Μια Χαρούλα και μια Τάνια…!

27/2/2014
Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Οι συστάσεις είναι το λιγότερο περιτές, τα σχόλια το ίδιο. Κάποιοι μίλησαν για τη συνεργασία “Αλεξίου – Τσανακλίδου”, εγώ θα σας πω για τη Χαρούλα και την Τάνια πάνω στη σκηνή. Γιατί όταν ένας καλλιτέχνης έχει μπει τόσο πολύ μέσα στις καρδιές μας ώστε να τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα, όπως έναν καλό φίλο, αυτό λέει πολλά. Η πορεία και των δύο μετράει κοντά τέσσερις δεκαετίες. Βρέθηκαν πρώτη φορά στην ίδια σκηνή το 1981 και χρειάστηκε να έρθει το 2014 για να τις ξαναδούμε μαζί. Και όχι μόνες τους αλλά μαζί με τους πολυτάλαντους Nouveau Sextet & τους φίλους τους. Είναι από αυτά που λες “ευτυχώς ήμουν εκεί και το ‘ζησα!”.

Anodos Live Stage, χώρος που μπήκε για τα καλά στις βραδιές μας φέτος και με αυτή την παράσταση πρότεινε και το κάτι διαφορετικό. Παρασκευή βράδυ, δεν πέφτει καρφίτσα. Στριμωγμένοι μεν όπως ήταν αναμενόμενο αλλά με άψογη εξυπηρέτηση από τους υπεύθυνους και το προσωπικό, περιμένουμε κυριολεκτικά με ανυπομονησία την έναρξη του live. Το “Μινοράκι” να βγει μαζί με τον “Ανθρωπάκο” και να τα πουν. “Τραγούδα θέλω να σε ακούω” ο τίτλος της παράστασης και αυτό ακριβώς είναι και η αλήθεια της. Πόσες φορές δεν έχουμε πει ακούγοντάς τες, “Α ρε Χαρούλα” ή “Α ρε Τάνια, καλά τα λες”. Πόσες φορές δεν έχουμε σιγοτραγουδήσει τη “Ζελατίνα”, το “Θεός αν είναι”, το “Αν μ’ αγαπάς” ή τον “Τηλεφωνητή;”. Πόσες φορές αυτές οι δύο κυρίες δεν ήταν η καλύτερη συντροφιά μας;

Στις 22.30 τα φώτα χαμηλώνουν, οι κουβέντες σταματούν και η παράσταση είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Σύσσωμη η ορχήστρα των Nouveau Sextet & των φίλων τους (Παναγιώτη Τσεβά – Δημήτρη Μπαρμπαγάλα) δίνει ρυθμό και παλμό με μουσική και παλαμάκια για να ανέβουν στη σκηνή οι δύο αδιαμφισβήτητες πρωταγωνίστριες της βραδιάς. Έναρξη με το “Πες το κι έγινε” και με μία αίσθηση οικειότητας και ζεστασιάς στον αέρα. Χαρούλα & Τάνια, Τάνια & Χαρούλα σαρώνουν τη σκηνή και κερδίζουν ως και τον τελευταίο ακροατή που βρίσκεται από κάτω με μία μόνο λέξη. Αλεξίου να λύνει και Τσανακλίδου να δένει, απ’ τη μία δωρικότητα και εσωστρέφεια και απ’ την άλλη έκρηξη και ένταση. Μα πάνω απ’ όλα εκφραστικότητα, πάνω απ’ όλα συναίσθημα. “Μια αγάπη μικρή”, “Μικρή μου μωβ βεντάλια” και μερικά ακόμα για το πρώτο ζέσταμα μέχρι την απογείωση με τη “Συναυλία”. ¨Μας ‘φαγαν όλα μας τα χρήματα αλλά μας έμεινε η καρδιά”, λένε και έχουν απόλυτο δίκιο. Όσο τραγουδάει η μία, η άλλη βρίσκεται δίπλα της, λίγο πιο πίσω, διακριτικά. Σα να της ψιθυρίζει “τραγούδα θέλω να σε ακούω”.

Μετά το πρώτο μισάωρο ξεκινάει το σόλο πρόγραμμα της Τάνιας. Η Τσανακλίδου για μένα είναι πολύ παλιά αγάπη και θυμάμαι το πόσο είχα στενοχωρηθεί όταν δήλωσε ότι αφήνει το τραγούδι πριν 2 χρόνια. Τάνια είναι αυτή, κάνει το διάλειμμά της, επιστρέφει για λίγο και μετά πάλι θα κάνει κάτι άλλο όμορφο. Αυτή η φωνή όμως, καμπανάκι αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια. Όπως ακριβώς στο cd ή στις παλιές live εμφανίσεις που βρίσκεις πλέον στο YouTube. Νομίζω πως είναι από τα λίγα πλάσματα σ’ αυτή τη γη που μεταμορφώνονται μόλις αγγίξουν το μικρόφωνο. Λίγες ώρες νωρίτερα είχαμε πληροφορηθεί την είδηση του θανάτου του Σάκη Μπουλά (κάτι το οποίο δεν έχω συνειδητοποιήσει εντελώς ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο) και όπως ήταν λογικό, η Τάνια, είπε δυο φράσεις, λιτές και ουσιαστικές, για το φίλο που είχε χάσει λίγες ώρες πριν. Για λίγο παραπάνω από μισή ώρα, έκανε το θαύμα της πάνω στη σκηνή, ξεσηκώνοντας το κοινό με το “Γυφτάκι” και στο καπάκι καθηλώνοντάς το με το “Πάτωμα”. Δε μπορούν πολλοί να το κάνουν αυτό…

Στη συνέχεια ήταν η ώρα της Χαρούλας. Η φωνή της κουβαλάει μια τεράστια ιστορία, και το νιώθεις μέσα απ’ το τραγούδι της. Φωνή ελληνική, λέξεις που ξαναβρίσκουν το νόημά τους. Με Ζαμπέτα και… ένα τανγκό ξεκινήσαμε ταξίδι στον κόσμο με τη μοναδική ικανότητα της Αλεξίου, να τραγουδάει λαϊκά, έντεχα ή ethnic με την ίδια μαεστρία, με το ίδιο μεράκι. Απλή και ταυτόχρονα μεγαλοπρεπής, αυτή είναι πλέον η ερμηνεία της, αυτή ίσως είναι και η ίδια. Ξεκινούν οι πρώτες νότες από το “Θεός αν είναι” και με το πρώτο “ε”, το κοινό ξεσηκώνεται και στη φράση “κι αν μ’ αγαπάει” κανείς, ένα τεράστιο “σ’ αγαπάμε” αντηχεί από την Πειραιώς και χάνεται στη φεγγαράδα! “Μινοράκι”, “Έλα κύμα πάρε με”, “Να ζήσω ή να πεθάνω”, δε λείπουν απ’ το πρόγραμμα, κάνοντας σύσσωμο το κοινό να χειροκροτάει και να τραγουδάει ασταμάτητα. Η ίδια όμως επιλέγει να μιλήσει για την Τάνια το “κοριτσάκι” και “κορίτσαρο” ταυτόχρονα, όπου με τη δημιουργική της τρέλα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε η ίδια να ζητήσει για αυτή τη συνεργασία.

Σύντομο διάλειμμα, και η επιστροφή στην τάξη γίνεται με τους Nouveau Sextet, τον Τσεβά και το Μπαρμπαγάλα να μην αφήνουν περιθώρια για απουσίες! Με αριστοτεχνικά σολαρίσματα, αποδεικνύουν το ταλέντο και τη χημεία τους και ότι τίποτα εκείνο το βράδυ δεν ήταν τυχαίο. Κλείνουν το πρώτο αυτό μικρό κομμάτι με το παραδοσιακό ηπειρώτικο “Καίγομαι και σιγολιώνω”, πλημμυρίζοντας το χώρο εικόνες και συναίσθημα και προετοιμάζουν το έδαφος για τη συνέχεια. Τσανακλίδου και Αλεξίου, μπαίνουν σα σίφουνες τραγουδώντας το “Τα παιδιά της γειτονιάς σου” και δίνοντας το έναυσμα για ένα μεγάλο ποτ-πουρί από τα πιο αλλέγκρα τους τραγούδια, με τη μικρή αλλά απαραίτητη πρόζα ενδιάμεσα για να δέσει το γλυκό. Ακόμα και όταν δεν τραγουδούν και οι δύο, είναι μαζί επί σκηνής, ουσιαστικά. “Οι φίλοι” παρέα με τη “Φωφώ”, το συγκλονιστικό τους “Παπάκι”, το “Όλα σε θυμίζουν” και το “Αυτή η νύχτα μένει”, αλλά και με πολλά ακόμα μας κρατάνε συντροφιά μέχρι το ρολόι να δείξει λίγο μετά τις 02.00. Τόσα χρόνια ακούγανε η μιά την άλλη, τώρα το τραγουδάνε.

Δεν έχει σημασία τόσο ποια τραγούδια ήταν μέσα και ποια απ’ έξω, αν κάποια τραγούδησε καλύτερα και άλλα τέτοια μικρά. Η ουσία είναι μία, ότι αυτή τη στιγμή στην πόλη μας συμβαίνει μια από τις πιο όμορφες, τις πιο γεμάτες και τις πιο ειλικρινείς μουσικές συνυπάρξεις και είναι κρίμα να το χάσετε. Αξίζει όσο μία όμορφη βραδιά με φεγγαράδα… Μία πανσέληνο!

————————-

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live!

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…