Ο υπέροχος μουσικός κόσμος του Μίμη Πλέσσα…

Η περίπτωση του Μίμη Πλέσσα νομίζω ότι δεν έχει όμοιά της στα παγκόσμια μουσικά χρονικά! Έχοντας 60 και πλέον χρόνια ως επαγγελματίας συνθέτης, πιανίστας, μαέστρος και …ανιχνευτής ταλέντων, με δεκάδες εγχώριων και διεθνών τιμητικών διακρίσεων, δεν παύει ούτε στιγμή να «ψάχνεται», ν’ αναζητά το καινούργιο, να συνεργάζεται με νέα παιδιά και να βρίσκεται έτη μπροστά όσον αφορά τη μουσική!

Ένας άνθρωπος ζωντανός, αεικίνητος και γεμάτος όρεξη κι αγάπη για τη δουλειά του, θα ήταν αδύνατο να μη «περάσει» όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και στο κοινό που εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα τον τιμά και τον εκτιμά για όσα πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει. Κι εκείνος, του το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο…

Ακριβώς αυτά εισπράξαμε όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το βράδυ της Παρασκευής 2 Νοεμβρίου και να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Δίπολο: Από τη τζαζ στη μεγάλη μας οθόνη».

Γεμίσαμε αισιοδοξία, κέφι, χαμόγελο, αλλά και νοσταλγία για μια εποχή που έφυγε και δυστυχώς -τουλάχιστον εμείς οι νεότεροι- δεν προλάβαμε να ζήσουμε και ν’ απολαύσουμε. Ωστόσο, μέσα από τις αθάνατες μουσικές και τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, εκείνα τα «χρυσά χρόνια» θα υπάρχουν για πάντα…

Η αίθουσα της εκδήλωσης είχε σχεδόν γεμίσει λίγη ώρα πριν την έναρξη. Ο κόσμος της συμπρωτεύουσας αποφάσισε για ένα τρίωρο ν’ αφήσει στην άκρη τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υφίσταται εδώ και πολύ καιρό και να διασκεδάσει, να τραγουδήσει και ν’ αναπολήσει μια εποχή που όλα ήταν πιο αγνά, πιο γνήσια, πιο αυθόρμητα και κυρίως πιο …ελληνικά!

Λίγα λεπτά μετά τις εννιά, ο Μίμης Πλέσσας ανέβηκε στη σκηνή μέσα σε θερμά και ειλικρινή χειροκροτήματα και καλωσόρισε από μικροφώνου το κοινό. Παρότι κρυωμένος και με βραχνή φωνή, ήταν γεμάτος ενεργητικότητα, κέφι και διάθεση να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό του και τα κατάφερε στο μέγιστο βαθμό…

Η τζαζ πλευρά του Μάρκου…
Το πρώτο μέρος της παράστασης, περιλάμβανε τζαζ διασκευές πασίγνωστων νησιώτικων, δημοτικών και ρεμπέτικων τραγουδιών, αλλά και δημιουργίες του ίδιου του συνθέτη που κυριολεκτικά «κεντούσε» στο πιάνο. Με τη συνδρομή των εκπληκτικών σολίστ Βασίλη Ρακόπουλο (κιθάρα), Αντώνη Λαδόπουλο (σαξόφωνο), Γιώργο Πολυχρονάκο (τύμπανα), ακούσαμε σε τζαζ ρυθμούς τα πασίγνωστα νησιώτικα «Θαλασσάκι μου» κι «Ένα καράβι από τη Χιο», αλλά και «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» του Μάρκου Βαμβακάρη. Είμαι βέβαιος ότι αν από εκεί που βρίσκεται είχε τη δυνατότητα ν’ ακούσει αυτό το αριστούργημα παιγμένο με σαξόφωνο, ντραμς, κιθάρα και πιάνο όπως το διασκεύασαν οι εξαιρετικοί σολίστες, θα ένιωθε πολύ υπερήφανος για τους επιγόνους του…

Στη συνέχεια, ήλθε η σειρά της Εύης Σιαμαντά να μετουσιώσει σε ήχο και λόγια τα εκπληκτικά σόλο των τεσσάρων σπουδαίων μουσικών. Η κορυφαία ερμηνεύτρια της τζαζ στην Ελλάδα (πόσο δίκιο είχε ο Πλέσσας όταν μας την παρουσίασε με τη συγκεκριμένη φράση…) μας χάρισε μαγικές στιγμές με τη φωνή της, την οποία στην κυριολεξία μπορεί να κάνει ότι θέλει! Την ακούσαμε να ερμηνεύει σε ρυθμό τζαζ το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι «Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου» και θαυμάσαμε το πώς κατάφερνε να «χρωματίζει» τη μοναδική χροιά της φωνής της με χίλιους δυο τρόπους. Στο ίδιο μοτίβο, ερμήνευσε και το «Όλα δικά σου μάτια μου» των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου και δικαίως στο τέλος εισέπραξε το πιο θερμό χειροκρότημα του κόσμου.

Ακολούθησε ο Παναγιώτης Πετράκης με το υπέροχο «Τόσα καλοκαίρια» και κάπου εκεί το ρεσιτάλ τζαζ ολοκληρώθηκε. Ήταν η καλύτερη «προθέρμανση» για το δεύτερο μέρος που ακολούθησε και που –κακά τα ψέματα- περίμενε ν’ ακούσει το κοινό. Εξ ου και η μικρότερη χρονική διάρκεια του πρώτου, που όμως ήταν τόσο όμορφο και «χορταστικό» που νιώσαμε ότι βρισκόμασταν ώρες ολόκληρες στο Μέγαρο!

Σινεμά ο παράδεισος…
Με την επιστροφή στις θέσεις μας μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα, είδαμε τον «τοίχο» της σκηνής φωτισμένο από τις δέσμες φωτός ενός προτζέκτορα -δείγμα του ότι «τα καλύτερα έρχονταν». Και πράγματι, σε λίγα λεπτά η λαϊκή ορχήστρα του Μίμη Πλέσσα πήρε τη θέση της και η Μελίνα Ασλανίδου, η Νάντια Μπουλέ, η Fide Koksal, η Εύη Σιαμαντά, ο Σπύρος Κλείσσας και ο Παναγιώτης Πετράκης ανέλαβαν το «ταξίδι» μας στις υπέροχες μουσικές στιγμές του ελληνικού σινεμά -και όχι μόνο…

Η αρχή έγινε με το «Ξημερώνει Κυριακή» από το θρυλικό «Δρόμο» που ερμήνευσαν όλοι οι τραγουδιστές, ενώ στην «οθόνη» το κοινό μπορούσε να δει τον τίτλο του φιλμ στο οποίο ακούστηκε το κάθε τραγούδι, το έτος ηχογράφησης -που δεν ήταν πάντα σωστό-, τους δημιουργούς του, καθώς και τον ερμηνευτή της πρώτης εκτέλεσής του.

Βεβαίως, πέραν των κομματιών που έγραψε ο Πλέσσας για το σινεμά, το πρόγραμμα περιλάμβανε και ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές του συνθέτη στη δισκογραφία. Έτσι, ακούσαμε «Το άγαλμα», το «Έπεφτε βαθιά σιωπή», το «Πρώτη φορά» και το «Δώσε μου το στόμα σου» από το «Δρόμο», καθώς και κάποιες μεγάλες κι αγαπημένες επιτυχίες του συνθέτη που σημάδεψε με την ανεπανάληπτη φωνή της η Τζένη Βάνου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70 («Αν είναι η αγάπη αμαρτία», «Χίλιες βραδιές»).

Οι έξι ερμηνευτές είχαν ο καθένας από ένα «σετ» τριών ή τεσσάρων τραγουδιών, με άξονα βεβαίως τα κινηματογραφικά. Ακούσαμε όλα τα αγαπημένα μας («Ποιος το ξέρει», «Μ’ ανάστησες καρδιά μου», «Μη του μιλάτε του παιδιού», «Καμαρούλα», «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι») και οι ερμηνείες των τραγουδιστών ήταν η μία καλύτερη από την άλλη, ενώ παράλληλα στην «οθόνη» βλέπαμε και τις σχετικές σκηνές από τις ταινίες.

Τρεις μοναδικές ερμηνείες
Θα ήθελα όμως να σταθώ ιδιαίτερα σε τρεις γυναικείες ερμηνείες, χωρίς να έχω σκοπό επ’ ουδενί να υποτιμήσω ούτε μία από τις υπόλοιπες. Ξεκινώ πάλι από την Εύη Σιαμαντά, η οποία τραγούδησε το «Άνοιξε πέτρα» με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο που έχω ακούσει να ερμηνεύεται το συγκεκριμένο κομμάτι μετά την πρώτη εκτέλεση της μοναδικής Μαρινέλλας. Τολμώ να πω ότι αυτή η εκπληκτική ερμηνεύτρια «ισοβάθμησε» με την πρώτη διδάξασα -αν όχι την ξεπέρασε! Το νεύμα θαυμασμού του Πλέσσα την ώρα που η Σιαμαντά τραγουδούσε, τα έλεγε όλα…

Περνάω στη Νάντια Μπουλέ. Ένα κορίτσι με μια υπέροχη και πολύ καλά δουλεμένη φωνή, που τόσο πολύ αδικεί τον εαυτό του με τα -επιεικώς απαράδεκτα- τηλεοπτικά projects που υπηρετεί τα τελευταία χρόνια. Η Νάντια είναι γεννημένη τραγουδίστρια κι εκεί πρέπει να στρέψει την προσοχή, το ενδιαφέρον και την προσπάθειά της να γίνει καλύτερη. Κι επειδή και ως παρουσιάστρια έχει ταλέντο, οφείλει να προσέχει πολύ τις επιλογές της και να μην εκτίθεται με την κάθε -το λιγότερο- μετριότητα που της δίνουν να παρουσιάσει. Η ερμηνεία της στο «Δωσ’ μου τ’ αθάνατο νερό» ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική…

Και κλείνω με τη Fide Koksal. Αυτό το «αερικό», το υπέροχο πλάσμα από την Τουρκία με τη μαγευτική φωνή που αν ο Χριστός κι ο Αλλάχ κάθονταν απέναντί της και την άκουγαν, θα δίνανε τα χέρια και θ’ αδελφώνονταν! Ένα πανέμορφο κορίτσι που στις φωνητικές χορδές του κουβαλά όλο το μουσικό πλούτο της Ανατολής που τη γέννησε, αλλά και το σεβασμό και την αγάπη για το ελληνικό τραγούδι. Ο τρόπος που ερμήνευσε το «Σταγόνα-σταγόνα» ήταν μοναδικός, με συγκίνησε βαθιά και για λίγο μ’ έκανε να ξεχάσω τη φωνή – «ογκόλιθο» της Τζένης Βάνου που το είπε στην πρώτη εκτέλεση…

Τα σχόλια και οι ιστορίες του Πλέσσα
Καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ο Μίμης Πλέσσας έπαιρνε συχνά-πυκνά το μικρόφωνο και σχολίαζε με το δικό του μοναδικό τρόπο τα τεκταινόμενα της παράστασης.

Προς το τέλος, δεν παρέλειψε ν’ αναφερθεί με νόημα στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι χάντρες θα πρέπει να σταματήσουν να ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους χρώμα», προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου. Ταυτόχρονα, ζήτησε από το κοινό να σηκωθεί όρθιο και να χειροκροτήσει όλους τους Έλληνες δημιουργούς, τονίζοντας ότι «μην αμφιβάλλετε ότι σε λίγα χρόνια ολόκληρη η Ευρώπη θα μιλάει ελληνικά».

Τη στιγμή που η Μελίνα Ασλανίδου ανέβηκε στη σκηνή, ο συνθέτης διηγήθηκε με σπαρταριστό τρόπο το πώς ο ίδιος βίωσε την … «αναβίωση» του «Τι σου ‘κανα και πίνεις» μέσα από ένα τηλεοπτικό reality και η συνέχεια ανήκε στην ερμηνεύτρια, η οποία το απέδωσε με τη σπουδαία και τόσο ζεστή φωνή της, δεχόμενη θερμά χειροκροτήματα από τον κόσμο.

Εν συνεχεία, ο Πλέσσας ανέφερε την ιστορία του «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και ο Σπύρος Κλείσσας το ερμήνευσε, με τη «χορωδιακή» συνοδεία του κοινού. Το φινάλε μας επεφύλασσε μια σειρά από αγαπημένα κινηματογραφικά τραγούδια που ερμήνευσαν όλοι μαζί οι τραγουδιστές που βρίσκονταν επί σκηνής («Το φεγγάρι πάνωθέ μου», «Έχω στενάχωρη καρδιά» -με τη Fide να μας εκπλήσσει τραγουδώντας την πρώτη στροφή στα τουρκικά-, «Οι θαλασσιές οι χάντρες») και κάπου εκεί, μέσα σε ζωηρά χειροκροτήματα και «μπράβο» ολοκληρώθηκε αυτή η υπέροχη και γεμάτη όμορφες στιγμές βραδιά!

Κλείνω το κείμενο, όπως το ξεκίνησα. Ο Μίμης Πλέσσας είναι ένα παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο που δεν ξέρω αν θα υπάρξει ανάλογο στο μέλλον. Η παρουσία του και η προσφορά του μας δίνει ένα καλό λόγο για να αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες και μακάρι ο Θεός να του χαρίζει δύναμη, κουράγιο και διάθεση για να συνεχίσει αυτή την τόσο δημιουργική και σημαντικότατη πορεία του στη μουσική…!

Backstage φωτογραφίες από το αρχείο της Artway – Technotropon