Ένας δίσκος ήρθε απ’ τα παλιά – 19/7/2013

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Ένας δίσκος ήρθε απ’ τα παλιά
Οι δίσκοι που ποτέ δεν ξεχνάμε…!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Η στήλη αυτή του musiccorner έχει ως στόχο να θυμίσει στους παλαιότερους και να προτείνει στους νεότερους μια σειρά από δίσκους 33 στροφών που εκδόθηκαν σε μια «χρυσή» περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Τότε που μεσουρανούσαν μεγάλοι συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί, αλλά και ερμηνευτές. Τότε που ένας νέος δίσκος του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Λοΐζου και τόσων άλλων σπουδαίων μουσικών αποτελούσε καλλιτεχνικό και πολιτισμικό γεγονός!

Οι δίσκοι που θα παρουσιάσουμε, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζονται «κλασικοί» κι έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και σε κάποιους που μπορεί να μην είχαν την αποδοχή και την «αναγνωρισιμότητα» που τους άξιζε την εποχή που εκδόθηκαν, κρύβουν όμως «διαμάντια» που έστω και μετά από τόσα χρόνια δεν είναι αργά να βγουν στην επιφάνεια…

———————————————————–

ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ – ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ «ΣΜΥΡΝΑΙΙΚΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΑ» (MINOS MSM 268)

Κατά την προσωπική μου άποψη, πρόκειται για τον μακράν καλύτερο δίσκο του Τόλη Βοσκόπουλου. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο Βασίλης Βασιλειάδης που υπογράφουν ο καθένας ξεχωριστά τις δύο πλευρές του άλμπουμ, δημιούργησαν εξαιρετικά λαϊκά τραγούδια και κατάφεραν σε κάποια από αυτά ν’ «αγγίξουν» το ύφος του σμυρναίικου (εξ ου άλλωστε και ο τίτλος του).

Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1976, εποχή που ο μεγάλος τραγουδιστής και συνθέτης εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τη στροφή που ήδη είχε αρχίσει να γίνεται προς το «ρεμπετικοπαραδοσιακό» είδος και ξαφνιάζει ευχάριστα, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνον ένας ερμηνευτής αισθηματικών τραγουδιών όπως τον είχε συνηθίσει ο κόσμος μέχρι τότε, αλλά και βαθιά λαϊκός. Η φωνή του προσαρμόζεται πλήρως στο ύφος των κομματιών και τα αποδίδει μοναδικά, με τη βοήθεια της Μαρινέλλας στα σεκόντα.

Η μεγάλη επιτυχία του δίσκου είναι βεβαίως το «Πριν χαθεί το όνειρό μας», που ποτέ μέχρι και σήμερα δεν έπαψε ν’ ακούγεται και να πρωταγωνιστεί στα προγράμματα τόσο του ίδιου του Βοσκόπουλου, όσο και γενικότερα στα νυχτερινά κέντρα.

Επίσης, πολύ γνωστό έγινε «Το βαρυχείμωνο» που μαζί με το «Να ‘ταν η αγκαλιά σου φυλακή» θεωρώ πως είναι τα τρία καλύτερα (μεταξύ ίσων) τραγούδια αυτής της δουλειάς. Ωστόσο ακούστηκαν κι άλλα, όπως τα «Αχ Βαγγελίτσα μου», «Δε θα κοιμηθείς» (ο Τόλης τα τελευταία χρόνια το ερμηνεύει πάντα στις εμφανίσεις του, αλλά του έχει …αλλάξει τα φώτα στιχουργικά), «Παίξε φίλε στο σαντούρι» και «Ο αραμπατζής».

Να πούμε εδώ ότι το βασικό μοτίβο της εισαγωγής του τραγουδιού «Στον καφενέ καθόμουνα» είχε χρησιμοποιήσει ο Βασίλης Βασιλειάδης λίγους μήνες νωρίτερα στο «Μια παιχνιδιάρα» που είχε τραγουδήσει η Λίτσα Διαμάντη στο δίσκο της «Τα τσαχπίνικα».

Στο εσώφυλλο του δίσκου υπάρχουν οι στίχοι των τραγουδιών και μια φωτογραφία του Βοσκόπουλου με τους συνεργάτες του εκείνης της εποχής, μεταξύ των οποίων διακρίνονται ο σπουδαίος σολίστας του μπουζουκιού Στέλιος Ζαφειρίου και ο Τάκης Σούκας.

Και κάτι προσωπικό: Αυτά τα τραγούδια τα αγάπησα από μωρό παιδί, ακούγοντάς τα ξανά και ξανά μέσα από μια μοβ κασέτα που μας είχε γράψει ένας οικογενειακός φίλος και την έχω ακόμα, για να μου θυμίζει εκείνα τα χρόνια…

Τα τραγούδια του δίσκου

Μουσική Τόλη Βοσκόπουλου, Στίχοι Μίμη Θειόπουλου

01. Αχ Βαγγελίτσα μου
02. Πριν χαθεί το όνειρό μας
03. Δε θα κοιμηθείς
04. Παίξε φίλε στο σαντούρι
05. Να ‘τανε λέει μαχαραγιάς
06. Ο χαμαμτζής

Μουσική Βασίλη Βασιλειάδη, Στίχοι Τάκη Κωλέττη

01. Ο αραμπατζής
02. Το βαρυχείμωνο
03. Άιντε για δυο μάτια
04. Τα μαργιόλικά σου μάτια
05. Στον καφενέ καθόμουνα
06. Να ‘ταν η αγκαλιά σου φυλακή

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ «ΑΝ ΞΑΝΑΖΟΥΣΑ» (COLUMBIA 70840)

Η επί πολλά χρόνια προσεκτική ακρόαση του συνόλου της δισκογραφίας που άφησε πίσω του ο αξέχαστος Στράτος Διονυσίου, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι καλύτερες δουλειές του έγιναν στη δεκαετία του ’70. Αφενός μεν γιατί συνεργάστηκε με διαφορετικού είδους συνθέτες (από Χατζηνάσιο, Παπαβασιλείου και Πλέσσα, μέχρι Ρεπάνη, Πολυκανδριώτη, Κατινάρη κ.α.), αφετέρου γιατί ένα αρκετά μεγάλο μέρος των τραγουδιών που ηχογράφησε εκείνη την περίοδο είχε ποικίλο περιεχόμενο και δεν περιορίστηκε μόνο στο ερωτικό κομμάτι…

Επιπλέον, οι περισσότεροι δίσκοι που κυκλοφόρησε τότε είχαν εξαιρετικές ενορχηστρώσεις με πνευστά κι έγχορδα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να ξεφύγει λιγάκι από το «αυστηρά λαϊκό» ύφος που τον είχε καθιερώσει ως ένα από τα πρώτα ονόματα του χώρου, χωρίς φυσικά να το «απαρνηθεί» εντελώς.

Μπορεί τα εν λόγω άλμπουμ να μην είχαν τις πωλήσεις που εκτοξεύθηκαν στα ύψη με τα αντίστοιχα της δεκαετίας του ’80 (με την αλλαγή δισκογραφικής εταιρείας του ερμηνευτή), όμως πιστεύω ότι ποιοτικά ήταν κλάσεις ανώτερα και δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τα «εμπορικά» σουξέ τα οποία ναι μεν έβαλαν πολλά εκατομμύρια στους λογαριασμούς της εταιρείας και του ίδιου του Στράτου, αλλά δεν είχαν την ποιότητα των ‘70s…

Ένας από αυτούς τους εξαιρετικούς δίσκους του αείμνηστου ερμηνευτή, ήταν κι αυτός που παρουσιάζουμε εδώ. Μαζί με τα «Ορθόδοξα», θεωρώ ότι ίσως είναι η καλύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του Στράτου την εποχή που ηχογραφούσε για την πάλαι ποτέ Columbia. Κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1977 και περιλαμβάνει πολύ καλά τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων όμως δεν ακούστηκαν λόγω του ότι εκείνη την περίοδο η άλλοτε κραταιά εταιρεία είχε φανερώσει τα πρώτα σημάδια αποσύνθεσης.

Έπειτα, ήταν και η δικαστική περιπέτεια του τραγουδιστή και η φυλάκισή του ένα χρόνο πριν, κάτι που είχε δημιουργήσει καχυποψία στον κόσμο κι έτσι αυτός ο συνδυασμός οδήγησε στο να μη “πάει” εμπορικά ο δίσκος.

Στο συγκεκριμένο άλμπουμ υπάρχουν τα πρώτα τραγούδια που γράφει για τον Διονυσίου το «δίδυμο» Θανάσης Πολυκανδριώτης (μουσική) – Γιάννης Πάριος (στίχοι), μια συνεργασία που στα επόμενα χρόνια θα κορυφωθεί με τεράστιες επιτυχίες όπως «Γιατί Θεέ μου η ζωή», «Τα μάζεψα τα πράγματα», «Και λέγε-λέγε», «Τα πήρες όλα» κ.α. Εδώ, ξεχωρίζει το υπέροχο «Βραδιάζει» με τον Πάριο ν’ ακούγεται στις δεύτερες φωνές.

Ωστόσο, η μεγάλη επιτυχία του δίσκου ήταν το μοναδικό και πασίγνωστο «Αποκοιμήθηκα», ένα κομμάτι εντελώς διαφορετικού ύφους από αυτά που ερμήνευσε στην καριέρα του ο Στράτος. Του το έδωσε ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο οποίος του συμπαραστάθηκε και τον βοήθησε πολύ μετά την περιπέτεια που είχε με τη φυλακή και μάλιστα εκείνη την εποχή δούλευαν στο ίδιο νυχτερινό κέντρο.

Ίσως με μια πρώτη ματιά να ταίριαζε περισσότερο στη φωνή του Τόλη, όμως ο Διονυσίου το είπε καταπληκτικά και φυσικά το «σφράγισε» για πάντα. Άλλες καλές στιγμές του άλμπουμ είναι τα «Αν ξαναζούσα», «Τη ζωή εγώ τη βλέπω», «Και όλο κλαίω» και «Άσε κάτω τις βαλίτσες», χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα.

Η παραγωγή ήταν του Νίκου Κιάμου και η ηχογράφηση έγινε στα στούντιο της Columbia με ηχολήπτες τους Τάκη Φιλιππίδη και Γιώργο Τζάννες. Η υποδειγματική ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του Νίκου Ιγνατιάδη, ενώ την επιμέλεια είχε ο Μίμης Πλέσσας στα δικά του τραγούδια, στην τελευταία συνεργασία του στη δισκογραφία με τον Στράτο. Στο εσώφυλλο υπάρχει μια φωτογραφία του Διονυσίου ν’ ανάβει τσιγάρο.

Τα τραγούδια του δίσκου
01) Αν ξαναζούσα (Ν. Ιγνατιάδη-Πυθαγόρα)
02) Κι όλο κλαίω (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)
03) Θα σε βρω όπου και να ‘σαι (Αν. Ρεπάνη)
04) Τη ζωή εγώ τη βλέπω (Μ. Πλέσσα-Θ. Σοφού)
05) Αφήστε με να ζω (Αν. Ρεπάνη-Μ. Τουτουντζή)
06) Σ’ όποια χέρια (Μ. Πλέσσα-Θ. Σοφού)
07) Άστε με απόψε μοναχό μου (Αν. Ρεπάνη-Μ. Τουτουντζή)
08) Βραδιάζει (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)
09) Άσε κάτω τις βαλίτσες (Μ. Πλέσσα-Θ. Σοφού)
10) Αχ πόσοι καημοί (Μ. Πλέσσα-Θ. Σοφού)
11) Είναι κρίμα (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)
12) Χαμένο παιχνίδι (Αν. Ρεπάνη-Κ. Κατσίπη)
13) Αποκοιμήθηκα (Τ. Βοσκόπουλου-Μ. Θειόπουλου)