3/4/2012
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
www.musiccorner.gr

*** ΣΗΜΕΙΩΣΗ MUSIC CORNER: Δυστυχώς για μια ακόμη φορά δεν έχουμε φωτογραφικό υλικό από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, καθώς οι υπεύθυνοι το θεωρούν “άβατο” για τους φωτογράφους. Δεν επέτρεψαν καν την είσοδό τους για συγκεκριμένα λεπτά, κάτι που πλέον συμβαίνει παντού, σε όλες τις σοβαρές συναυλίες – παραστάσεις… Ελπίζουμε κάποτε να αλλάξουν μυαλά και να συνεναίσουν στο να βγαίνει εικόνα μέσα από το Μέγαρο, ώστε να έχει την ευκαιρία ο κόσμος να παίρνει μια γεύση από όσα συμβαίνουν στους απαστράπτοντες χώρους των “ολίγων”…

«Χάρις Αλεξίου-Δήμητρα Γαλάνη: Σε μπλε βελούδο» ήταν ο τίτλος του προγράμματος των δύο σπουδαίων ερμηνευτριών, αλλά και το χρώμα της βραδιάς που απόλαυσαν οι τυχεροί που βρέθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το βράδυ της Πέμπτης για να τις απολαύσουν. Κι εκείνες, με μια εξαιρετική διάθεση και πολύ κέφι μας έκαναν να θυμηθούμε, να γελάσουμε, να συγκινηθούμε και γενικότερα να νιώσουμε όλα εκείνα που μας προσφέρει μια υπέροχη μουσική βραδιά…

Ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει την αίθουσα όταν ένα τέταρτο μετά τις εννιά η μπλε «κουρτίνα» σηκώθηκε και οι δύο σπουδαίες ερμηνεύτριες ξεκίνησαν το ταξίδι στις αναμνήσεις και στα καλύτερα χρόνια του ελληνικού τραγουδιού. Για «ζέσταμα», μας πρόσφεραν εναλλάξ ένα ποτ πουρί από τις πιο γνωστές κι αγαπημένες στιγμές των πρώτων χρόνων της καριέρας τους: «Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», «Χαλασιά μου», «Μια καλημέρα», «Αγάπη μέσα στην καρδιά», «Οδός Αριστοτέλους», «Αν μ’ αγαπάς φίλα σταυρό», «Ξημερώνει», «Συνάντηση» («Αγάπη μου έλα» για τους λιγότερο μυημένους…), «Ζήτα μου ότι θες» και για ιδανικό κλείσιμο αυτής της μίνι αναδρομής, το «Ήταν μια φορά κι ένα καιρό»…

Αφού χαιρέτησαν κι ευχαρίστησαν τον κόσμο για την παρουσία του, αναφέρθηκαν για λίγα λεπτά στη μακρόχρονη συνεργασία τους και γι’ ακόμη μια φορά εξέφρασαν την απέραντη αγάπη κι εκτίμηση που νιώθει η μία για την άλλη. «Σκεφθείτε ότι είμαστε μαζί από την …προηγούμενη δικτατορία» είπε όλο νόημα η Αλεξίου και το κοινό δε θα μπορούσε παρά να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα!

Εν συνεχεία, η Δήμητρα Γαλάνη έμεινε μόνη της στη σκηνή και ξεκίνησε το πρόγραμμά της, το οποίο περιλάμβανε τραγούδια που ερμήνευσε από το 1995 και μετά («Χορός με τη σκιά μου», «Εμένα με συμφέρει», «Στερεότυπα») αλλά και μια συγκλονιστική κι ανατριχιαστική ερμηνεία του «Θάλασσα πλατιά», για ν’ ακολουθήσει η Χάρις Αλεξίου τοποθετώντας κι εκείνη το ρεπερτόριό της στην ίδια χρονική περίοδο («Θεός αν είναι», «Τα πέδιλα», «Οι φίλοι μου χαράματα». «Για ένα ταγκό»). Εξαίρεση η απίστευτη ερμηνεία της στο «Φτάνει-φτάνει», όπου ακούγοντάς της στο «δύσκολο» σημείο του τραγουδιού («Ντελάλη βγάζω στα βουνά» για όσους γνωρίζουν…) δάκρυσα κι ανατρίχιασα!

Ακολούθησε άλλη μια κοινή εμφάνισή τους, με έμφαση στα τραγούδια που έγραψαν οι ίδιες για τον εαυτό τους ή για άλλους («Μινοράκι», «Δικαίωμα», «Τράβα σκανδάλη», «Εσύ με ξέρεις πιο πολύ», «Πανσέληνος», «Χειροκρότημα»), αλλά και μια «πινελιά» από τα υπέροχα «Τραγούδια της χθεσινής ημέρας» που νοσταλγικά μας γύρισε πίσω στο 1981 («Έλα μαζί μου», «Όχι δεν πρέπει»).

Παράλληλα με όλα αυτά, οι δύο ερμηνεύτριες είχαν επικοινωνία με τον κόσμο κι έκαναν αστεία επί σκηνής, με κορυφαία την ατάκα της Αλεξίου για τη Γαλάνη: «Θέλω να σας πω ένα από τα μυστικά μας, που συμβαίνουν μέσα στα καμαρίνια. Η Δήμητρα κάνει μπαλέτο!» και φυσικά η Γαλάνη δεν παρέλειπε ν’ αυτοσαρκαστεί και ν’ αποδείξει για πολλοστή φορά πόσο ακομπλεξάριστος άνθρωπος είναι. Επιπλέον, πέρασε στην …αντεπίθεση ζητώντας από την Αλεξίου να τραγουδήσει μιμούμενη τη φωνή άλλων συναδέλφων τους όπως της Πόλυς Πάνου και του Κώστα Χατζή. Κάτι που έγινε και το κοινό ξέσπασε σε γέλια!

Κάπου εκεί έγινε και το διάλειμμα της παράστασης και είχαμε την ευκαιρία για τα πρώτα συμπεράσματα. Σίγουρα δεν είχαμε ακούσει τα τραγούδια που περιμέναμε, καθώς οι δύο κυρίες επικεντρώθηκαν κυρίως στις δικές τους δημιουργίες και στις ηχογραφήσεις τους των τελευταίων περίπου 20 χρόνων. Ερμηνευτικά αμφότερες ήταν εξαιρετικές, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη η Γαλάνη ήταν εκείνη που έκλεψε την παράσταση. Η φωνή της ήταν πεντακάθαρη, όπως στα πρώτα χρόνια της καριέρας της και σ’ εκείνη είχαν επικεντρωθεί τα σχόλια όλων των θεατών στο διάλειμμα. Σίγουρα όχι άδικα…

Το δεύτερο μέρος είχε ακριβώς την αντίστροφη ροή από το πρώτο. Δηλαδή, ξεκίνησε από το τέλος του πρώτου για να φτάσει στην αρχή. Οι δυο ερμηνεύτριες μοιράστηκαν τη σκηνή ξεκινώντας με πιο λαϊκά κομμάτια («Απόψε θέλω να πιω», «Ατομική μου ενέργεια», «Ζήλεια μου») αλλά και αγαπημένες στιγμές από το σχετικά πρόσφατο («Δι’ ευχών», «Να ζήσω ή να πεθάνω», «Πόρτες ανοιχτές», «Δυο μέρες μόνο») κι απώτερο («Φεύγω», «Μ’ αγαπούσες θυμάμαι», «Με πνίγει τούτη η σιωπή», «Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει») παρελθόν τους.

Προς στιγμήν, πιστέψαμε ότι η παράσταση είχε τελειώσει καθώς τις είδαμε ν’ αποχωρούν χέρι-χέρι από τη σκηνή έχοντας παρουσιάσει και τους εξαίρετους μουσικούς που τις συνόδευαν. Ωστόσο, ένα-δυο λεπτά αργότερα επέστρεψαν ίσως για το καλύτερο μέρος της βραδιάς για να μας θυμίσουν όμορφα κι αξέχαστα τραγούδια τους σε μορφή ποτ πουρί: «Όλα σε θυμίζουν», «Τα γαλάζια σου γράμματα», «Η αγάπη είναι ζάλη», «Θα σ’ αγαπώ», «Αν πεθάνει μια αγάπη», «Σ’ όποιον αρέσουμε», «Κοίτα μια νύχτα» και για το τέλος την υπέροχη «Τζαμάικα», με τον κόσμο να χτυπά παλαμάκια και να τραγουδά μαζί τους και ν’ αποχωρεί από το Μέγαρο έχοντας μια γλυκιά γεύση κι ένα διάπλατο χαμόγελο στα χείλη…

Η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Μας ταξίδεψαν, μας συγκίνησαν, μας έκαναν να γελάσουμε και να δακρύσουμε και το κυριότερο, να φύγουμε για τα σπίτια μας με υπέροχη διάθεση κι αισιοδοξία ότι όσο υπάρχουν καλλιτέχνιδες σαν κι αυτές, η πατρίδα μας δεν έχει να φοβάται τίποτε και κανένα…

Ωστόσο, σίγουρα όλοι θα θέλανε ν’ ακούσουν δικά τους αγαπημένα τραγούδια που οι δυο τους δε συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμα. Το δικό μου είναι το «Ζω», ενώ ήταν εμφανής η συμμετοχή της Λίνας Νικολακοπούλου στη διαμόρφωση του ρεπερτορίου, καθώς ένα μεγάλο μέρος του περιελάμβανε κομμάτια με δικούς της στίχους. Αυτό δεν είναι κακό, απλώς θα μπορούσαν να είχαν «χωρέσει» ορισμένα άλλα και να παραλειφθούν κάποια που ακούστηκαν…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here