Πάντα γελαστοί, όχι πια Γελασμένοι!

«Ώρες αργόσυρτες σαν φορτωμένα κάρα
απ’ τα ηχεία ψιχαλίζει μια κιθάρα
φύτρωσαν κάκτοι και λωτοί στην κορδιλιέρα
κι εσύ κλειστός σε μια καμπίνα φεύγεις πέρα
οι έρωτες σου καρυδότσουφλα στο κύμα
μα στον ασύρματο καιρό δεν πέφτει σύρμα
ο Τόπος σου σε Ακολουθεί όπου κι αν Πας
σε ένα Παιχνίδι για Χαμένους Ξενυχτάς».

Με αυτούς τους στίχους άνοιξε τη συναυλία του ο Θάνος Μικρούτσικος, την περασμένη Τρίτη, φέρνοντας για μία ακόμη φορά χιλιάδες κόσμου στο Ηρώδειο! Με φόντο ένα μισοφέγγαρο στον αθηναϊκό ουρανό, άνθρωποι όλων των ηλικιών, αλλά και διαφορετικών εθνικοτήτων, συγκεντρώθηκαν στο Ωδείο κάτω από τον υπέρλαμπρο Παρθενώνα. Άγγλοι, Γάλλοι ακόμη και Γιαπωνέζοι παρακολούθησαν εκστασιασμένοι μεταξύ Ελλήνων ένα δίωρο πρόγραμμα, γεμάτο από συναισθήματα και διαχρονικά τραγούδια, το οποίο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Άλκη Αλκαίου.

«Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας εδώ και τη θερμή υποδοχή. Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η παρουσία, δεδομένης της βαρβαρότητας που ζούμε τα τελευταία 3 χρόνια, μιας βαρβαρότητας που αφορά την καταστροφή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού». Αφού ερμήνευσε καθισμένος στο πιάνο του «Στης Γοργόνας το φτερό» σηκώθηκε όρθιος, κι από τη μέση της σκηνής ευχαρίστησε, με τα παραπάνω λόγια, τον κόσμο που χειροκρότησε με πάθος την ερμηνεία του. Δεν θα μπορούσε, μία εβδομάδα μετά, να μη σχολιάσει το αιφνίδιο λουκέτο στην ΕΡΤ, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο, καθώς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αφορούν ό,τι μας απέμεινε από τη Δημοκρατία. «Η λύση είναι μία πια» είπε με νόημα στη συνέχεια, «να ανταλλάξουμε τις διευθύνσεις μας γιατί τα πράγματα εξαρτώνται μόνο από εμάς». Πάντα Γελαστοί και Γελασμένοι, ο δίσημος τίτλος που δόθηκε στη συναυλία – αφιέρωμα από τη μία στα λαϊκά του τραγούδια, που έκρυβαν πάντα κι ένα χαμόγελο παρά τη μελαγχολία τους, κι από την άλλη τα τραγούδια λαϊκού αισθήματος με πολιτικό πρόσημο.

«Σε ό,τι με αφορά, θα περπατήσουμε μαζί και στο μέλλον» υποσχέθηκε ο αγαπημένος μουσικοσυνθέτης και τραγουδοποιός κι ύστερα πήρε ξανά τη θέση του πίσω από τα πλήκτρα για το πολυτραγουδισμένο Ανεμολόγιο. Κάπου εκεί ξεπρόβαλε η εντυπωσιακή Ρίτα Αντωνοπούλου, μια πολυσύνθετη τραγουδίστρια που, σύμφωνα με το Θάνο, έχει βάλει πλώρη για μεγάλα πράγματα. «Άννα μην κλαις» και «Μπαλάντα του έμπορα» δια χειρός Μπρεχτ και «Τους έχω βαρεθεί» σε ποίηση του Μπίρμαν ήταν τα τραγούδια που ακούσαμε στη συνέχεια. Τραγούδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξεσηκώνουν μέσα μας μια σειρά από έντονα, αντικρουόμενα ενίοτε, συναισθήματα. Πώς αλλιώς; Έτσι είναι οι μελωδίες και τα γραπτά που μένουν στην Ιστορία.

Σταδιακά επί σκηνής εμφανίστηκαν οι υπέροχοι Δημήτρης Μπάσης, Γιάννης Κότσιρας και Μανώλης Μητσιάς για να συνεπάρουν το κοινό ερμηνεύοντας πολλά, διαχρονικά κι αξέχαστα κομμάτια. Οι δυνατές φωνές των τεσσάρων τραγουδιστών, που χαίρουν μεγάλης αγάπης και εκτίμησης στη χώρα μας, απογείωσαν τραγούδια όπως: Είσαι η Πρέβεζα, Σταυρός του Νότου, Μια πίστα από Φώσφορο, Ελένη, Άμλετ της Σελήνης, Με μια Πιρόγα, Αργώ, Η Μπαλάντα του Ξεσηκωμού, Της θάλασσας τα μάγια, Άνοιξη, Πατησίων και Παραμυθιού Γωνία, Στενεύουν τα Περάσματα, Θέατρο Σκιών, Για μια Ντολόρες, Αμάν – Αμάν, Ατομική μου ενέργεια, Το Μηδέν (στο οποίο συνθέτης και Ρίτα Αντωνοπούλου αγκαλιάζονται και χορεύουν), Πάντα Γελαστοί και κάποια ακόμη αριστουργήματα!
Πόσες νότες, πόσοι στίχοι ανεκτίμητης αξίας! Ειδική μνεία, βεβαίως, οφείλω στους εξαιρετικούς μουσικούς που έπαιξαν για εμάς και με τα καλύτερα λόγια μας σύστησε ο Θάνος Μικρούτσικος: Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά, Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα, Γιάννης Σινάνης στο μπουζούκι, Άκης Γαβαλάς στα τύμπανα και Γιάννης Γριπαίος στο μπάσο.

Στο άκουσμα της «Ρόζας», οδεύοντας πια προς την ολοκλήρωση της μαγευτικής βραδιάς, όλοι οι τραγουδιστές έχουν πάρει τα μικρόφωνα, μοιράζονται τις στροφές και χειροκροτούν ρυθμικά. Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε, σείστηκε το Ηρώδειο από το χειροκρότημα και τις φωνές των θεατών που ενώθηκαν στον αέρα στίχο προς στίχο…

πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί…

Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει στο κλείσιμο όλους τους ανθρώπους που εργάστηκαν για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας, καθώς επίσης, και τους διοργανωτές από το Φεστιβάλ Αθηνών. Τέλος, εμφανώς συγκινημένος, ελπίζοντας μάλλον στους σεισμούς που μέλλονται για να ‘ρθουν, συμπλήρωσε «το δικό σας ήθος είναι που μας κινητοποιεί για ό,τι κάνουμε, ευχαριστούμε πολύ κι εγώ κι οι συνεργάτες μου».

Έγραψε κάποτε ο Άλκης Αλκαίος πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει. Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί, έγραψε άλλη στιγμή ο Μάνος Ελευθερίου. Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει, ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος.

Και μιας κι οι μέρες που διανύουμε είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ιστορικά άγριες, θα τολμήσω να συνδέσω τα γραφόμενα των τριών αυτών μεγάλων (τόσο που τα λόγια δεν αρκούν να περιγράψουν) δημιουργών και θα κλείσω τούτο το κείμενο με μια φιλική προτροπή. Μη χάνεις την Πίστη στο ταξίδι γιατί καμιά Ζωή δεν κερδίζεται με ξόρκια, με ψυχή ν’ ανατρέπεις όσα σε πεθαίνουν στη χώρα που Εσύ θέλεις να Ζήσεις…