Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014
Σκλάβοι που μεταφέρθηκαν στοιβαγμένοι σε καράβια, που τραγουδούσαν τους ρυθμούς της πατρίδας τους για να κλάψουν τον πόνο. Άνθρωποι βάναυσα αρπαγμένοι από σωματέμπορους, αναγκασμένοι να αφήσουν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους. Άνθρωποι που γενιές αργότερα γεννήθηκαν σκλάβοι για να δουλεύουν σε φυτείες με αντάλλαγμα στην καλύτερη περίπτωση στέγη και τροφή. Και ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν «ελεύθεροι». Ελεύθεροι σε ένα περιβάλλον που δεν μπορούσε ούτε και ήθελε να τους δεχτεί.
Εργάτες σε αποβάθρες, αχθοφόροι, λούστροι, που ήταν ελεύθεροι αλλά και πάλι πληρώνονταν στην καλύτερη περίπτωση σε τροφή και στέγη, αλλά και μπόλικες δόσεις από απέχθεια, βρισιές και εξευτελισμό από τους πολιτισμένους λευκούς Στην καλύτερη περίπτωση αυτό που είχαν να κάνουν ήταν να προσευχηθούν, να τραγουδήσουν και να πουν τον πόνο τους μέσα από τα τραγούδια τους. Τραγούδια που γέμιζαν με τις νότες τους ναούς, τις αυλές σπιτιών.
Εντάξει τα καλύτερα παιδιά δεν ήταν και αν ψάχνεις τα καλά παιδιά τότε ίσως θα πρέπει να κοιτάξεις σε κολλέγια και κλειστά σχολεία που διδάσκουν τον δρόμο του θεού. Αλλά είχες ανοιχτές καρδιές, φάτσες που έδειχναν την αλήθεια και με τίποτα δε θα σε κορόιδευαν. Δεν ήταν πολιτικοί, Bluesmen ήταν. Για να φτάσουμε στις εποχές των 50’s και 60’sόπου τεχνολογικά ο κόσμος έκανε άλματα. Άνθρωποι στο φεγγάρι, πρώτοι υπολογιστές, πυρηνική ενέργεια, αλλά οι μαύροι της Αμερικής ακόμη δεν είχαν το δικαίωμα να μπουν στα ίδια εστιατόρια με τους λευκούς, δεν μπορούσαν να μπουν στα ίδια λεωφορεία ακόμη και στα ίδια σχολεία.
Ο Martin Luther King είχε πει… “Η ζωή μας αρχίζει να χάνει την αξία της από την στιγμή που παραμένουμε σιωπηλοί για πράγματα που έχουν σημασία”. Πόσο τεράστια αλήθεια αυτή μέσα στην συντηρητική κλειστή κοινωνία των ΗΠΑ. Όλα αυτά όμως τι αποτέλεσμα είχαν; ΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ. Μαύροι Πάνθηρες, κλειστά αστικά κέντρα, κοινωνίες μαύρων που δε δέχονταν εξωτερικούς παράγοντες και τελικά πόλεμο στην παραμικρή ευκαιρία, είτε με συμμορίες των δρόμων, είτε πολιτισμικά.
Θα μου πείτε τώρα εντάξει ρε φίλε ΕΜΑΣ όλα αυτά τι μας νοιάζουν. Ο Ρατσισμός φίλες και φίλοι μου δεν είναι μόνο φυλετικός. Είναι κοινωνικός, είναι οικονομικός, είναι ακόμη και ρατσισμός του κράτους απέναντι στους πολίτες, ή η μη αποδοχή του διαφορετικού από εμάς. Ήμουν πριν μερικές μέρες στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αχαρνών περιμένοντας έναν φίλο, καθισμένος πάνω στην μηχανή μου. Στην Αχαρνών, στο απέναντι πεζοδρόμιο περπατούσαν τέσσερις νεαροί, από την όψη και το ντύσιμο έμοιαζαν Έλληνες. Από το στενάκι κατεβαίνει ένας μαύρος μετανάστης και με το που τους βλέπει γυρνάει πίσω και πηγαίνει σταματάει λίγα μέτρα πιο μέσα στο στενό και κοιτάζει με τρόμο προς την Αχαρνών. Ναι, αυτό στην Ελλάδα του 2014. Αυτός ο πιτσιρικάς μετανάστης νιώθει τον φόβο του ρατσισμού στο πετσί του.
Ο νεαρός που προσπαθεί να ανοίξει μια επιχείρηση με ανύπαρκτο κεφάλαιο αλλά με πολύ καλή ιδέα και από την άλλη μεριά ο τραπεζικός που τον κοιτάζει υποτιμητικά και δεν τον βοηθάει γιατί δεν έχει παρελθόν. Μια ακόμη ιδέα που θα πάει χαμένη γιατί κάποιος καβατζωμένος πίσω από τον σταθερό μισθό του λέει στον γεμάτο όνειρα νέο να ξεχάσει οποιαδήποτε ιδέα. Ακόμη και ο πολίτης που πηγαίνει στη Δημόσια Υπηρεσία και δεν εξυπηρετείται, γιατί ο υπάλληλος δε φοβάται για τη θέση του, ακόμη και αυτός δέχεται τον ρατσισμό. Είσαι εκεί που είσαι και εγώ είμαι ΜΟΝΙΜΟΣ… άρα παρακάλα με και εγώ θα σου φέρομαι σαν σκουπίδι.
Ρατσισμός σε αυτόν που ακούει διαφορετική μουσική, έχει διαφορετικό ντύσιμο, ή απλά ο τρόπος ζωής του διαφέρει από το τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια που έχει εμποτιστεί ο Νεοελληνικός τρόπος ζωής.
Μάθαμε να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες και μεγαλώσαμε και μας έλεγαν ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ… αυτό μπήκε μέσα στο πετσί μας ακόμη και όταν δεν παράγουμε τίποτα. Παραμένουμε πιστοί σε αυτό όταν είμαστε πιο βάρβαροι από τους βάρβαρους. Διότι πολιτισμός δεν είναι η ιστορία, αλλά το να γνωρίζεις άλλους πολιτισμούς. Να παίρνεις από αυτούς ότι αξίζει, να μαθαίνεις, να φιλτράρεις τις πληροφορίες και να γίνεσαι καλύτερος. Τι από όλα αυτά κάνουμε εμείς σήμερα;
Είμαστε η πιο συντηρητική κοινωνία και παρόλα αυτά κατακρίνουμε τις Ισλαμικές κοινωνίες για τον τρόπο ζωής τους. Ναι μεν οι γυναίκες μας είναι ελεύθερες να φορέσουν ότι θέλουν και να ψηφίσουν. Είναι ελεύθερες να κάνουν σχέσεις, και να πουν την γνώμη τους… Αν αυτός ο πολιτισμός μας δίνει το δικαίωμα να κατακρίνουμε τους άλλους, τότε εγώ καλύτερα ας μην θεωρούμε πολιτισμένος.
Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου, την ώρα που δίπλα μου νεαρός με τεράστιο τατουάζ στο πόδι αρχαιοελληνική κολώνα, και την επιγραφή «ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ», έλεγε γελώντας στην παρέα του πως δεν μπαίνει στην θάλασσα, δείχνοντας ένα μαύρο που κολυμπούσε. Λες και δεν μπήκε τελικά όταν το κορίτσι με το brazilianμαγιό του είπε έλα να κολυμπήσουμε. Τότε ξέχασε και εθνικισμούς και τα πάντα. Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν είδα «αναρχικούς» του facebook, να βρίζουν όσους πανηγύριζαν για την νίκη της Εθνικής ομάδας στο Mundial, ενώ τριγύρω μας έχουμε τόσα προβλήματα. Λες και ο άλλος δεν έχει προβλήματα αλλά βρήκε μια ευκαιρία να ξεδώσει ΤΣΑΜΠΑ. Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου βλέποντας Νεοφιλελεύθερους συζητητές να ρίχνουν την ευθύνη στους προηγούμενους. Λες και αυτοί είναι άμοιροι ευθυνών.
Ταξίδεψα και γνώρισα πολιτισμούς, έγινα αποδεκτός από αυτούς γιατί δεν πήγα ως αυτός που κατέχει την απόλυτη γνώση, αλλά κάθισα δίπλα τους και ρούφηξα ότι μου γνώση μου έδωσαν. Τα φιλτράρισα και κράτησα αυτά που ένιωσα πως ήταν σωστά. Κάθισα δίπλα σε γέροντες, σε νέους, συζήτησα άκουσα… Αυτός είναι πολιτισμός.
Ο Πολιτισμός δε χωράει ρατσισμό.
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…