19/12/2013
Γράφει η Πέννυ Ζαμπούκα
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Το προηγούμενο Σάββατο με βρήκε σε ένα γνώριμο μέρος από τα παλιά, σε μια από τις λίγες ροκ σκηνές που έχουν μείνει στην Αθήνα. Μιλάω φυσικά για το Σταυρό του Νότου όπου πήγα για να ακούσω το Νίκο Πορτοκάλογλου μαζί με το συγκρότημά του, τις φτερωτές κιθάρες! Έχοντας μεγαλώσει με τα τραγούδια των Φατμέ (όπως λέει και ένας φίλος, η ελληνική ροκ σκηνή τη δεκαετία του ’80 είχε μια ιδιαίτερη μαγεία), περίμενα τα καλύτερα από αυτό το Live-και με αποζημίωσε και με το παραπάνω!
Ξεκινώντας γύρω στις 11 και με ένα μικρό διάλειμμα έπαιζαν ασταμάτητα μέχρι τις 2.30 περίπου. Εναλλάσσοντας κιθάρες, θέσεις, χορεύοντας ουσιαστικά on stage, δημιούργησαν ένα μοναδικό κλίμα που κατέληξε στο να σηκωθεί όλο το μαγαζί όρθιο και να χορεύει μέχρι το τέλος, χωρίς καμία υπερβολή! Το πρόγραμμα ήταν εξαιρετικά δομημένο, με εναλλαγές κομματιών από την πορεία του με τους Φατμέ μέχρι και τη δική του solo καριέρα, τραγούδια που αγαπήσαμε και είναι σαν να γράφτηκαν χθες, και παράλληλα με ε-ξαι-ρε-τι-κες διασκευές λαϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών που γνωρίζουμε όλοι. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά των διασκευών οποιουδήποτε είδους, τις βαριέμαι, με εκνευρίζουν και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές γίνονται πρόχειρα και χωρίς ουσία. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ίσχυε σε αυτή την περίπτωση.
Ξεκινώντας η συναυλία με το «ότι κι αν πω δε σε ξεχνώ» παίρνουμε μια πρώτη ιδέα από το πρόκειται να επακολουθήσει. Στη συνέχεια το «πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα» και φυσικά «Δε μένω πια εδώ». Ο Πορτοκάλογλου το καταδιασκεδάζει παρέα με τους πιτσιρικάδες πάνω στη σκηνή, τους δίνει χώρο να εκφραστούν, τους δίνει να πουν τα τραγούδια του, και χοροπηδάει σαν παλιός αυθεντικός ροκάς. Κι εμείς μαζί του εννοείται. Στη συνέχεια «το χαρικλάκι» κάνει την εμφάνισή του, για να ακολουθήσουν το «μάτια σαν και τα δικά σου» και αναρωτιόμαστε όλοι μαζί τραγουδώντας «τι λείπει, τι φταίει». Και δε σταματάει λεπτό, αλλά συνεχίζει με το «Μήλο μου κόκκινο» σε μια hard rock διασκευή που τα σπάει. Μας λέει πως ουσιαστικά αυτή η σειρά Live είναι ένα tribute στις κιθάρες, και το υποστηρίζει 100%. Λίγο μετά τη μία παίζει το ωραιότερο ίσως κομμάτι του, «τα καράβια μου καίω», και μας αποχαιρετά για το διάλειμμα.
Ώσπου να ξαναβγούν στη σκηνή προσπαθώ να κρατήσω κάποια σημείωση, μιας και κατά τη διάρκεια του Live είχα συνεπαρθεί τόσο που δεν μπόρεσα να γράψω ούτε μια λέξη. Υπέροχες διασκευές, σοφά ενταγμένες μέσα στο πρόγραμμα, χωρίς διάθεση για άσκοπο εντυπωσιασμό αλλά φτιαγμένες από αγάπη για αυτά τα παλιά τραγούδια που πλέον ανήκουν σε όλους μας. Πως κατάφερε κάτι τέτοιο όμως ο Πορτοκάλογλου; Προφανώς επένδυσε άπειρο χρόνο στο να τα ενορχηστρώσει ξανά, δίνοντας τους μια νέα πνοή, κάνοντας τα να ακούγονται ακόμα πιο γοητευτικά! Αντιμετωπίζοντας τα με το σεβασμό που τους αρμόζει, τα έφερε στο σήμερα συνδέοντας τα με μπλουζιές και γκαραζιές με αποτέλεσμα να αρέσουν ακόμα και σε αυτούς που δεν θα τα άκουγαν ποτέ στην πρωταρχική τους εκτέλεση. Και του αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια που κατέφερε ένα τέτοιο πάντρεμα.
Μετά το διάλειμμα ξαναβγήκε στη σκηνή μαζί με τις Φτερωτές Κιθάρες του (τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη σε μπάσο και κιθάρες, το Χάρη Μιχαηλίδη και τον Αλέκο Βουλγαράκη στις κιθάρες, το Θάνο Μιχαηλίδη στα τύμπανα και τον Άκη Πασχαλάκη στην ηχοληψία) και ξεκίνησε η τελική απογείωση του προγράμματος. «Ψέμματα», «κάνε κάτι να χάσω το τρένο», «κλείνω κι έρχομαι», «κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «πες το κι έγινε»… όλα αυτά με γρήγορες εναλλαγές μας έφεραν μέχρι τις δύο περίπου… Κατεβαίνει από τη σκηνή αλλά τον φωνάζουν –φυσικά- για encore. Και πάμε πάλι: «Αρμενάκι», «Δίψα», «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», και είμαστε όλοι όρθιοι. Ενώ μας έχει ανεβάσει μας καθηλώνει ξανά με το «Κλείσε τα μάτια σου» και δε μπορώ να μη σκεφτώ συνειρμικά το υπέροχο βίντεοκλιπ από το «Ακροπόλ» του Βούλγαρη, και τις σκηνές του Λευτέρη Βογιατζή. «Να με προσέχεις» και φυσικά το κοινό απαιτεί να κλείσει με το «Θάλασσα μου σκοτεινή». Δεν τους χαλάει χατίρι. Όμως το ουσιαστικό φινάλε της βραδιάς πρέπει να γίνει μόνο «Πάνω απ’ τα σύννεφα». Λίγο μετά τις 2:30 τα φώτα ανάψανε ξανά κι εμείς αρχίσαμε να βγαίνουμε προς τα έξω.
Τα λόγια του Πορτοκάλογλου στριφογύριζαν στο μυαλό όλο το βράδυ: Άραγε «έξω απ’ το τούνελ» πότε θα βγούμε;
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα,
Ώσπου να βρω νερό,
Γιατί ανήκω εδώ»
Γραμμένο τόσα χρόνια πριν, κι όμως ταιριάζει τόσο στη σημερινή μας κατάσταση..
Τα καράβια μου καίω λοιπόν. Τα καίω. Κι ας μου βγει σε καλό.
Υ.Γ.: Μόνη παρατυπία στη βραδιά ήταν το… χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχε στηθεί στη μέση ακριβώς της κερκίδας (απαγορεύοντας την ορατότητα σε 4 θέσεις, που ήταν εκείνες με την καλύτερη θέα προς τη σκηνή). Παρακαλούμε τους ιθύνοντες του Σταυρού να το τοποθετήσουν κάπου αλλού, ίσως στην είσοδο, αν θεωρούν τόσο σημαντική την παρουσία του σε ένα live stage.
————–
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…