Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Ένας δίσκος ήρθε απ’ τα παλιά
Οι δίσκοι που ποτέ δεν ξεχνάμε…!
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012
Η στήλη αυτή του musiccorner έχει ως στόχο να θυμίσει στους παλαιότερους και να προτείνει στους νεότερους μια σειρά από δίσκους 33 στροφών που εκδόθηκαν σε μια «χρυσή» περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Τότε που μεσουρανούσαν μεγάλοι συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί, αλλά και ερμηνευτές. Τότε που ένας νέος δίσκος του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Λοΐζου και τόσων άλλων σπουδαίων μουσικών αποτελούσε καλλιτεχνικό και πολιτισμικό γεγονός!
Οι δίσκοι που θα παρουσιάσουμε, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζονται «κλασικοί» κι έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και σε κάποιους που μπορεί να μην είχαν την αποδοχή και την «αναγνωρισιμότητα» που τους άξιζε την εποχή που εκδόθηκαν, κρύβουν όμως «διαμάντια» που έστω και μετά από τόσα χρόνια δεν είναι αργά να βγουν στην επιφάνεια…
———————————————————–
 |
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
«ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ/2» (MINOS MSM 273)
|
Η μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του πρώτου προσωπικού δίσκου της («12 λαϊκά τραγούδια» το 1975), καθιέρωσε οριστικά τη Χαρούλα Αλεξίου στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού. Βεβαίως, η εταιρεία της ήθελε να την «πλασάρει» ως «το κορίτσι που τραγουδάει λαϊκά» κι έτσι επεδίωξε μέσω της φωνής της να επαναφέρει στο προσκήνιο ορισμένα προπολεμικά λαϊκά τραγούδια που λίγο έως πολύ είχαν ξεχαστεί.
Προς αυτή την -τρόπον τινά- «αναβίωση» βοήθησε και το γεγονός ότι ένα χρόνο μετά τη μεταπολίτευση, το ρεμπέτικο είδος είχε αρχίσει να επιστρέφει στις προτιμήσεις του κοινού και οι παλαιοί ρεμπέτες είχαν βγει από τη «ναφθαλίνη», παίζοντας ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στις μουσικές σκηνές της εποχής. Καταλύτης ως προς την εν λόγω κατεύθυνση, ήταν το διπλό άλμπουμ του Γιώργου Νταλάρα «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι» που είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1975.
Λίγους μήνες μετά λοιπόν (Απρίλιος 1976) εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Αλεξίου με τίτλο «Χάρις Αλεξίου/2». Η συνταγή της επιτυχίας του προηγούμενου ακολουθήθηκε ως ένα βαθμό και σε τούτο, αφού περιλαμβάνει ορισμένα παλιά λαϊκά τραγούδια και με σαφή στόχο κάποιο απ’ αυτά να κάνει ένα «μπαμ» ανάλογο της «Δημητρούλας» ένα χρόνο νωρίτερα.
Μπορούμε να πούμε ότι ο σκοπός επετεύχθη ως ένα σημείο, αφού εδώ θα βρούμε τη «Γκαρσόνα» του Παναγιώτη Τούντα (όπως και η «Δημητρούλα») που σχεδόν 40 χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεσή της από τη Ρίτα Αμπατζή (1937), με τη φωνή της Αλεξίου γίνεται ξανά μεγάλη επιτυχία και τραγουδιέται παντού όχι μόνο τότε, αλλά ως και σήμερα! Ήταν και το τραγούδι που προωθούσε περισσότερο η εταιρεία στα ραδιόφωνα, όμως ο δίσκος έχει κι άλλες εξίσου σημαντικές -αν όχι σπουδαιότερες- στιγμές…
Ξεκινάμε από την πανέμορφη «Κίτρινη πόλη» του Γιάννη Σπανού με στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, γραμμένους για τη νυν σύζυγό του Ράια Μουζενίδου την οποία τότε μόλις είχε γνωρίσει. Υπέροχη ερμηνεία από τη Χαρούλα, σε μια μοναδική μπαλάντα που πήρε κι αυτή ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο της ερμηνεύτριας.
Προσωπικά, πιστεύω ότι η σημαντικότερη στιγμή του άλμπουμ είναι το «Πώς να σε λησμονήσω» των ίδιων συντελεστών, σε μια απόπειρα του στιχουργού να γράψει πάνω στο μοτίβο των παραδοσιακών μοιρολογιών. Ιδανική η μουσική του Σπανού και μια σπαρακτική Αλεξίου που σε συγκλονίζει ακούγοντάς την και γεμίζει δάκρυα τα μάτια, ανεξαρτήτως αν έχεις νιώσει την απώλεια κάποιου δικού σου ανθρώπου όπως περιγράφουν οι στίχοι.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει και ο όχι λιγότερο σημαντικός «Λιναρντό» που είχε γράψει ο Σπανός όταν ζούσε στη Γαλλία στη δεκαετία του ’60 και κυκλοφόρησε εκεί με γαλλικούς στίχους, αλλά ακούστηκε ελάχιστα στα ελληνικά.
Πέραν της «Γκαρσόνας», ακούστηκε αρκετά το «Έλα πάρε με» που ναι μεν στο δίσκο αναφέρεται ότι συνθέτης του είναι ο Γιώργος Σαρρής (όπως και σε άλλα δύο τραγούδια), όμως πρόκειται για τον Δήμο Μούτση που είχε αποκλειστικό συμβόλαιο με την Columbia κι έτσι δε μπορούσε να γραφτεί το όνομά του!
Γενικότερα, πρόκειται για ένα δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στα παλιά και σύγχρονα λαϊκά (με τα πρώτα τραγούδια που γράφει ο Χρήστος Νικολόπουλος για την ερμηνεύτρια) και στις μπαλάντες, αναδεικνύοντας το μεγάλο ταλέντο της Αλεξίου να ερμηνεύει μοναδικά και τα δύο είδη…
Παραγωγός ήταν ο Αχιλλέας Θεοφίλου και η ηχογράφηση έγινε στα στούντιο της Columbia με ηχολήπτες τους Στέλιο Γιαννακόπουλο και Γιώργο Κωνσταντόπουλο. Στο εσώφυλλο υπάρχουν δύο φωτογραφικές «προσωπογραφίες» της Αλεξίου που μοιάζουν σαν η μία να κοιτά την άλλη στον καθρέφτη.
Τα τραγούδια του δίσκου
01) Το Ερηνάκι (Π. Τούντα)
02) Έλα πάρε με (Γ. Σαρρή (Δ, Μούτση)-Λ. Παπαδόπουλου)
03) Ο ντόκτορ (Παραδοσιακό)
04) Η γκαρσόνα (Π. Τούντα)
05) Τι θέλεις απ’ τα νιάτα μου (Χρ. Νικολόπουλου-Πυθαγόρα)
06) Καληνυχτιά (Παραδοσιακό)
07) Και σε μένα κρίμα (Χρ. Νικολόπουλου-Πυθαγόρα)
08) Ένα παλιό ζεϊμπέκικο (Γ. Σαρρή (Δ. Μούτση)-Λ. Παπαδόπουλου)
09) Πώς να σε λησμονήσω (Γ. Σπανού-Λ. Παπαδόπουλου)
10) Μάνα γλυκιά (Χρ. Νικολόπουλου-Πυθαγόρα)
11) Κίτρινη πόλη (Γ. Σπανού-Λ. Παπαδόπουλου)
12) Κυριακή βραδάκι (Γ. Σαρρή (Δ. Μούτση)-Λ. Παπαδόπουλου)
13) Λιναρντό (Γ. Σπανού-Αλ. Αλεξόπουλου)
|
ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
«ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Η ΚΑΡΔΙΑ» (MINOS MSM 504)
|
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Στράτος Διονυσίου είχε πλέον αναρριχηθεί στην κορυφή του λαϊκού τραγουδιού και κάθε δίσκος του γινόταν ανάρπαστος, απλώς και μόνο επειδή έφερε το όνομά του. Όχι ότι δεν υπήρχαν και ορισμένα ωραία τραγούδια στην εκάστοτε δουλειά του, αλλά και μόνο η φωτογραφία του στα εξώφυλλα σήμαινε σίγουρη επιτυχία!
Κάπως έτσι έγινε και τον Δεκέμβριο του 1983, με την κυκλοφορία του άλμπουμ «Της γυναίκας η καρδιά» που ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 50.000 αντίτυπα. Κατά την προσωπική μου άποψη, πρόκειται για το λιγότερο καλό album του αξέχαστου ερμηνευτή από τη στιγμή που «απογειώθηκε» καλλιτεχνικά κι εμπορικά κι αν δεν υπήρχαν δυο-τρία «δυνατά» τραγούδια, δε θα είχε αφήσει κάτι σημαντικό πίσω του…
Το πρώτο βεβαίως είναι το ομότιτλο, μια από τις πιο μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες του που εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί ακόμη και σήμερα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει «Ο δικαστής» που εξ αρχής προοριζόταν για το «σουξέ» του δίσκου και το «Γύρισε κοντά μου» που είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ.
Αυτό είχε γραφτεί με προοπτική να το ηχογραφήσει ο στιχουργός του Γιάννης Πάριος, αλλά οι δημιουργοί το πρότειναν στον Διονυσίου κι εκείνος δέχτηκε να το πει. Μάλιστα, ακούστηκε λίγο αργότερα και στο φιλμ του Βασίλη Βαφέα «Ο έρωτας του Οδυσσέα» με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά.
Από τα υπόλοιπα δε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς, κάτι που άλλωστε φάνηκε από το γεγονός ότι δεν ακούστηκε σχεδόν κανένα. Απλά λαϊκά τραγούδια με αποκλειστικό θέμα την αγάπη και τον έρωτα, που κατά τη γνώμη μου περιόρισαν και «τυποποίησαν» τη σπουδαία φωνή του Στράτου η οποία αναμφισβήτητα είχε τη δυνατότητα να ερμηνεύσει σημαντικότερα πράγματα…
Παραγωγός ήταν ο Γιώργος Μακράκης και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτη τον αείμνηστο Γαβριήλ Παντζή και βοηθό τον Γιώργο Κατσούλα.
Τα τραγούδια του δίσκου
01) Ο δικαστής (Τ. Σούκα-Γ. Βρούβα)
02) Όταν ένας άντρας κλαίει (Τ. Σούκα-Κ. Κοφινιώτη)
03) Καλά είμαι και μόνος μου (Τ. Σούκα-Γ. Μίτσιγκα)
04) Τι γυναίκα είσαι συ (Αντ. Ρεπάνη-Κ. Πανάγου)
05) Υποψιάζομαι (Κ. Λιβανού)
06) Το φορτηγό (Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά)
07) Εγώ που σ’ αγάπησα (Λ. Ζέρβα-Αν. Σπυρόπουλου)
08) Πρέπει να ‘χεις θάρρος (Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά)
09) Χωρίς αισθήματα (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)
10) Της γυναίκας η καρδιά (Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά)
11) Σε συλλογιέμαι (Γ. Παλαιολόγου-Αν. Σπυρόπουλου)
12) Ο καημός μου είσαι συ (Τ. Σούκα-Ν. Λουκά)
13) Πού πας φωτιά (Θ. Πολυκανδριώτη-Σ. Αλιβιζάτου)
14) Γύρισε κοντά μου (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)