Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014
- Μπονζούρ και μπονσουάρ μαντάμες ε μεσιέδες. Κομάν…χαλβά; Τι να σας πω κορίτσια, πεντανόστιμος. Να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Τι ποιος, καλέ; Ο χαλβάς που έφτιαξε η μανούλα μου. Να τρώει το παιδί και να μη δίνει της μάνας -εμείς στην οικογένειά μας έτσι το ‘χουμε. Ε, τον έφαγε το «παιδί» και μετά έκοβε βόλτες Στομαχικού Ιλίγγου και Ανωμαλίας Πεπτικού Συστήματος γωνία…
- Άλλο όμως είναι το δικό μου δράμα, συντρόφισσες και σύντροφοι. Η εβδομάδα που πέρασε, απομυθοποίησε και γκρέμισε δεδομένα πεντέμισι δεκαετιών. Κι εσείς κι εγώ, ξέραμε ως τώρα ότι ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε «Τα παιδιά του Πειραιά» για το φιλμ «Ποτέ την Κυριακή», το τραγούδησε η Μελίνα μπροστά σε μια φωτογραφία του Ολυμπιακού (αυτό ας μη το σχολιάσω καλύτερα…) και τσουπ, να και το Όσκαρ μουσικής…
- Έλα όμως που τα πράγματα δεν ήταν όπως τα νομίζαμε. «Τα παιδιά του Πειραιά» ήταν ένας αστικός μύθος, μιαν από τις πολλές μάσκες που φορούσε η δικτατορία του προλεταριάτου για να ξεγελά τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά πρέπει να λέγεται. Ο σωστός τίτλος είναι «ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ του Πειραιά». Πάθατε σοκ, έτσι; Εγώ να δείτε τι έπαθα μόλις συνειδητοποίησα σε τι ψέμα ζούσα τόσα χρόνια…
- Έπρεπε να περάσουν 54 χρόνια για να έλθει μια κοπέλα φορτωμένη πτυχία και διδακτορικά και να μας ανοίξει τα μάτια (και τ’ αυτιά). Είναι αυτή που το επώνυμό της είναι το υποκοριστικό της λέξης “τσόλι”. Ξέρετε, αυτό το κουρελάκι που υπάρχει πάντα πίσω από την πόρτα του σπιτιού για να μη λερώσουμε τα χαλιά, ενώ ενίοτε χρησιμοποιείται και ως σφουγγαρόπανο. Έλκει δε την καταγωγή του από κάποια παλιά φουστάνια, μπλούζες κλπ, που οι άπονοι άνθρωποι έκριναν ότι δε χρειάζονται πια και τα πέταξαν ως …τσόλια.
- Έτσι λοιπόν που λέτε. «Τα πουλιά του Πειραιά». Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού μαθαίνω ότι οσονούπω πρόκειται να κυκλοφορήσουν οι νέες παραλλαγές του τραγουδιού με τίτλους όπως «Οι κάργιες του Περάματος», «Οι γκιόσες της Κάντζας», «Οι καρακάξες της Κυψέλης», “Οι δεκαοχτούρες της Καισαριανής” και δε συμμαζεύεται. Αχ βρε Μάνο και Μελίνα. Μας αφήσατε νωρίς -ευτυχώς για σας, δυστυχώς για μας…
- Τα μάθατε; Άρχισε η Τάτι. Πρεμιέρα έκανε η κοπέλα τη Δευτέρα ε, είπα κι εγώ να την τιμήσω για να μη μου κρατάει μούτρα μετά (αν και με τόσες «διορθωτικές κινήσεις», όπου να ‘ναι θα της πέσουν κιόλας). Ξεκινάει η εκπομπή, να τα αυθόρμητα χειροκροτήματα του κοινού, να τα χαμόγελα από δω κι από κει και μετά από κανένα δεκάλεπτο «αβροφροσυνών», είπαν να παρουσιάσουν και τα θέματα-τομή που είχαν ετοιμάσει…
- Βλέπω ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι να κάνουν «αναπαράσταση» του τρόπου με τον οποίο «μιλάνε» στο facebook. Λέει το αγοράκι: «Κλικ-κλικ-κλικ, Hello». Απαντάει το κοριτσάκι: «Κλικ-κλικ-κλικ Hi». Και κάπου εκεί, η προσπάθειά μου να συνεχίσω να παρακολουθώ το άκρως επιμορφωτικό και διδακτικό θέαμα πήρε τέλος, αφού το άτιμο το στομάχι μου άρχισε τις «προειδοποιητικές βολές» του -με ότι αυτό συνεπάγεται. Τελικώς, ορισμένες εκπομπές δε βλέπονται με την κα-Μία…
- Νέα ήθη κι έθιμα στο τηλεοπτικό τοπίο μας. Διακαναλικά βαφτίσια, φίλες και φίλοι μου (που έλεγε και η κυρία Βέφα…). Πρωτοπόρος σ’ αυτή την καινούργια εποχή που έρχεται για την ελληνική τηλεόραση, η Τίνα η γλωσσοφιλ-ούσα. Ναι καλέ, αυτή που ως σύγχρονη Μάρθα Βούρτση έσερνε το παράπονό της για το κλείσιμο του «Εναλλακτικού» από ζώνη σε ζώνη (πρωινή, δεκατιανή, μεσημεριανή κλπ, κλπ), μέχρι κάποιος να καταλάβει το δράμα της και να της δώσει μια εκπομπούλα…
- Αφού λοιπόν η Τίνα δεν άφησε περιοδικό για περιοδικό που να μη μας ενημερώσει για το ευτυχές γεγονός της βάφτισης των παιδιών της (να της ζήσουν βεβαίως…), περίμενε πρώτα να κάνει δηλώσεις στα κανάλια και μετά ν’ αρχίσει το μυστήριο. Όποιος πει ότι το έκανε για λόγους δημοσιότητας, είναι ψεύτης και αργυρώνητος συκοφάντης. Α, και το Τίνα βγαίνει από το Νουγκατίνα, για όσους ενδιαφέρονται!
- Το παρήγορο πάντως είναι ότι διαπιστώνω πως σιγά-σιγά ο κόσμος αρχίζει και αποκτά αυτογνωσία. Διεισδύει ως τα μύχια της ψυχής του, μιλάει με τον εαυτό του κι επιτέλους καταλαβαίνει ποιος είναι και τι πρέπει να κάνει. Τρανό παράδειγμα, η λαίδη μας. Αυτή ντε, που πήγε στην Αραβία και θέλανε να την κάνουν…Αραβίδα; Αυτή που έκανε…μπάρτσελο την παραμονή του δεύτερου -δηλαδή πρώτου- γάμου της; Α να γεια σου…
- Η λαίδη μας λοιπόν έπειτα από 30 τόσα χρόνια καριέρας (με μάξιμουμ πέντε όλα κι όλα τραγούδια της προκοπής…) επιτέλους φαίνεται ότι βρήκε τον εαυτό της κι απέκτησε αυτογνωσία. Αν το νέο της τραγούδι που λέει «Άντε πίσω στο χωριό σου» δεν είναι το απαύγασμα του γνώθι σαυτόν, τότε προκαλώ όλους τους ψυχολόγους να μας εξηγήσουν ποια είναι η σημασία του.
- Και περνάμε στην ενότητα «Κουλτούρα να φύγουμε», η οποία καθιερώνεται από σήμερα. Σκοπός της, να διδάξει πολιτισμό και κουλτούρα σε μια χώρα που όλα καταρρέουν και ν’ αναδείξει νέα ταλέντα που αύριο θα πάρουν τα ηνία του ελληνικού τραγουδιού. Στο πρώτο «μάθημα» λοιπόν, ας δούμε πώς μας αντιμετωπίζουν οι κυβερνώντες μας -τουλάχιστον ο τίτλος του άσματος αυτό μαρτυρά. Κι ως την άλλη βδομάδα μη ξεχνάτε, σας αγαπώ ( © Μαρία Αλιφέρη)…
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…