Αρχική MC3 Απολαύσαμε … “bluezuki” στο Half Note!

Απολαύσαμε … “bluezuki” στο Half Note!

Μάι 18, 2012

18/5/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr

Η αλήθεια είναι πως όταν έλαβα το mail με το δελτίο τύπου για την παράσταση «bluezuki», αναρωτήθηκα τι να ‘ναι τούτο πάλι. Διαβάζοντάς όμως γι’ αυτό και ψάχνοντας λίγο παραπάνω μου κίνησε την περιέργεια για το τι ήταν όντως. Μουσικός γάμος των blues με το μπουζούκι (!), από fados στο Σουγιούλ και από Hendrix στο Μητσάκη… αν και πολύ συγκεκριμένη περιγραφή δεν τη λες και διαφωτιστική ως προς το τι πρόκειται να παρακολουθήσεις. Οπότε έφτασα στο Half Note με περισσότερη περιέργεια απ’ ότι συνήθως για το πως θα εξελισσόταν το βράδυ μου.

Το «Bluezuki» λοιπόν είναι το νέο project της jazz artist Eva Kesselring μαζί με τέσσερις φαινομενικά ετερόκλητους σε στυλ μουσικούς. Στο μπουζούκι και την στρέλα βρίσκουμε τον Τάσο Γιαννούση, στο ηλεκτρικό κοντραμπάσο τον Αντώνη Τζίκα, τον Παναγιώτη Αυγερινό στις κιθάρες και τον Παύλο Λογαρά στα τύμπανα. Και μιλάω για ετερόκλητους μουσικούς (φαινομενικά πάντα, μιας και στη σκηνή έχουν τρομερή χημεία) μιας και η Eva προέρχεται όπως όλοι ξέρουμε από καθαρά jazz μονοπάτια, ο Τάσος και ο Αντώνης είναι τα 2/3 του μουσικού σχήματος «Το Γνωστό Τρίο» με λαϊκό και ρεμπέτικο ρεπερτόριο, ο Παναγιώτης Αυγερινός είναι ο κιθαρίστας των θεοπάλαβων Klein Mein αλλά και των Balkanlaika όπου συναντιέται με τον Πάυλο Λογαρά! Μπερδευτήκατε;

Μπαίνω στο Half Note και αντικρίζω στη σκηνή μια παρέα καθισμένη πλάι πλάι που μου θύμισε ρεμπέτικη κομπανία. Η κλασσική φιγούρα του κυριούλη με το μπουζούκι, κιθάρα παραδίπλα, μόνο που από το στόμα της τραγουδίστριας ακουγόταν ένα fados σε ρυθμό νησιώτικου μπάλου! Όπως είπε και ο Τάσος Γιαννούσης «Όταν η Amalia Rodrigues συνάντησε το Χατζηχρήστο! Τον Απόστολο…!». Για τη συνέχεια πεταχτήκαμε μέχρι την «Παραγουάη» έτσι όπως τη φαντάστηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης με το ακρογυάλι της και πάλι πίσω στο Liverpool για μια jazz εκδοχή του «Michelle» με σόλο από μπουζούκι. Ο καθένας είχε βάλει και την πινελιά του και την ερμηνεία του. Από Linda Rondstand από την Εύα μέχρι Γιώργο Ζαμπέτα από τον Παναγιώτη (με εξέπληξε για άλλη μια φορά με τις επιλογές του), Μανώλη Χιώτη και για το κλείσιμο του α’ μέρους «Amor de mis amores/La foule» σε ισπανικά και γαλλικά!

Το β’ μέρος ξεκίνησε ακόμα πιο απροσδόκητα με το «Kiss» του Prince και το «This love» των Maroon 5 για να πάρει το μικρόφωνο ο Αντώνης και να αλλάξει εντελώς το κλίμα με το «Μες την πολλή σκοτούρα» μου του Τσιτσάνη!!! Και έτσι συνεχίστηκε όλο το πρόγραμμα με medley που πηδούσαν από το ένα στυλ στο άλλο, από τη μία φωνή στην άλλη, και ανάμεσα σε αστεία, γέλια και πειράγματα βρεθήκαμε να σιγοτραγουδάμε πότε το «Summertime» και πότε το… “Είναι Αργά, Πολύ Αργά”! Είχα μάλιστα την αίσθηση πως δεν παρακολουθούσα παράσταση αλλά κάποια πρόβα μιας και το κλίμα τόσο ανάμεσα στους μουσικούς αλλά και τον κόσμο ήταν ιδιαίτερα χαλαρό και ευδιάθετο.

Αν και κάποιες εναλλαγές του ρεπερτορίου με ξένισαν λιγάκι στο πρώτο άκουσμα μπορώ να πω πως το εγχείρημα των παιδιών μου άρεσε πολύ. Διακρίνεις ξεκάθαρα ποιο στυλ μουσικής υπηρετεί ο καθένας, εξάλλου δε νομίζω ότι στοχεύουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Μου άρεσε πολύ η διαφορετικότητα και η πλαστικότητα στη φωνή της Εύας ανάλογα με το τι τραγουδούσε αλλά και η αίσθηση της παλιάς καλής ρεμπέτικης κομπανίας που μου έδωσαν σε στιγμές ο Τάσος και ο Αντώνης. Αλλά κυρίως μου άρεσε η τόλμη να πειράξουν όλα αυτά τα κομμάτια με χιούμορ και ταλέντο και έβγαλαν αυτό το πολύ κεφάτο, αξιοπρεπές και πρωτότυπο αποτέλεσμα. Εξάλλου όπως είπε και η Εύα «Παίζουμε ό,τι μας αρέσει, ό,τι μας γουστάρει, και μέσα σ’ αυτό ψάχνουμε να βρούμε τη δική μας φωνή».

Μετά το τέλος της παράστασης καθίσαμε στα τραπεζάκια του Half Note και είχαμε μια πολλή όμορφη, ενδιαφέρουσα και φυσικά κεφάτη συζήτηση με τους …Bluezukovious οι οποίοι πέρα από εξαιρετικοί μουσικοί είναι και τρομεροί συνομιλητές!

MusicCorner: Θα ήθελα να μου πείτε πως συναντηθήκατε και προέκυψε η συνεργασία σας.
Εύα: Είμαστε φίλοι! Είμαστε μουσικοί που προερχόμαστε φαινομενικά από διαφορετικούς χώρους και λέω φαινομενικά γιατί γενικά και ειδικά το τελευταίο διάστημα που ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί επιβεβαιώθηκε αυτό που νομίζω ότι πιστεύαμε όλοι μας, ότι η μουσική είναι μία. Οι θόρυβοι είναι πολλοί, η μουσική όμως μόνο μία. Εγώ προέρχομαι κυρίως από τη jazz, o Τάσος και ο Αντώνης λαϊκό, ρεμπέτικο κλπ, τον Παναγιώτη τον ξέρεις, ροκιές, φολκιές, κιθάρες, μπλουζ, ο Παύλος τα κάνει όλα και δε σιχαίνεται (γέλια) και αγαπάει και τη jazz! Την πρώτη φορά που άκουσα τον Τάσο να παίζει, άκουγα μεν μπουζούκι αλλά μου φάνηκε σα να ακούω και λίγο Django Reinhardt και μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον! Έτσι ξεκινήσαμε παρεΐστικα και άρχισε αυτό σιγά σιγά να αναπτύσσεται…

MusicCorner: Απ’ ότι ακούσαμε έχετε βάλει όλοι από ένα λιθαράκι στην επιλογή των κομματιών. Είχε λίγο από το στοιχείο όλων σας.
Εύα: Ό,τι μας αρέσει παίζουμε. Προτείνει ο Τάσος ένα κομμάτι, θα προτείνω εγώ ένα άλλο, κάποιο θα κρατήσουμε, κάποιο θα απορρίψουμε, θα τα παντρέψουμε…
Τάσος: Υπάρχει μια συλλογική διαδικασία σ’ αυτή την ιστορία. Δηλαδή η όλη λογική είναι ότι παίζουμε αυτά που θέλουμε, αυτά που μας αρέσουνε και κατά δεύτερον βλέπουμε αν πάει ή δεν πάει.
Εύα: Ό,τι feedback είχαμε ήταν εξαιρετικά θετικό και ο κόσμος δείχνει να γουστάρει.
Τάσος: Είναι απλά τα πράγματα. Όταν περνάς τόσο καλά και στην πρόβα και στο live, όλα τ’ άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό νομίζω πως είναι το ιδεατό για κάθε μουσικό. Και να παίζεις αυτά που θες, και με αυτούς που θες, κι όλα τ’ άλλα έρχονται σιγά σιγά, αλλά και να μην έρθουν θα περάσουμε καλά!

MusicCorner: Πως προέκυψε η επιλογή του Half Note Jazz Club;
Εύα: Εγώ είμαι κατά βάση jazz τραγουδίστρια και έκανα τις πρώτες εμφανίσεις μου εδώ, κατά την περίοδο 1996-1998 με τους «In Touch… with Eva Kesselring»! Για μένα είναι λίγο σαν επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος λοιπόν! Αυτό που μου αρέσει είναι ότι επέστρεψα μετά από τόσα χρόνια στο Half Note με ένα πρόγραμμα εξαιρετικά εκτεταμένο μουσικά, γεωγραφικά, γλωσσικά και χρονικά, στο οποίο εντάσσεται πλήρως αυτό το μαγικό μουσικό όργανο που είναι το μπουζούκι. Αν μου το έλεγαν αυτό τότε θα θεωρούσα πως μου κάνουν πλάκα.
Τάσος: Ξέρεις είναι απ’ αυτά τα πράγματα που τα κάνεις και μετά αναρωτιέσαι τι έγινε. Κανονικά δε θα ‘πρεπε υποτίθεται να γίνει κάτι τέτοιο. Βάσει συνθηκών είναι κάτι το οποίο δεν είθισται.
Εύα: Όταν έχεις τη διάθεση να δεις πράγματα διαφορετικά κι αρχίσεις και τα ψαχουλεύεις οπωσδήποτε θα βγει κάτι. Πραγματικά θα ήθελα ο κόσμος αυτός που μας είδε να ήταν από μια μεριά να παρακολουθήσει τις πρόβες. Δεν υπάρχει το γέλιο που κάνουμε. Γι’ αυτό κρατάνε και τόσες ώρες. Δυο κομμάτια βγαίνουν στην πρόβα επειδή γελάμε υπερβολικά.

MusicCorner: Η καλή διάθεση φάνηκε και θεωρώ πως ο κόσμος πλέον έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να ξεσκάσει και να διασκεδάσει με ένα πρόγραμμα κεφάτο.
Εύα: Χαίρομαι αν υπάρχει μια τέτοια ανταπόκριση και εκπληρώνεται μια τέτοια ανάγκη, αλλά για μας -και νομίζω θα συμφωνήσουν τα αγόρια- δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ τα πράγματα. Εμείς αιωνίως …επί ξύλου κρεμάμενοι είμαστε!
Αντώνης: Αυτό το οποίο θα ήθελα να πω είναι ότι όλη αυτή η θλίψη και η στενοχώρια και η μαυρίλα που υπάρχει και οφείλεται στα γεγονότα που ζούμε, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ενέργεια και δημιουργία απ’ όλους. Και τότε τα πράγματα θα γίνουν λίγο καλύτερα. Συλλογικότητα, αγώνας και αγάπη η οποία συνάδει με την ελευθερία.

MusicCorner: Οπότε είσαι αισιόδοξος για την έκβαση όλων αυτών των γεγονότων που ζούμε;
Αντώνης: Έτσι όπως βλέπω τα πράγματα ναι, θα πάνε καλύτερα. Απλά να αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτούς. Δε θέλει θλίψη, δε θέλει στενοχώρια, δε θέλει κλείσιμο στα σπίτια και να βλέπουμε τηλεόραση. Θέλει συλλογικότητα και ο καθένας μας ας κάνει ό,τι μπορεί.
Παύλος: Πάνω απ’ όλα είμαστε μια μπάντα η οποία ανεξάρτητα του τι και πως παίζει, παίζει για να περάσει κι αυτή καλά και ο κόσμος από κάτω. Για μένα είναι πολύ βασικό σ’ αυτές τις εποχές που ζεις, να δείξεις σα μουσικός που ζει και ασχολείται μ’ αυτό το πράγμα, ότι ο κόσμος θα έρθει εδώ, θα περάσει καλά και θα ξεχαστεί. Θα πάρει ενέργεια και δύναμη. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε σ’ όποιο σχήμα είμαστε και κυρίως στο bluezuki όπου παίζουμε …της Παναγιάς τα μάτια! Από Βαμβακάρη μέχρι Prince!
Αντώνης: Εδώ θα μου επιτρέψετε να πω ότι το μπουζούκι είναι ένα πολύ σπουδαίο όργανο. Και δη, χωρίς να θέλω να πω κάτι κακό για το τετράχορδο μπουζούκι, το τρίχορδο μπουζούκι είναι αυτό που λέμε γέννημα-θρέμμα σε αυτό το γεωγραφικό τόπο που ζούμε. Είναι original, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει και έχει εκφράσει τον πόνο και τη χαρά των παππούδων και των πατεράδων μας. Μπορεί να παίξει τα πάντα και ο συγκεκριμένος ο φίλος, ο Τάσος, αυτό το πράγμα το κάνει πράξη.

MusicCorner: Θεωρείς ότι το μπουζούκι σαν όργανο είναι παρεξηγημένο;
Αντώνης: Κοίταξε το μπουζούκι είναι παρεξηγημένο με την έννοια ότι τα περασμένα χρόνια γνώρισε πάρα πολλή μεγάλη άνθιση, πληρώθηκε πολύ αδρά και φιμώθηκε, μπουκώθηκε. Γιατί όταν τρως δε μπορείς να μιλήσεις. Οπότε από όργανο το οποίο εξέφραζε ανθρώπους αληθινούς και πραγματικούς -και διαφωνώ με αυτούς που τους λένε λούμπεν- δυστυχώς πέρασε σε μέρη που κατά την προσωπική μου άποψη δεν έπρεπε να περάσει και γι’ αυτό το λόγο δεν έβγαλε τίποτα. Γι’ αυτό είναι παρεξηγημένο. Όχι με την έννοια ότι είναι κυνηγημένο.
Τάσος: Το μπουζούκι είναι ένα όργανο το μισό Ανατολή και το μισό Δύση. Ενώ παίζεις με το σύστημα το δυτικό, ο τρόπος που παίζεις οφείλει να μην είναι Δύση μόνο αλλά και Ανατολή. Δηλαδή είναι ένα οργανάκι, ιδίως το τρίχορδο, που δίνει μια απίστευτη συμμετρία. Έχει πολλή μεγάλη σημασία για μένα ότι αυτό το όργανο εκφράζει αυτό το σταυροδρόμι που είναι η Ελλάδα. Αυτή η σύνδεση Ανατολής και Δύσης. Γι’ αυτό εμένα μου φαίνεται απόλυτα λογικό αν έχεις τη σωστή παρέα και τους ανθρώπους να παίζεις τα πάντα.
Αντώνης: Είναι ακριβώς αυτό που λέει αλλά θα ήθελα να το οριοθετήσω λίγο διαφορετικά. Η διαφοροποίηση που έχει το μπουζούκι και αντικατοπτρίζει κατά την προσωπική μου άποψη ακριβώς το χώρο που ζούμε είναι το ότι έχουμε πάρει τα μακάμια της βυζαντινής μουσικής και τα έχουμε εναρμονίσει. Δηλαδή είμαστε με το ένα πόδι στην Ανατολή, με το άλλο πόδι στη Δύση και αυτό το εκφράζει απόλυτα το μπουζούκι.
Εύα: Εγώ τι να πω; Για μένα ένα μεγάλο κομμάτι από τη μουσική που παίζουμε και ειδικότερα το ελληνικό ρεπερτόριο πρώτη φορά το προσεγγίζω. Φυσικά μεγάλωσα εδώ οπότε δε μου είναι εντελώς ξένο, αλλά δεν έχω ούτε τη γνώση ούτε την οικειότητα που έχουν τα άλλα παιδιά. Αλλά ήθελα πάρα πολύ να το πλησιάσω και όσο περισσότερο μπαίνω σ’ αυτό, τόσο πιο πολύ ενθουσιάζομαι! Ελπίζω να μπορέσω να το συναντήσω κάπου πραγματικά, ώστε να έχει μια χημεία και να βγάλει ένα παλμό, να είναι ζωντανό και να επικοινωνεί γνησιότητα, σκέψης και αισθήματος αν μη τι άλλο. Από ‘κει και έπειτα εγώ έχω κι ένα άλλο στήριγμα το οποίο ξεπερνάει τη μουσική του εκάστοτε είδους και αυτό είναι ο στίχος. Βέβαια δε σου κρύβω πως νιώθω ένα δέος και μια συστολή για το ελληνικό ρεπερτόριο. Το ίδιο άγχος και αμηχανία έχει ο Αντώνης για τη jazz. Αλλά ακούει πάρα πολύ και έρχεται και το πλησιάζει με το γάντι, με πολλή αγάπη.
Τάσος: Γι’ αυτό είναι και project αυτό το πράγμα. Έχει πλάκα γιατί είναι 3-4 σχήματα που το κάνουν αυτό, τα σχήματα που παίζουν εδώ τα παιδιά, οι Klein Mein, οι Balkanlaika, εμείς με το Γνωστό Τρίο που παίζουμε στην Κληματαριά και το Bluezuki και όλοι πάμε σ’ όλους. Γίνεται πολύ συχνά τζαμάρισμα ο ένας με τον άλλον. Η διάθεση και οι άνθρωποι και όλα τ’ άλλα βρίσκονται…