Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014
Σκεφτείτε πως είστε σήμερα, και ταυτόχρονα σκεφτείτε πως καθόσασταν σε σχολικά θρανία. Σκεφτείτε επίσης πως μια τεράστια δασκάλα είναι μπροστά σας. Τόσο μεγάλη όσο την βλέπατε όταν Ήσασταν δεκάχρονα παιδιά. Είμαι σίγουρος πως γελάτε με την εικόνα. Βλέπετε τον εαυτό σας στο ενήλικο σώμα σας, με παιδικά ρούχα και συμπεριφορά σε θρανία δημοτικού, μπροστά στην γιγάντια δασκάλα σας. Τι ωραία εικόνα. Τι υπέροχη ανεμελιά. Μπροστά σας έχετε μαρκαδόρους, μπαλόνια, ψαλίδια, χαρτόνια και φτιάχνετε αερόστατα από χαρτί και μπαλόνι. Μοιράζεστε τα υλικά σας με την ομάδα σας, γελάτε, και συνεργάζεστε για να φτιάξετε πιο μεγάλο και όμορφο αερόστατο από τους διπλανούς σας. Το μάτι σας είναι μία στο δικό σας αερόστατο και μία στων διπλανών.
Πιστεύετε πως έχω την ικανότητα να σας χαλάσω την εικόνα; Δεν είναι ικάνοτητα στην πραγματικότητα. Είναι τόσο εύκολο. Σκεφτείτε λοιπόν τώρα την γιγάντια δασκάλα να βλέπει ένα μπαλόνι να φεύγει και να κοκκινίζει, να αρχίζει να ουρλιάζει, όχι να φωνάζει αλλά να ουρλιάζει. Σκεφτείτε την να πετάει πράγματα αριστερά δεξία, να σπάει πράγματα πάνω στην έδρα, να σκίζει τετράδια και βιβλία. Φανταστείτε την να πετάει τα βιβλία της βιβλιοθήκης στο πάτωμα, να σπάει μολύβια και συρραπτικά. Κομμάτια από τα σπασμένα υλικά να πετάγονται παντού στην αίθουσα και να χτυπάνε συμμαθητές σας.
Σκεφτείτε την να σας ακυρώνει και να σας λέει καθυστερημένους, βλαμμένους, κακομαθημένους και πλουσιόπαιδα. Ναι πλουσιόπαιδα εσάς που ξέρετε πολύ καλά πόσο δύσκολα οι γονείς σας φέτος σας πήραν την αποκριάτικη στολή. Πλουσιόπαιδα εσάς, που δεν θα πάτε στην εκδρομή του σχολείου γιατί δεν είχαν να σας δώσουν τα δέκα ευρώ που απαιτούνται. Σκεφτείτε ότι σας λέει κακομαθημένους, ενώ εσείς προσπαθείτε να κάνετε όσα περισσότερα γίνεται μόνος σας. Κακομαθημένους εσάς που είστε ευχαριστημένοι και με το καινούργιο παιχνίδι, αλλά και με την απλή βόλτα με τα πόδια με τον μπαμπά. Ξέρω πως προσπαθείτε με το ζόρι να κρατήσετε το δάκρυ στο ενηλίκο μάτι σας με το παιδικό μυαλό. Έχω κι άλλο όμως.
Σκεφτείτε τώρα, πως η ίδια δασκάλα, ξαφνικά σταματάει να φώναζει, σταματάει να πετάει πράγματα, σας γεμίζει το μυαλό με άσχετες για εσάς πληροφορίες. Πληροφορίες που δεν μπορείτε να καταλάβετε. Λέξεις που δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τι σημαίνουν. Να σας λέει λέξεις ωρομίσθιος, διαθεσιμότητα, ανεργία…και εσείς να μην ξέρετε τι σημαίνουν αυτά. Σκεφτείτε την να μένει σιωπήλη, και να σας κοιτάζει άγρια στα μάτια έναν έναν ξεχωριστά. Και εκεί ακριβώς να σας λέει…
“Μην τολμήσετε και πείτε αυτά στους γονείς σας, μην τολμήσει κανένας γονιός και έρθει να με πιάσει για αυτά που έγιναν σήμερα εδώ γιατί τότε θα δείτε τι θα πάθετε”, και γυρνώντας να φεύγει από την αίθουσα, επιβάλλοντάς σας να μείνετε μέσα στο διάλειμμα για τιμωρία. Όλη την τάξη.
Συμπεράσματα εγώ προσωπικά δεν θα βγάλω δημοσιώς. Η παραπάνω ιστορία μπορεί να είναι αληθινή, μπορεί και ψεύτικη. Μπορεί να μου βγήκε από το μυαλό, μπορεί και να συνέβει στην αίθουσα κάποιου δημοτικού σχολείου. Θέλω να αφήσω τον καθένα σας να βάλει τον εαυτό του σε εκείνα τα θρανία. Θέλω να θυμηθεί ο καθένας μια παρόμοια ιστορία από τα σχολικά του χρόνια.
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…