8/3/2012
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Μαριανότα Χαρέμη
www.musiccorner.gr
Το προηγούμενο Σάββατο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έδωσε την τελευταία από μια σειρά παραστάσεων με δισκογραφικές αναφορές εφ’ όλης της ύλης του στο «ΘΕΑΤΡΟΝ», του Κέντρου Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”.
Οι εμφανίσεις αυτές έγιναν με αφορμή την κυκλοφορία του διπλού live cd με τίτλο «Γυάλινος Κόσμος» και της συλλογής «Συγκομιδή», που περιέχει όλους τους προσωπικούς του δίσκους από το 1997 ως σήμερα, μαζί με εκτυπώσεις των έργων από τα εξώφυλλά τους, τα οποία έχει επιμεληθεί ο Άντης Ιωαννίδης, ο πατέρας του τραγουδοποιού, όπως και τα σκηνικά της παράστασης.
Φτάσαμε στο Θέατρον λίγο πριν τις 9.30 (καθότι κλασσικοί Έλληνες!). Ευτυχώς ο χώρος διέθετε άνετο και δωρεάν πάρκινγκ. Ήταν η πρώτη φορά που τον επισκέφτηκα και μου άφησε τις άριστες των εντυπώσεων, μιας και πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και μοντέρνο χώρο με εξαιρετική οπτικοακουστική υποδομή. Αυτό που με ξένισε δυσάρεστα όμως ήταν η τιμή του εισιτηρίου της παράστασης: 25 ευρώ η πλατεία, 18 ευρώ το πίσω διάζωμα, και 16 ευρώ ο εξώστης, ενώ δεν υπήρχε καθόλου έκπτωση για φοιτητές ή για τις ηλικίες άνω των 65 ετών. Επίσης, αν και υπήρχαν κάποια άδεια καθίσματα, οι θέσεις που μας δόθηκαν ήταν στην προτελευταία σειρά με αποτέλεσμα να ακούμε διπλή, ως ηχώ, τη μουσική επειδή ακριβώς πίσω μας ήταν το δωμάτιο της ηχοληψίας, ενώ και η φωτογράφος μας δυσκολεύτηκε πολύ, εξ ου και το σχετικά φτωχό και μακρινό οπτικό υλικό…
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης βγήκε στη σκηνή λίγο πριν τις δέκα, μαζί με τους σπουδαίους πραγματικά μουσικούς του, οι οποίοι αξίζει να αναφερθούν όχι μόνο επειδή έχουν μεγάλο μερίδιο “ευθύνης” για το άψογο ηχητικά αποτέλεσμα της παράστασης, αλλά και επειδή παίζουν πληθώρα όχι τόσο συνηθισμένων οργάνων, και ήταν οι εξής: ο Γιώργος Κοντραφούρης (hammond organ, πιάνο), ο Γιώργος Καλούδης (τσέλο, κρητική λύρα), ο Άγγελος Πολυχρόνου (κρουστά) και ο Κωνσταντίνος Στουραΐτης (ηλεκτρική κιθάρα, ούτι). Ειδική μνεία στους ηχολήπτες Βαγγέλη Λάππα και Βασίλη Δρούγκα, αλλά και στον Κωνσταντίνο Αλεξίου, υπεύθυνο για τους υπέροχους φωτισμούς της σκηνής.
Η βραδιά ξεκίνησε ιδανικά, με πρώτο τραγούδι την “Παράκληση”, σε μια ακουστική εκτέλεση με φλογέρα (σε μπαρόκ ύφος) από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη συνοδεία των υπόλοιπων μουσικών, για να ακολουθήσει το “εκτός τόπου και χρόνου”, ο “βυθός”, ο “διπλοπαρκαρισμένος” (ένα ωραίο τραγούδι με έναν αστείο τίτλο), το υπέροχο “τρανζίστορ” και φυσικά πληθώρα άλλων αγαπημένων κομματιών από παλαιότερα άλμπουμς ή συνεργασίες. Πριν από κάποια κομμάτια, όπου έκρινε ο ίδιος σημαντικό, σταματούσε για να μας δώσει περισσότερες διευκρινήσεις (όπως πριν την “Αρετούσα”, που θυμοσόφησε ότι για να αξιωθεί κάποιος έναν τέτοιο έρωτα οφείλει πρώτα να γίνει και ο ίδιος λίγο Ερωτόκριτος – πόσο δίκιο είχε! Εκ μέρους όλων των wonnabe Αρετουσών του κόσμου του αποδίδω τα εύσημα), ή για να μας διηγηθεί κάποια αστεία περιστατικά με το ιδιαίτερο χιούμορ του.
Ακολούθησε 15λεπτο διάλειμμα για τσιγάρο και πατατάκια (στο κυλικείο η ουρά ήταν απογοητευτική – θύμιζε …εφορία!) και μετά ξανά μέσα μας περίμενε ο Αλκίνοος για να μας τραγουδήσει …”Χατζηδακιάς” (ένα ευρηματικό τραγουδάκι που είχε γράψει ο Γκάτσος για να πειράξει το Χατζηδάκι), “Edgar Alan Poe”, “θα’ μαι κοντά σου όταν με θες”, “όνειρο ήτανε”, και κάπου εκεί ο Νίκος Μουρατίδης, ο οποίος ήταν δύο θέσεις μπροστά μου δεν άντεξε τη συγκίνηση και αναφώνησε “Μπράβο” στον καλλιτέχνη, ενώ λίγο αργότερα του εξομολογήθηκε φωναχτά “Σ’ αγαπάμε” για να λάβει την απάντηση “Δυστυχώς, είμαι παντρεμένος!” από τα χείλη του Αλκίνοου (ο οποίος οφείλω να διευκρινίσω – για να προλάβω τυχόν κακεντρέχειες – ότι δεν αναγνώρισε τη φωνή του Μουρατίδη, αλλά προφανώς είναι συνηθισμένος σε τέτοιες εξάρσεις συναισθημάτων όλα αυτά τα χρόνια – και φυσικά παραμένει βράχος ηθικής!). Το πρόγραμμα συνεχίστηκε χωρίς άλλες εκπλήξεις μέχρι τη μια παρά τέταρτο ακριβώς, όπως με είχαν πληροφορήσει και τηλεφωνικώς όταν είχα πάρει να ρωτήσω σχετικά.
Καθώς έφευγα από το Θέατρον μετά την παράσταση άρχισα να σκέπτομαι την εντυπωσιακή πορεία του μικρού κύριου Αλκίνοου* όλα αυτά τα χρόνια. Γεννήθηκε στην Κύπρο, ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιός στο Εθνικό θέατρο, έκανε το breakthru στην τηλεόραση με το cult σήριαλ Τα Μπακούρια, σε σενάριο Ηλία Ψινάκη, το οποίο τελείωσε άδοξα ελλείψει θεαματικότητας (λογικό, νομίζω ότι το έβλεπα …μόνο εγώ και ο αδερφός μου!), και στη συνέχεια έπαιξε ως μοντέλο σε ένα video clip της Δήμητρας Γαλάνη, η οποία ενθουσιάστηκε από τη φωνή του και τον βοήθησε στον πρώτο του δίσκο με το Νίκο Ζούδιαρη. Από το 1997 αναλαμβάνει πλέον μόνος του στίχους, μουσική και ενορχήστρωση για κάθε δίσκο του. Το 2005, ενώ είναι ήδη στο peak της καριέρας του, αποφασίζει να πατήσει pause και να πάει να σπουδάσει μουσική (σύνθεση, ενορχήστρωση, πολυφωνία) στην Αγία Πετρούπολη. Γυρίζοντας, είναι ακόμα πιο έκδηλη η ανάγκη του για να πει ξανά τα τραγούδια του απογυμνωμένα όμως από τον έντονα ροκ ήχο που τον καθιέρωσε. Στρέφεται σε ακουστικές εκτελέσεις, και ενσωματώνει αρκετά jazz στοιχεία, πειραματίζεται στα live του αυτο-ηχογραφώντας τον εαυτό του, συνθέτει ορχηστρικές μελωδίες και εμφανίζεται στο Μέγαρο μουσικής. Αποφεύγει να δίνει συνεντεύξεις, ειδικά από κοντά, θεωρεί τόσο σημαντικό το ότι δεν έχει παίξει ΠΟΤΕ για καμία κομματική οργάνωση που το εντάσσει στο βιογραφικό του και η καθαρή πολιτική του σκέψη όσο και το υποδόριο χιούμορ του είναι παρόν ακόμα και στην προσωπική του ιστοσελίδα (όπου μπορεί κανείς να διαβάσει τρία βιογραφικά του, ανάλογα με το χρόνο που διαθέτει).
Τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό τον θαυμάζω όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά κυρίως επειδή είχε το σθένος να ακολουθήσει το όνειρό του χωρίς να κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω του. Παρολαυτά πιστεύω ότι το κοινό του (το οποίο παραμένει φανατικό όλα αυτά τα χρόνια) έχει πεθυμήσει το παλιό ροκ ύφος των τραγουδιών του, όπως τα αγάπησε μέσα από τους δίσκους του και όπως τα άκουγε πριν αρκετά χρόνια σε εμφανίσεις σαν αυτές στο Γυάλινο που θα μείνουν αξέχαστες σε όλους όσους τις έχουμε παρακολουθήσει. Γιατί μπορεί ο ήχος να μην ήταν τόσο άψογος, αλλά υπήρχε μια διαφορετική επαφή του κοινού με τον καλλιτέχνη. Και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι από τους καλλιτέχνες που το κοινό θέλει να τους νιώθει κοντά του (καμία σχέση δηλαδή με κάτι Νταλαροειδή-σημεία των καιρών). Και επίσης έχω την αίσθηση ότι δε νιώθει πολύ άνετα με αυτό το “νέο ήχο” των συναυλιών του τραγουδοποιού, ούτε με την απόσταση κοινού-καλλιτέχνη που επιβάλουν αναγκαστικά αμιγώς θεατρικοί χώροι όπως το Θέατρον. Και αυτό ήταν εμφανές και στην τελευταία συναυλία του Σαββάτου, όπου για παράδειγμα το κοινό δε γνώριζε κάποια όχι τόσο γνωστά τραγούδια που ακούστηκαν και έτσι χειροκροτούσε πριν το τέλος του τραγουδιού ή αμήχανα ετεροχρονισμένα. Έγινε εμφανέστερο δε όταν σε κάποια τραγούδια όπως το “Γιατί δεν έρχεσαι” ή “Με τόσα ψέμματα” που δυνάμωσε λίγο το σφρίγος της ερμηνείας του, το κοινό μονομιάς ζωντάνεψε και ανταποκρίθηκε (όσο του επέτρεπε ο χώρος) ή σε κάποια άλλη στιγμή, για λίγο, στο “Ήταν ανάγκη” πήγαν να ακουστούν παλαμάκια – σταμάτησαν γρήγορα όμως, και όλοι κάναμε …σα να μη συνέβη ποτέ!
Για το κλείσιμο αυτού του άρθρου δε θα αναφερθώ στο εξαιρετικό κείμενο που δημοσίευσε ο ίδιος στην ιστοσελίδα του (εξάλλου θα το έχετε διαβάσει όλοι με την ταχύτητα που διαδίδονται τα νέα στο διαδικτυακό χωριό του facebook) αλλά με τη φράση που έκλεισε τη συναυλία του: Καλή Άνοιξη (ευχόμενη να πραγματοποιηθεί).
———-
* Λογοπαίγνιο με αφορμή μια φράση στο τραγούδι του “Ήταν ανάγκη”, βασισμένη στην καθημερινή του ζωή όπου τα παιδιά τον φωνάζουν κύριο Αλκίνοο. Παρολαυτά για όλους εμάς τους ακροατές του, παραμένει ο “Αλκίνοος” (ή Άλκις για τους πιο …σκληροπυρηνικούς) και φυσικά δεν έχει μεγαλώσει καθόλου στα μάτια μας, γιατί απλούστατα μεγαλώνουμε παρέα…!
——————-
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…