25/11/2011
Γράφει η Κατερίνα Ευσταθίου
Φωτογράφηση: Θανάσης Μαϊκούσης
www.musiccorner.gr
Τρίτη βράδυ, ώρα 22.00, φτάνω στον Σταυρό του Νότου club νιώθοντας τα δάχτυλα των ποδιών μου παγωμένα, μπαίνω στο ζεστό χώρο, jazz ήχοι, ποτά να πηγαινοέρχονται και μια γωνία στο μπαρ να με περιμένει να κάνω την “απόβαση”! Παίρνω την απόφαση να κατευθυνθώ προς το καμαρίνι για να μιλήσω με την artist της βραδιάς και να μάθω τι θα ακούσω στην πορεία…
Η Μαρίζα Ρίζου με jazzy mood και με chic εμφάνιση μας υποδέχεται στο καμαρίνι και απαντά στις απορίες μας:
Music Corner: Τι θα ακούσουμε απόψε;
Μαρίζα Ρίζου: Θα δούμε ένα πρόγραμμα δυνατό, με διασκευές αλλά και δικά μου κομμάτια. Πρόγραμμα με γνωστά κομμάτια διασκευασμένα σε jazz ήχους και σε big band παίξιμο. Ηχητικά βέβαια μια big band χρειάζεται 12 πνευστά ενώ εμείς έχουμε μόνο τρία αλλά “καλά”! Οι ενορχηστρώσεις πάντως έχουν γίνει σε λογική μεγάλης μπάντας. Είναι jazz αλλά δεν είναι η αυτοσχεδιαστική jazz ή η πιο lounge jazz που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του, γιατί πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικός “παίκτης” ώστε να αποδώσει αυτή τη μουσική. Είναι κάτι ανάμεσα στην big band αλλά με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία φυσικά.
Music Corner: Δηλαδή θα δούμε κάτι ρετρό; Διότι έχουν πολλοί συνδέσει το ρετρό με το big band, το swing και την jazz… Είμαστε και στην “εποχή” των hipsters που αυτή η αισθητική έχει γίνει της μόδας.
Μαρίζα Ρίζου: Ισχύει. Εμείς έχουμε και latin και funky στοιχεία. Ουσιαστικά είναι big band όμως όχι της εποχής του ’20 με pure swing και up tempo. Είναι μια μίξη ειδών με μια κλίση ιδιαίτερη προς το big band παίξιμο. Τύπου Frank Sinatra, Paul Anka, Michelle Buble… τέτοιο κυρίως ύφος.
Music Corner: Κάποιοι καλλιτέχνες από τους οποίους επηρεάζεσαι ή βασίζεσαι ?
Μαρίζα Ρίζου: Κυρίως Paul Anka και Frank Sinatra από τους παλαιότερους και μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Michelle Buble από τους νεότερους. Τους ζηλεύω που έχουν τόσο μεγάλες μπάντες.
Music Corner: Συνεπώς έχεις πιο πολύ crooner πρότυπα, παρά jazz ντίβες με scat singing?
Μαρίζα Ρίζου: Τείνω πιο πολύ προς τα εκεί… Όχι πως δεν θα κάνουμε και τέτοιους πειραματισμούς. Easy listening το οποίο δεν είναι καθόλου “easy”. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό το ύφος. Έχει πάρα πολλή ενέργεια και ένταση καθώς επίσης θα ήταν μεγάλη ευτυχία για εμένα να “αρέσει” αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα σε πολλούς, ακόμα και σε αυτούς που δεν είναι λάτρεις της jazz.
Music Corner: Αν είχες την επιλογή να μπεις σε μια χρονομηχανή θα γύριζες πίσω στα jazz χρόνια των 50s και 60s, τότε που κυριαρχούσε αυτή η μουσική ή θα προτιμούσες να έμενες στο σήμερα;
Μαρίζα Ρίζου: Νομίζω θα έμενα στο σήμερα και θα έμενα και στην χώρα μας, διότι αν πάω στην Νέα Ορλεάνη και πω ότι κάνω jazz θα γελάσουνε! Σαν να έρθει ένας αμερικάνος εδώ και να πει ότι παίζει μπουζούκι. Όμως το να είσαι στην Ελλάδα του 2011 και να πεις ότι θες να παράγεις τέτοιο είδος και με ελληνικό στίχο είναι μια πρόκληση. Μου αρέσει να τραγουδώ με ελληνικό στίχο και τα δικά μου κομμάτια είναι με ελληνικό στίχο. Γενικότερα θα επέλεγα το τώρα. Νομίζω πως όποιος δεν εκτιμά το τι γίνεται στο “τώρα” παρά προτιμά να ανασκοπεί το παρελθόν, τελικά χάνει την αξία του “σήμερα”. Όπως έγινε και στην ταινία του Γούντι Άλεν “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”, που παρουσίαζε ακριβώς αυτό, το “να μην εκτιμάς αυτό που ζεις τώρα”. Αυτό είναι μία πρόκληση και για εμένα… Αυτό θα προσπαθήσω να δώσω και σε εσάς απόψε… Ελπίζω να σας αρέσει και να το αποδεχτείτε!
Μετά λοιπόν από την μικρή κουβέντα που είχα με την Μαρίζα Ρίζου απόλαυσα πολύ καλές διασκευές από Koop το Island Blues, το Beat it επηρεασμένο από την προσέγγιση του Richard Cheese, σε instrumental εκτέλεση το Stray των Calexico το οποίο ήταν εξαιρετικό, το “Wonderwall” των Oasis που βασίστηκε κυρίως στην διασκευή του Paul Anka από το album “Rock Swings”, της Carol Emerald το “Back it Up”, καθώς και το “Are you gonna be my girl” των Jet. Και όλα αυτά σε jazzy-funky-blues-big band something!
Στην πορεία ακούσαμε και πολλά jazz standards από Nina Simone, Frank Sinatra, καθώς και ελληνικά κομμάτια από τα δικά της. “Απάθεια”, “Γλυκό πρωί” όπως και την ιδιαίτερη πιο up εκτέλεση της Bossa Nova του Ησαΐα, και τις διασκευές “Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου” και του “Ας ερχόσουν για λίγο”.
Το κοινό ήταν αρκετά ενθουσιασμένο και γεμάτο φίλους και γνωστούς της Μαρίζας Ρίζου που ήρθαν να την δουν στην πρεμιέρα της, ανάμεσα τους ο Γιάννης Χαρούλης και η Νατάσσα Μποφίλιου.
Η βραδιά έκλεισε με τα πασίγνωστα swing “Sing sing sing” και “it don’t mean a thing if it ain’t got that swing” όπως και το πολυερμηνευμένο “All that jazz” …
Γενικότερα ήταν ένα live αρκετά ευχάριστο και “εύπεπτο” ακόμα και για αυτούς που δεν ακούνε τζαζ, διότι είχε αρκετές καλές εκτελέσεις κομματιών που όλοι γνωρίζουμε απλά με πιο ιδιαίτερο ύφος κυρίως λόγω της ύπαρξης πνευστών. Αλλά ας μην σταθούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες , φωνητικά λάθη και παράδοξες αλλαγές. Το αποτέλεσμα ήταν ευχάριστο και η τραγουδίστρια (τραγουδώντας σε ασφαλείς οκτάβες πάντα – πράγμα το οποίο μερικές φορές ακούγεται μονότονο) είχε πολύ καλή ενέργεια. Ο ήχος, οι μουσικοί και οι ενορχηστρώσεις της μπάντας ήταν εξαιρετικά. Πράγμα ιδιαιτέρως ευχάριστο… Θα ξαναπήγαινα λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που χτίζει το μουσικό αυτό φάσμα καθώς και της ωραίας ενέργειας που απέπνεε στον χώρο η Μαρίζα Ρίζου and The Band!
Αν θέλετε να πάτε κι εσείς, έχετε την ευκαιρία, καθώς θα δώσει ένα ακόμα live στο Σταυρό του Νότου, στις 29/11. Μπορείτε να δείτε και το σχετικό δελτίο τύπου, εδώ: http://www.musiccorner.gr/?p=33462
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…