25/9/2013
Γράφει η Μάτα Λίτου
Φωτογράφηση: Σπύρος Σταυρόπουλος
www.musiccorner.gr
Κάπως κακόκεφη και ενώ έχω αλλάξει ένα μετρό, ένα λεωφορείο και έχω περάσει την Αττική οδό πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη με το βαρύ back pack μου στην πλάτη βρέθηκα στον Πολιτιστικό Χώρο του Αμαλιείου. Η αλήθεια είναι ότι είχα προκαταβάλει τον εαυτό μου αρνητικά για αυτό το Live –τον Μουζουράκη τον είχα κρύψει στο χρονοντούλαπο των Λυκειακών μου χρόνων μαζί με μία μπλούζα που είχα τυπώσει με τη μούρη του. Τελικά αποδείχτηκε πως αυτή η βραδιά ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου μετά από μία απίστευτα δύσκολη απαιτητική και λυπημένη εβδομάδα. Η live εμφάνιση του Πάνου Μουζουράκη στο Φεστιβάλ Αμαρουσίου ήταν μία όαση μέσα στην κόλαση της καθημερινότητας της δικής μου, αλλά και όσων βρέθηκαν σε ένα από αυτά τα πράσινα πλαστικά καθίσματα.
Φόρεσε λοιπόν το μπλε του σακάκι, το άσπρο του πουκάμισο και μία μαύρη γραβάτα σαν σωστός κύριος και πριν καλά καλά προλάβουμε να καταλάβουμε ότι έχει ανέβει πάνω στη σκηνή μας πήγε μία βόλτα με τον «Ιπτάμενο δίσκο» του στο «Μπαρ 55». Τελειώνοντας, καλωσόρισε τους φανταστικούς του φίλους που καθόντουσαν στις άδειες θέσεις και τους φανταστικούς ακροατές στις κατειλημμένες στο, όπως εκείνος το ονόμασε, «Πάνος Μουζουράκης Secret Concert» και μας συμβούλευσε πως το να περάσουμε καλά, είναι «state of mind»! Συνέχισε με ένα, όπως το χαρακτήρισε, «μετεωρολογικό δελτίο» και το τραγούδι «Πλημμύρες» που τονίζει «την ανικανότητα να μετακινηθούμε και να εξελιχθούμε». Ακολούθησε το τραγούδι «Σκιά» από το διπλό δίσκο του Πορτοκάλογλου που όταν του δόθηκε να το ερμηνεύσει παραδέχτηκε πως δεν το γνώριζε καν.
Αμέσως μετά πέρασε στην επερχόμενη επιτυχία του καινούργιου του δίσκου -που ούτε εκείνος δεν μπορεί να περιγράψει τι θα γίνει με αυτήν στα ραδιόφωνα!- και προσκάλεσε στη σκηνή το στιχουργό του κομματιού Παντελή Αμπαζή για να ερμηνεύσουν μαζί, το «Madame, madame, madame». Ο Παντελής αφού μας είπε «Merci beaucoup» αποχώρησε από τη σκηνή και πλέον τον Πάνο τον πλαισίωναν δύο καλλίγραμμες νεαρές φιγούρες η Άννα Φιλιπάκη και η Ιφιγένεια Αλυσανδράτου που μας παραδέχτηκαν ότι «I am too sexy for my love», ενώ εκείνος έλεγε πως «Θέλω να σε ερωτευτώ ξανά, να σ’ αγαπήσω». Τα κορίτσια είπαν ένα ακόμη τραγούδι τον… σοφερίνο, όπως μας είπε ο Μουζουράκης, και μας προειδοποίησε πως «περιγράφει το τι μπορεί να πάθεις αν δώσεις έλεγχο στη γυναίκα». Και αυτό δεν ήταν άλλο από το «Drive my car» των Beatles.
Το κομμάτι «Χαζός» ήταν το ακριβός επόμενο, κλεμμένο, μας εκμυστηρεύτηκε, από γάλλους συναδέλφους το οποίο το αφιερώνει στον εαυτό του. Έτσι, από την αντρική, κυνική, τετράγωνη λογική και τρέλα του Μουζουράκη περάσαμε στην άλλη πλευρά του νομίσματος, στη λογική της γυναίκας, δίνοντας απάντηση στο γιατί «Κάθε βράδυ κοιμάσαι μοναχή» αφού «ποτέ δεν της φτάνει αυτό που έχει». Αργότερα μας ξαναγύρισε στο παρελθόν επιβιβαστήκαμε πάλι στον «Ιπτάμενο δίσκο» του που ήταν και ο πρώτος του. Ρώτησε ο Πάνος ειρωνικά τον εαυτό του: «Έχει βγάλει και δίσκο;» «Ναι! Πάει στον δεύτερο!» με το λατρεμένο από το κοινό του «Μικρή μου Μάγισσα» ενώ οι δύο κοπέλες που τον πλαισίωναν έκαναν παρεμβολές καθησυχάζοντας μας πως «You don’t have to be rich to be my girl».
Αφού μας προσκάλεσε να πλησιάσουμε τη σκηνή, μίας και όπως είπε είναι φαινόμενο και όσο πιο κοντά έρχεσαι τόσο καλύτερος γίνεται όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και ακουστικά, αφού εξύμνησε το γυναικείο φύλο και παραδέχτηκε ότι αν κυβερνούσαν οι γυναίκες ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, έφτιαξε μαζί με την Άννα και την Ιφιγένεια ένα μείγμα από το Freedom του George Michael και Hard to Handle από τους Black Crowes για να καταλήξει να χορεύει όλους τους παρευρισκόμενους twist υπό τους στίχους και τη μουσική του διαχρονικού «Do you love me?». Μέχρι και οι ταμίες του κυλικείου και των εισιτηρίων κουνιόντουσαν στο ρυθμό του!
Κάπου εκεί ο Πάνος κουράστηκε και αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα –πάντα πάνω στη σκηνή και με το μικρόφωνο στο χέρι. Το βλέμμα του έπεσε στα παιδιά που τον παρακολουθούσαν από το μπαλκόνι του απέναντι σπιτιού και άρχισε μαζί τους να συζητάει. Αφού έμαθε ότι είναι επισκέπτες, έκανε κριτική στην πολυκατοικία, τους ρώτησε αν έχουν πάρει στεγαστικό, τους παρήγγειλε μία μακαρονάδα για τους παρευρισκόμενους και… συνέχισε από εκεί που είχε μείνει. «Do you love me λοιπόν… Και άντε και σου λέει το “ναι”, μετά έρχεται το άλλο βάσανο, ποιος θα πει πρώτος το “σ’ αγαπώ” για να πει ο άλλος αυτό το αμήχανο “και εγώ” ή το άλλο το “σ’ αγαπΆω”». Οι πρώτες νότες έπεσαν από τα πλήκτρα και όλοι μας μαζί με τον Πάνο αναρωτιόμασταν «Πώς να την πεις την αγάπη».
Αυτό που ακολούθησε βέβαια ήταν και το highlight της βραδιάς, όπου ο Μουζουράκης μεταξύ αγγλικής και ελληνικής γλώσσας και βόλτες μεταξύ σκηνής, καθισμάτων που αναρριχήθηκε και πλατείας μας τραγούδησε το κοινωνικό, όπως το χαρακτήρισε, τραγούδι «Σκουπιντουμπιντουμπιντου». Μετά ήρθε η στιγμή για την αφήγηση της στυγερής δολοφονίας που καθήλωσε το Πανελλήνιο και έριξε τις πωλήσεις στα αλλαντικά: Το οξύμωρο τραγούδι που μιλάει για χωρισμό αλλά ξεχειλίζει χαρά, «Το σαλάμι». Κακά τα ψέματα, εγώ τουλάχιστον περίμενα πως και πως τη στιγμή που θα το τραγουδήσει, ενώ οι ανυποψίαστοι ακροατές που δεν το είχαν ξανακούσει δεν μπορούσαν να κρατήσουν -με όσες προσπάθειες και αν έκαναν- τα δυνατά γέλια τους.
Κάτι που δεν γνωρίζαμε για τον Πάνο είναι ότι είναι ένας άνθρωπος ταπεινός και μετριόφρων και αυτό μας το απέδειξε περίτρανα θα μπορούσαμε να πούμε με το κομμάτι του «Σονάτα» σε ντο μείζονα για τέσσερα χέρια και τι άλλο εκτός από φωνάρα! Άλλωστε όπως λέει και το τραγούδι, «Όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα αστέρι απλά το δικό μου είναι πιο φωτεινό… Όσο και αν χτυπιέστε το δικό μου θα ‘ναι πιο φωτεινό». Στο σημείο αυτό οι κοπέλες επέστρεψαν στη σκηνή χαρίζοντας μας ένα medley από το «Δύο γυναίκες» του Μαραβέγια, το «Mambo no.5», το «Candyman» και το «Pick up the pieces» για να επιστρέψει πάλι στα δικά μας τραγουδώντας το «Δρόμο», τη «Σοφίτα» και το «Mad about you» το οποίο, όπως ειρωνικά είπε, σε αντίθεση με το δικό του «Αφορμές» με το οποίο και το συνδύασε, έγινε μεγάλη επιτυχία!
Στο σημείο εκείνο η ατμόσφαιρα σαν να βάρυνε και γλύκανε, μαζί της και η φωνή του Πάνου. Κεφάλια γύρανε στους δίπλα ώμους και ο Μουζουράκης μας τραγούδησε μία μετάφραση δική τους (εννοούσε δική του και των πολλών του προσωπικοτήτων) στο τραγούδι «Don’t fade away» από White Snake. Τελειώνοντας με αυτό, μία κοπέλα από το κοινό του επισήμανε το τραγούδι «Φίλα με ακόμα». Ο Πάνος της είπε πως το έχει βγάλει από το πρόγραμμα γιατί σε περίπτωση που κάποιος από το κοινό είναι πρόσφατα χωρισμένος ή απλά μόνος δεν θέλει να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Έτσι στράφηκε προς το κοινό και ρώτησε «Εδώ είστε όλοι ερωτευμένοι;» Ένα καθολικό «Ναι!» ακούστηκε από τα καθίσματα και έτσι με τη δική μας συγκατάθεση άρχισε: «Uno, dos, tre, four…» Εμφανίστηκαν από παντού αναπτήρες ακόμη και από το μπαλκόνι του δίπλα σπιτιού!
Αφού μας σύστησε έναν έναν τους μουσικούς του, φυλάγοντας για τον καθένα ξεχωριστά και από μία μικρή ιστορία, έκλεισε τη συναυλία με το τραγούδι του Eric Clapton «Tears in Heaven» αφιερωμένο σε δύο πρόσωπα που έφυγαν νωρίς και με ύφος κάπως πιο μελαγχολικό που δεν είχαμε συνηθίσει όλη την βραδιά. Μουζουράκης και μουσικοί πιάστηκαν χέρι χέρι υποκλίθηκαν και αποχώρησαν από τη σκηνή.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα γεμίσει όλο το τεφτέρι μου με τις αφοπλιστικά ειλικρινείς και αστείες ατάκες του που δε σε αφήνουν να ανασάνεις από τα γέλια ή να τον εκθειάσω σε όλο μου το κείμενο για την απίστευτη επικοινωνία που είχε με το κοινό και την εφευρετική θεατρικότητα του. Μα το μόνο που μου άφησε και με αυτό έπεσα για ύπνο, είναι πως ο Μουζουράκης -όσο βαρύγδουπο και αν φανεί αυτό που γράφω- είναι η ελπίδα. Όχι μόνο η ελπίδα ότι η ελληνική μουσική σκηνή βγάζει ακόμη ανθρώπους δημιουργικούς με ταλέντο και πρωτοτυπία, αλλά η ελπίδα ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που έχουν πραγματικά κάτι ξεχωριστό, όπως η τρέλα του Πάνου, να προσφέρουν στη μουσική και κατ’ επέκταση στο κοινό –απλά δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία. Ο Μουζουράκης όσο κι αν δείχνει ότι έχει ωριμάσει μέσα από τον τελευταίο του δίσκο, θα είναι πάντα ο καθρέφτης του πεντάχρονου, δεκάχρονου, δεκαπεντάχρονου εαυτού μας που μας θυμίζει όλα αυτά που έχουμε ξεχάσει και ζητάει εξηγήσεις. Όλα αυτά που μας κάνουν να νομίζουμε πως είμαστε πια μεγάλοι για να ζήσουμε και μας σπρώχνει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Οι εμφανίσεις του δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία ενδοφλέβια ένεση ζωής, μια τζούρα αδρεναλίνης, μία γερή δόση έρωτα, χαράς και τρέλας που σε αναγκάζει να κάνεις πέρα για λίγο την κλάψα και τη μιζέρια, να τρέξεις στους δρόμους να κυνηγήσεις τον έρωτα της ζωής σου, να ρισκάρεις για το μεγάλο σου όνειρο ή, στη χειρότερη, να σηκωθείς από όπου κι αν κάθεσαι και να χορέψεις σα να μη σε βλέπει κανείς στο χαρούμενο ρυθμό του!
——————
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…