Γράφει o Σοφιανός Καβακόπουλος
www.musiccorner.gr
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013
Απογεύματα ζεστά και ηδονικά, παρέα με κάποιο παγωμένο αναψυκτικό, και μουσική από το ραδιόφωνο δίπλα. Οι καλύτερες μου αναμνήσεις είναι αυτές. Δεν θυμάμαι ποτέ πού ήμουν, με ποιον ούτε και τι έπινα. Θυμάμαι μόνο την βεράντα και την μουσική.
Μουσικές συνήθως αναχρονιστικές, σε σχέση με την εποχή. Μουσικές με ένα παράπονο στην νότα, που έβγαιναν από ανάγκη για έκφραση. Για κάποιο λόγο που το κάρμα μόνο ξέρει, βρισκόμουν ανάμεσα σε εκείνους τους άτυχους πως δεν συμβάδιζαν μουσικά με την εποχή τους. Δεν μπορούσα να λικνιστώ σε τσιφτετελοποπ χιτάκια, όπως δεν με έφτιαχνε το ηλεκτρονικό επαναλαμβανόμενο beat της House των 90’s. Το Rock από την άλλη, ήταν σε ένα τέλμα. Rock χωρίς επανάσταση δεν γίνεται, και πoια επάνασταση να γίνει στα χρόνια της αφθονίας; Απλά Rock rifs σε κιθάρες, γεμάτες βρωμιά, και δήθεν οργή, να παραδίδουν μαθήματα άρτιας τεχνικής κατάρτισης. Ο κιθαρίστας παίζει ένα ολόκληρο τονικό riff αλλάζοντας ανάμεσα στα 11/16 και 13/16 με το αριστερό του χέρι καθώς χτυπάει μία αυξανόμενη χρωματική σειρά με το δεξί. Και τα πλήθη παραληρούν. Χωρίς φυσικά να έχουν καταλάβει, αλλά ούτε και να ακούσουν τι παίχτηκε. Σημασία έχει αυτό που βλέπω.
Κολλημένοι μερικοί στον παλιό ήχο. Τον ήχο της μπάντας. Μπάντα είναι το συγκρότημα που έχει και πνευστά μέσα. Τα χάλκινα να τα ακούς βραχνά να σιγοντάρουν από πίσω και την ώρα τη δική τους να βγαίνουν μπροστά και να δίνουν το σόλο τους. Παραπονιάρικος ήχος βγαλμένος από τα πνευμόνια. Εκεί λένε κρύβεται η ψυχή. Φωνές βελούδινες της soul από γυναίκες άσχημες, χοντρές και κακοντυμένες, γιατί ο Θεός την ομορφιά τους την έδωσε εκεί μέσα. Στην ψυχή. Jazz αυτοσχεδιασμοί σε μια φλογέρα και Blues τρίηχα, με στακάτες συγχορδίες να γεμίζουν τον χώρο. Πού είναι όλα αυτά ρε γαμώτο;
Που είναι το πνεύμα του Indie; Υπήρξε η ελπίδα, δεν υπήρξε το κοινό. Συγκροτήματα γεμάτα συναίσθημα έγραψαν τραγούδια για να μείνουν. Έπεσαν όμως στην παγίδα του κοινού τους. Hipsterοποιήθηκαν για να δείξουν μια βαθύτητα που τους έπεισαν πως πρέπει να έχουν. Να κρύβεις τα νοήματα, πίσω από τις λέξεις, για να γίνεις σοβαρός. Η μουσική δε χρειάζεται τα μυστικά της ποίησης. Αν νιώθεις να πεις σ αγαπώ, απλά θα το πεις. Εκεί είναι η ομορφιά του τραγουδιού, και όχι στον στίχο που θα χρειαστεί να σκεφτεί ο ακροατής για να καταλάβει το σ’ αγαπώ. Δεν θα το σκεφτεί γιατί απλά το τραγουδάει. Σε αυτή την παγίδα έπεσε και η Ελληνική μουσική. Και βλέπεις “εντεχνολάτρεις” και “εντεχνολατρείες” για μια μουσική flat που πουλάει έναν ψεύτικο ερωτισμό εκεί που δεν του βγαίνει.
Ο ερωτισμός υπάρχει και όσο και αν τον ζορίσεις δεν θα βγει, ούτε με ανάσες βαριές, ούτε με λόγια “ψαγμένα”. Πρέπει να πονέσεις στ’ αλήθεια για να τον βρεις. Όχι σωματικά …εκεί μέσα βαθιά. Θα βγει μόνος του θέλεις δεν θέλεις. Απλά και όμορφα, χωρίς πολλά επίθετα και βαριά νοήματα. Μόνο με τις νότες και το feeling της ψυχής…
Ι’d rather go blind
———————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…