16/11/2012
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Γρηγόρης Θανόπουλος
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Το βράδυ της Κυριακής, βρέθηκα σε ένα πολύ μικρό και ζεστό μπαράκι, το Barazz, στην οδό Θεοδωρίτου Βρεσθένης, στο Νέο Κόσμο. Το μπαρ ήταν γεμάτο και πολύς κόσμος έπινε το κρασί του ευχάριστα, ανάμεσα σε γέλια και συζητήσεις. Γύρω στις 22:00, τα φώτα χαμήλωσαν…
Απο πίσω μου άκουσα μια φωνή. “Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη, τι είν’ αυτό…”. Γυρνάω και βλέπω δυο νεαρά παιδιά, ερχόμενα απο μια άλλη δεκαετία, απο μια άλλη εποχή, γύρω στα 1950. Μια νέα γλυκύτατη κοπέλα, με τα λευκά γοβάκια και τα δαντελένια γάντια της, τραγουδούσε σε έναν νεαρό με μπορντό γραβάτα και λευκό πουκάμισο. Ήταν η Ιωάννα Λέκκα και ο Οδυσσέας Κωνσταντίνου ή αλλιώς οι Diola Lune, οι οποίοι είχαν ετοιμάσει μια παράσταση αφιερωμένη στην εποχή του 1900-1950, με μουσικές και ποιήματα της εποχής αυτής.
Στις μουσικές τους συνόδευε ένα ακορντεόν. απο τα χέρια του Αντώνη Σταύρου, και η κιθάρα του Μιχάλη Μαζή. Όπως είχαν πει και οι ίδιοι, το concept ήταν εντελώς… πειραματικό.
Ο Οδυσσέας άνοιξε τη βραδιά με ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος δε θα μπορούσε να λείπει απο την αναφορά σε μια τέτοια εποχή.
“Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής, κι ας τραγουδήσουμε…“
Έτσι, λοιπόν, μας τραγούδησαν κομμάτια όπως “Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ”, “Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά”, “Πόσο λυπάμαι”, “Το μινόρε της αυγής”, “Μισιρλού” και “Τιριτόμπα”. Η Σοφία Βέμπο εναλλασσόταν με τη Σωτηρία Μπέλλου και μικρασιάτικα παραδοσιακά τραγούδια, όπως το “Αχ μελαχρινό μου” και το “Γιασεμί μου”. Ειδικά στο “Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ”, τολμώ να πω οτι για μια στιγμή μεταφέρθηκα στην εποχή του 1900, στην παλιά, πολυσύχναστη και πιο ανθρώπινη τότε, Ερμού. Ο ήχος απο το ακορντεόν, η θεατρική φωνή του Οδυσσέα και τα γέλια των ανθρώπων έκαναν την ατμόσφαιρα πολύ κοντινή σε αυτήν των παλιών στενών της Αθήνας.
Απο την αναφορά σε μια τέτοια εποχή, δε θα μπορούσε να λείψει και το μοναδικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου “Καίγομαι καίγομαι”, στην ενορχήστρωση του οποίου κατάφεραν να ανταπεξέλθουν τα παιδιά με δύο μόνο όργανα, ακόμα κι όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος μεταμφιέστηκε για λίγο στα “Παιδιά της γειτονιάς σου”, με τη φωνή της Ιωάννας στη θέση της ρεμπέτισσας Μαρίκας Παπαγκίκα.
Εκτός απο λαϊκά τραγούδια της εποχής, τα παιδιά δεν παρέλειψαν να αναφερθούν και σε αγαπημένα tango ή swing κομμάτια, τα οποία προσπαθούσαν τότε να γεννηθούν στην Ελλάδα, όπως “Στάσου”, “Εγώ θα σ’ αγαπώ” και “Τικ τακ”.
Φυσικά, εποχή 1900-1950 είχαν και άλλες χώρες, όπως είπαν και τα παιδιά, και έτσι μεταφερθήκαμε για λίγο στη Γαλλία, με τη μοναδική Edith Piaf και το “La vie en rose”, με τη φωνή του Οδυσσέα. Η Ιωάννα έμενε πιστή στο στυλ της παλιάς ρεμπέτισσας και λαϊκής γυναίκας, καθώς μας τραγουδούσε “Τρελέ τσιγγάνε”, ενώ αργότερα κοιτούσε το χορό του Οδυσσέα και του φώναζε “Απόψε κάνεις μπαμ”!
Όπως φανάζεται κανείς, όταν δυο λαλούν… όλοι χορεύουν! Και αυτό το απέδειξαν τα παιδιά με ένα μουσικό τρίπτυχο των “Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει”, “Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου” και “Να το πάρεις το κορίτσι”! Τα παιδιά ήταν πολύ κεφάτα πλέον προς το τέλος του πρώτου μέρους, αφού τα τραγούδια είχαν γίνει πιο εύθυμα και χορευτικά και καλούσαν τον κόσμο σε μια άλλη ατμσόσφαιρα.
Μετά το διάλειμμα, ο Οδυσσέας κάθησε στο πιάνο του και η Ιωάννα έγυρε δίπλα του για να τραγουδήσουν μαζί “Summertime”. Δεν άργησαν όμως να γυρίσουν και πάλι στην ελληνική μουσική πραγματικότητα του 1900-1950, για να τραγουδήσουν τον “Πασατέμπο”, αλλά και το τόσο retro πλέον κομμάτι με τη φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου, “Ας ερχόσουν για λίγο”.
Το βράδυ της Κυριακής, η Ιωάννα και ο Οδυσσέας καταφεραν να παντρέψουν και να παρουσιάσουν τη Μαρία Πολυδούρη, το Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και τον Κώστα Καρυωτάκη με τον Τόνυ Μαρούδη, το Μιχάλη Σουγιούλ, το Βασίλη Τσιτσάνη και τον Αττίκ! Με μια ματιά, καταλαβαίνει κανείς το ετερόκλητο, αλλά και τόσο γεμάτο, ταξίδι που ακολουθήσαμε.
Στις 25 Νοεμβρίου θα είμαστε εκεί για να απολαύσουμε ξανά αυτά τα δύο χαμογελαστά παιδιά, δύο θεατρικές, θα μπορούσαμε να πούμε, φιγούρες, οι οποίες δεν αργούν να σε παρασύρουν στο χορό και στον έρωτα…
Παρακάτω, μπορείτε να δείτε την κουβέντα που είχαμε με την Ιωάννα και τον Οδυσσέα, λίγο πριν ξεκινήσουν και να τους γνωρίσετε καλύτερα!
Music Corner: Σήμερα θα παρακολουθήσουμε μια παράσταση με τραγούδια απο την εποχή 1900-1950. Γιατί διαλέξατε αυτή την εποχή;
Ιωάννα Λέκκα: Επιλέξαμε αυτή την εποχή γιατί θέλαμε να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι και μια εποχή, η οποία ταιριάζει με την κρίση.
Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου: Είναι κι αυτή μια εποχή κρίσης, η οποία γέννησε πολύ έρωτα, πολλή αγάπη και πολλή δημιουργία. Θέλαμε όλη αυτήν τη μελωδικότητα και όλο αυτό το πάθος που έβγαινε στα τραγούδια της εποχής, και στα ποιήματα, να την προβάλουμε. Μπορεί η κρίση να φέρνει δυστυχία, την οποία βλέπουμε σήμερα γύρω μας, αλλά προκύπτει και έρωτας και αγάπη. Αυτά είναι πολύ σημαντικά συστατικά στην αναγέννηση των ανθρώπων και την επαναφορά τους σε μια καινούργια πραγματικότητα.
Music Corner: Πιστεύετε οτι και η δική μας κρίση θα τα γεννήσει όλα αυτά;
Οδυσσέας: Αυτό ελπίζουμε. Και γι’ αυτό θέλουμε να στείλουμε ένα μικρό μήνυμα.
Ιωάννα: Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα στους ανθρώπους, τους νεότερους και τους μεγαλύτερους, μια αισιοδοξία, να ερωτευτούν, να έρθουν να πιουν ένα ποτό και να χαμογελάσουν, μέσα απο αυτό το μουσικό πέρασμα.
Music Corner: Υπάρχει κάποιο πρόσωπο, το οποίο θα ξεχωρίζατε απο αυτήν την εποχή;
Οδυσσέας: Αυτή η εποχή χωρίζεται στα δύο. Είναι το τραγούδι, το πιο ελαφρύ, και το ρεμπέτικο ταυτόχρονα. Απ’ το ελαφρύ εγώ θα διάλεγα τον Αττίκ, είναι μια μεγάλη μορφή της εποχής.
Ιωάννα: Εγώ θα επέλεγα το Βαμβακάρη ας πούμε.
Οδυσσέας: Είμαστε… δυο λαλούν! (γέλια) Γι’ αυτό και ενωθήκαμε και τα συνδυάσαμε, γιατί δε θέλουμε να διαχωρίζονται. Κάποια στιγμή πρέπει οι μουσικές να σταματήσουν να ταμπελώνονται και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον.
Music Corner: Οι Diola Lune πώς ξεκίνησαν;
Οδυσσέας: Τυχαία! Δε γνωριζόμασταν πριν. Γνωριστήκαμε τυχαία σε κάτι εξετάσεις για θεατρικές σχολές και, απο κει και πέρα, νιώσαμε οτι οι αύρες μας κάπως ταιριάζουν.
Ιωάννα: Μετά χωριστήκαμε. Αργότερα, έγινε το Fringe Festival στο Βρυσσάκι και μου πρότεινε ο Οδυσσέας να κάνουμε κάτι μαζί αυτοσχεδιαστικά.
Οδυσσέας: Εν τω μεταξύ, δεν είχαμε ακούσει ο ένας τον άλλον, εμπιστευτήκαμε πολύ το ένστικτό μας. Είναι λίγο καρμικό!
Music Corner: Εκτός απο αναφορές σε καλλιτέχνες της εποχής, θα ακούσουμε δικά σας κομμάτια;
Ιωάννα: Όχι. Υπάρχουν κάποια που είναι στα σκαριά, αλλά το concept σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένο.
Music Corner: Κάποια απο τα κομμάτια που θα ακούσουμε σήμερα έχουν έναν αιώνα ζωής. Τι είναι αυτό που τα κάνει διαχρονικά;
Οδυσσέας: Εγώ θα έλεγα μια λέξη: η αλήθεια τους. Κρύβουν μια αλήθεια, η οποία έχει εξαλειφθεί τελευταία. Είναι τόσο αυθεντικά, ως προς τη δημιουργία τους, και τόσο ειλικρινή. Εκφράζουν τον καθένα. Εμένα με εκφράζουν ακόμα, κι ας μιλάνε άλλη γλώσσα. Η γλώσσα είναι πολύ διαφορετική, και το άκουσμά τους. Ακόμα και οι αρμονίες, όταν ξεκινήσαμε να τα παίζουμε, μας δυσκόλευαν πολύ. Παρόλα αυτά, έχουν μια αλήθεια, η οποία σε καταβάλλει, σε κυριεύει.
Music Corner: Αυτά τα χαρακτηριστικά τα βρίσκετε στην πιο σύγχρονη μουσική;
Οδυσσέας: Σίγουρα. Εγώ το έχω βρει αρκετά, αλλά κυρίως ως αναφορές. Δε μπορώ να αναφερθώ στο σύνολο. Πολύ σπάνια οι καλλιτέχνες κρύβουν μια αλήιθεια. Για παράδειγμα, εγώ αυτή την αλήθεια την έχω βρει στο Χρήστο Θεοδώρου, το συνθέτη της Βικτωρίας Ταγκούλη.
Ιωάννα: Εκτός απο αλήθεια, έχουν μια απλότητα. Ο Χρήστος και η Βικτωρία είναι αυτό για μένα.
Οδυσσέας: Σίγουρα όμως υπάρχουν και πολλά άλλα δείγματα καλλιτεχνών, όπως η Μαρία Παπαγεωρίου. Δυστυχώς, όμως, την αλήθεια τους δε την ξέρει όλος ο κόσμος.
Music Corner: Είστε νέα παιδιά και πολύ χαμογελαστά. Πόσο αισιόδοξοι είστε;
Ιωάννα: Προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Εγώ, προσωπικά, μπορεί να έχω ένα πρόβλημα σοβαρό, αλλά λέω οτι θα χαμογελάσω και θα πάω παρακάτω. Το χαμόγελο μπορεί να φέρει κάτι άλλο. Η ζωή, όπως και το θέατρο, είναι μια τεράστια πλάκα. Πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με πιο χιουμοριστικό τρόπο.
Οδυσσέας: Ο κόσμος πάντα είχε προβλήματα και πάντα θα έχει. Αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Το θέμα είναι πώς περνάς μέσα απο αυτά. Αν θα τα περάσεις πραγματικά επώδυνα και θα τα αφήσεις να σε σφάξουν ή αν θα τα αφήσεις να σε χαϊδέψουν με το μαχαίρι ή αν, τελικά, θα αρπάξεις τη λεπίδα και θα πεις το όχι. Και για να μη φανεί οτι ζούμε εκτός εποχής, αντιλαμβανόμαστε πλήρως το τι συμβαίνει γύρω μας. Κατεβαίνουμε σε πορείες, διαβάζουμε εφημερίδες. Είμαστε αρκετά ενήμεροι. Η μουσική όμως δε χρειάζεται να πάθει κρίση. Ένα πράγμα που έχει μείνει, είναι τα συναισθήματα. Αυτά δε θα πάθουν ποτέ κρίση. Δε θα σταματήσουμε ποτέ να ερωτευόμαστε.
Music Corner: Μετά το σημερινό, πού αλλού θα σας δούμε;
Οδυσσέας: Μετά το σημερινό, έχουμε ακόμα ένα live εδώ μετά απο δυο βδομάδες. Ετοιμάζουμε και κάποια live το Δεκέμβριο. Όποιος θέλει μας βρίσκει, αν ψάξει λίγο Diola Lune!
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…