Μια τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκιά… Με τον Γιάννη Αγγελάκα…

27/7/2012
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
www.musiccorner.gr

Πως να ξεκινήσει κανείς άραγε να περιγράφει μια συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα; Πως μπορεί άραγε να μεταδώσει τα συναισθήματα, την ένταση, την ατμόσφαιρα σ’ ένα αρχείο word; Όσοι βρεθήκατε στην συναυλία στο Βεάκειο την Τρίτη που μας πέρασε ή έχετε βρεθεί σε κάποια άλλη συναυλία του Γιάννη, μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ. Όσοι πάλι όχι, λυπάμαι προκαταβολικά που δε μπορώ να σας μεταφέρω την εμπειρία. Ελπίζω όμως να έχετε την ευκαιρία να το διαπιστώσετε και μόνοι σας!

Η ώρα μόλις έχει περάσει από 22.00 και τα φώτα στο Βεάκειο χαμηλώνουν. Έχουμε προμηθευτεί φυσικά τα απαραίτητα εφόδια από το κυλικείο του θεάτρου και καθόμαστε ήσυχα ήσυχα στις θέσεις μας για να παρακολουθήσουμε ένα τελευταίο sound check πριν από τη συναυλία. Η είσοδος του Γιάννη Αγγελάκα, του Ντίνου Σαδίκη, του Χρήστου Χαρμπίλα, του Στάθη Αραμπατζή και του Τίτου Καργιωτάκη στην κονσόλα του ήχου συνοδεύτηκε από φωνές, χειροκροτήματα, σφυρίγματα. «Γεια σας» , ήταν η απάντηση του Γιάννη και αφού τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους ξεκίνησε να ακούγεται αυτή η βαθιά, εσωτερική φωνή…

Πέρα απ’ τα άστρα είναι η δικιά μας γειτονιά
Κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στο δρόμο
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
Κουραστήκαμε απ’ το δρόμο

Οι “παραγγελιές” ξεκινούν από το τέλος του πρώτου τραγουδιού. Όλοι έχουν ένα αγαπημένο τραγούδι που θέλουν ν’ ακούσουν. Από τη θέση που είμαι μπορώ και παρατηρώ τον κόσμο που έχει γεμίσει την πλατεία του θεάτρου. Πιτσιρικαρία ως επί το πλείστον, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν επιλέξει τις κερκίδες. Τα παιδιά χορεύουν, φωνάζουν, ενώ όποτε μας δίνεται το σύνθημα από τη σκηνή δίνουμε το ρυθμό με χειροκρότημα. Η μπάντα παίζει το «Αιρετικό» και το κοινό παραληρεί «Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό». Με όλα όσα βιώνουμε ατομικά και κοινωνικά τα τελευταία χρόνια, με την παραμικρή αφορμή για εκτόνωση η φωνή μας γίνεται κραυγή και αντηχεί στον αέρα. Στροφή στο λαϊκό με τους «Πρωθυπουργούς» του Βαμβακάρη και το «Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός» παιγμένο σε αντίστοιχο στυλ, με το Ντίνο Σαδίκη να δίνει ρέστα με το μπαγλαμαδάκι του. Γίνεται μια μικρή παύση και μια παρέα από το κοινό αρπάζει την ευκαιρία και τραγουδάει το «Θα περιμένω». «Θα περιμένετε», έρχεται η απάντηση του Γιάννη. Κάπου εκεί αποφασίζω να σταματήσω να παρακολουθώ τη συναυλία από την απόσταση της κερκίδας και …μπλέκομαι με τον κόσμο!

«Από ‘δω δε φαίνεται κανα αστέρι αλλά…», αλλά μας χαρίζει την άγρια αστρομουσική του για να πάρει το μικρόφωνο ο Ντίνος Σαδίκης και να τραγουδήσει ένα «Απαισιόδοξο τραγουδάκι», το οποίο προσωπικά περιμένω και απολαμβάνω σε κάθε συναυλία τους μιας και είναι το αγαπημένο μου. Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τη δημιουργία των «Εν πλω» και τα μαλλιά του Σαδίκη να γκρίζαραν, η φωνή του όμως παραμένει φωνή εικοσάρη, με την ίδια ορμή, τον ίδιο ενθουσιασμό που σε παρασέρνει. Συνέχεια με το «Η αγάπη ορμάει μπροστά» και ο κόσμος ορμάει όσο πιο μπροστά μπορεί. Κάποιοι προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στη σκηνή, κάποιοι ουρλιάζουν, κάποιοι κλαίνε. Γιατί έτσι είναι τα τραγούδια του Αγγελάκα, βαθιά προσωπικά και βαθιά κοινωνικά ταυτόχρονα. Φωνάζει αυτά που θέλουμε να πούμε και μιλάει μέσα στον καθένα μας. Τα τραγούδια προχωράνε και ο Γιάννης φαίνεται να χάνεται όλο και πιο πολύ στον κόσμο της μουσικής του. Οι ενορχηστρώσεις ατμοσφαιρικές, βαριές, σχεδόν διονυσιακές παρατηρεί εύστοχα κάποιος δίπλα μου. Δεύτερο μικρό κενό και το κοινό φωνάζει ρυθμικά στο ρυθμό του «Ακούω την αγάπη», όμως δεν έχει έρθει η ώρα του ακόμα. Από ‘δω και πάνω σταματώ τις προσευχές, από ‘δω και πάνω δε φοβάμαι.

Έχουμε ακούσει ήδη το «Ποτάμι» και έχει έρθει η ώρα και για το «Σαράβαλο», δύο από τα καινούρια τραγούδια του Αγγελάκα, ή μάλλον από τα ακυκλοφόρητα, μιας και τα έχουμε ξανακούσει στα τελευταία του live και πλέον μπορούμε να τραγουδήσουμε κι εμείς μαζί του. Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μία ώρα, γιατί η συνέχεια ήταν αφιερωμένη στις Τρύπες. Αλήθεια, τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;  Έχει περάσει σχεδόν μια εικοσαετία από τότε που ιδρύθηκαν και λίγο πάνω από μια δεκαετία από τότε που διαλύθηκαν, το αποτύπωμά τους όμως στη μουσική μας παιδεία δεν πρόκειται να σβήσει. «Δε χωράς πουθενά», «Ακούω την αγάπη», «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι»… δεν είμαι σε θέση να μπορώ να τα συγκρίνω με το ’85 και το ’90 στο «Ρόδον» αλλά δε νομίζω να έχει μεγάλη διαφορά αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ μουσικών και κοινού όταν παίζονται αυτά τα τραγούδια.

«Η σειρά σας, οργανωθείτε, πείτε το καλά, για να μπούμε». Το σύνθημα δόθηκε, και παρά τις μεμωνομένες φωνές που ζήταγαν το δικό τους αγαπημένο, το «Ακούω την αγάπη» άρχισε να δημιουργεί μια ένταση στο κοινό η οποία κορυφώθηκε μ’ ένα εκκωφαντικό «Σιγά μην κλάψω», το οποίο ξεχύθηκε απ’ το Βεάκειο και ταξίδεψε μες τη νύχτα. Με την «Δικαιοσύνη», ένα ακόμα από τα ακυκλοφόρητα, τα παλικάρια στη σκηνή μας είπαν το προσωρινό αντίο μέχρι το encore το οποίο κράτησε σχεδόν ένα μισάωρο. «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», «Θα ανατέλλω», «Μια όμορφη μελαχρινή», «Γιορτή» και για το δρόμο, τι άλλο, «Όλα είναι δρόμος».

Το συμπέρασμα: το ερώτημα αν είναι ωραία στον παράδεισο παραμένει, και θα παραμένει αναπάντητο, όμως όσο ακούμε την αγάπη να ορμάει μπροστά, θα ανατέλλουμε και σιγά μην κλάψουμε, σιγά μη φοβηθούμε. Γεια σου ρε Γιάννη παλικάρι, εσύ και η παρέα σου!

Το πρόγραμμα των συναυλιών συνεχίζεται ως εξής (το εισιτήριο είναι στην τιμή των 13 ευρώ):

Αιγάλεω, Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012, Θέατρο “Αλέξης Μινωτής”
Γαλάτσι, Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012, Θέατρο Άλσους Βεΐκου
Θεσσαλονίκη, Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Κήπου
Χαλάνδρι, Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012, Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς

Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…