…μας πήραν και φύγαμε!

26/3/2013
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Μάριος Γκούβας
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Βράδυ Τρίτης και το MusicCorner.gr φοράει τα καλά του ρούχα και τη νοσταλγική του διάθεση και ανηφορίζει ως το θέατρο Badminton. Επίσημη πρεμιέρα για το «Θα σε πάρω να φύγουμε», μία παράσταση φόρο τιμής στην παλιά αθηναϊκή επιθεώρηση, υπό την σκηνοθετική ματιά του Φωκά Ευαγγελινού και την καυστική πένα του Άγγελου Πυριόχου. Παρ’ όλο που το μουσικό θέατρο δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στη χώρα μας, η ομάδα των συντελεστών είναι ιδιαίτερα λαμπερή, με πρωταγωνιστές που έχουν αποδείξει το ταλέντο τους στο συγκεκριμένο είδος ενώ την ορχήστρα η οποία βρίσκεται επί σκηνής διευθύνει ο Γιώργος Κατσαρός, δίνοντας ακόμα ένα εχέγγυο για την, αν μη τι άλλο, μουσική ποιότητα της παράστασης. Αθηναϊκή επιθεώρηση στα θέατρα Παρκ, Μετροπόλιταν, Βέμπο, οπερέτες στη λυρική σκηνή, τραγούδια που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας και εικόνες που τις φανταζόμαστε μέσα από τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων. Μια άλλη Αθήνα, ρομαντική, διχασμένη, με τα παλιά αστικά ελαφρά τραγούδια τα οποία επανέρχονται δειλά στη μόδα τα τελευταία χρόνια και μας θυμίζουν εκείνη την εποχή.

Τα φώτα χαμηλώνουν, η αυλαία ανοίγει και η παράσταση αρχίζει. Πρωταγωνιστές και αφηγητές σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης στο ρόλο του «Κομπέρ» και ο Αντώνης Λουδάρος που σηκώνει στην πλάτη του και το μεγαλύτερο βάρος της παράστασης στο ρόλο της «Κυρίας Επιθεώρησης». Μ’ ένα σκηνοθετικό εύρημα,  η σχέση των δύο πρωταγωνιστών (ο κομπέρ προήλθε από την μετεπιθεώρηση, άρα είναι «εγγόνι» της επιθεώρησης) δημιουργεί τους όρους της αφήγησης: η γιαγιά διηγείται στον εγγονό της την ιστορία της από το 1920 μέχρι και την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Η εν λόγω ιστορία απλή και αλληγορική: η επιθεώρηση μετατρέπεται σε γυναίκα, μοιρασμένη σε …αριστερό εραστή και δεξιό σύζυγο – οι αντιστοιχίες ευνόητες, και μέσα απ’ τη σχέση τους προχωράει παράλληλα τόσο η ιστορία της χώρας μας όσο η εξέλιξη της ίδιας της επιθεώρησης ανά τις δεκαετίες.

Ξεκινάμε λοιπόν από το 1930 με τις παρλάτες του Γιώργου Οικονομίδη και τις οπερέτες στη Λυρική, τα κρυφά ραντεβού στο σινεμά και τα ρομαντικά τραγούδια εποχής για να περάσουμε στη Ζαζά Μπριλάντη και τις αδερφές Καλουτά μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Στη συνέχεια η Βέμπο αλλάζει τους στίχους της «Ζεχρά» και τραγουδά το «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», οι ηθοποιοί φεύγουν στην επαρχία κατά μπουλούκια, και όσο η Ελλάδα παλεύει με το διχασμό, η επιθεώρηση παλεύει με τη λογοκρισία. Φτάνουμε μέχρι το 1950, νέα δεκαετία, νέες συνήθειες ξενόφερτες μαζί με την αμερικάνικη βοήθεια και το κοινό τρέχει στις προεκλογικές επιθεωρήσεις, αγοράζει με δόσεις και προσκυνάει τη Σπεράντζα Βρανά, τη Μάγια Μελάγια και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Όσο προχωράει η παράσταση τα τραγούδια γίνονται όλο και πιο οικεία με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία του ’60 όπου το κοινό συμμετέχει διαρκώς με ρυθμικά χειροκροτήματα. Μικρά σκετσάκια – εξαιρετικά – με τον Ορέστη Μακρή, τη Γεωργία Βασιλειάδου ή τις «Θυρωρίνες» παρεμβάλλονται ανάμεσα στα τραγούδια και κερδίζουν τις εντυπώσεις. Τελευταία στάση η δεκαετία του ’60 με την «Οδό Ονείρων», την «Όμορφη Πόλη», τις επιτυχίες της Τζένης Βάνου και του Γιάννη Βογιατζή και εκεί λίγο πριν τη δικτατορία, η κυρία Επιθεώρηση μας αποχαιρετά για να ξαναμπεί στο χρονοντούλαπό της.

Το αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης είναι εντυπωσιακό. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού έχουν δημιουργήσει μία ευχάριστη παράσταση με ροή που δεν κουράζει το θεατή παρά την τρίωρη διάρκεια της. Τα κοστούμια είναι εντυπωσιακά, όπως είναι αναμενόμενο σε μία τόσο υψηλή παραγωγή και σε συνδυασμό με τα πιο λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά, συνθέτουν ένα αρμονικό οπτικά πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι πρωταγωνιστές. Μία τέτοια παράσταση όπως είναι φυσικό δε βασίζεται μόνο στις ερμηνείες αλλά κυρίως στις χορευτικές και φωνητικές ικανότητες των πρωταγωνιστών της. Μέμος Μπεγνής και Μιχάλης Μαρίνος υπηρετούν τους ρόλους του δεξιού και του αριστερού αντίστοιχα με μεγάλη άνεση και ευκολία παρά τις αντικειμενικές απαιτήσεις των ρόλων τους. Η Τάνια Τρύπη αποδεικνύει ακόμα μία φορά ότι το musical είναι το είδος το οποίο της ταιριάζει περισσότερο απ’ όλα δίνοντας μια πληθωρική Σοφία Βέμπο και όχι μόνο, ενώ έκπληξη αποτέλεσε για μένα η Ελισάβετ Μουτάφη, η οποία αν και έχει δοκιμαστεί σε αυτό το είδος λιγότερο απ’ όλους, δε φάνηκε να υστερεί σε τίποτα, το αντίθετο μάλιστα. Μαριάννα Πολυχρονίδη, Νάντια Κοντογεώργη, Χρήστος Σπανός και Μίνως Θεοχάρης παρά το γεγονός ότι λειτουργούν κυρίως συμπληρωματικά των πρώτων ρόλων, σε πολλά σημεία κλέβουν την παράσταση και ίσως δημιουργούν την επόμενη γενιά των πρωταγωνιστών με πολύπλευρο ταλέντο, ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα.

Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα 12 παιδιά του θιάσου, που τραγουδούν και χορεύουν με άψογο συγχρονισμό δημιουργώντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι και αποδεικνύει ότι μπορεί να σκορπίσει γέλιο ακόμα και στις τελευταίες σειρές, βάζοντας φυσικά και τη δικιά του πινελιά. Το μοναδικό σημείο που με βρίσκει κάπως σκεπτική είναι τα κείμενα του Άγγελου Πυριόχου, τα οποία σε κάθε περίπτωση είναι χιουμοριστικά και κλείνουν το μάτι στη σύγχρονη Ελλάδα με αρκετά εύστοχο τρόπο όμως θα περίμενα κάτι λιγότερο αναμενόμενο σε επίπεδο αστεϊσμού από εκείνον. Και φυσικά δε μπορώ να παραλείψω τον Αντώνη Λουδάρο ο οποίος σε αυτή την παράσταση παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αντικειμενικά του αξίζει και τον απογειώνει, δείχνοντας σε όλους ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο πρωταγωνιστή ο οποίος παίζει το γέλιο και τη συγκίνηση του κοινού του στα δάχτυλα. Σίγουρα δεν είναι η παράσταση που θα αλλάξει τη ζωή σας αλλά εάν επιλέξετε να πάτε θα περάσετε ένα πολύ ευχάριστο τρίωρο γεμάτο λάμψη, μουσική και συγκίνηση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: ΦΩΚΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΟΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΡΕΥΝΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΥΡΙΟΧΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΝΑΘΕΝΑ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΔΑΜ

ΣΤΟΝ 35ΜΕΛΗ ΘΙΑΣΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ «ΚΥΡΙΑΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ» ο ΑΝΤΩΝΗΣ  ΛΟΥΔΑΡΟΣ
ΤΑΝΙΑ ΤΡΥΠΗ   
ΜΕΜΟΣ ΜΠΕΓΝΗΣ  
ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΑΦΗ   
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΟΜΠΕΡ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ 

ΚΑΙ ΟΙ:
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ –  ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΠΑΝΟΣ
ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗ – ΜΙΝΩΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΟΙ:
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΨΥΧΡΑΜΗ  –  ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ  –  ΛΙΝΑ ΕΞΑΡΧΟΥ  – ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΙΓΑΛΑ – ΜΑΝΟΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ  –  ΛΗΔΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ  – ΑΔΑΜ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ – ΙΩΒΗ ΦΡΑΓΚΑΤΟΥ– ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΤΕΝΑΒΟΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΛΟΥΙΖΑ ΠΥΡΙΟΧΟΥ – ΣΤΡΑΤΟΣ ΛΥΚΟΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΔΙΩΤΗΣ (ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ)  ΓΙΑΝΝΗΣ  ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ (ΤΡΟΜΠΟΝΙ)  ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ (ΠΙΑΝΟ) ΜΑΡΙΝΟΣ  ΓΑΛΑΤΣΙΝΟΣ (ΣΑΞΟΦΩΝΑ) ΤΑΣΟΣ ΛΙΒΕΡΗΣ (ΝΤΡΑΜΣ) ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ (ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ) ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ (ΤΡΟΜΠΕΤΑ)  ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ (ΚΙΘΑΡΑ)  ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΟΓΛΟΥ (ΜΠΑΣΟ)  

TΗΝ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Εμείς στο τέλος της παράστασης, μιλήσαμε με αρκετούς πρωταγωνιστές αλλά και επώνυμους καλεσμένους και ιδού όσα είχαν να μας πουν:

Μαριάννα Πολυχρονίδη: Τι να σας πρωτοπώ; Η παράσταση αυτή είναι μια αναδρομή στη μουσική επιθεώρηση απ’ το 1930 μέχρι το 1967. Πιάνουμε κάποια σημεία γιατί δε γινόταν να τα περάσουμε όλα. Πολλή μουσική, πολύ τραγούδι, πολύς χορός και πρόζα. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και για εμάς τους ηθοποιούς που μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία αλλά και για τους θεατές. Δεν βαρεθήκαμε στιγμή! Η παράσταση είναι μοντέρνα δοσμένη, με πολύ ωραίο τρόπο, με τις σωστές αναφορές και ο Φωκάς ο Ευαγγελινός την έχει σκηνοθετήσει πολύ έξυπνα. Πολύ έξυπνες είναι και οι ενορχηστρώσεις του μαέστρου μας του κυρίου Κατσαρού!

Φωκάς Ευαγγελινός: Ήταν όνειρό μου να κάνω αυτή τη παράσταση. Πριν δυο χρόνια μου είχε δώσει ο Άγγελος Πυριόχος το κείμενο και τώρα ήρθε η στιγμή να γίνει. Μέχρι στιγμής έχει μεγάλη επιτυχία και μεγάλη ανταπόκριση απ’ τον κόσμο. Αυτό το έργο μιλάει για την Ελλάδα μέσα απ’ την επιθεώρηση και βρίσκουμε τόσο εγώ όσο και οι θεατές πόσα κοινά σημεία έχει η χώρα του τότε, με τη χώρα του σήμερα ή βλέπουμε ότι αυτά που τραβούσε ο κόσμος τότε, τα περνάει και τώρα. Είναι ένα έργο που προσπαθήσαμε με τους συνεργάτες μου να μη γίνει μουσειακό ή ρετρό αλλά να μιλήσει στον σύγχρονο θεατή…

Μιχάλης Μαρίνος: Βλέπουμε μέσα σε 2 – 2.5 ώρες την ιστορία της Ελλάδας μέσα απ’ την ελληνική επιθεώρηση. Μέσα δηλαδή απ’ τα νούμερα και τα τραγούδια της επιθεώρησης υπογραμμίσαμε και φωτίσαμε τις ιστορικές στιγμές της χώρας, μ’ έναν πολύ διασκεδαστικό τρόπο, μια γλυκιά νοσταλγία και μ’ ένα κέφι που το κάνει λίγο σημερινό. Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και πράγματα που δε μάθαμε στο παρελθόν θα πρέπει να τα ξαναμάθουμε τώρα.

Γιώργος Καπουτζίδης: Η παράσταση είναι το «Θα σε πάρω να φύγουμε» και είναι ταυτόχρονα η ιστορία της ελληνικής επιθεώρησης και της Ελλάδας ή της Ελλάδας μέσα απ’ την ελληνική επιθεώρηση. Ξεκινάμε από κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’30 και φτάνουμε μέχρι το 1967. Θυμόμαστε τραγούδια, θυμόμαστε ηθοποιούς, θυμόμαστε τραγουδιστές, θυμόμαστε ορισμένες πολύ σημαντικές φυσιογνωμίες της ελληνικής επιθεώρησης και θυμόμαστε νομίζω και τους λόγους για τους οποίους πρέπει κανείς να αγαπάει αυτό το κράτος! Σήμερα ήμασταν αγχωμένοι αλλά και πάλι το ευχαριστηθήκαμε και το χαρήκαμε, είμαστε όλοι πάρα πολύ περήφανοι γι’ αυτή τη παράσταση!

Μέμος Μπεγνής: Παρά τις λίγες παραστάσεις που έχουν γίνει μέχρι στιγμής φαίνεται πως ο κόσμος έχει αγκαλιάσει και έχει αγαπήσει αυτό που κάνουμε μέχρι στιγμής. Γέλιο και συγκίνηση, περνάει στη σκηνή όλη η επιθεώρηση μέχρι και το 1967. Εξαιρετικοί συνεργάτες με το Φωκά Ευαγγελινό στο τιμόνι, με το Γιώργο τον Κατσαρό στο αντίστοιχο τιμόνι της μουσικής, με τον Άγγελο τον Πυριόχο στα κείμενα… δηλαδή ένας ηθοποιός που ασχολείται με το musical και την επιθεώρηση δε θα φανταζόταν ποτέ καλύτερους συνεργάτες από αυτούς. Χαίρομαι για την αποδοχή, χαίρομαι που συμμετέχω σ’ αυτό και μακάρι να προχωρήσουμε όπως σήμερα. Αν και ξένο είδος ο Έλληνας φαίνεται ότι αγαπάει πάρα πολύ το musical, οπότε αν φύγουμε απ’ αυτή την αναθεματισμένη κρίση και δοθούν τα χρήματα θα γίνουν πολύ ωραίες δουλειές…

Τάνια Τρύπη: Ουσιαστικά μέσα από αυτή την επιθεώρηση περνάει η ιστορία της Ελλάδας και ταυτόχρονα μέσα απ’ την ιστορία της Ελλάδας ο ρόλος της επιθεώρησης. Έχει πάρα πολλή μουσική, πάρα πολλές συγκινητικές στιγμές. Έχουμε την τιμή και την τύχη να έχουμε μαζί μας τον κύριο Κατσαρό ο οποίος διευθύνει την ορχήστρα. Πιστεύω ότι ο Φωκάς Ευαγγελινός και η Εύα Νάθενα έχουν κάνει εξαιρετική και δύσκολη δουλειά με τις χορογραφίες και τα κοστούμια εποχής και πιστεύω επίσης ότι ο κόσμος που θα έρθει να τη δει, θα περάσει πολύ ωραία.

Ελισάβετ Μουτάφη: Νομίζω έχουμε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούμε. Τα κείμενα του Άγγελου του Πυριόχου είναι εξαιρετικά, η σκηνοθεσία του Φωκά του Ευαγγελινού επίσης, τα κοστούμα της Εύας της Νάθενα, ο Γιώργος ο Κατσαρός στη μουσική και ο Μιχάλης ο Αδάμ στην παραγωγή μας έχει δώσει τα πάντα. Και δεν το λέμε έτσι, είναι ακριβώς αυτό. Νομίζω όλοι συνεργαζόμαστε καλά, όλοι είναι πολύ ταλαντούχοι απ’ το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο και φαίνεται ο κόσμος να το αγκαλιάζει σιγά σιγά!

Αντώνης Λουδάρος: Είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι αυτό που κάνουμε με το «Θα σε πάρω να φύγουμε». Σκοπός είναι να ταξιδέψουμε το κοινό που θα έρθει με ωραίες αναμνήσεις, ωραία τραγούδια και σκέψεις για το μέλλον μας. Τους ταξιδεύουμε απ’ το 1935 και μετά σε μια Ελλάδα που έχει περάσει δύσκολα, που έχει θρηνήσει, που έχει χαρεί και πως όλο αυτό καταγράφεται μέσα απ’ τα νούμερα της επιθεώρησης. Και με την ελπίδα πως όλο αυτό μπορεί να δώσει φως για το δικό μας μέλλον. Ας ευχηθούμε τα καλύτερα κι ας έχουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας ανοιχτή.

Γιώργος Κατσαρός: Είναι μια παράσταση που κάνει βόλτα στις παλιές επιθεωρήσεις. Έχει πολλά ενδιαφέροντα τραγούδια σπουδαίων συνθετών και στιχουργών που πλαισιώνονται από ηθοποιούς που παίζουν, χορεύουν και τραγουδάνε. Δουλέψαμε πάνω από έξι μήνες για την παράσταση αυτή και πιστεύω πως όταν γίνεται σωστή και καλή δουλειά υπάρχει αποτέλεσμα. Αυτό που παρουσιάζουμε τώρα, χωρίς να θέλουμε να μιμηθούμε τους παλιούς, ανταποκρίνεται πάρα πολύ σωστά σε αυτούς.

Άγγελος Πυριόχος: Είναι ένα είδος που το αγαπάω πάρα πολύ και το έχω υπηρετήσει, μερικές φορές όμως όχι με τον τρόπο που ήθελα. Αυτό το έργο είναι μια εξιλέωση και μια συγγνώμη στην ελληνική επιθεώρηση που θα έπρεπε να είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτό που είναι σήμερα. Είναι μια δουλειά με αγάπη, όλα όσα ήξερα όλα αυτά τα χρόνια και δε μπορούσα να τα κάνω σε εμπορικούς θιάσους. Ένα όνειρο δικό μου του Κατσαρού και του Ευαγγελινού εκπληρώθηκε. Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή παράσταση αλλά έγινε με αγάπη απέναντι στο είδος. Αυτό που λείπει σήμερα απ’ την επιθεώρηση είναι το ήθος. Ο κόσμος εδώ γελάει χωρίς να υπάρχει ίχνος βωμολοχίας. Ο κόσμος στις βωμολοχίες γελάει από αμηχανία. Εδώ γελάμε όπως γελούσαμε παλιά…

Ματθίλδη Μαγγίρα: Η παράσταση είναι μια ιστορική αναδρομή της επιθεώρησης, διαφωτιστική θα έλεγα. Θα ήθελα να δω μερικά νούμερα επιθεώρησης ακόμα, ήταν πιο πολλά τα τραγούδια αλλά κατά τ’ άλλα είναι μια εντυπωσιακή παράσταση.

Δημήτρης Λιγνάδης: Εξαιρετική παράσταση! Νομίζω μια ελπίδα σ’ όλο αυτό το μίζερο και ψευδεπίγραφο μεταμοντερνισμό που υπάρχει στην καλλιτεχνική Ελλάδα. Εγώ πέρασα πάρα πολύ καλά, αλλά το ζητούμενο δεν είναι μόνο αυτό. Και σκέφτηκα, και θυμήθηκα, και είδα το παρελθόν, γιατί χωρίς παρελθόν δε μπορεί να υπάρξει μέλλον…

Μίμης Πλέσσας: Η παράσταση βασίζεται στη βιωμένη μνήμη. Και για την Τέχνη δεν υπάρχει ισχυρότερο κίνητρο απ’ το να ξέρεις ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους είτε πρωτογενώς είτε μέσα από τις μνήμες των πατεράδων και των παππούδων τους οι οποίοι είναι μπολιασμένοι με την ομορφιά της κάθε εικόνας. Άνθρωποι με πάρα πολύ ταλέντο δίνουν ό,τι παραπάνω μπορούν για να υποστηρίξουν αυτή την όμορφη παράσταση.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Η παράσταση ήταν εξαιρετική. Οι συντελεστές όλοι ήταν απίθανοι και ειδικά ο Αντώνης ο Λουδάρος ήταν νομίζω το κάτι άλλο! Φοβερή δουλειά και απ’ το Φωκά τον Ευαγγελινό και ελπίζω να σκίσει η παράσταση γιατί έχουμε ανάγκη τέτοιες μεγάλες παραγωγές να συνεχίσουν να γίνονται και να τις στηρίζει ο κόσμος…

——————

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη παράσταση

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…