Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.phonographic-society.com/artists#!__stella-karabakaki
Πέμπτη 3 Μαΐου 2012
www.musiccorner.gr
Όταν ήμουν στην εφηβεία, εκείνη την υπέροχη περίοδο της ζωής μου που ήμουν γεμάτη σπυράκια και κακεντρεχή σχόλια για τον περίγυρο, είχα μια θεωρία. Πίστευα ότι η πιθανότητα να συναντήσω κάποιον που να είναι ελαφρώς ανισόρροπος, φασίστας ή ψυχασθενής (με την κλινική έννοια πάντοτε), μειώνεται στο ελάχιστο, εάν συναναστρέφομαι αποκλειστικά και μόνο ανθρώπους της ηλικίας μου. Λυκειόπαιδα δηλαδή, τα οποία όπως και να το κάνουμε είναι μάλλον δύσκολο να έχουν εκδηλώσει τόσο έντονα ψυχολογικά προβλήματα!
Η θεωρία μου αυτή, σωστή ή λάθος δεν το ξέρω, με πήγε μπροστά, αφού όντως, δεν συναναστράφηκα κανέναν άνθρωπο που να μπορώ στη συνέχεια να χαρακτηρίσω με κάτι από τα παραπάνω.
Το πρόβλημα που προέκυψε όμως, με το πέρασμα των χρόνων, είναι ότι μεγάλωσα. Και παρόλο που έχω ακόμη ακμή και το μόνο που κάνω σε σχέση με τον κοινωνικό περίγυρο είναι κακεντρεχή σχόλια, δε συναναστρέφομαι πια έφηβους. Μπήκα –θέλοντας και μη- στο θαυμαστό κόσμο των μεγάλων και ανακάλυψα πως η θεωρία μου μάλλον είχε μια βάση.
Στον κόσμο των μεγάλων έχω συναντήσει πολλούς που είναι κάτι παραπάνω από ελαφρώς ανισόρροποι. Πολλούς που έχουν αληθινά ψυχικά προβλήματα, νοσήματα και διαταραχές, που μπορεί να μη φαίνονται στην αρχή, αλλά όταν κάποια στιγμή τα παίρνεις χαμπάρι θέλεις να τρέξεις να σωθείς, τσιρίζοντας πανικόβλητος.
Η εποχή που ήταν σχετικό το πόσο ακίνδυνη είναι η τρέλα του καθενός έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα που η κρίση τους βαρά όλους αλύπητα, που τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ανεβαίνουν επικίνδυνα, που το άγχος σε βάζει κάτω και σε πατάει και που η επίσκεψη σε ψυχίατρο και ψυχολόγο είναι ύψιστη πολυτέλεια, τώρα είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.
Τώρα είναι που όταν μου γνωρίζουν έναν άνθρωπο κοιτάω να δω αν γυαλίζει ή όχι το μάτι του και κρατάω τις αποστάσεις μου, μέχρι να τον εγκρίνουν πρώτα όλοι οι υπόλοιποι. Τώρα είναι που λέω καλύτερα με τους φίλους μου τους παλιούς, που τι κι αν όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν, παρά με ανθρώπους που δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια τους και αν τελικά το μόνο που ζητάνε είναι μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάνε.
Όλα αυτά δεν είναι φιλοσοφίες του κώλου, που κάνω ενώ ο κόσμος χάνεται κι εγώ χτενίζω τις τρέσες μου κι αναρωτιέμαι να ζει κανείς ή να μη ζει. Όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα ζοφερή που αν δεν την έχετε πάρει ακόμα χαμπάρι ή έχετε σταθεί πολύ τυχεροί μέχρι τώρα ή δε γνωρίζετε καθόλου καινούργιους ανθρώπους ή βαράτε και οι ίδιοι μια τρέλα προχωρημένη και για αυτό οι άλλοι δε σας ενοχλούν.
Εγώ όμως που θεωρώ τον εαυτό μου φυσιολογικό –όπου φυσιολογικός σημαίνει ακίνδυνος για τους γύρω μου και για τον εαυτό μου- έχω να δηλώσω πως τα τελευταία δύο χρόνια έχω γνωρίσει καμιά δεκαριά ανθρώπους. Και από αυτούς οι οχτώ σίγουρα δεν ήταν με τα καλά τους. Οι άλλοι δύο ήταν φασίστες – άρα ούτε αυτοί ήταν με τα καλά τους!
Και τώρα που φαίνεται πως έχει γίνει της μόδας και η συνεύρεση άνευ προφυλακτικού, μάλλον θα αρχίσουν να πληθαίνουν και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, σαν μανιτάρια σε βροχερό ζεστό απόγευμα.
Κι εγώ φοβάμαι και τους ανισόρροπους, και τους φασίστες και τους φορείς ύποπτων νοσημάτων. Μάλλον γι’ αυτό, εν έτη 2012, κινδυνεύω να μείνω χωρίς φίλους. Γιατί μόνο η δική μου τρέλα είναι τελικά ακίνδυνη…
|
|
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…