24/9/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Ιφιγένεια Σταροπούλου
Αλήθεια σε μια Ελλάδα που αλλάζει καθημερινά πρόσωπο, που αλλάζει χαρακτηριστικά προς το πιο ξενικό, το πιο απάνθρωπο και το πιο θανατηφόρα, ο Καραγκιόζης πως να προχωρήσει και για πού;
Έχεις παιδιά; Ξέρεις τι σου λέω… Έχεις ζωή; Πάει την έχασες, αλλά και πάλι ξέρεις τι είχες, ποιος ήσουν και για πού πηγαίνεις, δηλαδή για το πουθενά. Αυτή την φορά όμως, η βάρκα δεν υπάρχει και δεν ξέρω αν υπάρχει και το δορυφορικό που να με οδηγεί. Πάνε τα όνειρα για shopping therapy και να’ ταν μόνο αυτά. Πάνε τα όνειρα για σπουδές, ταξίδια, ανάσες, εκδρομές, έρωτες, πολυτέλειες αναγκαίες, καθημερινές διεξόδους και πολλά άλλα. Γιατί; Για να έχουν οι άλλοι. Για ποιους; Για όσους ψήφιζες τόσα χρόνια και στηνόσουν και σε ουρές για να το κάνεις!
Να φύγεις; Να πας πού; Μετανάστης; Δηλαδή και μέσα στην Ελλάδα τι είσαι; Χειρότερος κι από μετανάστη. Μετανάστης ονείρου, αφού για να ζήσεις πας τα όνειρα πιο πίσω, πίσω, λίγο παραπίσω, εκεί που δεν πρόκειται ποτέ να τα ξαναφτάσεις. Και με τα παιδιά τι γίνεται; Όπως πάντα, τίποτε, απλά να, τώρα το ξέρεις ότι αυτό ήταν, δεν έχει άλλο. Ιδέα δεν έχω γιατί όλοι όσοι γράφουν, γράφουμε, γράφουμε… Και όσοι μιλάνε, μιλάνε. Όσα κι αν γραφτούν, όσο ξεσηκωτική διάθεση κι αν έχουμε, ποιος είπε ότι κάνουμε κάτι; Και ποιο είναι τέλος πάντων αυτό το κάτι; Κάτι σαν κι αυτό που έκαναν οι αγανακτισμένοι στους τσάρους; Ε και τι έγινε; Αυτός ο κόσμος δεν θα έχει τσάρο Ιβάν, θα έχει Χαϊβάν, δεν θα είναι ρώσος, θα είναι οτιδήποτε άλλο, αλλά θα κάνει το ίδιο, θα κλέβει, θα αρπάζει, θα βιάζει, θα θάβει, θα λεηλατεί και θα συνεχίζει να υπάρχει.
Μέσα σε όλο αυτό όμως το χάος, πού πρέπει να βρίσκονται όσοι ακόμη σκέφτονται; Όσοι δεν το έχουν κάψει; Όσοι δεν έχουν πουληθεί για να περάσουν σε μια στιγμή στο αύριο, στο πρόσκαιρο, στο σπρώξιμο του χρόνου; Μιλάω για το σύστημα που μας δίνει για να χάβουμε ειδήσεις κομμένες και ραμμένες και επιπλέον, κατά καιρούς καπελωμένες τόσο, όσο να στήνονται γύρω τους χοροί δήθεν παρεξηγημένων δημοσιογράφων που για χάρη και χαρά της τηλεθέασης και του τσεπώματος των φράγκων, είναι σε θέση να φέρουν αντιρρήσεις στους προδότες που μας κυβερνούν.
Δεν πιστεύω σε κανέναν και σε τίποτε. Ποτέ άλλωστε δεν πίστευα. Το μόνο που θέλω είναι τα παιδιά να έχουν μέλλον, γιατί έχω κι εγώ μερικά απ’ αυτά και επειδή ίσως θεωρώ κατά πολύ τον εαυτό μου υπεύθυνο και υπόλογο. Γιατί οι αγανακτισμένοι έπαψαν να μουτζώνουν; Γιατί το φαγητό μας έγινε τυρόπιτα κι αυτή όχι σπιτική; Γιατί μας κοροϊδεύει ο εργάτης και ο εργαζόμενος; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Μεγαλώνουμε κι εμείς και τα παιδιά μας σε έναν κόσμο όπου η συντήρηση θα είναι ο βασικός στόχος και η μετανάστευση ο μαραμένος αυτοσκοπός. Πότε θα μπει τελεία και παύλα; Πότε θα ξεράσουμε αρκετά την βρωμιά της βουλής και μην μου πείτε γιατί την λέξη αυτή δεν την έγραψα με κεφαλαίο, όπως της πρέπει. Άραγε, μετά από όλο αυτό, θα υπάρχει μετά; Κι αν υπάρχει, θα έχει να κάνει με ανθρώπινη διαβίωση ή θα μεταναστεύσουμε στους κάμπους και στα χωράφια της χώρας μας, θα υπάρχει μείον ένα ταμείο, άρα μεσαίωνας;
Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πια ούτε καν αν η μουσική κάνει κάτι μέσα σε όλο αυτό ή αν τέλος πάντων, κάτι έχει να πει και να κάνει. Δεν πείθομαι μέσα από έναν κυκεώνα συναυλιών και κοινωνικοποιημένων δράσεων και συνειδησιακών ρεπερτορίων ότι πράγματι κάτι θα αλλάξει για μένα και για την οικογένειά μου.
Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι η Ελλάδα έχει έρθει τούμπα, για την ακρίβεια κωλοτούμπα, η ζωή κωλοτούμπα χωρίς αισιόδοξο μήνυμα, το αύριο καλημέρα και κωλοτούμπα κι όχι καλημέρα ήλιε, καλημέρα… Το μέλλον – λέμε τώρα – κωλοτούμπα, καθώς πολύ σύντομα περνάμε από την αξιοπρέπεια στην ξεφτίλα. Μην με ρωτάτε, δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω πού θα βοηθήσει η τέχνη, οι τέχνες και οι τεχνίτες των. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει αυτή την στιγμή, γιατί πάντα είχα την καχυποψία πως η απάντηση ήταν «Πολύ περισσότερα απ’ όσα σε αφήνουν να δεις, βλάκα!»
Γράφω κι εγώ γιατί η κατάσταση εμπνέει, γιατί όπως κάθε φορά που συμβαίνουν τέτοιοι πόλεμοι, έτσι και τώρα το να ξεβολεύεσαι και να βιώνεις απώλεια των κεκτημένων, σε ωθεί να κάνεις το σώψυχό σου εξώψυχο και να το μοιραστείς, σαν ψυχοθεραπεία.
Η χώρα είναι βαριά ασθενής και αναζητά ψυχοθεραπευτή. Οι άνθρωποι της το ίδιο. Το όνειρο έσπασε και βούλιαξε κάπου στα πολύ βαθιά. «Έλα πάνω μου κι ακούμπα», γιατί χανόμαστε… που τι χανόμαστε, χαθήκαμε σύντροφε…