Η House Band σας εύχεται καλό καλοκαίρι!

Θέλετε το βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου να βγείτε για ένα ποτό και να ακούσετε καλή μουσική που θα σας ανεβάσει τη διάθεση; Θέλετε να παρακολουθήσετε ένα rock πρόγραμμα από νέους ταλαντούχους μουσικούς και τραγουδιστές που θα σας κάνουν να χορεύετε μέχρι το πρωί; Θέλετε μήπως να σας τραγουδήσουν για τα γενέθλιά σας στη γλώσσα της αρεσκείας σας, να φωτογραφηθείτε με τον άγνωστο διπλανό σας στο τσακίρ κέφι και να επιστρέψετε σπίτι σας με το φως του ήλιου; (θα βρείτε και το δρόμο ευκολότερα!) Λυπάμαι αγαπημένοι μου αναγνώστες …χάσατε την ευκαιρία σας! Αν δεν είχατε πάει μέχρι τώρα στη House Band του Σταυρού του Νότου, το Σάββατο ήταν η τελευταία παράσταση για φέτος οπότε θα χρειαστεί να περιμένετε μέχρι το Σεπτέμβρη. Κουράγιο!

Όλα ξεκίνησαν όταν έφτασε στ’ αυτιά μας η “απόρρητη” πληροφορία ότι τα παιδιά της House Band σκόπευαν να κάνουν ένα τρελό πάρτυ για την τελευταία τους εμφάνιση στο Club το βράδυ του Σαββάτου, οπότε κι εμείς σπεύσαμε! Τελικά η πληροφορία δεν ήταν τόσο …απόρρητη γιατί γύρω στις 23.00 που ήταν η προγραμματισμένη έναρξη απλά …δε χωρούσες να περάσεις και υπήρχαν μόνο μερικά τραπεζάκια επάνω τα οποία φυσικά καταλήφθηκαν μέσα στο επόμενο δεκάλεπτο. Η ώρα έχει πάει 23.30 και οι δύο Γιάννηδες (Βενιαμίν και Βογιατζής) μας καλωσορίζουν με το «Undisclosed Desires» των Muse και το «Getting Away» των James για να δώσουν τη σκυτάλη στην απίστευτη “μικρή Ολλανδέζα” με το αστείρευτο κέφι, Marieke Meijer η οποία έκανε μια δική της πρωτότυπη ερμηνεία στο «Perfect» της Pink. 2-3 τραγούδια από τη Marieke και υποδεχόμαστε στη σκηνή τον τελευταίο της παρέας, το Σταύρο Μιχαλακάκο με το «Standing next to me» των Last Shadow Puppets και τη δική του επιτυχία «Να με καταστρέψεις γλυκά», που όπως έχει πει και μια φίλη «καθόλου βολικό το Σάββατο για αυτοκαταστροφικές τάσεις» αλλά πέρα από κάποια ουρλιαχτά νεαρών θαυμαστριών δε σημειώθηκε κανένα δυσάρεστο περιστατικό!

Το πρόγραμμα (ποιο πρόγραμμα;) συνεχίστηκε με τα παιδιά να ανεβαίνουν μαζί ή εναλλάξ στη σκηνή και να ξεσηκώνουν τον κόσμο που δε σταμάτησε να τραγουδάει και να χορεύει. Από τους Kaiser Chiefs στην Adele, από τους Green Day στους Kasabian και ενδιάμεσα Μπαλάφας, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθια… Αλλά αν νομίζετε πως ακούσαμε μόνο ροκιές είστε γελασμένοι. Τα τρία αγόρια είχαν βάλει σκοπό να χορέψει ακόμα και ο πιο μίζερος και κουρασμένος θαμώνας και προέβλεψαν μια υποενότητα κομματιών με Locomondo και Elvis να κυριαρχούν. Και ακόμα δεν είχαμε φτάσει ούτε μέχρι τη μέση! Αρκετή ώρα μετά, τα παιδιά ανακοίνωσαν ένα σύντομο διάλειμμα (αφού είχαμε ευχηθεί σε όλους τους … “γενεθλιάζοντες” του μαγαζιού), κατά τη διάρκεια του οποίου μας κράτησαν συντροφιά οι Tria w.gr με ένα κομμάτι των Audioslave και μία hard rock/metal διασκευή στο «Μινόρε της Αυγής».

Αμέσως μετά οι “Χάουσμπάντηδες” (πως αλλιώς να τους πεις όλους μαζί;) επέστρεψαν στη σκηνή με περισσότερη ενέργεια από πριν και άρχισα να αναρωτιέμαι ειλικρινά αν εγώ έχω γεράσει ή αν αυτοί έπεσαν στη χύτρα με το μαγικό φίλτρο όταν ήταν μικροί! Παρέα με τους μουσικούς τους φυσικά: Πάνος Σαρδέλης στα τύμπανα, Βίκτωρας Κουλουμπής στο μπάσο, Θωμάς Πυρομάλλης στα πλήκτρα και Αλέκος Γεωργουλόπουλος στην κιθάρα, οι οποίοι ενίοτε έδιναν το δικό τους show με τα υπέροχα σόλο τους. Guns N’ Roses, medley από RHCP και Bon Jovi …και κάπου εκεί αποφάσισα να σταματήσω …να μετράω και να σημειώνω τραγούδια γιατί δεν είχε πλέον νόημα να χορεύουν όλοι εκτός από μένα! Μάζεψα λοιπόν τα υπάρχοντά μου και μαζί με τη φίλη μου, αφού προσπεράσαμε τη Νατάσσα Μποφίλιου και σκουντήσαμε το Γιάννη Χαρούλη (συγγνώμη Γιάννη!) πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε τη σκηνή για να απολαύσουμε το υπόλοιπο live ακόμα καλύτερα!

Αν μπορούσα να κρατήσω 4 σκηνές ή 4 ερμηνείες ή 4 πράγματα από τη συγκεκριμένη βραδιά θα ήταν τα εξής: την ενέργεια της Marieke και το τεράστιο χαμόγελο της κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή, τον Γιάννη Βενιαμίν σκαρφαλωμένο σε ένα πάσο να τραγουδάει Red Hot, το Σταύρο Μιχαλακάκο να τραγουδάει το «Where is my mind» και να περιμένεις από κάπου να ακούσεις την έκρηξη του φινάλε του Fight Club και το Γιάννη Βογιατζή να κλέβει λίγο την παράσταση πότε με Τζίμη Πανούση και Θανάση Παπακωνσταντίνου και πότε με το ύφος συμπαράστασης στο «It’s raining men»!

Η αλήθεια είναι πως φύγαμε γύρω στις 4 το πρωί καθ’ ότι η μέρα ήταν δύσκολη, τα παιδιά όμως δε φάνηκε να έχουν διάθεση να το λήγουν! Παρακαλείται όποιος έμεινε μέχρι το τέλος να μας ενημερώσει με ένα σχόλιο αν εν τέλει είδαν όλοι μαζί την ανατολή και ας προσευχηθούμε όλοι στο Μεγάλο Μανιτού να ξαναπαίξουν τα παιδιά μαζί από Σεπτέμβρη! Μέχρι τότε γρανίτα φράουλα, ανεμιστηράκι για τις δύσκολες ώρες και YouTube!