«Το να βρεις εφτά βιρτουόζους και να τους πληρώνεις, αν έχεις τα λεφτά, είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να λειτουργήσουν σαν ομάδα. Πολλές φορές έχουμε προβλήματα, αλλά αφού αντέξαμε δέκα χρόνια φαίνεται ότι τα αντιμετωπίζουμε με ωραίο τρόπο!»
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
Music Corner – 7/6/2013
Locomondo: Ένας τρελός κόσμος. Πάντα φρέσκοι, πάντα κεφάτοι, πάντα συνδυασμένοι με θετική σκέψη και αισιοδοξία, και αν το καλοσκεφτείς πριν λίγο γιόρτασαν τα 10 χρόνια τους. Reggae, ska και latin ρυθμοί με μια διάθεση πειραματισμού που πολλές φορές βρίσκει το ταίρι της στην ελληνική παραδοσιακή μουσική. Ιδρύθηκαν από το Μάρκο Κούμαρη και το Γιάννη Βαρνάβα το 2003 στην Αθήνα και πλέον είναι ένας σταθερός 7-μελής πυρήνας μουσικών, πάντα ανοιχτός σε συνεργασίες.
Συναντήθηκαν λοιπόν ένα βράδυ στο studio Sierra και από εκεί η τρέλα τους, τους οδήγησε μέχρι τη Jamaica για ηχογραφήσεις και μετά πάλι πίσω για την ολοκλήρωση του 2ου studio album τους, το 2005. Δεν έμειναν ποτέ στάσιμοι στα εγχώρια, καθώς κατάφεραν να συνδυάσουν μια πλούσια δισκογραφική παρουσία, μεγάλες συναυλίες εδώ αλλά και περιοδείες στο εξωτερικό σχεδόν κάθε χρόνο. Μερικοί από τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχουν συνεργαστεί μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία είναι ο θρυλικός Τζαμαϊκανός τρομπονίστας Vin Gordon, η ισπανίδα τραγουδίστρια Amparo Sanchez των Amparanoia καθώς και με τον Natty Bo, επικεφαλής των Skacubano, ενώ έχουν ανοίξει τις συναυλίες των Manu Chao, Chumbawamba και Ojos de Brujo.
Λίγες μέρες μετά την επετειακή τους συναυλία στο Gagarin205, συναντήσαμε τον Μάρκο Κούμαρη και το Γιάννη Βαρνάβα στο studio Aeolia εν ώρα εργασίας! Παρ’ όλα αυτά κλέψαμε λίγο απ’ το χρόνο τους για μία συζήτηση εφ’ όλης της ύλης για τους Locomondo, την πορεία τους, το νέο δίσκο με τίτλο “Οδύσσεια” (ο οποίος κυκλοφόρησε την Κυριακή που μας πέρασε με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) αλλά και μία γενικότερη και πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για τη μουσική!
Music Corner: 10 χρόνια Locomondo. Τι θα λέγατε να πιάσουμε την ιστορία απ’ την αρχή;
Μάρκος Κούμαρης: Η αρχή είναι ο Γιάννης κι εγώ. Γνωριστήκαμε στο στρατό όπου ήμαστε και οι δύο στη βάση υποβρυχίων στη Σαλαμίνα. Εγώ είχα έρθει τότε απ’ τη Γερμανία με σπουδές πάνω στη jazz, κιθάρα και μουσική, και είχα παίξει σε διάφορα συγκροτήματα στο εξωτερικό, και ο Γιάννης είχε επίσης τη δική του διαδρομή. Είδαμε ότι έχουμε πολύ κοινά ενδιαφέροντα στο θέμα της τραγουδοποιΐας, δηλαδή ότι μας αρέσουν πολύ οι μουσικές της Καραϊβικής, και βρήκαμε πολλά κοινά σημεία στην αισθητική και στο στίχο. Έτσι λοιπόν αρχίσαμε σιγά σιγά να πειραματιζόμαστε και να φτιάχνουμε τα πρώτα μας κομμάτια. Και σταδιακά βρήκαμε και τ’ άλλα παιδιά. Εγώ τότε έπαιζα σ’ ένα reggae συγκρότημα και πήραμε από εκεί το Σταμάτη το Γούλα που είναι μέχρι και σήμερα ο πληκτράς μας, και το Σπύρο το Μπεσδέκη που είναι μέχρι σήμερα ο μπασίστας μας. Αυτός ήταν ο πυρήνας γύρω απ’ τον οποίο σχηματίστηκε το group. Από ‘κει και πέρα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που ήταν ο Στράτος Σούντρης στα τύμπανα, ο Θανάσης Ταμπάκης στην ηχοληψία και ο Μιχάλης Μουρτζής στα κρουστά και είχαμε στην αρχή το Στέφανο Ψαραδάκη drummer για περίπου 2 χρόνια. Πολύ σημαντικό ήταν βέβαια το γεγονός ότι μας ανακάλυψε σχετικά γρήγορα ο Άκης ο Γκολφίδης και μας κάλεσε στο studio Sierra για να κάνουμε ένα demo το οποίο ήταν το πρώτο μας cd single και βγήκε το 2003, δηλαδή 10 χρόνια πριν.
Γιάννης Βαρνάβας: Θα σου πω κάτι που είπε ο Σταμάτης ο πληκτράς μας. Η συναυλία στο Gagarin έγινε 11 Μαΐου, και 11 Μαΐου βράδυ είχε ξεκινήσει η ηχογράφηση του πρώτου μας δίσκου στο Sierra. Και παρ’ όλο που τότε ο Μιχάλης ο Μουρτζής δεν ήταν στα κρουστά και με το Θανάση συνεργαζόμασταν πρώτη φορά, αυτοί οι εφτά άνθρωποι που είμαστε ο πυρήνας της μπάντας, εκείνη τη βραδιά ήμαστε εκεί! Και 11 Μαΐου είναι και η επέτειος θανάτου του Bob Marley.
Music Corner: Η ιστορία έχει δείξει ότι πάρα πολλές φορές οι μπάντες διαλύονται μετά τις πρώτες επιτυχίες. Εσείς πως το έχετε αποφύγει αυτό;
Μάρκος Κούμαρης: Όχι απλά πολλές, τις περισσότερες φορές γίνεται αυτό. Κοίτα, υπάρχουν πολλές αιτίες για τις οποίες μπορεί να χωρίσει μια μπάντα. Κυρίως αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι να εισπράξουν την πίεση που προκαλεί η επιτυχία και να δουλέψουν όπως πρέπει… από τα λεφτά που αυξάνονται μέχρι τα κορίτσια για το οποία μπορεί να τσακωθεί κάποιος, και είναι πολύ συνηθισμένο αυτό στα νεανικά συγκροτήματα. Εμείς είχαμε την τύχη ότι μας βρήκε όλο αυτό σε μία σχετικά μεγάλη ηλικία όπου είχαμε κάνει ο καθένας αυτά που ήθελε να κάνει σαν πιτσιρικάς και ήμασταν πιο κατασταλαγμένοι στο τι θέλουμε να πετύχουμε μέσα απ’ τη μουσική. Και το άλλο σημαντικό κομμάτι είναι η κατανομή των ευθυνών στο συγκρότημα και οι πολύ ξεκάθαρες σχέσεις στα οικονομικά. Είναι αυτό που λένε ότι κάναμε καλούς λογαριασμούς απ’ την αρχή. Ήμαστε πολύ ξεκάθαροι μεταξύ μας σε όλα και από ‘κει και πέρα κάναμε πολύ σωστό διαχωρισμό στο ποιος θα ευθύνεται για τι, που είναι και το πιο δύσκολο πιστεύω σ’ ένα συγκρότημα. Το να βρεις εφτά βιρτουόζους και να τους πληρώνεις, αν έχεις τα λεφτά, είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να λειτουργήσουν σαν ομάδα. Οι μουσικοί, και γενικά οι καλλιτέχνες, δεν είναι εύκολοι άνθρωποι. Θέλει πολλή δουλειά σ’ αυτόν τον τομέα. Πολλές φορές έχουμε προβλήματα, αλλά αφού αντέξαμε δέκα χρόνια φαίνεται ότι τα αντιμετωπίζουμε με ωραίο τρόπο!
Music Corner: Ασχολείστε με τη ska/reggae/latin μουσική στην Ελλάδα. Θεωρείτε ότι υπάρχει τέτοια σκηνή στη χώρα μας;
Μάρκος Κούμαρης: Εγώ γενικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν σκηνές στην Ελλάδα. Ας πούμε ότι μία σκηνή που μπορείς να παρατηρήσεις εδώ είναι η metal και άλλη μία η hip hop. Δηλαδή όταν λέω «σκηνή», εννοώ ότι υπάρχουν άτομα που ακούν αποκλειστικά αυτή τη μουσική. Ειδικά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 όπου μιξάραμε Stones με σκυλάδικο και U2 με άλλο σκυλάδικο, είχε γίνει ένας αχταρμάς, είχαν πέσει τα τείχη των μουσικών ειδών. Δεν το κρίνω σαν καλό ή κακό, ήταν μια φυσική εξέλιξη για το πως αντιμετωπιζόταν η μουσική στην Ελλάδα. Πιστεύω πως αυτός είναι ένας λόγος που όχι μόνο δεν υπάρχουν σκηνές, δε μπορούν να δημιουργηθούν γιατί όλοι ακούνε λίγο απ’ όλα. Και έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στο εξωτερικό, και ο Γιάννης το ίδιο, αυτό πιστεύω ότι έχει τις ρίζες του στη δομή της ελληνικής οικογένειας, η οποία είναι ένας πάρα πολύ δυνατός πόλος για τα παιδιά. Άμα δει κανείς ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής σκηνής, θα δει ότι δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική που ακούς. Το punk, το hip hop, το grunge, ήταν κινήματα και τρόπος ζωής. Ο έφηβος τσακωνόταν και έφευγε απ’ την οικογένεια και το σπίτι του γιατί ήθελε να χαράξει το δικό του δρόμο και έψαχνε μια καινούρια οικογένεια στην οποία θα ανήκε είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω του ρουχισμού, είτε μέσω τρόπου ομιλίας, και φυσικά αυτή η οικογένεια απαιτούσε από εκείνον να είναι πιστός. Δηλαδή δε μπορούσες να είσαι πάνκης και μετά να πας να ακούς έντεχνο. Η μουσική σκηνή αντικαθιστά την οικογένειά σου, έχει αυτό το χαρακτηριστικό και αυτή τη δύναμη. Τώρα ναι υπάρχει μια ska, μια reggae «σκηνή», αλλά κυρίως έχει να κάνει με το ότι μας αρέσει αυτή η μουσική. Δεν έχει το κομμάτι της «δέσμευσης», είναι η φλούδα, το τσόφλι του πράγματος, δεν είναι η ουσία. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά όταν μιλάς για σκηνή δε μπορείς να το δεις σα χόμπι. Ειδικά για έναν έφηβο, που η μουσική είναι το παν, ψάχνει καθοδήγηση και όλο αυτό το βλέπει άσπρο-μαύρο.
Γιάννης Βαρνάβας: Επίσης ένας ακόμα σημαντικός λόγος που δεν υπάρχει η αίσθηση της μουσικής σκηνής στην Ελλάδα, είναι και το μέγεθος της χώρας, και των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό.
Μάρκος Κούμαρης: Και φυσικά υπάρχει και η τάση απορρόφησης που έχει το σκυλάδικο, το οποίο παίρνει κάθε τι νέο και το εντάσσει σ’ ένα πλαίσιο που ο κόσμος θα έρθει να πιει και να καταναλώσει. Και τα παιδιά που το κάνουν έχουν ανάγκη από λεφτά και καλώς το κάνουν. Θα μου πεις έχουν υπάρξει οι Τρύπες και ο Σιδηρόπουλος, αλλά ιδίως μετά το 1990-2000 τελείωσε το θέμα. Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα απ’ το οποίο θα δουλέψεις στην Ελλάδα.
Music Corner: Παρ’ όλα αυτά η μουσική που παίζεται, επηρεασμένη από τη μουσική της Καραϊβικής, δεν είναι η πλέον διαδεδομένη στην Ελλάδα, και αντιπροσωπεύει μια κουλτούρα όχι ιδιαίτερα γνωστή και οικεία εδώ…
Γιάννης Βαρνάβας: Στο ότι δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη η reggae, φταίει το ότι είναι λίγο παρεξηγημένη όπως ήταν και το παρακλάδι της rock όταν είχε ξεκινήσει εδώ. Όταν κάποιος άκουγε για rock, του ερχόταν κατευθείαν στο μυαλό μηχανή Harley Davidson και δερμάτινο σακάκι. Έτσι και τώρα όταν κάποιος ακούει τον όρο «reggae», ίσως του έρχονται στο μυαλό φοίνικες, παραλία και mojitos! Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μουσική είναι πολύ περισσότερα από αυτό και έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη σύγχρονη δυτική μουσική. Οι πρώτοι άνθρωποι που έκαναν αυτό που κάνουν οι Djs σήμερα ξεκίνησαν απ’ τη Τζαμάικα και την ανάγκη τους να στήνουν υπαίθρια πάρτι και να παίζουν δίσκους με ηχεία που κουβαλούσαν μόνοι τους. Επίσης οι πρώτοι που ραπάρανε με ρυθμό ή ο ήχος της dub με τα πολλά delay που ακούγεται πολύ σήμερα στη dance μουσική, από εκεί ξεκίνησαν. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό νησί, που όμως μουσικά επηρέασε έμμεσα και άμεσα ένα πολύ μεγάλο μέρος της σύγχρονης δυτικής και συγκεκριμένα της μαύρης μουσικής.
Τώρα εμείς δε χαρακτηρίσαμε ποτέ τον εαυτό μας αυθεντικό reggae συγκρότημα. Λέμε ότι είμαστε επηρεασμένοι απ’ τη reggae, την αγαπάμε αλλά δεν είναι το μόνο μας άκουσμα και η μόνη μας επιρροή. Ο καθένας έχει και διαφορετικά πράγματα που αγαπάει και όλα αυτά βρίσκουν το δρόμο τους στα τραγούδια και τις ενορχηστρώσεις μας.
Μάρκος Κούμαρης: Και ποτέ δε θελήσαμε να τηρήσουμε τα reggae στερεότυπα. Παίρνουμε το κομμάτι με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε και αφήνουμε ένα μεγάλο μέρος που θεωρούμε ρηχό και λίγο επιφανειακό.
Music Corner: Είστε επηρεασμένοι απ’ τη reggae, έχετε πειραματιστεί όμως και με άλλες μουσικές όπως η παραδοσιακή. Που τέμνονται αυτά τα δύο είδη;
Μάρκος Κούμαρης: Η παραδοσιακή μουσική είναι η καταγωγή σου, από εκεί που προέρχεσαι. Εμείς πάντα σκεφτόμαστε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις πέντε πράγματα, με μία μουσική υπόκρουση με την οποία νιώθεις άνετα. Και επειδή πλέον έχουμε τη δυνατότητα να ακούμε τα πάντα, οι επιρροές μας είναι πολύ πιο πλούσιες, άρα και το αποτέλεσμα δε μπορεί να είναι πολύ μονόχνωτο!
Γιάννης Βαρνάβας: Η παραδοσιακή ελληνική μουσική είναι οι ρίζες μας, είναι απ’ τον τόπο μας, δεν είναι κάτι ξένο. Είναι μια λαϊκή μουσική όπως είναι και η reggae, και οι λαϊκές μουσικές ανά τον κόσμο έχουν το κοινό γνώρισμα της απλότητας και της άμεσης έκφρασης. Και αυτή η αμεσότητα νομίζω βοηθάει στο να μπλέξεις «διαφορετικά» εκ πρώτης όψης πράγματα, που εν τέλει ανακαλύπτεις ότι έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Και από την άλλη δεν είναι κάτι που βγήκε επιτηδευμένα π.χ. να διασκευάσουμε τη «Φραγκοσυριανή» επειδή δεν το έχει κάνει κάποιος άλλος. Όλο αυτό ήταν μία φυσική διαδικασία των ανθρώπων που βρέθηκαν να απαρτίζουν αυτό το συγκρότημα. Αν ήμασταν κάποιοι άλλοι, πιθανόν να παίζαμε κάτι άλλο.
Μάρκος Κούμαρης: Η reggae είναι ένα προϊόν παραδοσιακής αφρικάνικης μουσικής από την εποχή που έπαιρναν τους κατοίκους της Αφρικής και τους μετέφεραν σαν σκλάβους στη Λατινική Αμερική, ουσιαστικά μετέφεραν ανθρώπους μαζί με όλο τον πολιτισμό και την κουλτούρα σ’ ένα ξένο μέρος. Κι έρχονταν οι αποικιοκράτες με φανφάρες και παρελάσεις να αναμειχθούν μουσικά με αυτήν, και μέσα σε μία – δύο γενιές δημιουργήθηκαν νέα είδη μουσικής. Αφρικάνικη κουλτούρα τυμπάνων με δυτικές μελωδίες, αυτό είναι η reggae. Φαντάσου τώρα με το internet, πόσο πιο αναπόφευκτη είναι η πρόσμιξη. Γιατί θα πατήσω ένα κουμπί και θα ακούσω αυτό που ακούνε στην Κορέα ή την Ινδία. Κι άμα είναι κάτι που με εξιτάρει θα το βάλω σ’ ένα τραγούδι. Δεν εννοώ ο άλλος να είναι βιρτουόζος. Τα κριτήριά μου είναι εντελώς διαφορετικά. Μιλάω για το αν αυτό το πράγμα είναι ειλικρινές και μιλάει στην ψυχή. Αυτό είναι το κριτήριό μου και από εκεί εμπνέομαι και κάνω ότι καλύτερο μπορώ.
Music Corner: Οι δικές σας επιρροές ποιες είναι;
Γιάννης Βαρνάβας: Μικρός στο σπίτι μεγάλωσα με τη μουσική που άκουγε ο πατέρας μου, όλα τα κλασσικά της δεκαετίας του ’70, αλλά αγαπημένοι του καλλιτέχνες ήταν οι Beatles και ο Σαββόπουλος, πρώτα ακούσματα που ακόμα αγαπάω και σέβομαι. Μεγαλώνοντας μέσα στα χρόνια, μπορώ να σου πω ότι έχω ακούσει τα πάντα. Σίγουρα υπάρχουν αγαπημένα πράγματα, τα οποία είναι και διαφορετικά μεταξύ τους πολλές φορές.
Μάρκος Κούμαρης: Οι δικές μου επιρροές είναι πολύπλευρες. Μικρός άκουγα κυρίως rock. Όταν μπήκα στην εφηβεία ανακάλυψα το punk και αργότερα τη reggae. Η reggae μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όπως μεγάλη εντύπωση μου έκανε και όταν ανακάλυψα την παραδοσιακή ska, γύρω στο ’97. Όταν άκουγα αυτή τη μουσική απορούσα γιατί δεν την ακούνε σ’ όλο τον κόσμο: με τα πνευστά, τη χαρούμενη διάθεση, τη γκρούβα που έχει, ηχογραφημένη μόνο με δύο μικρόφωνα… και από τότε κόλλησα μ’ αυτό το στυλ. Έχω παίξει σε punk group, σε reggae group, σε group με τσιγγάνικη jazz τύπου Django Reinhardt, έχω παίξει σε jazz big band λόγω των σπουδών μου στη Γερμανία, και άκουγα πολύ folklore μουσική, original παραδοσιακή μουσική του κόσμου όπως η cumbia στην Κολομβία, ή τα ρεμπέτικα… έχω παίξει σχεδόν δέκα χρόνια ρεμπέτικο πριν τα δέκα χρόνια reggae. Και μην ξεχνάμε ότι και τα δύο είναι αποτέλεσμα πρόσμιξης με πολλά κοινά στοιχεία.
Music Corner: Πέρα από τις εμφανίσεις σας εδώ, κάνετε κάθε χρόνο συναυλίες στο εξωτερικό. Παράλληλα εδώ έχετε συμμετάσχει σε μεγάλες διοργανώσεις όπως το Rockwave το 2008. Ποια είναι η εμπειρία σας από τις συναυλίες του εξωτερικού και ποια η άποψή σας για τις αντίστοιχες της χώρας μας;
Γιάννης Βαρνάβας: Είναι λίγο σχετικό αυτό. Είναι όπως μια περιοδεία στην επαρχία, η αντιμετώπιση απ’ το ένα
club στο άλλο είναι εντελώς διαφορετική. Όσον αφορά το κοινό και την αντιμετώπισή του εξαρτάται απ’ την κάθε πόλη, κι από εκεί και πέρα είναι ο ίδιος ο χώρος που παίζει ρόλο. Δηλαδή έχουμε δει πολύ καλές διοργανώσεις και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και πολύ κακές αντίστοιχα. Ίσως κάποια club στο εξωτερικό που είναι αποκλειστικά φτιαγμένα για να παίζουν ζωντανή μουσική, να έχουν καλύτερες υποδομές και εξοπλισμό, και παρασκήνια που μπορείς να ηρεμήσεις και μια καλύτερη διοργάνωση σε μικρούς χώρους.
Music Corner: Διατηρείτε σε μία μόνιμη βάση την επαφή σας με το κοινό του εξωτερικού μέσω συναυλιών…
Γιάννης Βαρνάβας: Εκτός απ’ το ταξίδι που είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία, θέλουμε να είμαστε εξωστρεφείς με τη μουσική μας. Δε θέλουμε να μείνει μόνο εντός Ελλάδος ή όταν πηγαίνουμε έξω να παίζουμε μόνο σε Έλληνες του εξωτερικού. Οι πρώτες μας συναυλίες στο εξωτερικό ήταν στη Γερμανία και αφορούσε ντόπιους, κι έτσι στήσαμε το όλο πράγμα στη συνέχεια. Βέβαια όσο πιο γνωστός γίνεσαι εδώ, τόσο περισσότεροι Έλληνες θα έρθουν να παρακολουθήσουν μία συναυλία σου έξω, το οποίο είναι λογικό, ευπρόσδεκτο και πολύ ωραίο. Αισθάνεσαι λίγο σαν στο σπίτι σου, ανάμεσα σ’ έναν κόσμο οικείο μ’ αυτό που κάνεις. Αλλά παράλληλα και το να παίζεις σ’ ένα ξένο κοινό, έχει την ομορφιά του.
Music Corner: Σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει το εμπόδιο της γλώσσας;
Γιάννης Βαρνάβας: Ειδικά στη Γερμανία, νομίζω πως το κοινό είναι πιο ανοιχτό σε μη αγγλικές μουσικές. Εξάλλου το εμπόδιο της γλώσσας είναι και λίγο ένας μύθος. Γιατί να κάνει παγκόσμια περιοδεία ένας καλλιτέχνης απ’ το Μαλί ή την Ακτή του Ελεφαντοστού που έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές, και να μην κάνουνε οι Έλληνες καλλιτέχνες; Το κακό είναι ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει εδώ αυτό, στην Ελλάδα μέχρι τώρα είμαστε σε όλα πολύ εσωστρεφείς. Τα πάντα τα φτιάχναμε για να τα καταναλώνουμε εμείς, και δεν αναφέρομαι μόνο τη μουσική. Πρέπει να το δούμε λίγο πιο ανοιχτά και να ξεκινήσουμε να εξάγουμε πράγματα. Και πάλι δε μιλάω μόνο μουσική, γιατί έχουμε να δώσουμε σε πολλά επίπεδα.
Music Corner: Σας βρίσκουμε στο studio, λίγο πριν την ολοκλήρωση της επόμενης δισκογραφικής σας δουλειάς. Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε σήμερα;
Γιάννης Βαρνάβας: Μας πετυχαίνετε λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού! (γέλια) Είναι ένα επόμενο βήμα για μας αυτός ο δίσκος. Η φυσική ροή των πραγμάτων είναι η εξέλιξη, έτσι και εμείς έχουμε αλλάξει και σαν άνθρωποι και σαν μουσικοί. Δεν ξεχνάμε τις ρίζες μας και ποιοι ήμαστε μέχρι τώρα, αλλά στον καινούριο δίσκο ο κόσμος θα βρει πολλά διαφορετικά πράγματα και ελπίζουμε να τους αρέσει. Και σε επίπεδο μουσικής ή διαφορετικού στυλ τραγουδιών αλλά ακόμα και ο τρόπος που δουλεύεις σε κάθε καινούριο δίσκο, λόγω της προηγούμενης εμπειρίας, διαφέρει. Γίνεσαι πιο απαιτητικός και ξέρεις και σε μεγαλύτερο βαθμό τι πρέπει να κάνεις για να έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Ειδικά από άποψη τεχνικής, είναι ο πιο άρτια δουλεμένος δίσκος μας.
Μάρκος Κούμαρης: Το νέο cd λέγεται «Οδύσσεια», και ο τίτλος προέκυψε από ένα κομμάτι το οποίο απαριθμεί όλα τα μέρη της Ελλάδας που έχουμε επισκεφτεί και σε ένα στίχο λέει «αυτό είναι Οδύσσεια/δεν είναι περιοδεία», το συνδυάσαμε και με τα δέκα χρόνια μας και αποφασίσαμε να ονομάσουμε τον δίσκο έτσι. Είχαμε πάρα πολύ καιρό να κάνουμε στουντιακό δίσκο, ο τελευταίος μας δίσκος ήταν ο «Locomondo live», όπου ηχογραφούσαμε τις ζωντανές εμφανίσεις μας. Είχαμε 4-5 χρόνια να μπούμε στο studio για αυτό το λόγο. Είχε μαζευτεί πάρα πολύ υλικό, περίπου 40-45 κομμάτια και η διαδικασία επιλογής ήταν και μία από τις αιτίες που καθυστέρησε να βγει η δουλειά. Κρατήσαμε 16 κομμάτια και νομίζω σηματοδοτεί μία στροφή στον τρόπο που γράφουμε τα τραγούδια, απ’ τη μία πιο ώριμα, απ’ την άλλη πιο δωρικά και απλοποιημένα. Είναι και στροφή προσωπική δική μου αλλά και για όλο το group.
Music Corner: Επιδιώκετε να κάνετε οι ίδιοι τη διανομή του δίσκου και να πωλείται κυρίως στους χώρους των συναυλιών σας. Για ποιο λόγο το επιλέξατε αυτό;
Γιάννης Βαρνάβας: Αυτό είναι μία φυσική συνέπεια του που έχει φτάσει η κατάσταση. Πλέον τα δισκοπωλεία είναι ελάχιστα. Θα υπάρχει και στα δισκοπωλεία, αλλά ο κόσμος πλέον είτε αγοράζει μουσική απ’ το internet, είτε την αγοράζει τζάμπα, είτε αν πάει σε μια συναυλία και του αρέσει αυτό που άκουσε, θα αγοράσει το cd μετά.
Music Corner: Θεωρείς ότι σ’ αυτό είχε συμβάλλει η υψηλή τιμή των cd στα δισκοπωλεία;
Γιάννης Βαρνάβας: Κοίτα, για την κατάντια της δισκογραφίας στην Ελλάδα ευθύνεται και η παγκόσμια κρίση της δισκογραφίας και η ελληνική. Είναι συνδυασμός των πραγμάτων, δε μπορούμε να το ρίξουμε μόνο σε ένα σημείο το φταίξιμο. Πάντως ναι, γενικά το πράγμα αλλάζει και το πολύ ευχάριστο είναι η στροφή του κόσμου προς το βινύλιο. Βλέπουμε ότι ανεβαίνουν οι πωλήσεις του βινυλίου που είναι όντως το καλύτερο μέσο αναπαραγωγής όσον αφορά την πιστότητα αλλά και σε διάρκεια χρόνου. Απ’ την άλλη και η ψηφιακή διακίνηση δεν είναι κάτι κακό, ήταν λογικό να συμβεί κάποια στιγμή.
Music Corner: Πριν λίγο καιρό έγινε και το εορταστικό live των δέκα χρόνων σας στο Gagarin. Τι αίσθηση σας έχει μείνει απ’ αυτό;
Μάρκος Κούμαρης: Πρέπει κανείς να δει ένα video απ’ τα πρώτα live που είχαμε κάνει και να το συγκρίνει μ’ ένα τωρινό! Και δεν αναφέρομαι στην ανταπόκριση του κόσμου αλλά στη δική μας εξέλιξη. Το θέμα είναι ν’ αντέξουμε όσο μπορούμε, άλλα δέκα χρόνια, και να ‘μαστε πάλι εδώ να μιλάμε για την εικοσαετία. Η θέληση υπάρχει!
Music Corner: Και με το που θα κυκλοφορήσει ο δίσκος, τι έπεται;
Μάρκος Κούμαρης: Έπεται ένα συναυλιακό καλοκαίρι όπως πάντα, Ελλάδα και με πολύ εξωτερικό. Ευτυχώς τα πράγματα πάνε κι εκεί πολύ καλά, κάναμε μια περιοδεία που ήταν σχεδόν όλη sold out, ειδικά στη Γερμανία που έχουμε δημιουργήσει ένα κοινό. Τώρα θα πάμε Ρωσία, Ιταλία, Βέλγιο… οι φίλοι μας που θέλουν να ενημερώνονται μπορούν να μπουν στο www.facebook.com/Locomondo.official που είναι η επίσημη σελίδα μας.
Music Corner: «Locomondo», ένας τρελός κόσμος. Σας εκφράζει αυτό ακόμα και σήμερα;
Μάρκος Κούμαρης: Φυσικά! Να πούμε κατ’ αρχήν ότι είναι μία σύνθεση δύο λέξεων, το “loco” είναι τρελός στα ισπανικά και το “mondo” κόσμος στα ιταλικά. Είναι κι αυτό ένα προϊόν πρόσμιξης! Αν το καλοσκεφτείς είναι διφορούμενη έννοια. Αν ανοίξεις να δεις ειδήσεις λες «πραγματικά ο κόσμος είναι θεότρελος». Δεν υπάρχει λογική πίσω απ’ τα πράματα που συμβαίνουν. Απ’ την άλλη όμως και η τρέλα με την καλή έννοια, δηλαδή η τρέλα που κουβαλάμε όλοι μας, είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος για να αντιμετωπίζεις την «κακή τρέλα» που έρχεται απ’ την καταστροφική μανία και την απληστία του ανθρώπου. Σαν μια ένεση θετικής ενέργειας που γίνεται στις συναυλίες μας!
Music Corner: Δέκα χρόνια τώρα, υπάρχει κάποια στιγμή που ξεχωρίζεις;
Μάρκος Κούμαρης: Πολλά είναι αυτά, δε μπορείς να ξεχωρίσεις μία στιγμή μόνο. Γιατί η μουσική έχει αυτά που τα λέμε «magic moments». Είναι στιγμές που η επικοινωνία σου με –δεν ξέρω τι είναι αυτό εκεί πάνω, ανοίγει τελείως και συμβαίνει κάτι. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες πιστεύω μπορούν να τα επικαλούνται αυτά όποτε θέλουν. Σε εμάς που είμαστε κοινοί θνητοί, μπορώ να πω ότι συμβαίνουν τυχαία τέτοιες στιγμές και τις κρατάς αυτές μέσα σου και τις θυμάσαι μετά από χρόνια.
*** Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το AEOLIA Recording Studios, Κων/νου Παλαιολόγου 17, Βύρωνας…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…