16/11/2011
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Μαριανότα Χαρέμη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

«Καλώς ήλθατε!
Προσπαθώ να τραγουδήσω τους τρεις τελευταίους μήνες… Σήμερα ελπίζω να τα καταφέρω!
Ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαστε εδώ και ευχαριστώ που με ανέχεστε επί 45 συναπτά έτη!
Μη νομίζετε όμως ότι γέρασα, εγώ γεννήθηκα γριά και θα πεθάνω νέα!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς που είσαστε εδώ σήμερα, είσαστε η κυβέρνησή μου
» !

Με αυτά τα λόγια μας υποδέχθηκε η Αρλέτα από τη σκηνή του θεάτρου Badminton! Και με το τραγούδι μιας όχι και τόσο ξεχασμένης πλέον «δραχμής». Η γαλήνιά της φωνή ήταν η πλέον κατάλληλη για να ηρεμήσει και τους πιο εκνευρισμένους θεατές, λόγω κάποιων προβλημάτων που είχαν δημιουργηθεί κατά την είσοδο λόγω του κακού καταμερισμού των θέσεων. Παρ’ όλα αυτά, λίγο πριν την έναρξη όλα διορθώθηκαν και ένα κατάμεστο θέατρο περίμενε ανυπόμονο να ακουστούν οι πρώτες νότες. Το σκηνικό λιτό, μονόχρωμο φόντο πότε μπλε, πότε κόκκινο, και οι φιγούρες της ορχήστρας να πλαισιώνουν την Αρλέτα, καθισμένη στη μέση της σκηνής.

45 χρόνια έχουν περάσει από το ντεμπούτο album της «Τραγουδά η Αρλέτα» το 1966. Δεκαετία του ’60 με το Νέο Κύμα, εμφανίσεις στις μικρές μπουάτ της Πλάκας και στα φοιτητικά αμφιθέατρα, λίγο αργότερα η μελωδική φωνή πίσω από τη μουσική του Γιάννη Σπανού, του Μάνου Χατζηδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη… Μετράει ήδη πάνω 15 χρόνια πορείας όταν μας χαρίζει το «Λύκο», τη «Σερενάτα» και το «Τσάι Γιασεμιού». Με το σημερινό όρο «εμπορικός» , ναι η Αρλέτα μπορεί να θεωρηθεί αντιεμπορική. Τα τραγούδια της όμως τραγουδιούνται ακόμα όπως τραγουδιόντουσαν κάποτε και αγάπη του κόσμου σε αυτά και στην ίδια φυσικά, παραμένει αμείωτη.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Αρλέτα σε μια ζωντανή εμφάνιση. Αλλά ήταν η πρώτη φορά σε ένα τόσο μεγάλο χώρο. Η αύρα που αποπνέει όμως είναι η ίδια ακριβώς. Λίγο ψιθυριστά, λίγο μυστικιστικά, σαν ένας παραμυθάς που αφηγείται τραγουδιστές ιστορίες και το κοινό (αν και ως επί το πλείστον είχε ξεπεράσει προ πολλού την παιδική του ηλικία) διέκοπτε την απόλυτη σιωπή και το σεβασμό μόνο για να τραγουδήσει ή να χειροκροτήσει. Ανάμεσα στα τραγούδια, η Αρλέτα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό πότε έλεγε ιστορίες από τα παλιά, πότε έθιγε τα κακώς κείμενα, για όλα όμως είχε κάτι να πει! Προλογίζοντας ένα από τα πρώτα της κομμάτια είπε χαρακτηριστικά «Το επόμενο τραγούδι γράφτηκε λίγο καιρό πριν από τη χούντα το 1967 όπου έγινε το συνταρακτικό γεγονός και μπήκαμε στο γύψο. Και έχω την εντύπωση πως από ‘κει δε βγήκαμε ποτέ. Μάλλον χωνόμαστε βαθύτερα και βαθύτερα αλλά δεν το αισθανόμαστε γιατί ο γύψος είναι πολύ προστατευτικός και μας αρέσει».

«Θα παρακαλούσα τον πρώτο καλεσμένο να έρθει. Δεν είναι καλεσμένος μάλλον, προσφερόμενος είναι! Αυτός κι εγώ είμαστε οι παλαιότεροι της πάλαι ποτέ περίφημης δεκαετίας του ’60. Ο Διονύσης ξεκίνησε και τράβηξε το κάρο πρώτος. Εγώ μετά δεν ξέρω τι τράβαγα, πάντως κάτι τράβαγα κι εγώ». Αρλέτα και Διονύσης Σαββόπουλος εν έτει 2011 μαζί στη σκηνή να τραγουδάνε το «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη». Εμένα δεν ήταν δυνατόν να μου θυμίσουν κάτι λόγω ηλικίας αλλά αν κρίνω από τους διπλανούς μου η συγκίνηση ήταν μεγάλη και οι αναμνήσεις πολλές. Το ίδιο και στη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» αμέσως μετά, ένα τραγούδι που παραμένει τραγικά επίκαιρο μέχρι σήμερα.

«Πριν από πάρα πολλά χρόνια, 45 συναπτά έτη, γράφτηκε αυτό το τραγούδι. Ο στιχουργός του είναι εδώ. Θα προσπαθήσω να σας το πω γιατί έχω πάρα πολλά χρόνια να το τραγουδήσω». Τίτλος: “Τώρα θ’ ανοίξω τα φτερά”. Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου. Ο οποίος φυσικά ήταν εκεί, κάπου ανάμεσα στον κόσμο μαζί με τον Αλέξη Κωστάλα και απολάμβανε τη συναυλία.

Αλλαγή κλίματος με μερικά τραγούδια «αστικά» και συγκεκριμένα «αθηναϊκά». Τραγούδια που μιλούν για μια «Τσιμεντούπολη», για τους απάτριδες και τους απόκληρους του κέντρου, και τα «Εξάρχεια» (η στιχουργός του τελευταίου κομματιού Sunny Μπαλτζή ήταν και αυτή παρούσα στη συγκεκριμένη βραδιά). Τα συγκεκριμένα τραγούδια συνοδεύτηκαν από την προβολή ανάλογων σκίτσων σε video wall, πιθανόν από την ίδια την Αρλέτα.

Επόμενος παρευρισκόμενος επί σκηνής, ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ας μην ξεχνάμε, όπως είπε και η ίδια η Αρλέτα, πως μαζί του έκανε την πρώτη της εμφάνιση μετά την περιπέτεια της υγείας της το 2008, σε ένα live που κυριολεκτικά «βούλιαξε» από τον κόσμο και συζητιέται ακόμα και σήμερα 3 χρόνια μετά! Τραγούδησαν μαζί το «Ωροσκόπιο» ένα τραγούδι του Φοίβου για τη φωνή της Αρλέτας, και μας χάρισαν και την ιστορία του. Οι καλεσμένοι όμως δεν τελείωναν εκεί. Επόμενος καλεσμένος, φίλος και πίσω από τα μικρόφωνα, ήταν ο Μανώλης Μητσιάς για μια ακόμα εξαιρετική ερμηνεία στο «Γιάννη το φονιά» του Μάνου Χατζηδάκι. «Ήθελα να πω ότι ήταν η πρώτη μεγάλη ερμηνεύτρια που γνώρισα στην καριέρα μου. Εγώ ήμουν άγνωστος και η Αρλέτα είχε σαρώσει όλη την Ελλάδα με τον πρώτο της δίσκο. Είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ μαζί της. Εξακολουθεί και παραμένει μεγάλη και θέλουμε να είναι γερή για να μας χαρίζει στιγμές που μόνο εκείνη ξέρει. Και στο τραγούδι σπουδαία, και στο σκίτσο σπουδαία και σαν άνθρωπος ακόμα πιο σπουδαία!».

«Θα ήθελα να προσκαλέσω αυτόν που μου έδωσε κάποια από τα καλύτερα τραγούδια που έχω τραγουδήσει και κυρίως αυτόν που μου έδωσε κάποια από τα πρώτα τραγούδια που έχω τραγουδήσει. Ξέρετε μετά όταν γίνεις σχετικά γνωστός πολλοί προσφέρονται. Το θέμα είναι όταν είναι ένα άγνωστο – και μάλιστα αρκετά “άγριο” – παιδί όπως ήμουν εγώ, να του δώσεις μερικά τραγούδια τα όποια όπως αποδείχθηκε ήταν πάρα πολύ καλά. Παρακαλώ το Γιάννη το Σπανό να έρθει». Ο Γιάννης Σπανός με τη σειρά του βρέθηκε στο πιάνο ενώ η Αρλέτα τραγούδησε το «Σε είπανε Θεό». Λίγο πριν όμως και έκπληξη της βραδιάς για μένα ήταν ο Κώστας Καράλης που με φωνή αισθαντική και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου τραγούδησε τον «Ιδανικό και ανάξιο εραστή» από την Γ’ ανθολογία του Γιάννη Σπανού. Ένας καλλιτέχνης με σπάνιες πλέον εμφανίσεις που είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε για λίγα λεπτά.

Η αλήθεια είναι πως είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν η Αρλέτα θα καταφέρει να ανταπεξέλθει σε μια τόσο μεγάλη συναυλία, ειδικά μετά τα προβλήματα της υγείας της τα τελευταία χρόνια. Όμως για πάνω από 2 ½ ώρες και χωρίς διακοπή πότε με τη συνοδεία της ορχήστρας και πότε με την κιθάρα της, διήνυσε μια μουσική διαδρομή με στάσεις σε κάθε αγαπημένο τραγούδι. Από το «Κορίτσι με το πέτρινο χαμόγελο» στη «Σερενάτα», και από το «Μπαρ το Ναυάγιο» στο «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» όλοι κάτι είχαν να τραγουδήσουν και κάτι να θυμηθούν. Αν και εξακολουθώ να πιστεύω πως τα τραγούδια της Αρλέτας και η ιδιοσυγκρασία της αναδεικνύονται περισσότερο σε πιο μικρούς χώρους, ήταν σίγουρα μια πολύ όμορφη συναυλία.

«Ξέρετε εγώ αν αγαπάω κάτι είναι τους ανθρώπους που με ακούνε. Μου επέτρεψαν να αγοράσω ό,τι έχω αγοράσει στη ζωή μου, και τις 8 μου κιθάρες με τραγούδια. Εγώ ό,τι έχω πληρώσει στη ζωή μου το έχω πληρώσει με τραγούδια. Το θεωρώ μεγαλειώδες αυτό και γι’ αυτό εσείς είστε υπεύθυνοι. Γιατί αν μ’ αφήνατε μόνη μου στο 2ο χρόνο θα την είχα κάνει όχι με ελαφρά ποιηματάκια, αλλά με …σάλτα».

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live


***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here