16/4/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Μάριος Γκούβας

Aν και ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί τίποτα για το μέλλον της ΑΕΚ, παρά τη διαφαινόμενη τιμωρία που σημαίνει αυτόματα τον υποβιβασμό της ομάδας στη Β’ Εθνική πέραν πάσης αγωνιστικής προσπάθειας, ακόμα κι αν η ομάδα πέσει στη Δ’ Εθνική, λόγω χρεών, η αγάπη μου γι’ αυτή δε θ’ αλλάξει…

Δέχομαι όσα μπορεί να μου καταμαρτυρήσει κανείς, ότι είμαι φίλαθλος του καναπέ, ότι δεν πατάω στο γήπεδο, ότι είμαι μακριά από την ομάδα κλπ.

Ναι, πλην της φετινής περιόδου, παρακολουθούσα τα αποτελέσματα από τον καναπέ μου.
Ναι, πλην της φετινής περιόδου και ελαχίστων εξαιρέσεων στο παρελθόν δεν πήγαινα στο γήπεδο.
Ναι, ήμουν μακριά από την ομάδα. Δεν ξέρω το ρόστερ ούτε με τα επώνυμα των παικτών.

Γιατί; Για όλα αυτά που συμβαίνουν ακόμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για τα στημένα πρωταθλήματα, για τους στημένους υποβιβασμούς, για τα στημένα παιγνίδια, για την καφρίλα που υπάρχει στα γήπεδα, για την αγωνιστική εξαφάνιση σχεδόν όλων των ομάδων τα τελευταία χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Η ΑΕΚ, όσο τη θυμάμαι σχεδόν 40 χρόνια, ήταν πάντα η «καταφρονεμένη» ομάδα του κέντρου. Η μονίμως αδικημένη, πλην ίσως μιας χρονιάς.

Πάντα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος. Δικαίως ή αδίκως λίγη σημασία είχε και έχει. Το θέμα ήταν πάντα το κέρδος. Είτε αυτό ήταν ηθικό, όπως τα παλιότερα χρόνια, είτε υλικό, όπως είναι  στην εποχή του champions league, όπου τα εκατομμύρια στροβιλίζονται γύρω μας σαν τα χαρτάκια που πετιούνται στα γήπεδα στην είσοδο των ομάδων.

Με τα εκατομμύρια να «κυκλοφορούν» μόνο στο λιμάνι στη νέα χιλιετία, όλες οι άλλες ομάδες έμειναν πίσω, είτε αγωνιστικά, είτε οικονομικά, είτε διοικητικά. Και πιο πίσω απ’ όλες, έμεινε η ΑΕΚ. Και αγωνιστικά και οικονομικά και διοικητικά. Όλα σε μια ομάδα, δηλαδή.

Κι όμως, αυτή η ομάδα που μας έκανε περήφανους στο παρελθόν όταν προκρίθηκε σε βάρος της ΚΠΡ, όταν κέρδισε τη Μίλαν, όταν έκανε ισοπαλίες με τη Ρεάλ, όταν έχασε πρωτάθλημα στα «χαρτιά», έφτασε στο χείλος του γκρεμού.

Σε μια πορεία καταστροφής από τη μέρα που την ανέλαβε ο Τροχανάς  και την «γελοιοποίησε». Από τη μέρα που την ανέλαβε ο Ψωμιάδης και την άφησε άφραγκη. Από τη μέρα που ο «μεσσίας» Ντέμης έχασε τον έλεγχο των μετόχων (;). Από τη μέρα που οι Νοτιάδες, Βοριάδες και λοιποί άνεμοι δημιούργησαν τη λαίλαπα που κατατρέχει την ομάδα τα τελευταία χρόνια. Από τη μέρα που ο Γρανίτσας γκρέμισε, αφελώς (;), το σπίτι της. Από τη μέρα που το νέο γήπεδο εν μια νυκτί «βγήκε» από τα ολυμπιακά έργα και «μπήκε» το Καραϊσκάκη. Από τη μέρα που όποιος ασχολήθηκε με την ΑΕΚ είχε μόνο σκοπό την προσωπική προβολή και το κέρδος.

Κι όμως, αυτή η ΑΕΚ, των χίλιων μύριων προβλημάτων, με ανύπαρκτη διοίκηση, με εξαφανισμένους μετόχους, με παίκτες αμφιβόλων ικανοτήτων, και δεν αναφέρομαι στις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες αλλά στις ψυχικές, προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να σώσει την κατηγορία. Με τη συμπαράσταση 15.000 φιλάθλων της στο ΟΑΚΑ, σχεδόν κάθε Κυριακή και 40.000 προχθές. Και αυτοί οι 40.000 πικραμένοι και απογοητευμένοι, είδαμε καμιά 100αριά κάφρους να καταστρέφουν κάθε μας ελπίδα. Γιατί μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής η ελπίδα υπάρχει. Κι ο διαιτητής πήρε την τελευταία μας ελπίδα μαζί του στα αποδυτήρια. Την κλείδωσε κάπου στα ενδότερα του ΟΑΚΑ, εξαιτίας των κάφρων. Των κάφρων που λίγο νωρίτερα όλο το γήπεδο έβριζε.

Το γιατί δε με πολυενδιαφέρει. Μπορούσε να το κάνει και το έκανε. Ας μην του δίναμε την αφορμή σε τελική ανάλυση. Ας καθόμασταν ήσυχοι να δούμε αν μπορούσε ν’ αλλάξει κάτι στα τελευταία 15 λεπτά. Μπάλα είναι και γυρίζει. Ποιος ξέρει; Αλλά κανείς δε θα μάθει.

Εγώ, λοιπόν, ο «καναπεδάτος», ο «μακριά απ’ την ομάδα», ο «χαλαρός» φίλαθλος, βρέθηκα φέτος 6-7 φορές στο ΟΑΚΑ για να στηρίξω την ομάδα μου. Γιατί, καλώς ή κακώς, έτσι πίστευα ότι πρέπει να κάνω. Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι, που λέει ο λαός μας. Δε μ’ ενδιαφέρουν οι φιέστες. Αυτές είναι, συγχωρήστε με, για τα «πρόβατα».

Και στην πιο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της ΑΕΚ, που εμείς οι «χλιαροί» πήγαμε μαζικά στο γήπεδο, βρέθηκαν ορισμένοι φανατικοί να καταστρέψουν κάθε ελπίδα. Αυτή τη «φανατίλα» που οδηγεί σε έκτροπα και επεισόδια, ποτέ δεν την κατάλαβα. Ούτε κατάλαβα γιατί θα πρέπει κάποιοι κάφροι να ψαλιδίζουν τις ελπίδες μας να σβήνουν τα όνειρά μας.

Είμαι σίγουρος ότι από προχθές το βράδυ οι κάφροι θα αφηγούνται τα επεισόδια σε φίλους και γνωστούς, θεωρώντας τον εαυτό τους ήρωα ή κάτι παρεμφερές.

Όπως είμαι σίγουρος ότι εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι της ΑΕΚ δάκρυσαν όπως κι εγώ για την κατάσταση στην οποία την έφεραν, τελικά, αυτοί οι λίγοι κάφροι.

Κι όσο γυρίζει αυτή η γη,
Θα σ’ αγαπάω
ΑΕΚ, για σένα μια ζωή
Θα τραγουδάω


τίποτα δεν έχει τελειώσει…..

———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here