16/10/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Νατάσσα Ασημακοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Aν ανήκετε σε αυτούς που με το άκουσμα της φετινής συνεργασίας του Λάκη Παπαδόπουλου και του Vassilikou, ανασήκωσαν το φρύδι και αναρωτήθηκαν πως είναι δυνατόν να ταιριάξουν αυτοί οι δύο, παρακαλώ κάντε ένα βήμα μπροστά. Σίγουρα πρόκειται για ένα από τα πιο ανατρεπτικά και μη αναμενόμενα σχήματα του χειμώνα. Από τη μια ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο οποίος μπορεί να μη φοράει πια παντελόνια με ψηλά ρεβέρ, όμως η αγάπη του κόσμου για τα τραγούδια του παραμένει η ίδια εδώ και τριάντα χρόνια. Από την άλλη ο Vassilikos, ο οποίος τη δεκαετία του ’90 με τους Raining Pleasure, έφερε μια πολύ φρέσκια και άκρως επιτυχημένη νότα στην alternative μουσική σκηνή, ενώ με την ίδια δεξιοτεχνία τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια solo πορεία γεμάτη με τις αγαπημένες του vintage διασκευές. Πως θα μπορούσαν λοιπόν αυτοί οι δύο να συνυπάρξουν στο ίδιο πάλκο;
Την ίδια απορία με εμένα, φαίνεται πως είχε πολύς κόσμος ακόμα, μιας και το βράδυ της Παρασκευής η Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου γέμισε για τα καλά. Μετά βίας καταφέραμε να κάτσουμε και περιμέναμε την έναρξη του προγράμματος με ανυπομονησία. Τα φώτα χαμηλώνουν, το χειροκρότημα εντείνεται και Λάκης και Vassilikos βγαίνουν στη σκηνή με χρωματιστά πουκάμισα και μαύρα γυαλιά που θύμιζαν δεκαετία του ’60, ερμηνεύοντας – τι άλλο- Beatles. Ευδιάθετοι, χαμογελαστοί και κεφάτοι, καλωσόρισαν το κοινό και ο Vassilikos αποχωρεί για να κάνει ο Λάκης Παπαδόπουλος το πρώτο του solo κομμάτι.
«Μα καλά, τριάντα χρόνια δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε τα ίδια και τα ίδια; Πάλι τη Γυριστρούλα θέλετε;». Αυτή είναι και η κλασσική απορία του Λάκη, έλα όμως που το κοινό έχει αγαπήσει τόσο αυτή τη Γυριστρούλα και τη ζητάει επίμονα… Rockabilly το πρώτο μέρος με τη «Γυριστρούλα», τα «Μπλε Παπούτσια» και το πιο slow «Σε ζητάω», υπενθυμίζοντάς μου για ακόμα μια φορά το γρέζι και τη ροκιά στη φωνή του Παπαδόπουλου. Μετά από λίγο αποχωρεί για να ανέβει στη σκηνή ο Vassilikos και να μοιραστεί μαζί μας τις μεγαλύτερες επιτυχίες του δίσκου του «Vintage», μεταξύ των οποίων τα «You are my destiny» και «I who have nothing», αλλά και το «Dedication» από τη διασκευή που έκανε με τους Raining Pleasure στο δίσκο «Reflections», του Μάνου Χατζηδάκι.
Οι δύο καλλιτέχνες είχαν βαλθεί να παίξουν με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του κοινού τους. Ο Λάκης Παπαδόπουλος, αλλάζοντας τελείως ύφος, συνέχισε με κάποια πιο βαριά σε θεματολογία κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία («Ανεμώνα», «Φάλτσα Μενεξεδιά») , ενώ ο Vassilikos επέλεξε το πιο ανεβαστικό «No milk today» και στη συνέχεια σχεδόν μας νανούρισε με το «Dream a little dream of me».
Και ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Η συνύπαρξη των δύο πάνω στη σκηνή. Ο Λάκης Παπαδόπουλος ζήτησε την άδεια του κοινού για να «προβάρουν» το κομμάτι, ενώ μας προέτρεψε όλους να τραγουδήσουμε. Λογικό, ποιος δεν ξέρει «Το παλιό μου παλτό»; Μετά από μία γκαζάτη ερμηνεία αυτού του συγκλονιστικού τραγουδιού ξεκίνησε ένα medley με τραγούδια του Λάκη ντουέτο με το Vassiliko από το «Πάρε πασά μου» και τη «Σερενάτα» για να καταλήξει στη μία εκ των δύο κατ’ εμέ συγκινητικότερες στιγμές του προγράμματος, την ερμηνεία του Vassilikou στα «Ήσυχα βράδια». Η ώρα ήταν αισίως 01.30 όπου και έγινε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, στο οποίο όμως δε μείναμε μόνοι. Ο μουσικός Στέλιος W.C. σύμφωνα με το Λάκη Παπαδόπουλο και αγνώστων λοιπών στοιχείων μιας και δε βρήκα το όνομά του στο δελτίο τύπου, μας κράτησε συντροφιά με γνωστές rock επιτυχίες.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με Vassiliko και ένα αφιέρωμα στους Raining Pleasure και τα πιο αγαπημένα τους κομμάτια (και με άμεσους συνειρμούς στις αντίστοιχες διαφημίσεις όπως παρατήρησε ο ίδιος) «Fake», «Love me» και «Capricorn». Επιστροφή του Λάκη με το «Γοριλλάκι» το οποίο τραγουδήσαμε μέχρι να το μάθουμε και με τη χαρακτηριστική ατάκα του δημιουργού «Έτσι είναι οι Beatles κι εγώ. Κολλάνε τα τραγούδια μας». Με αυτό τον άνθρωπο ή θα τραγουδάς, ή θα γελάς με τον αυτοσαρκασμό του, ή θα παθαίνεις κατάθλιψη όταν σου λέει τραγούδια όπως το «Ιωάννα και Μαριέττα». Ή όταν επιλέγει να κλείσει το πρόγραμμα με το «Για να σ’ εκδικηθώ». Τα σχόλια περιττεύουν και εδώ έχω να πω πως σέβομαι απόλυτα όσους θεωρούν την ερμηνεία του Μητροπάνου αξεπέραστη, όμως ο Vassilikos για μένα κέρδισε κάθε στοίχημα ερμηνεύοντας το κομμάτι με το δικό του μοναδικό λυρισμό.
Φυσικά και δεν τελείωσε εκεί η βραδιά, μιας και το επίμονο χειροκρότημα έφερε τους δύο ξανά στη σκηνή. Ο Λάκης βέβαια μας την έσκασε, δίνοντας εντέχνως την πάσα στο Vassiliko να μας μαγέψει με τον «Κεμάλ» και το «Whola Lotta Love». Ευτυχώς δηλαδή, γιατί η φωτογράφος μας Νατάσσα είχε δηλώσει πως αν δεν άκουγε το συγκεκριμένο τραγούδι δε σκόπευε να φύγει οπότε θα το ξημερώναμε. Ήταν και 3.30 το πρωί. Το φινάλε όμως άνηκε δικαιωματικά στο Λάκη ο οποίος μας καληνύχτισε όπως μας καλοσώρισε. Με τη «Γυριστρούλα» του!
Συμπεράσματα; Και οι δύο, για διαφορετικούς λόγους είναι καλλιτέχνες που εκτιμάω και αγαπάω ιδιαίτερα. Όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόγραμμα κινήθηκε στα πλαίσια που περίμενα. Παράπονο ως προς την επιλογή των τραγουδιών δεν πιστεύω να είχε κανείς. Αντιθέτως η setlist ήταν υπέρ του δέοντος χορταστική με πάνω από 45 κομμάτια! Ο Λάκης είναι αυθεντικός, αυτό που νιώθει θα στο πει, μέσα απ’ τα τραγούδια του, μέσα απ’ τα αστεία του. Αυτός που θεωρώ ότι κέρδισε σ’ ένα κοινό που δεν ήταν το δικό του ήταν ο Vassilikos γιατί μετά από κάθε ερμηνεία ακουγόταν από κάπου η ατάκα «Ρε αυτός έχει φωνάρα». Οπότε όσοι δεν τον ήξεραν, μάλλον τον έμαθαν. Αυτό που θα ήθελα μόνο είναι να τους δω περισσότερη ώρα μαζί, να πειράζουν ο ένας τα τραγούδια του άλλου. Ο κοινός τους κώδικας φάνηκε, οπότε το αποτέλεσμα νομίζω θα ήταν μοναδικό.
Μουσική έπαιξαν οι:
Σωτήρης Ντούβας: τύμπανα
Μίκης Ατταλειάδης: μπάσο
Άγγελος Αϊβάζης: κιθάρα
Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος: πλήκτρα
Και επειδή ό,τι και να γράφουμε εμείς, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μπορούν να περιγράψουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους, διαβάστε τι μας είπαν ο Vassilikos και ο Λάκης Παπαδόπουλος, λίγη ώρα πριν την έναρξη της παράστασης…
MusicCorner: Η προφανής ερώτηση που προκύπτει απ’ όλους μας είναι πως προέκυψε αυτή η συνεργασία…
Vassilikos: Ήταν μια έξυπνη ιδέα του συνεργάτη μου του Δημήτρη του Συρεγγέλα, να μας φέρει σ’ επαφή με το Λάκη τον Παπαδόπουλο, ώστε να γίνει κάτι τέτοιο. Και το αντιμετωπίσαμε και οι δύο με το ίδιο «Ναι» γρήγορα κι εύκολα, και στη συνέχεια με την αχημανία του «Οκ, αλλά τι θα κάνουμε;». Όμως γι’ αυτό νομίζω ότι ενθουσιαστήκαμε και οι δύο εξ’ αρχής. Γιατί έχουμε πολύ κοινή μουσική αισθητική παρ’ όλο που έχουμε κάνει σχετικά διαφορετικά πράγματα. Ακούμε τις ίδιες μουσικές, αγαπάμε τις μουσικές του παρελθόντος με τον ίδιο τρόπο… κι εγώ είμαι και λίγο παρελθοντολάγνος με τη μουσική. Αλλά εκείνες τις ιδιαίτερες στιγμές που εκμυστηρεύεσαι στον άλλον ποια είναι πραγματικά η μουσική που σου αρέσει και τι ακούς σπίτι σου, εκεί αγγιζόμαστε 100%.
Music Corner: Από τα πρώτα χρόνια των Raining Pleasure, πάντα πειραματίζεσαι με τη μουσική σου. Τι είναι το καινούριο στη φετινή σου συνεργασία με το Λάκη Παπαδόπουλο;
Vassilikos: Με το που έρχεσαι σε επαφή μ’ έναν καινούριο άνθρωπο και παίζεις μουσική, αμέσως κάτι έχει αλλάξει. Πόσο μάλλον όταν αρχίζεις να ανακατεύεσαι και μουσικά μ’ αυτόν. Εκεί γίνονται πολύ ενδιαφέρουσες ζυμώσεις.
Music Corner: Δισκογραφικά σε τι περίοδο σε βρίσκουμε; Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει, ετοίμαζες νέο υλικό…
Vassilikos: Ναι, το υλικό ετοιμάζεται ακόμα, αλλά έγινε κι άλλη παρένθεση στη ζωή μου με την ευκαιρία αυτή που μου δόθηκε να κάνω Τσιτσάνη! Ήταν σχεδόν μια μεταφυσική εμπειρία να ερμηνεύσω αυτά τα τραγούδια.
Music Corner: Η αλήθεια είναι πως δε μπορούσα να σε φανταστώ σε συνάρτηση με το ρεμπέτικο τραγούδι του Τσιτσάνη.
Vassilikos: Ούτε εγώ! Κι όταν έγιναν οι πρώτες κουβέντες, πάλι είπα αμέσως το «ναι», μόνο και μόνο επειδή μου φάνηκε δύσκολο.
Music Corner: Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε ότι ο χώρος της Τέχνης, πλήγεται από διάφορες κοινωνικοπολιτικές τάσεις. Ποια είναι η δική σου γνώμη;
Vassilikos: Και ποιος χώρος δεν πλήττεται; Θα στο πω πολύ απλά. Δε μ’ ενδιαφέρει όλο αυτό. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος πια και γι’ αυτό δε μ’ ενδιαφέρει κι η πολιτική. Γι’ αυτή τη χώρα και τους ανθρώπους της είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξος παρ’ όλο που θα ήθελα να μην είμαι και έχω προσπαθήσει να μην είμαι χρόνια τώρα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Δε θέλω φυσικά να προσβάλλω τις εξαιρέσεις. Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτές κι έχει ακόμα κάποιο νόημα να κάνεις κάποια πράγματα στην Ελλάδα. Αυτούς περιμένω σήμερα και ελπίζω να τους δω εδώ.
Music Corner: Θα κάνω και σε εσάς την ίδια ερώτηση. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία με το Vassiliko;
Λάκης Παπαδόπουλος: Εμένα μ’ αρέσει να κάνω εκπλήξεις στον εαυτό μου κι όταν έπεσε αυτό το όνομα με χαρά το δέχτηκα. Μ’ αρέσει αυτό το παιδί, το ρεπερτόριό του. Έχει μια πάρα πολύ ωραιά φωνή, γράφει ωραία τραγούδια και έχει και μια σεμνότητα που μου θυμίζει εμένα στα νιάτα μου. Είναι μεν ντροπαλός, αλλά κρύβει μέσα του δύναμη. Απόψε είναι βέβαια η πρώτη εμφάνιση, αλλά νομίζω ότι θα τα πάμε πολύ καλά.
Music Corner: Σας αρέσει τα τελευταία χρόνια να κάνετε διαφορετικά πράγματα…
Λάκης Παπαδόπουλος: Ε ναι, έχω βαρεθεί πια να λέω τα ίδια τραγούδια συνέχεια και με τον ίδιο τρόπο. Εδώ θ’ ακούσεις καινούρια.
Music Corner: Υπάρχει κάποια καινούρια δουλειά;
Λάκης Παπαδόπουλος: Ναι, το περιμένω αυτό.
Music Corner: Το καλοκαίρι είχατε και την επετειακή σας συναυλία…
Λάκης Παπαδόπουλος: Ναι για τα 30 χρόνια. Του χρόνου θα είναι 40 και του παραχρόνου 50 και αν θέλετε σε τρία χρόνια θα σας καλέσω και στα …60!
Music Corner: Θα ήθελα ένα σχόλιο δικό σας για τα πρόσφατα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα…
Λάκης Παπαδόπουλος: Για μένα κανείς πολίτης δε μπορεί να πάρει το νόμο στα χέρια του. Καλό είναι να μην ξεκινήσουμε έτσι. Είμαστε στη χώρα που γεννήθηκε οι δημοκρατία, οπότε οι αυθαιρεσίες -και δίκαιες να είναι- δεν πρέπει να γίνονται. Υπάρχει έννομο κράτος. Καλώς ή κακώς υπάρχει η αστυνομία, την οποία θα φωνάξεις όταν κινδυνεύεις. Τι θέλουμε, να τους φορέσουν το μανδύα του «γουρουνιού», όπως είναι οι αστυνομικοί στην Αμερική και τη Γερμανία με τεράστιες δικαιοδοσίες; Είναι τρομερό αυτό το πράγμα. Να μπορεί η αστυνομία να σκοτώσει μόνο με μια υποψία. Δεν πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτή την κατάσταση. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να πάρει το νόμο στα χέρια του.
Music Corner: Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;
Λάκης Παπαδόπουλος: Βλέπω κάποιες μικρότητες στο κοντινό μου κύκλο και κουταμαρούλες που με στενοχωρούν. Αισιόδοξος είμαι, εκτός απ’ τις στιγμές που είμαι απαισιόδοξος! Αλλά οι στιγμές της αισιοδοξίας υπερισχύουν, ευτυχώς!
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…