Μουσικό Χαλί – “Ζήσαμε – Επιζήσαμε…”

Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Σήμερα το μεσημέρι περιμένοντας την κόρη μου να σχολάσει από το σχολείο, ασθενοφόρο σταματάει απ’ έξω και κατεβάζουν φορείο. Μετά από λίγη ώρα βλέπω αλαφιασμένο πατέρα να βγαίνει από το σχολείο, ουρλιάζοντας ότι θα κάνει μηνύσεις και πιτσιρικά στο φορείο δεμένο να τον πηγαίνουν προς το ασθενοφόρο.

Αυτό που περισσότερο με εντυπωσίασε ήταν ο πιτσιρικάς. Στο πρόσωπο του έβλεπες σίγουρα ότι πονούσε, αλλά ταυτόχρονα είχε την έξαψη του πιτσιρικά που έκανε ή θα κάνει κάτι σημαντικό για την ηλικία του. Τον άκουσα που έλεγε στους τραυματιοφορείς ότι «το ασθενοφόρο τα σπάει» και στην ερώτηση του ενός χαμογελώντας πως το έπαθε ο μικρός να σκάει χαμόγελο και με σπιρτάδα στο μάτι «τις έφαγα, αλλά του έδωσα μια που θα την θυμάται καιρό».

Από την μια λοιπόν είχε έναν συνομήλικο μου που απειλούσε με μηνύσεις και από την άλλη είχε τον πιτσιρικά που το ευχαριστιόταν. Όλοι ήμασταν παιδιά και ως παιδιά πιτσιρικάδες παίξαμε ξύλο. Χτυπηθήκαμε στα χαλίκια, πετάξαμε πέτρες, ρίξαμε μπουνιές, κοπανήσαμε κεφάλια στον τοίχο. Προσπαθώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μια φορά, έστω μια φορά, που να γύρισα σπίτι χωρίς να έχω κάτι ματωμένο. Από τις αντιδράσεις των γονιών μου, αλλά και επειδή έβλεπα και όλους τους άλλους να γυρνούν στην ίδια κατάσταση σπίτι τους, ήξερα ότι αυτό είναι φυσιολογικό για την ηλικία μου. Επιζήσαμε…

Μεγαλώνοντας και  περνώντας στην εφηβεία οι «σκανταλιές», αν και η σωστή λέξη είναι αυτή που φανερώνει την αυτοϊκανοποίηση σε μοναχικές εφηβικές στιγμές, έγιναν πραγματικά επικίνδυνες. Βόλτες με ποδήλατα σε μακρινές γειτονιές, και όταν λέμε μακρινές, φεύγαμε από την Φιλοθέη και βρισκόμασταν στην Παλλήνη! Τα αθώα φυσοκάλαμα με τα «μπιρμπιλόνια» (και όταν λέω φυσοκάλαμα δεν μιλώ για αυτά  τα φαντεζί που πουλούν σήμερα αλλά εκείνα που φτιάχναμε από σωλήνες καλωδίων από τον ηλεκτρολόγο και τις ξύλινες σφεντόνες) αντικαταστάθηκαν με αεροβόλα. Και το ξύλο με τους φίλους, ξύλο με τους τσαμπουκάδες από την διπλανή γειτονιά. Επιζήσαμε…

Τα ποδήλατα, αντικαταστάθηκαν από μηχανές. «Παπάκια», εντουράκια 125αρια, Μπόμπους και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Εννοείται φυσικά πως για κράνος ούτε κουβέντα, τα φανάρια και τα STOP αφορούσαν μόνο τους άλλους και το σημαντικότερο από όλα έπρεπε να είμαστε μπροστά από τους υπόλοιπους. Οι χύμες και τα σοβαρότερα χτυπήματα σχεδόν σε ημερησία διάταξη. Θυμάμαι επική βλακεία δικιά μου όπου για να περάσω τους άλλου κουλούς που θα περίμεναν στο φανάρι κάτω από τα Σίδερα Χαλανδρίου, αποφασίζω να μπω με όσα έχω στην διάβαση πεζών μπροστά από τον Βασιλόπουλο. Η διάβαση με πλακάκι ειδικά γυαλισμένο για προπόνηση πατινάζ επί πάγου… Και εγώ μετά την γρήγορη κατάβαση της κατηφόρας εισόδου να προσπαθώ να δω πως νιώθει το μπαλάκι μέσα στο φλίπερ αφού κοπανιόμουν από τοίχο σε τοίχο. Το μυαλό μου και το μάτι μου όμως ήταν στο μηχανάκι προσπαθώντας να υπολογίσω πόσο θα μου κόστιζε η επισκευή και πόσα μπινελίκια θα άκουγα από τον πατέρα μου. Επιζήσαμε…

Φτάσαμε στην ηλικία που θέλαμε αυτοκίνητο. Και παίρναμε κρυφά το αυτοκίνητο του μπαμπά. Δίπλωμα εννοείται πως ακόμη δεν είχαμε. Βλακείες άπειρες, και ίσως χειρότερες από ότι με τα μηχανάκια, αφού νιώθαμε ασφαλείς μέσα σε αυτό. Κατέστρεψα τρία αυτοκίνητα του πατέρα μου πριν αποφασίσει πως δεν πρέπει να με αφήνει να το παίρνω. Πήρε την εκδίκησή του χρόνια αργότερα όταν μου κατέστρεψε το δικό μου, αργά και βασανιστικά. Μια ζημιά κάθε μέρα έτσι για να το βλέπω να διαλύεται. Σ’ ευχαριστώ πατέρα που η εκδίκησή σου έπεσε στο κακόμοιρο το αυτοκινητάκι μου. Υπόσχομαι να βρω την ευκαιρία να την ανταποδώσω στο επόμενο δικό σου! Επιζήσαμε…

Ως φοιτητές ο βαθμός επικινδυνότητας των  δοκιμασιών που εκθέταμε τον εαυτό μας ήταν σε μια γεωμετρική πρόοδο. Μεγάλες μοτοσυκλέτες πλέον, κόντρες στα γνωστά λημέρια της Αττικής. Βραδινά ωτοστόπ σε αγνώστους για να γυρίσουμε σπίτι, διακοπές και ύπνος σε παραλία μέσα σε sleeping bag και πολλά ακόμη. Θυμάμαι πως έφυγα με ένα σακίδιο στην πλάτη ένα καλοκαίρι και γύρισα την μισή Ευρώπη με τρένο, δουλεύοντας περιστασιακά σε διάφορες πόλεις για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Επιζήσαμε…

Αργότερα ως ενήλικες και σοβαροί, οι βλακείες που κάναμε γνωρίζοντας πως δεν μας περιμένει κανείς πίσω είχαν φτάσει πλέον σε καταστάσεις σχεδόν αυτοκτονικές. Πιώματα μέχρι τελικής πτώσεως, μοναχικά ταξίδια σε προορισμούς άγνωστους, και «γνωριμίες» που επιεικώς θα χαρακτηρίζονταν ύποπτες. Εδώ πάλι θυμάμαι πως έφυγα χωρίς να γνωρίζει κανείς τον προορισμό μου, με μια μοτοσυκλέτα κακοσυντηρημένη, αμέσως μετά την τεχνητή «κρίση» των Ιμίων στην γείτονα χώρα Τουρκία (τελικά δεν ήταν και τόσο επικίνδυνο αυτό). Επιζήσαμε…

Τι είπα όμως πριν; Δεν μας περιμένει κανείς πίσω; Λάθος τεράστιο… Σήμερα έχοντας της ευθύνες δύο παιδιών, μιας συζύγου θεωρώ πως κάποιοι με περιμένουν πίσω. Όμως και τότε είχαμε ανθρώπους να περιμένουν. Γονείς περίμεναν με άγχος, φίλοι περίμεναν να μας ξαναδούν, αλλά για εμάς υπήρχε η λανθασμένη λογική ότι “κανείς δεν μας περιμένει”.

Το ζήτημα όμως δεν είναι ποιος μας περιμένει και αν μας περιμένει. Το ζήτημα είναι πως ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ. Πως είχαμε μάθει από μικροί να χτυπάμε, να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη γνώση που μπορείς να πάρεις ως παιδί. Όταν πέφτεις, δεν πρέπει να σηκωθείς, αλλά όφειλες να σηκωθείς. Αυτή την γνώση που η γενιά μου την στέρησε από τα παιδιά. Αυτή την γνώση που αν την είχαν οι σημερινοί νέοι πιστεύω πως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Μεγαλώσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας προστατευμένα μέσα σε ένα κουκούλι αποστειρωμένο, από τα προβλήματα της κοινωνίας, από τα προβλήματα του περίγυρου. Μαθαίνουν πως για όλα θα υπάρχει ένας μπαμπάς και μια μαμά πάντα. Μαθαίνουν να έχουν όρια, και όπως έχω ξαναπεί αυτό τα κάνει να φοβούνται να ξεχωρίσουν. Χάθηκε ο πατέρας και μητέρα που είναι τελείως διαφορετικά από τον μπαμπά και την μαμά. Αντικαταστάθηκαν από τα προστατευτικά όντα που φυλάνε το οχυρό τους.

Και όμως εμείς τα κάναμε. Χτυπήσαμε, ματώσαμε, πήγαμε στο νοσοκομείο μόνο για γύψο ή ράμματα, χαθήκαμε στους δρόμους και μας γύρισαν πίσω, μπλέξαμε σε καβγάδες, ταξιδέψαμε, γνωρίσαμε αγνώστους, και γυρίσαμε. ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ…

Τι από όλα αυτά μας έκανε να θέλουμε να στερήσουμε αυτή την γνώση από τα παιδιά μας;

Αφού εμείς επιζήσαμε…

Αφού εμείς ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ…

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…