2/7/2014
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
www.musiccorner.gr

Δεν είμαι από τους μεγαλύτερους fans του Bob Dylan που κυκλοφορούν στον πλανήτη. Τον μάθαμε από τους γονείς μας,  γνωρίζουμε ένα 10-20% των τραγουδιών του –και ίσως όχι τα καλύτερα, και ποτέ δεν πρόκειται να τον δούμε στις μεγάλες του δόξες. Ανεξαρτήτως όμως απ’ το αν σου αρέσουν οι  μπλουζιές και το folk, ανεξαρτήτως αν τον βλέπεις σαν Θεό ή σαν έναν γεροπαράξενο που κάνει αρπαχτές συναυλίες, νομίζω συμφωνούμε όλοι πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα και σίγουρα για μία εμβληματική προσωπικότητα.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα σχόλια που άκουσα για τη συναυλία, αλλά καταθέτοντας εδώ την προσωπική μου άποψη, μπορώ να πω πως η συναυλία μου άρεσε και έφυγα γεμάτη και ικανοποιημένη. Ικανοποιημένη γιατί κατάφερα και είδα τον Bob Dylan να παίζει σε απόσταση λίγων μέτρων, γεμάτη γιατί επί 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου άκουγα ωραίες blues, folk και country μουσικές (συμπεριλαμβανομένων μερικών εξαιρετικών τραγουδιών) σε ένα πραγματικά ταιριαστό σκηνικό. Και το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν αρκετά μικρός, πράγμα που δείχνει πως η μπογιά του περνάει ακόμα.

dylan_2012_07_01

Το αν χαιρέτισε ή όχι το κοινό, αν ήταν ευγενικός ή μαγκούφης -διότι ποσώς με ενδιαφέρει αν άκουγα για ακόμα μία φορά κάτι του τύπου «Ευκαριστούμε Ατήνα». Μισό αιώνα τώρα ο Dylan δεν ανοίγει παρτίδες εν ώρα συναυλίας με το κοινό του, δεν περίμενα να το κάνει στις 23/6 στη Μαλακάσα. Τώρα, το γιατί δεν επέλεξε να πει τα πλέον δημοφιλή τραγούδια του στη χώρα μας (αυτά που τραγουδάει και ο θαμώνας παραλιακής), είναι δικό του θέμα. Φαντάζομαι πως όταν είσαι 75  και κουβαλάς μια τέτοια καριέρα, μπορείς να επιλέξεις το set list σου αλλά και το πώς θες να διασκευάσεις τα τραγούδια σου, με το ρίσκο πάντα να το δεχτεί το κοινό ή να το απορρίψει. Η φωνή του είναι σαφέστατα πολύ πιο βραχνιασμένη αλλά σε καλύτερη κατάσταση από αυτό που περίμενα και η όλη εμφάνιση και του ιδίου και της μπάντας ήταν, κατά γενική ομολογία, πολύ καλύτερη σε σύγκριση με αυτή του 2010. Δύο μείον βάζω μόνο στη συναυλία: τις αρκετά μακροσκελείς εκτελέσεις των τραγουδιών, με μεγάλες εισαγωγές και μονότονα ορχηστρικά σημεία  και τo encore, το οποίο τελείωσε αρκετά απότομα. Δε θεωρώ τη συνολική διάρκεια του live μικρή αλλά encore με ένα μόνο κομμάτι χτυπάει άσχημα ακόμα και όταν είσαι ο Bob Dylan…

Συνολική εικόνα/ εμπειρία/ όπως θες πες το, πάρα πολύ καλή. Πήγα σε μία συναυλία όπου πέρασα καλά, είδα έναν ζωντανό θρύλο της μουσικής και άκουσα και καλή μουσική. Ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Dylanτου 2014 δε μπορεί να είναι ο Dylan των 70s, όπως ο Mc Cartney δεν είναι πια ο Paul των Beatles, και ο Jagger, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, δεν είναι το ίδιο πρωτοπαλίκαρο των Rolling Stones. Και τι θέλω να πω με αυτό… Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν αλλάξει την ιστορία της μουσικής (βλέπε Doors, βλέπε Elvis, βλέπε Cobain) τους οποίους εκ των πραγμάτων δε μπορείς να δεις ποτέ live και για τους οποίους δεν ξέρεις το πώς θα είχαν εξελιχθεί αν ζούσαν. Όταν έρχεται ένας τέτοιος εν ζωή καλλιτέχνης στη χώρα σου, δεν πας για να δεις τον καλλιτέχνη που ήταν κάπoτε, αλλά αυτόν που υπάρχει τώρα -η αντιστοιχία ή η αναντιστοιχία με μια παλιά εικόνα διαφέρει κατά περίπτωση.

dylan_2012_05_01

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου σέβομαι την άποψη ότι ο Dylan έκανε μία ακόμα συναυλία απλά για να την κάνει, αλλά από τη στιγμή που το αποτέλεσμα εμένα με ικανοποίησε, δεν θέλω να το ψάξω περισσότερο. Στην τελική, νομίζω το κλειδί βρίσκεται στο αν θες να δεις τον Dylan για όλα αυτά που συμβολίζει ή αν θες να δεις τον Dylan να παίζει τα τραγούδια που έχεις αγαπήσει και να σου λέει τις ιστορίες του. Απολύτως σεβαστά και τα δύο και όχι αντίθετα μεταξύ τους. Αλλά όσο και αν γκρινιάζουμε κατόπιν εορτής, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο μικροσκοπικός κύριος Zimmerman πάντα θα αφήνει τις απαντήσεις σε όλα αυτά μαζί με λίγη απ’ την ατόφια blues ψυχή του να πλανάται στον άνεμο…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here