music Corner: Η παράστασή σας μας προϊδεάζει για κάτι πολύ ιδιαίτερο λοιπόν. Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο;
Κώστας Δημουλέας: Ναι, πιστεύω ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο για μια παράσταση σαν κι αυτή. Σε μια τέτοια παράσταση θα δει απλώς να συμβαίνουν πράγματα τα οποία του είναι πάρα πολύ γνώριμα, με μια μεταφορά βέβαια. Μέχρι στιγμής βλέπω ότι ο κόσμος αντιδρά πολύ θετικά σε αυτό. Για εμάς είναι ένα καλό ξεκίνημα και έχει πολύ ενδιαφέρον.

Music Corner: Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου;  
Κώστας Δημουλέας: Κατά τη δική μου άποψη, είναι ο θάνατος. Νομίζω ότι για να φοβίσεις έναν άνθρωπο πρέπει να του επισημάνεις αυτό το πράγμα: ότι είναι φθαρτός. Αυτό χρησιμοποιείται πολύ καλά σήμερα και έχεις ως αποτέλεσμα το φόβο του κόσμου.

Music Corner: Ασχολείστε με κάποιο άλλο project αυτήν την περίοδο;
Κώστας Δημουλέας: Όχι, νομίζω ότι το «Years of the Rabbits» είναι «full-time job»! Ακόμα υπάρχουν πράγματα που τα εξετάζουμε, είναι ένα έργο in progress στην πραγματικότητα. Γενικά, σαν άνθρωπος, δεν έχω το μυαλό του Ναπολέοντα, δε μπορώ να κάνω πολλά πράγματα μαζί.

Music Corner: Μέχρι πότε θα παίζει η συγκεκριμένη παράσταση;
Κώστας Δημουλέας: Στο Τριανόν θα παίζεται μέχρι τις 17 Γενάρη, υπάρχει όμως μια πιθανότητα να μη σταματήσει εκεί. Ελπίζουμε να συνεχίσει.

rabbits_theater_2013_12_03_dimouleas

Αμέσως μετά μιλήσαμε με την πολυτάλαντη και γλυκύτατη Έλενα Παπαδημητρίου για τη συμμετοχή της στην παράσταση και τη δύναμη της τέχνης να καταπολεμήσει κάθε φόβο.

Music Corner: Τι σε κέρδισε σε αυτήν την παράσταση ώστε να συμμετέχεις;
Έλενα Παπαδημητρίου: Αρχικά με κέρδισε η ιδέα, όταν τη συζήτησε για πρώτη φορά ο Κώστας. Έπειτα με κέρδισε η μουσική, γιατί το συγκεκριμένο είδος μου αρέσει πάρα πολύ. Όσο περνούσε ο καιρός και συζητούσαμε την ιδέα, άρχισε να με κερδίζει και ο Κώστας σαν άνθρωπος.

Music Corner: Είσαι μόλις 19 χρονών! Πότε ξεκίνησε η μουσική για σένα;
Ελένα Παπαδημητρίου: Είμαι στην κατηγορία «καταγωγή από μουσική οικογένεια»! Από τότε που γεννήθηκα υπήρχε μουσική γύρω μου. Ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας με τον πατέρα μου, αλλά με τον καιρό έκανα την επανάστασή μου και ξεκίνησα τσέλο.

Music Corner: Μικρή μεν, αλλά είσαι ήδη πάνω στη σκηνή. Σε φοβίζει αυτό;
Έλενα Παπαδημητρίου: Με ενθουσιάζει, θα έλεγα. Δε νιώθω φόβο. Αρχικά γιατί μου δείξανε εμπιστοσύνη και δεύτερον γιατί από μικρή έχω μεγάλη οικειότητα με τη μουσική. Αισθάνομαι πολύ τυχερή.

rabbits_theater_2013_12_05_papadimitriou_elena

Music Corner: Έχεις βρει τον εαυτό σου σε αυτό το έργο;
Έλενα Παπαδημητρίου: Νομίζω ότι όλοι θα βρουν τον εαυτό τους. Όσοι δεν τον βρουν, πρέπει να ψάξουν. Είναι πολύ σύγχρονο το έργο και είμαστε όλοι κομμάτι του, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι.

Music Corner: Η μουσική μπορεί να νικήσει το φόβο;
Έλενα Παπαδημητρίου: Η μουσική και γενικά η τέχνη. Μόνο αυτή μπορεί να νικήσει το φόβο.

Music Corner: Με τι άλλο ασχολείσαι;
Έλενα Παπαδημητρίου: Είμαι στο δεύτερο έτος της σχολής μου, στη Γλυπτική Καλών Τεχνών, δουλεύω με την αδερφή μου που είναι μουσικός, κάνω εικονογραφήσεις σε παιδικά βιβλία… Σε δουλειές να βρισκόμαστε!

rabbits_theater_2013_12_04_papadimitriou_elena

Στις 00.30 όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η παράσταση. Το σκοτεινό κλίμα της αίθουσας ενέτεινε ακόμη περισσότερο την αγωνία για αυτό που θα βλέπαμε, καθώς ήμαστε ήδη υποψιασμένοι ότι θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με το φόβο: δύσκολη υπόθεση για ένα θεατή.

Η παράσταση ξεκίνησε με μια εισαγωγή με τίτλο «Transformation». Το κεφάλαιο αυτό ξεκινά με έναν καθημερινό άνθρωπο να βλέπει τηλεόραση, καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ του. Το ύφος ίδιο καθώς αλλάζει τα κανάλια, μόνο ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη, σα να βλέπει κάτι που έστω και ελάχιστα τον ευχαριστεί. Γυρνώντας στην οθόνη της τηλεόρασής του, το βλέμμα μας παγώνει. Ο τηλεθεατής περνά τα κανάλια από τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά στις ειδήσεις των 20:00 που προβάλλουν την επίθεση των ΜΑΤ σε διαμαρτυρόμενους. Το ύφος του τηλεθεατή αδιάφορο, αμείλικτο, σα να το έχει πια συνηθίσει. Κι εκεί ξεκινά η μεταμόρφωση. Εκεί ξεκινά η αιχμαλωσία του κάθε τηλεθεατή που, αντί να κλείσει το δέκτη και να φωνάξει ή να διαμαρτυρηθεί για τη βία, την αδικία και τα τηλεοπτικά «σκουπίδια», στέκεται αμήχανος μπροστά στα φρικτά θεάματα που υποτιμούν, αν μη τι άλλο, τη νοημοσύνη του. Εκεί ξεκινά η μεταμόρφωσή του σε «κουνέλι».

Έτσι σιγά σιγά μπαίνουμε στο κλίμα του τι εστί «κοινωνία κουνελιών». Η μεταμόρφωση που παρακολουθούμε επί της οθόνης συνοδεύεται από ηλεκτρονικά στοιχεία, τα πλήκτρα του Κώστα Δημουλέα και το σαξόφωνο του Παναγιώτη Ράπτη, ενώ η βαθιά φωνή της Έλενας Παπαδημητρίου μας ξαφνιάζει και μας αφυπνίζει. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, ερμήνευσε με απόλυτη ωριμότητα και συναισθηματική ένταση, όπου χρειαζόταν.

rabbits_theater_2013_12_25_papadimitriou_elena

Πρώτο chapter για να πάρετε μια γεύση: ένα καθημερινό δελτίο ειδήσεων. Βρισκόμαστε στη Bunnyland και η παρουσιάστρια Roxy Cop μαζί με το δημοσιογράφο Neverthe Truth μας παρουσιάζουν το 20ο «Run away» Championship σε απευθείας σύνδεση με το «Fear yes» Stadium. Ποιο κουνέλι θα τρέξει πιο γρήγορα μετά τον πυροβολισμό του κούνελου με τα μεγαλύτερα αυτιά, του Sharp King, εκείνου που κυβερνά και υποτάσσει όλα τα υπόλοιπα κουνέλια; Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτή η εικόνα;

Στην ουσία είμαστε τα μικρά κουνέλια που αγωνίζονται, όχι για το ποιος θα σταματήσει τον πυροβολισμό του Μεγάλου Κούνελου, αλλά για το ποιος θα τρέξει πιο γρήγορα μετά τον κρότο. Ξέρουμε τι θα γίνει αν απλά ακούσουμε τον πυροβολισμό. Θα τρέξουμε, μέχρι το «τέρμα». Αν εμποδίσουμε τον πυροβολισμό, όμως, δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί. Κι αυτό μας τρομάζει. Γιατί όπως είπαμε και παραπάνω, πάντα προτιμάς ένα φόβο που ξέρεις, παρά κάποιον που δε γνωρίζεις καν.

Κι έτσι απλά περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου. Ο Μεγάλος Κούνελος είναι μόλις 9, 8, 7 … κουνέλια μακριά σου. …3, 2, 1 και σύντομα θα σε κατασπαράξει όπως κατασπάραξε και όλους τους προηγούμενους όσο εσύ απλά τον παρακολουθούσες: γιατί απλά νόμιζες πως ποτέ δε θα έρθει η σειρά σου.

rabbits_theater_2013_12_17_dimouleas

Αγαπάς το φόβο σου. Τον μυρίζεις, τον αισθάνεσαι, τον ξέρεις κι έτσι τον έχεις κάνει φίλο σου. Μα εκεί το «ιπτάμενο» κουνέλι, αυτό που κατάφερε έστω για μια στιγμή να πετάξει αντί να τρέξει, ξεκινά το δικό του παραλήρημα, το δικό του θρήνο. Συνειδητοποιεί πως έχει ανάγκη να πιστέψει στη δυνατότητα του αδύνατου. Δε μπορεί ούτε να τραφεί, να ντυθεί, να ζεσταθεί, να ερωτευτεί με το φόβο. Επομένως, μήπως πλέον δεν το χρειάζεται;

Όλη η παράσταση είναι γύρω από αυτό το φόβο, το φόβο της αλλαγής, της ανατροπής και της μάχης για κάτι καλύτερο: κάτι που προσωρινά φαίνεται αδύνατο, αλλά αν πραγματικά το πιστέψουμε μπορεί να συμβεί. «Because even a rabbit can fly»…

Η παράσταση φιλοξενεί υλικό του φωτογράφου Yves Lecoq, ενώ το animation επιμελήθηκε ο Δημήτρης Γαλανός, ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά, καθώς με μια γκάμα από πιο σκοτεινά και ρεαλιστικά μέχρι εντελώς «φτωχά» γραφικά, κατάφερε να αποτυπώσει και να θίξει ζητήματα όπως η απραξία του ανθρώπου του καναπέ, το κοινωνικό «κυνηγητό» των απεργιών, της αύξησης των φόρων και των χαρατσιών, της προδομένης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσωπικά ξεχώρισα αυτή τη δουλειά στη συγκεκριμένη παράσταση και έδενε εξαιρετικά με το μήνυμά της.

rabbits_theater_2013_12_12_raptis

Ακόμη, τις φωνές τους για το animation έδωσαν οι Μαριάννα Ρηγάκη ως Siren Cop, η Σάσα Παπαλάμπρου ως Roxy Pix και ο Νικόλας Λεβής ως Neverthe Truth.

Ο Κώστας Δημουλέας έθιξε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα της σύγχρονης εποχής και βρήκε ένα πολύ εύστοχο τρόπο να το «μεταφέρει» σε ένα οπτικοακουστικό θέαμα. Ο θεατής έχει συχνά την αίσθηση του «άβολου» και του «ανοίκειου» αλλά μόνο επειδή φοβάται πως στην οθόνη του «Τριανόν» μπορεί να δει τον εαυτό του. Η συνοδεία της μουσικής, η οποία πράγματι πειραματίζεται κατά τη διάρκεια του έργου και συντελείται από μείγμα μουσικών επιρροών, αποτελεί σίγουρα αναπόσπαστο κομμάτι και αίτια αυτών των συναισθημάτων που προκαλούνται στο θεατή. Προσωπικά θα ήθελα να δω και μια ακόμη version της μουσικής ενδυμασίας της παράστασης, με ίσως περισσότερα όργανα και πλουσιότερες ενορχηστρώσεις, κρατώντας πάντα το σκοτεινό και μυστηριακό στοιχείο της.

Παρόλα αυτά, βγαίνοντας από την αίθουσα έχεις την αίσθηση ότι κάποια πράγματα είναι στο χέρι σου, κυρίως λόγω του ανοιχτού τέλους της παράστασης, το οποίο δε θα περιγράψω για την ώρα. Μέχρι το Γενάρη, έχετε την ευκαιρία να το ανακαλύψετε! Έχετε επίσης στο νου σας και κρατήστε το εξής μέχρι τότε: «Even a rabbit can fly»…

Η παράσταση «Years of the Rabbits» παίζεται κάθε Τετάρτη, Πέμπτη (22:00) και Παρασκευή (00:00) στο κινηματοθέατρο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησσίων 101).

rabbits_theater_2013_12_20_papadimitriou_elena

Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από τη παράσταση…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here