«Στη συγκεκριμένη φάση που περνάει η δισκογραφία, ο δίσκος λειτουργεί περισσότερο σαν διαφήμιση παρά σαν πηγή»
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ελένη Λαμπράκη
Music Corner – 7/1/2014
Μεσημεράκι Κυριακής και ανεβαίνω τα σκαλάκια της Μνησικλέους. Λίγο ο καλός καιρός, λίγο το ότι το στενάκι έχει γίνει της μόδας, τα τραπεζάκια σφύζουν από νεαρόκοσμο και ζωή, όπου τίποτα δε θυμίζει την Αθήνα της κρίσης. Φτάνω στη γωνία με τη Θόλου, για να βρεθώ στην ιστορική “Απανεμιά”. Το πάλαι ποτέ στέκι του Νέου Κύματος στη δεκαετία του ’70, έξσκολουθεί να ψάχνει τη φρέσκια μουσική κάθε εποχής, οπότε πλέον έχει κάνει άνοιγμα σε πιο rock ήχους και ακούσματα. Εκεί έχουμε δώσει ραντεβού με τη Joanna Drigo, αφηχθείσα απ’ το Εδιμβούργο, για ένα και μοναδικό live στο συγκεκριμένο χώρο στις 7 του Γενάρη με καλεσμένους τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη, την Τζώρτζια και την Ανδριάνα Μπάμπαλη. Μεταπτυχιακή φοιτήτρια πλέον στην Πληροφορική, το κορίτσι με το τεράστιο χαμόγελο που μας συστήθηκε με τη “Βίκυ” πριν μια πενταετία, κουβαλάει στις αποσκευές της ένα νέο δίσκο και ένα… ζυγό στην καρδιά. Μιλήσαμε για μουσική, για ζώδια (η Joanna είναι Σκορπιός και όχι Ζυγός), εμπειρίες από το εξωτερικό και τους προβληματισμούς των σημερινών 27ρηδων. Κάποια από αυτά θα τα διαβάσετε, κάποια θα μείνουν για μας, αλλά σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να περάσετε μια βόλτα απ’ την “Απανεμιά” το βράδυ της Τρίτης, για τραγούδια παλιά, νέα, rock και λαϊκά…
Music Corner: «Ζυγός στην καρδιά», ο τίτλος του δεύτερου δίσκου σου. Κι επειδή πίσω από κάθε δισκογραφική δουλειά υπάρχει μια ιστορία, αυτή την ιστορία θέλουμε να μας πεις σήμερα…
Joanna Drigo: Ξεκίνησα να γράφω τα τραγούδια τον αμέσως επόμενο χρόνο από την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου, έχοντας αποφασίσει παράλληλα ότι θα άλλαζα εταιρεία. Πήγα σε μία άλλη δισκογραφική, εξίσου μεγάλη με τη Minos EMI, πιστεύοντας μάλιστα ότι είχα εξελιχθεί πολύ στιχουργικά και μουσικά, τα τραγούδια μου δεν τους άρεσαν και απογοητεύτηκα οικτρά. Ήθελαν μεν τη συνεργασία αλλά με διαφορετικά κομμάτια, οπότε το άφησα στην άκρη για λίγο και, όταν το πήρα απόφαση, η συγκεκριμένη δισκογραφική είχε κλείσει. Ξεκίνησε λοιπόν νέος κύκλος περιπλανήσεων, με πολλές αλλαγές σε studio και συνεργάτες. Δεν είχα, αν θες, ούτε τη γνώση, ούτε την αποφασιστικότητα να δώσω μια συγκεκριμένη κατεύθυνση σε αυτό που ήθελα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια στασιμότητα για περίπου μία τριετία. Μετά βρήκα τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη, με τον οποίο εκτός από φίλοι, παίζαμε μαζί ήδη για μεγάλο διάστημα. Συζητώντας για αυτό το υλικό τού εκμυστηρεύτηκα ότι σκέφτομαι να το κυκλοφορήσω, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο μιας και πλέον δεν είχα εταιρεία. Ο Βαγγέλης με βοήθησε με τις ιδέες του πάνω στα κομμάτια, υπέγραψε την ενορχήστρωση και την παραγωγή και ο δίσκος βγήκε με την ανεξάρτητη εταιρεία Antelma Music του Στάθη Δρογώση. Έψαξα αρκετά για να τη βρω και να είναι ακριβώς όπως ήθελα. Πλέον και οι δισκογραφικές και όλη η διαδικασία έχει αλλάξει πολύ οπότε έπρεπε να κάνω κι εγώ ένα update στο τι γίνεται και μετά να ψάξω να βρω τι θέλω. Η αλήθεια είναι ότι πέρασε ένα διάστημα πέντε ετών ανάμεσα στους δύο δίσκους που έχω κυκλοφορήσει, και αυτό φανερώνει την περιπλάνηση αλλά και τις «περιπέτειες» που υπήρξαν μέχρι να βγει ο «Ζυγός στην καρδιά».
Music Corner: Το ανέφερες κι εσύ, μέσα σ’ αυτή την πενταετία το τοπίο της δισκογραφίας άλλαξε, ενώ παράλληλα είχες την καλλιτεχνική σου εξέλιξη μετά το πρώτο ξεκίνημα. Από τη Minos EMI λοιπόν, πηγαίνεις στην Antelma Music. Τι το διαφορετικό αντιμετώπισες απ’ τη μία εταιρεία στην άλλη;
Joanna Drigo: Η κυριότερη διαφορά ήταν ότι πλήρωσα την παραγωγή! (γέλια) Η πλάκα είναι ότι στο ξεκίνημα μου, με τον πρώτο δίσκο, οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκές. Πήγα σε μια πολύ μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, με βοήθησε ο Φίλιππος Πλιάτσικας ως παραγωγός εκείνου του δίσκου και γενικά δε συνάντησα πολλές δυσκολίες. Οπότε νόμιζα ότι κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Προσγειώθηκα αργότερα, όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι π.χ. θα πληρώσω εγώ για να κάνω την ηχογράφηση. Μου είχε κακοφανεί πάρα πολύ στην αρχή, έλεγα “Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Εγώ πρέπει να κάθομαι να ηχογραφώ και όχι να τρέχω να βγάζω λεφτά για να πληρώνω την ηχογράφηση”. Το πρώτο ήταν αυτό, το οποίο κάποια στιγμή το ξεπέρασα, και από εκεί και μετά το κακό και ταυτόχρονα καλό μάλλον με τις ανεξάρτητες δισκογραφικές είναι ότι σου δίνουν μεν πολύ μεγάλη ελευθερία αλλά πρέπει να τρέχεις εσύ για πάρα πολλά πράγματα. Αυτό κάποιες φορές γίνεται προβληματικό, γιατί δεν είσαι ο αρμόδιος να το κάνεις και δεν ξέρεις να το κάνεις και πολύ καλά.
Music Corner: Το έχεις αναφέρει και σε παλιότερη συνέντευξή, ότι το ξεκίνημά σου έγινε σχετικά εύκολα, από μία οντισιόν όπου σε άκουσε ο Φίλιππος Πλιάτσικας, οπότε δεν έπεσες στα βαθιά αμέσως. Υπήρξαν αργότερα φορές, όταν συνειδητοποίησες όλα αυτά που αναφέρεις παραπάνω, που απογοητεύτηκες;
Joanna Drigo: Και στο ξεκίνημα υπήρξαν δυσκολίες κυρίως λόγω απειρίας. Είχα παίξει μόνο με κάποιες συνοικιακές μπάντες και δεν ήξερα πως είναι να είσαι επαγγελματίας, οπότε τότε αντιμετώπισα τη δυσκολία του να είσαι πάρα πολύ σωστός και συνεπής σ’ αυτό που λέγεται επαγγελματίας τραγουδιστής. Ξαφνικά τα κομμάτια μου μπορούσε ο καθένας να τα σχολιάσει, θετικά ή αρνητικά κι εκεί χάνεις λίγο τη μπάλα. Τα θετικά σχόλια είναι ωραία, τα αρνητικά σε δυσκολεύουν λιγάκι, πόσο μάλλον όταν γίνονται από υπεύθυνους, ανθρώπους των δισκογραφικών, κριτικούς μουσικής, από άλλους μουσικούς… Είναι λίγο περίεργο αυτό και θέλει αρκετά γερό στομάχι. Βέβαια αυτό σημαίνει κιόλας ότι έχεις και μια κάποια επιτυχία. Αν ο άλλος δεν ενδιαφερθεί καθόλου για σένα, δεν θα σχολιάσει. Είναι αναπόφευκτο αν έχεις πάει καλά, ότι θα τ’ ακούσεις κιόλας. Στη συνέχεια ήρθαν τα προβλήματα της δουλειάς που αναφέρθηκαν παραπάνω και η συνειδητοποίηση του τι γίνεται όταν παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου.
Music Corner: Αυτό που κάνει η Antelma είναι ότι δίνει την ευκαιρία στον ακροατή είτε να κατεβάσει το CD δωρεάν, είτε να δώσει ένα συμβολικό αντίτιμο και να το κατεβάσει σε καλύτερη ποιότητα μαζί με το artwork, είτε να παραγγείλει κανονικά το δίσκο. Παράλληλα, εσύ είχες ανεβάσει η ίδια τα κομμάτια στο YouTube πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Δε σε ενοχλεί το να μπορεί κάποιος απλά να κατεβάσει κάποιο κομμάτι αν του αρέσει και όχι να πάει να αγοράσει το CD, ώστε να έχεις κι εσύ μια υλική ανταμοιβή για τη δουλειά σου;
Joanna Drigo: Έχεις δίκιο σ’ αυτό απλά νομίζω ότι στη συγκεκριμένη φάση που περνάει η δισκογραφία, ο δίσκος λειτουργεί περισσότερο σαν διαφήμιση παρά σαν πηγή. Η δική μου ικανοποίηση και η επιτυχία του δίσκου είναι να τον ακούσει πολύς κόσμος και να πει “Α, να η Joanna έβγαλε καινούρια δουλειά”. Δεν μ’ ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή να βγάλω λεφτά απ’ αυτό το δίσκο, γιατί είναι πολύ δύσκολο. Κι εγώ να μην τον ανέβαζα στο YouTube, θα το έκανε κάποιος άλλος. Ούτως ή άλλως το internet είναι ξέφραγο αμπέλι που δεν υπάρχει περίπτωση να το ελέγξεις. Αν θέλει κάποιος να το βρει, θα το βρει. Υπάρχουν μερικοί ρομαντικοί και φιλότιμοι άνθρωποι οι οποίοι ναι, θα μπουν και θα αγοράσουν το δίσκο. Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι υπάρχει ακόμα τρόπος να το ελέγξεις ώστε όποιος κατεβάσει το δίσκο, να πληρώσει.
Music Corner: Αλήθεια, γιατί “Ζυγός στην καρδιά”;
Joanna Drigo: Ο στίχος του κομματιού λέει ότι ο “ζυγός στην καρδιά” είναι κάτι άσχημο, ζυγός με την έννοια της αλυσίδας. Βέβαια κάθε φορά που το έλεγα σε φίλους, επειδή ξέρουν ότι έχω κόλλημα με τα ζώδια θεωρούσαν πως το έβαλα γι’ αυτό το λόγο! (γέλια) Και μετά βρήκα και μια τρίτη ερμηνεία, ότι ο ζυγός είναι η δικαιοσύνη, η ισορροπία στην καρδιά. Ακριβώς επειδή είχε πολλές ερμηνείες, μου άρεσε σαν τίτλος και είπα να τον κρατήσω, και ο καθένας όπως το εκλάβει!
Music Corner: Οπότε κρατάμε το δίσκο, κρατάμε τα τραγούδια και 7 Γενάρη ανήμερα της γιορτής σου, θα βρίσκεσαι εδώ στην Απανεμιά για μία και μοναδική live εμφάνιση…
Joanna Drigo: Είναι ένα ακουστικό live, όπως αυτά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια, θα έρθει ο φίλος μου ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης και θα παίξουμε μαζί κάποια κομμάτια απ’ το δίσκο, θα παίξει και τα δικά του και επίσης είναι καλεσμένες η Τζώρτζια απ’ τους Μπλε και η Ανδριάνα Μπάμπαλη, οι οποίες θα παίξουν κι αυτές τα κομμάτια τους και θα μας συνοδεύσουν μουσικά. Είναι και η γιορτή μου, οπότε θα μαζευτούμε όλοι οι φίλοι εδώ!
Music Corner: Είσαι μία νεαρή ηλικιακά τραγουδοποιός, έχεις καθιερωθεί στην ελλληνική rock σκηνή, έχεις αποκτήσει το κοινό σου, και τα αφήνεις όλα πίσω και φεύγεις στη Σκωτία για σπουδές. Το πιο σύνηθες θα ήταν να μείνεις εδώ και να το κυνηγήσεις, να προωθήσεις το δίσκο με εμφανίσεις κλπ…
Joanna Drigo: Η τεχνολογία είναι πλέον αρκετά εξελιγμένη, ώστε να το κάνεις κι από μακριά. Οι συνεντεύξεις μπορούν να γίνουν πολύ άνετα τηλεφωνικά ή μέσω mail. Θα έρχομαι σίγουρα για εμφανίσεις εδώ, και ξέρεις δεν είμαι και η μόνη, πλέον είναι πολλοί οι έλληνες καλλιτέχνες που έχουν φύγει και ειδικά η Αγγλία ενδύκνειται γι’ αυτό. Οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν οπότε πρέπει να βρω τον τρόπο μου και την άκρη μου. Εκτός αυτού βέβαια, είμαι 27 χρονών, θέλω να ζήσω κάτι παραπάνω και νομίζω ότι κι αυτό θα με εξελίξει κιόλας στη μουσική μου πορεία. Αυτή τη στιγμή νιώθω πάρα πολύ ωραία που είμαι στο Εδιμβούργο και μαθαίνω πολλά πράγματα, ρουφάω εικόνες και εμπειρίες από ένα νέο πολιτισμό, μια νέα κουλτούρα και όλο αυτό είναι πάρα πολύ όμορφο. Έχω πάει για σπουδές πληροφορικής αλλά κάνω και τα live μου εκεί σε διάφορες pub!
Music Corner: Ποια είναι η εμπειρία του live σε μία ξένη χώρα, σε ένα κοινό που μιλάει διαφορετική γλώσσα κι έχει άλλες συνήθειες;
Joanna Drigo: Είναι διαφορετικοί άνθρωποι, όμως και τα κοινά σημεία είναι πολλά. Λιγότερο άμεσοι και πιο συγκρατημένοι, πιο εξωστρεφείς εμείς, οπότε τους ταράζει λίγο στην αρχή η μουσική μας, αλλά από ‘κει και πέρα τους αρέσει! Είναι κάτι που δεν το έχουν, κι όταν το συναντάνε, μερικές φορές τους ενθουσιάζει. Έχω παρατηρήσει ότι μεγαλύτερη εντύπωση τους κάνουν τα ελληνικά τραγούδια που θα παίξω παρά τα ξένα. Υποθέτω ότι με αντιμετωπίζουν σα να ‘μαι κάτι folklore, λίγο περίεργο, κάτι σαν ινδικό… (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι εκεί παίζω περισσότερα ελληνικά λαϊκά κομμάτια, θέλοντας να χρωματίσω αυτό που κάνω. Αν παίξω τα κομμάτια που παίζω εδώ, θα μοιάζει λίγο με τη δική τους μουσική με ξένο στίχο.
Music Corner: Ποια είναι η κουλτούρα των ανθρώπων εκεί, σε σχέση με τη μουσική;
Joanna Drigo: Τους ενδιαφέρει πολύ η τραγουδοποιΐα και η folk μουσική. Οι Σκωτσέζοι όπως και οι Ιρλανδοί έχουν μουσική παράδοσή με χορευτικά κομμάτια οπότε μοιάζουν και λίγο με εμάς. Αλλά μεγάλοι συναυλιακοί χώροι, στο Εδιμβούργο τουλάχιστον δεν υπάρχουν. Στη Γλασκώβη έχω ακούσει ότι υπάρχει πιο μεγάλη δραστηριότητα όσον αφορά τη μουσική, οπότε αυτό μένει να το ανακαλύψω!
Music Corner: Μουσική και πληροφορική. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο μεταξύ τους;
Joanna Drigo: Αν εξαιρέσεις ότι και τα δύο έχουν να κάνουν με μαθηματικά, δεν συνδυάζονται! Αν και για να είμαστε ειλικρινείς, η δουλειά του μουσικού στο μεγαλύτερο μέρος της δεν έχει να κάνει και τόσο πολύ με τη μουσική. Το δημιουργικό κομμάτι, άντε να είναι το 50%. Το άλλο 50 είναι όλα αυτά που λέγαμε πριν, το να παίρνεις τηλέφωνο π.χ τον μαγαζάτορα μέχρι να βρεις τους πόρους για να χρημαδοτήσεις μια ηχογράφηση. ‘Ολα αυτά δεν είναι καθόλου ρομαντικά, οπότε νομίζω ότι η ενασχόληση με την πληροφορική, που είναι ένα επάγγελμα που θέλει και αυτό έμπνευση και συνέπεια, είναι κάτι που με ξεκουράζει αυτή τη στιγμή. Μου αρέσει να σκέφτομαι και κάτι άλλο εκτός από τη μουσική. Όταν κάνεις τόσο μεγάλο focus σε κάτι και θέλεις να πάει καλά, στο τέλος κουράζεσαι και το φορτίζεις πάρα πολύ και αδικαιολόγητα.
Music Corner: Μπορείς δηλαδή να φανταστείς τον εαυτό σου μελλοντικά να ασχολείται αποκλειστικά με την πληροφορική και όχι πια με την τραγουδοποιΐα;
Joanna Drigo: Ίσως κάποια στιγμή στη ζωή μου η πληροφορική να μου τρώει πολύ περισσότερο χρόνο απ’ τη μουσική. Δεν ξέρω πως θα ‘ρθουν τα πράγματα. Όσες φορές έχω κάνει πλάνα, έχουν ναυαγήσει εντελώς! Παλιά έλεγα ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια, και ότι αυτό θα είναι μια ζωή η δουλειά μου. Αλλά σε προλαβαίνουν οι καταστάσεις. Μπορεί λίγο καιρό μετά να κάνω κάτι άλλο, αλλά αυτή τη στιγμή ναι, μου φαίνεται ενδιαφέρον και φλερτάρω με το να ασχοληθώ και με την πληροφορική.
Music Corner: Θα μπορούσες να μείνεις μόνιμα εκεί;
Joanna Drigo: Αυτή τη στιγμή το σκέφτομαι να μείνω τουλάχιστον μία διετία εκεί, γιατί μου αρέσει το επίπεδο ζωής. Εμείς εδώ τώρα περνάμε μία πάρα πολύ χαοτική φάση, έχουν γίνει τα νεύρα μας κρόσια, και πας εκεί και βλέπεις ανθρώπους που ασχολούνται με τα κεραμίδια που έφυγαν από τη στέγη και λες “Κοίτα να δεις πως ζουν εδώ οι άνθρωποι”. Έχουν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία με βοηθάνε πάρα πολύ αυτή τη στιγμή στη ζωή μου και με κάνουν να ηρεμώ. Λείπει το άγχος του χρόνου, ενώ παράλληλα όλα λειτουργούν στην ώρα τους. Ένας φίλος μου λέει ότι αν όλοι οι Έλληνες πήγαιναν να δουλέψουν έστω για δύο χρόνια σε μια ξένη χώρα και ξαναγύριζαν εδώ, η Ελλάδα θα βελτιωνόταν πολύ. Νομίζω ότι κάποια πράγματα είτε τα ξέρουν καλύτερα έξω, ή μάλλον έχουν βρει τον τρόπο να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά. Εδώ υπάρχει μία αντίσταση, μία άρνηση και μία αμφισβήτηση σε όλα η οποία δεν είναι πάντα γόνιμη.
Music Corner: Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, που υποστηρίζει ότι η γενιά μας, των 25-30, δεν πρέπει να φύγει αλλά να μείνει εδώ και να δημιουργήσει κάτι καλύτερο απ’ το ήδη υπάρχον…
Joanna Drigo: Ναι, απλά αυτή η γενιά δεν μπορεί να αλλάξει άμα μένει διαρκώς κολλημένη στο ίδιο πράγμα, αντιμέτωπη συνεχώς με την ίδια συμπεριφορά. Για να δεχθεί την αλλαγή, πρέπει να υπάρξουν κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορεί να είναι το να φύγεις έξω για κάποιο διάστημα ή κάτι άλλο, διαφορετικό. Με το να καθόμαστε εδώ και μεμψιμοιρούμε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, καμία νοοτροπία.
Music Corner: Ανήκεις στη νέα ελληνική rock σκηνή η οποία κατά γενική ομολογία είναι ανδροκρατούμενη. Έχεις αναλογιστεί ποτέ ότι είσαι από τις λίγες γυναίκες τραγουδοποιούς, και γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Joanna Drigo: Ισχύει αυτό, δεν υπάρχουν πολλές κοπέλες, ή μάλλον δεν υπήρχαν πολλές κοπέλες τραγουδοποιοί όταν εγώ ξεκίνησα. Τώρα υπάρχουν πολύ περισσότερες. Δεν ξέρω, νομίζω πως γενικά οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ να γράψουν κομμάτια. Τραγουδίστριες υπήρχαν πάντα, είτε για αισθητικούς είτε για λειτουργικούς λόγους σε ένα συγκρότημα.
Music Corner: Ποιες μουσικές αγαπάς και θεωρείς πως σε έχουν επηρεάσει; Μία εικόνα που μου μένει πάντα απ’ τα live σου είναι να τραγουδάς P.J. Harvey.
Joanna Drigo: Όταν ήμουν πιο μικρή μου άρεσε πάρα πολύ η grunge σκηνή, Pearl Jam, Soundgarden, όπως και η blues. Όταν άκουσα την P.J. Harvey τρελάθηκα! Έχει έναν τρόπο να εκφράζει πάρα πολύ ωραία το θυμό της και τη σεξουαλική της ένταση, το οποίο δεν συνηθίζεται σε γυναίκες τραγουδοποιούς. Οι περισσότερες είναι λίγο πιο συναισθηματικές, λίγο πιο γατούλες, λίγο πιο γλυκές, εκφράζοντας περισσότερο μια πιο μαλακή γυναικεία φύση. Αυτή ήταν μια τραγουδίστρια που τα ‘χωνε μεν, αλλά όχι επιτηδευμένα. Rock τραγουδίστριες που το παίζουν λίγο σαν άνδρες είναι για μένα κάτι απωθητικό. Στην P.J Harvey με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ η συνέπειά και η ειλικρίνειά της, πέραν απ’ το ότι είναι μια χαρισματική τραγουδοποιός και τραγουδίστρια. Από ΄κει και πέρα άλλον ξένο τραγουδιστή ή τραγουδίστρια δεν είχα ξεχωρίσει τόσο πολύ, μου άρεσαν για μια περίοδο πολύ οι στίχοι του Cohen, αλλά ποτέ δε μου άρεσε κάτι επιτηδευμένα dark όπως ο Cave. Τώρα έχω αρχίσει και ακούω πολλά ελληνικά κομμάτια, θες επειδή είμαι στην ξενιτιά; Άκουγα πάντα Τσιτσάνη, Άκη Πάνου, παλιά λαϊκά. Και νομίζω ο στίχος μου είναι επηρεασμένος από αυτά. Δε χρησιμοποιώ σύμβολα, είμαι πολύ άμεση σ’ αυτό που γράφω και θα μπορούσε να πει κανείς πως έτσι γράφονται και τα λαϊκά κομμάτια. Τώρα αυτό είναι μια δική μου υπόθεση, μπορεί να κάνω και εντελώς λάθος.
Music Corner: Τραγούδια σου όπως το “Αλλεργία στις δεσμεύσεις” ή ο “Ναρκισσιστής”, φαίνονται σαν να έχεις πάρει αυτούσιες δικές σου ιστορίες και να τις έχεις κάνει τραγούδι. Είναι όντως έτσι;
Joanna Drigo: Κοίταξε, την “Αλλεργία” δεν θυμάμαι πως την είχα γράψει, είχα κατά νου μια ιστορία που είχα ζήσει αλλά πήγε και λίγο μόνο του. Τον “Ναρκισσιστή” που τον έχω γράψει πιο πρόσφατα και το θυμάμαι πιο καλά τον είχα γράψει για συγκεκριμένο άτομο και τον έχω φωτογραφίσει κιόλας με ατάκες, σκηνές κλπ. Είχα διαβάσει κάπου, και αυτή είναι και η αλήθεια, ότι τα κομμάτια έχουν να κάνουν με αυτό που νιώθουμε εμείς. Μπορεί να χρησιμοποιείς σαν πρόσχημα μια ιστορία και τελικά να μιλάς γι’ αυτό που βιώνεις εσύ. Μπορεί τελικά εγώ να είμαι ο “Ναρκισσιστής”. Ή ας πούμε η “Βίκυ”, ένα τραγούδι που φαίνεται ότι μιλάω για μια άλλη ιστορία και είμαι απλά ο τρίτος, ο αφηγητής. Νομίζω ότι έχει να κάνει με μένα τελικά ή με μια φοβία που είχα τότε. Το είχε πει η Tori Amos σε μια συνέντευξη, ότι τα κομμάτια είναι σα φωτογραφίες δικές σου μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν σημαίνει ότι το πιστεύεις εφ’ όρου ζωής.
————
*** Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τη Μπουάτ Απανεμιά, Μνησικλέους & Θόλου 4, Πλάκα…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…