Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
http://vinylmaniac.madblog.gr

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

“Η σημασία αυτής της στήλης του musiccorner είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος της: “Αφιερωμένη εξαιρετικά” σε ανθρώπους που προσέφεραν στο ελληνικό τραγούδι, αλλά μένοντας ηθελημένα στην “οπισθοφυλακή” και χωρίς ποτέ να ζητήσουν κάτι περισσότερο από το να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.

Η δουλειά τους περιορίστηκε στην πίστα, στο στούντιο, στη γραφή μουσικής και στίχου και πουθενά αλλού. Άλλοι έκαναν μεγάλη επιτυχία, άλλοι μικρότερη. Άλλοι συνεχίζουν την πορεία τους και παλεύουν, άλλοι έχουν αποχωρήσει. Άλλοι έχουν φύγει από τη ζωή.

Όμως, όλοι τους ανεξαιρέτως έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική μουσική σκηνή και δικαιούνται αυτό που τους προσφέρουμε: Μια γωνιά “αφιερωμένη εξαιρετικά”…!

———————————————————–

Άκης Πάνου-Στράτος Διονυσίου:
“Αυτοί καλά μας τα ‘λεγαν” …

 

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό της δικτατορίας πλησιάζει στο τέλος της. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη επισήμως και ανεπισήμως βρίσκονται «στο γύψο», ενώ στις μπουάτ της Πλάκας το «Νέο Κύμα» έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή του.

Όσον αφορά το λαϊκό τραγούδι, η κατάσταση παραμένει στάσιμη. Ναι μεν μεσουρανούν οι μεγάλοι εκπρόσωποί του (Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Γαβαλάς κ.α.), αλλά δεν υπάρχει αυτό το «κάτι» που θα του δώσει τη δυνατότητα να κάνει κάποια βήματα παραπάνω. Όλα αυτά, μέχρι που εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Άκης Πάνου που ως τότε ήταν γνωστός κυρίως ως σολίστ του μπουζουκιού σε διάφορα νυχτερινά κέντρα…

Τα πρώτα του τραγούδια γράφονται σε μουσική του Νίκου Καρανικόλα, όμως σιγά-σιγά αρχίζει κι ο ίδιος να γράφει ολοκληρωμένα κομμάτια. Η Columbia είναι εκείνη που τον πείθει να υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας και του δίνει τον «αφρό» των λαϊκών ερμηνευτών που διαθέτει στις τάξεις της.

Η πρώτη συνάντηση με τον Στράτο…

Την εποχή εκείνη, η καριέρα του Στράτου Διονυσίου βρίσκεται σε πτωτική πορεία. Παρά το ελπιδοφόρο κι επιτυχημένο ξεκίνημά του, η εταιρεία τον έχει παραγκωνίσει καθώς έχει ρίξει όλο το βάρος της στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι που εκφράζεται από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Χατζιδάκι κι εν συνεχεία τον Σταύρο Ξαρχάκο.

Έτσι, τα δισκάκια που ηχογραφεί περνάνε σχεδόν απαρατήρητα και δε δημιουργούν την παραμικρή εντύπωση. Βλέποντας αυτή την κατάσταση, ο Διονυσίου ζητά να φύγει από την Columbia η οποία αρνείται να τον αποδεσμεύσει και του δίνει την ευκαιρία να παίξει το τελευταίο χαρτί καθιέρωσής του. Του προτείνει να συνεργαστεί με τον Άκη Πάνου…

Έτσι, το 1967 ο Μακεδόνας ερμηνευτής ηχογραφεί τα πρώτα τραγούδια του συνθέτη και στιχουργού, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία κι έτσι το «πάντρεμα» των δυο τους κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα πριν αρχίσει καλά-καλά. Πάντως, από τα πρώτα έξι τραγούδια που ηχογραφούνται τότε, η «Αχαριστία» κάνει αίσθηση και ακούγεται αρκετά…

Η ώρα των μεγάλων επιτυχιών

Ωστόσο, παρά το όχι και τόσο καλό αποτέλεσμα η εταιρεία επιμένει κι έτσι το 1968 έρχονται οι δύο πρώτες μεγάλες επιτυχίες συνθέτη κι ερμηνευτή: Κυκλοφορεί ένα δισκάκι 45 στροφών με τα τραγούδια «Και τι δεν κάνω» και «Γιατί καλέ γειτόνισσα», το οποίο γίνεται κυριολεκτικά ανάρπαστο. Ειδικά η «Γειτόνισσα» γίνεται μεγάλη επιτυχία, αλλά με τον καιρό αρχίζει ν’ ακούγεται και το άλλο κομμάτι και μέχρι σήμερα αμφότερα είναι πασίγνωστα κι αγαπημένα.

Από εκεί και πέρα, το έδαφος έχει καλλιεργηθεί και μέχρι το 1972 ο Άκης Πάνου και ο Στράτος Διονυσίου το «σπέρνουν» με πολλές και διαχρονικές στιγμές. Γίνονται σχεδόν κολλητοί φίλοι, κάνουν συχνά παρέα και παράλληλα, ο δημιουργός γράφει ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια του για τον ερμηνευτή που πλέον έχει βάλει πλώρη για την κορυφή.

Το 1969 έρχεται «Του κόσμου το περίγελο» και το «Θα ρίξω ροδοζάχαρη», ενώ το 1970 το «Χαρά σ’ αυτόν που σ’ έχει». Εκείνη τη χρονιά θα ηχογραφηθεί και το «Αν ήτανε κυρία», το οποίο όμως με τη φωνή του Στράτου θα κυκλοφορήσει μόλις το …2001 σε μια συλλογή από ανέκδοτα ως επί το πλείστον 45άρια του.

Φτάνουν «Στο σταθμό του Μονάχου» …

Το 1971 ο Πάνου θα του δώσει άλλες δυο μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες: «Να είχα το κουράγιο» και «Εγώ καλά σου τα ‘λεγα», αλλά και το «Φέρτε το παιδί του χάρου» που έγινε μεν γνωστό, όμως επισκιάστηκε από την επιτυχία των άλλων δύο.

Πλέον, ο Διονυσίου έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής και σε συνδυασμό με τον «Παλιατζή» του Αντώνη Ρεπάνη που επίσης κυκλοφορεί τον ίδιο χρόνο, είναι το «πρώτο όνομα» του λαϊκού τραγουδιού!

Η επόμενη χρονιά (1972) θα είναι η «κατακλείδα παράγραφος» στη συνεργασία Πάνου-Διονυσίου. Ίσως όμως και η καλύτερη, αφού προκύπτει το «Στο σταθμό του Μονάχου» που προσωπικά πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό τραγούδι που έδωσε ο συνθέτης στον ερμηνευτή, αλλά και γενικότερα ένα από τα σπουδαιότερα που έγραψε. Και μετά λύπης μου, διαπιστώνω ότι είναι τόσο επίκαιρο στις μέρες που διανύουμε…

Το τέλος και οι «διαφωνίες» …

Αυτό ήταν και το τέλος της συνεργασίας τους. Ο Πάνου έφυγε από την Columbia και περιπλανήθηκε σε διάφορες μικρές και μεγάλες εταιρείες, ο Διονυσίου συνέχισε την πορεία του περνώντας μια μεγάλη προσωπική περιπέτεια με τη δικαιοσύνη, αλλά κι όταν αυτή τελείωσε, οι δρόμοι τους δε συναντήθηκαν ποτέ ξανά.

Μάλιστα, στη δεκαετία του ’80 υπήρξε και κάποια «κόντρα» μεταξύ τους, εξαιτίας μιας συνέντευξης που έδωσε ο Πάνου μιλώντας με όχι και τόσο καλά λόγια για τον παλιό του φίλο και συνεργάτη.

Ο ίδιος ο Στράτος δεν έδωσε σημασία σε όλα αυτά κι έλεγε ότι ο δημιουργός δε μπορούσε ν’ αντιληφθεί ότι έπρεπε να κάνει ορισμένους συμβιβασμούς για να παραμείνει στην πρώτη γραμμή. Πάντα τον τιμούσε και τον σεβόταν, μιλούσε με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν κι ως το τέλος της ζωής του (1990) δε σταμάτησε ποτέ να ερμηνεύει κάθε βράδυ τα τραγούδια που του έδωσε…

Μπορεί λοιπόν αυτές οι διαφωνίες να τους απομάκρυναν ανθρώπινα, το έργο τους όμως έμεινε στην ιστορία και θα υπάρχει όσο υπάρχει το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Τίποτε και κανείς δε μπορεί να σβήσει όλα όσα σπουδαία μας πρόσφεραν…

Η …σούμα!

Συνολικά ο Διονυσίου ηχογράφησε 23 τραγούδια του Πάνου, αρκετά από τα οποία ακούστηκαν και σε κινηματογραφικές ταινίες της εποχής. Αυτά κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

1967: «Αχαριστία», «Μην κατέβεις στο λιμάνι», «Ασ’ τη να φύγει», «Δεν υπάρχει κανείς», «Μια γυναίκα», «Η αλήθεια είναι πικρή».

1968: «Και τι δεν κάνω», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Σε μια ξένη κοινωνία», «Τίποτα».

1969: «Του κόσμου το περίγελο», «Πήρα τα μάτια μου», «Φεύγω», «Θα ρίξω ροδοζάχαρη».

1970: «Χαρά σ’ αυτόν που σ’ έχει», «Αν ήτανε κυρία».

1971: «Να είχα το κουράγιο», «Εγώ καλά σου τα ‘λεγα», «Φέρτε το παιδί του χάρου», «Σε λίγο».

1972: «Ήταν ψεύτικα», «Στο σταθμό του Μονάχου», «Ομορφιά».

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here