Μουσικό Χαλί – “Χθεσινή αυθεντία, σημερινό σκουπίδι…”

Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Έχω γράψει και έχω σβήσει τόσες φορές αυτό το κείμενο που αν ήταν χαρτί σίγουρα θα είχε πλέον σημάδια φθοράς πάνω του. Ευτυχώς για μένα, δεν χρησιμοποιώ χαρτί και στυλό όταν κάθομαι να γράψω, ευτυχώς επίσης που οι γραφομηχανές έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια.

Από την μια βέβαια στεναχωριέμαι που το αγαπήμενο σημειωματάριο το χρησιμοποιώ μόνο όταν είμαι έξω και θέλω να σημειώσω μια ιδέα, αλλά αυτή η ευκολία του πλήκτρου DEL είναι γεγονός ότι με εξιτάρει. Πατώντας απλά ένα πλήκτρο σβήνονται όλα τα προήγουμενα, όλα τα κακώς κείμενα σύμφωνα με την σκέψη της στιγμής.

Το δυστυχώς στην υπόθεση, γιατί παντού υπάρχει και ένα δυστυχώς, είναι ότι αυτή την ευκολία του Delete, την έχουμε βάλει παντού. Στις σχέσεις μας, στις φιλίες μας, στις απόψεις μας, στις αποφάσεις και τον τρόπο ζωής μας. Δεν συμφωνήσαμε με τον «φίλο» στον τοίχο του facebook; Delete και κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης. Δεν συμφωνήσαμε με τον φίλο μας  που είμαστε χρόνια μαζί και έχουμε περασει πολλά; Delete, και κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης. Είναι τόσο εύκολο…

Πιάνω ακόμη και τον εαυτό μου πολλές φορές, να συμφωνεί ή να διαφωνεί ταυτοχρόνως με δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις. Την μια στενοχωριέμαι και σχολιάζω για την άσχημη κατάσταση του παιδιού ενός μετανάστη, και την επομένη λέω ανέκδοτο, με έναν και καλά εντέχνως συγκαλλημένο ρατσισμό (πραγματικά ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό).  Βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, που στο τέλος της κουβέντας δεν είμαι σίγουρος για την αρχική τους θέση.

Οι μεγαλύτερες επιπτώσεις δε, είναι στην σημερινή νεολαία. Πάντα πίστευα ότι οι επαναστάσεις ξεκινούν από τους νέους. Ένας νέος είναι στην φύση του και υποχρεωτικό, να θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Να θέλει να τον κατακτήσει. Από την γενιά μου μέχρι και την σημερινή δυστυχώς αντί για επανάσταση, το μονό  που έχω δει είναι η ομοιομορφία και η ομαδοποιήση. Και μπορώ να δεχτώ μεν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αγελαίο, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι αυτή η ομαδοποίηση δεν επιφέρει καμμία αλλαγή, αλλά και δεν ζήταει να επιφέρει καμμία αλλαγή. Είναι σαν η πολιτιστική και καλλιτεχνική πρόοδος να τελείωσε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 60.

Από εκεί και μετά, κάθε γενιά απλά ακολουθεί μια μόδα, τόσο εφήμερη που δεν προλαβαίνει να αλλάξει τίποτα. Οταν λοιπόν για τόσα χρόνια αλλάζουν τόσο γρήγορα οι τάσεις, λογικό είναι να φτάνουμε σε επίπεδα εξαθλίωσης της επαναστάσης. Glam Rock, Poser Rock, New Punk, 80’s, House, Trance, Goa, Indie. Τάσεις που στο τέλος χάθηκαν για να μείνει ένα μικρό κοινό, κλεισμένο στο καβούκι του, χωρίς να έχουν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα, όχι γιατί δεν ήθελαν, απλά γιατί δεν πρόλαβαν.

Και βγαίνω σήμερα στην πόλη, την κάθε πόλη και αντί να δω τη διαφορετικότητα στους νέους, βλέπω την απόλυτη ομοιομορφία. Μια τρομακτική Οργουελική ομοιομορφία, από το ντύσιμο μέχρι την συμπεριφορά και τον τρόπο ομιλίας. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο όμως είναι ότι ο καθένας βλέπει μια μοναδικότητα στον ευατό του. Νομίζει ότι βλέπει το διαφορετικό, ότι αποτελεί την εξαίρεση και ότι είναι ο γνώστης της Μοναδικής Αλήθειας.

Δεν έχει σημασία αν μαζί με αυτόν υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που κυκλοφορούν με ποδήλατο. Αυτός ειναι διαφορετικός. Δεν έχει σημασία αν το στυλ του είναι ίδιο με αυτόν που περνάει από πίσω του. Αυτός είναι διαφορετικός. Ακόμη και το ότι τον βαρύνουν τα ίδια προβλήματα με χιλιάδες άλλους, αυτός ειναι διαφορετικός. Αλλώστε η μεγαλύτερη επαναστάση για αυτόν είναι να κατακεραυνώνει, και να ισοπεδώνει οτιδήποτε διαφορετικο από αυτόν. Και για να επανέλθουμε στην αρχική παρατήρηση. Delete και Κάδος Ανακύκλωσης στην χτεσινή μαγεία, σημερινό σκουπίδι.

Εγω θα μείνω κολλημένος στο αυθεντικό, διυλισμένο όμως μέσα από τα μέσα του καινούριου και το φίλτρο του σημερινού, που όμως δυστυχώς δεν είναι νέο.

Delete…!

———————

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…