Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr
Ένας δίσκος ήρθε απ’ τα παλιά
Οι δίσκοι που ποτέ δεν ξεχνάμε…!
Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012
Η στήλη αυτή του musiccorner έχει ως στόχο να θυμίσει στους παλαιότερους και να προτείνει στους νεότερους μια σειρά από δίσκους 33 στροφών που εκδόθηκαν σε μια «χρυσή» περίοδο για το ελληνικό τραγούδι. Τότε που μεσουρανούσαν μεγάλοι συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί, αλλά και ερμηνευτές. Τότε που ένας νέος δίσκος του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Λοΐζου και τόσων άλλων σπουδαίων μουσικών αποτελούσε καλλιτεχνικό και πολιτισμικό γεγονός!
Οι δίσκοι που θα παρουσιάσουμε, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζονται «κλασικοί» κι έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και σε κάποιους που μπορεί να μην είχαν την αποδοχή και την «αναγνωρισιμότητα» που τους άξιζε την εποχή που εκδόθηκαν, κρύβουν όμως «διαμάντια» που έστω και μετά από τόσα χρόνια δεν είναι αργά να βγουν στην επιφάνεια…
———————————————————–
 |
ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
«ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ» (COLUMBIA 70886)
|
Η Ελλάδα του 1978 ελάχιστα έμοιαζε με την αντίστοιχη της δικτατορικής περιόδου. Τότε που όλος ο κόσμος έτρεχε στα «κρυφά σχολειά» των μπουάτ της Πλάκας για ν’ ακούσει ένα «υπόγειο» μήνυμα, κάποιο υπονοούμενο, κάτι εν πάση περιπτώσει που να τον οπλίζει μ’ ελπίδα ότι όλα θ’ αλλάξουν. Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν εκ των πρωταγωνιστών αυτής της διάθεσης του λαού, καθώς τα τραγούδια του έμοιαζαν με πολιτική πράξη κι αντίδραση στην τυραννία της χούντας…
Ωστόσο, από το 1974 και μετά ο ίδιος και οι υπόλοιποι «συνοδοιπόροι» του άρχισαν σιγά-σιγά να μπαίνουν στο περιθώριο. Το πολιτικό τραγούδι σταδιακά έπαψε να εκφράζει το κοινό, που πλέον ήθελε να διασκεδάσει, να χορέψει και να ξεχάσει όσα πέρασε. Έτσι κατάφεραν και βγήκαν στο χώρο κάτι «απερίγραπτοι και κομήτες» όπως τους χαρακτήρισε ο Γιώργος Νταλάρας, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους μιας ολόκληρης εποχής που μπορεί να ήταν δύσκολη, αλλά «γέννησε» θησαυρούς…
Επομένως, όταν το φθινόπωρο του 1978 βγήκαν στην αγορά «Τα αντιπολεμικά» σε μουσική Λίνου Κόκοτου – από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς δημιουργούς του «Νέου κύματος» στη δεκαετία του ’60 – και στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη, το κοινό απλώς αδιαφόρησε. Ποιος θα ενδιαφερόταν να ξανακούσει για πολέμους, στρατιώτες, προδοσίες κ.τ.λ.;
Βεβαίως, ο αξέχαστος Κρητικός λυράρης έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός στις αρχές του και δεν πρόδωσε ποτέ την «αποστολή» του. Ουδέποτε δέχτηκε να πάει με το «ρεύμα» της εποχής και το τι «πουλάει», επιλέγοντας να κάνει δίσκους που εξέφραζαν πρώτα απ’ όλα εκείνον, ασχέτως της εμπορικότητας που θα είχαν…
Τότε φυσικά ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία «έντεχνη» δισκογραφική δουλειά του Ξυλούρη, αφού η κλεψύδρα της ζωής του είχε αρχίσει να μετρά αντίστροφα και θα άδειαζε ενάμισι χρόνο αργότερα. Την εποχή που ηχογράφησε «Τα αντιπολεμικά», το μικρόβιο είχε ήδη μπει στο αίμα του και τον «έτρωγε» σιγά-σιγά χωρίς όμως τότε ακόμη εκείνος να γνωρίζει κάτι…
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, το άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο. Η αλήθεια είναι ότι όντως η θεματολογία του ήταν κάπως ξεπερασμένη για τον Έλληνα της εποχής, ασχέτως αν το ζήτημα του πολέμου θ’ απασχολεί πάντα και παντού τον άνθρωπο σε όλη τη γη. Δε μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε τις πολύ καλές μουσικές του Κόκοτου, τους εξαιρετικούς στίχους του Χριστοδούλου και βεβαίως τις ερμηνείες του «Ψαρονίκου» που δε χρήζουν ιδιαίτερου σχολιασμού.
Τα μοναδικά τραγούδια που κάπως ακούστηκαν, είναι «Ο μικρός στρατιώτης» και το υπέροχο ζεϊμπέκικο «Γεννήθηκα σε μια στιγμή» που έκτοτε συμπεριλήφθηκαν σε αρκετές συλλογές με κομμάτια του τραγουδιστή. Όπως και πολλοί άλλοι δίσκοι του, έτσι κι ο συγκεκριμένος άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια όταν ο ερμηνευτής είχε φύγει από τη ζωή και υπήρχε μια γενικότερη αναζήτηση του έργου που άφησε πίσω του…
Παραγωγός ήταν ο Γιώργος Πετσίλας και η ηχογράφηση έγινε στα στούντιο της Columbia με ηχολήπτες τους Γιώργο Κωνσταντόπουλο και Τάκη Φιλιππίδη, καθώς και στο στούντιο Action με ηχολήπτες τον Γιάννη Τριφύλλη και τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου.
Τα τραγούδια του δίσκου
- Χρόνια ποτίζουμε τη γη
- Τον πόλεμο τον κάνουνε
- Ο μικρός στρατιώτης
- Δεν είναι
- Εγώ την είχα στην καρδιά
- Έχει ο χάρος σκαλωσιές
- Το σκοινί
- Γεννήθηκα σε μια στιγμή
- Μεσ’ στον κόσμο
- Και συ
- Θα μεγαλώσει ο Θεός
- Και συ με τα παράσημα
|
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
«ΚΑΙ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑ» (POLYDOR 827701-1) |
Η δεκαετία του ’80 σήμανε την σχεδόν αποκλειστική στροφή του Αντώνη Καλογιάννη στο ερωτικό τραγούδι, αφήνοντας πίσω του το «πολιτικοκοινωνικό» της αντίστοιχης του ’70 στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο άνθρωπος που τον έκανε τραγουδιστή. Η αποδοχή από πλευράς κόσμου αυτού του νέου στυλ που υιοθέτησε ο ερμηνευτής με τη χαρακτηριστική φωνή ήταν μεγάλη και σε ανάλογα μονοπάτια ήταν όλες οι δισκογραφικές δουλειές που κυκλοφόρησε τότε.
Μια από αυτές, είναι κι εκείνη με τίτλο «Και που λες Ευτυχία» η οποία έκανε την εμφάνισή της στα δισκοπωλεία το 1985, ένα χρόνο μετά τη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία των «Μικρών ερωτικών» σε μουσική του αξέχαστου Μάριου Τόκα. Και τούτη τη φορά οι πωλήσεις ήταν εντυπωσιακές, καθώς ξεπέρασαν τις 50.000 αντίτυπα κι έτσι ο Καλογιάννης είχε τη δυνατότητα να κερδίσει ένα δεύτερο συνεχόμενο «χρυσό» δίσκο και τρίτο συνολικά στη δεκαετία του ’80.
Όπως είπαμε, τα τραγούδια κινούνται στο κλίμα και στο στυλ που είχε διαμορφώσει ο τραγουδιστής. Όμορφες ερωτικές κι ελαφρολαϊκές μπαλάντες, ερμηνευμένες από τη μοναδική φωνή του και χωρίς την προχειρότητα που έχουν συνήθως οι δουλειές που αποσκοπούν μόνο στο εμπορικό μέρος της ιστορίας. Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει κομμάτια διάφορων δημιουργών, ενώ η δεύτερη είναι γραμμένη αποκλειστικά από τον Αλέξη Παπαδημητρίου πάνω σε στίχους -πλην ενός που έγραψε η Ρόνη Σοφού– της αείμνηστης Ιφιγένειας Γιαννοπούλου…
Το ομότιτλο ξεχώρισε αμέσως, έγινε μεγάλη επιτυχία εκείνα τα χρόνια κι ακόμη ακούγεται και τραγουδιέται κάπου-κάπου. Από εκεί και πέρα, ξεχωριστή στιγμή είναι το «Μου ‘χες τάξει Άννα» σε μουσική του Κώστα Χατζή, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια του «Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο» που είχε ερμηνεύσει ο δημιουργός του λίγα χρόνια νωρίτερα.
Η Μαρινέλλα κάνει ένα «πέρασμα» μουρμουρίζοντας το ρεφρέν του («Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο»), συμμετέχοντας και πάλι σ’ ένα δίσκο του Καλογιάννη μετά το πασίγνωστο «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη» ένα χρόνο πριν στα «Μικρά ερωτικά»…
Πέραν αυτών των δύο, ακούστηκαν κάπως και τα «Παιδί της βροχής» και «Τώρα αλλάξαν οι καιροί», ενώ γενικότερα το άλμπουμ είναι από εκείνα που αξίζει να έχει στη δισκοθήκη του ο ακροατής που αγαπά το καλό ελληνικό τραγούδι του παρελθόντος.
Η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Φίλιππου Παπαθεοδώρου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του Χάρη Ανδρεάδη, ενώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι ίδια μ’ εκείνη που υπήρχε στο εσώφυλλο του δίσκου «Τα σημερινά» που είχε κυκλοφορήσει το 1981…
Τα τραγούδια του δίσκου
- Μου ‘χες τάξει Άννα (ντουέτο με τη Μαρινέλλα) (Κ. Χατζή-Ξ. Φιλέρη)
- Παιδί της βροχής (Τ. Μουσαφίρη)
- Τώρα αλλάξαν οι καιροί (Αντ. Πολίτη-Β. Σίμου)
- Δύσκολα χρόνια (Τ. Μουσαφίρη)
- Χαμένες αγάπες (Τ. Μουσαφίρη)
- Είναι αργά (Δ. Λάγιου)
Μουσική: Αλέξη Παπαδημητρίου
- Λάθος διαδρομή (Ιφ. Γιαννοπούλου)
- Και που λες Ευτυχία (Ρ. Σοφού)
- Γλυκό μου μυστικό (Ιφ. Γιαννοπούλου)
- Λεπίδες δίκοπες οι αναμνήσεις (Ιφ. Γιαννοπούλου)
- Απολογισμός (Ιφ. Γιαννοπούλου)