26/3/2014
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

Εδώ και αρκετά χρόνια -τα τελευταία πέντε για την ακρίβεια-, τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών μοιάζουν με… πεδία βολής. Καθημερινά δεν ξέρουμε από πού να φυλαχτούμε, αφού μας «πυροβολούν» ασυστόλως: Τρόικα, μνημόνια, μέτρα, ανεργία, περικοπές, αυτοκτονίες και, εσχάτως, πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές και… success story! Με κάτι τέτοια κι ακόμα πιο πολλά, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι σήμερα οι πιο προνομιούχοι επαγγελματίες στη χώρα μας!

Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το ασταμάτητης δράσης «πολυβολείο», «τρύπωσε» το βράδυ της Δευτέρας μία είδηση που μας θύμισε ότι η ελπίδα ακόμα υπάρχει και δεν πρέπει να την αφήσουμε να σβήσει. Ο σύλλογος των Ελλήνων Ολυμπιονικών, των ανθρώπων που δόξασαν και τίμησαν τα εθνικά μας χρώματα στα πέρατα της οικουμένης και μας έκαναν να δακρύσουμε από χαρά και συγκίνηση, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν αρκείται μόνο στα μετάλλια και στις διακρίσεις εντός των αγωνιστικών χώρων.

Αντιπροσωπεία του μετέβη στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων και τα μέλη της έγιναν οι πρώτοι εθελοντές δότες στην Τράπεζα Μυελού των Οστών που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του συλλόγου «Ελπίδα» της κας Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Η φιλοδοξία είναι μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργίας της να συγκεντρώσει 100.000 δότες, ώστε να μη χρειάζεται η αναζήτηση συμβατών δειγμάτων στο εξωτερικό…

Το να τονίσω τη σημασία αυτής της κίνησης, νομίζω ότι είναι περιττό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις το ψυχικό μεγαλείο αυτών των ανθρώπων που για ακόμη μια φορά γίνονται σημαιοφόροι μιας εκστρατείας που έχει ως τελικό στόχο όχι την κατάκτηση μιας αθλητικής νίκης ή ενός μεταλλίου, αλλά της ίδιας της ζωής…

Οι δύο σκέψεις

Μόλις πληροφορήθηκα τη συγκεκριμένη είδηση, από το μυαλό μου πέρασαν δύο σκέψεις. Η μία, αφορά στην παρουσίασή της από τα ΜΜΕ. Σαφώς και πρέπει να προβάλλονται τέτοιου είδους ενέργειες και μάλιστα όχι μόνο σ’ ένα απλό ρεπορτάζ των δύο λεπτών. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ειδικά οι τηλεοπτικοί σταθμοί επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις δράσεις και αντιδράσεις του κοινού και οπωσδήποτε η προβολή κινήσεων σαν κι αυτή των Ολυμπιονικών μας έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει και ν’ αφυπνίσει τη συνείδηση του κόσμου, ειδικά σε τούτες τις δύσκολες εποχές που ζούμε.

Από την άλλη, αναρωτήθηκα: Ως πότε θ’ αποτελεί είδηση ότι παρουσιάστηκαν εθελοντές για οποιαδήποτε κοινωφελή και ιατρική προσφορά; Ως πότε πρόσωπα που είναι ποικιλοτρόπως γνωστά θα πρέπει να βγαίνουν μπροστά και να δίνουν το παράδειγμα στο κοινό ν’ ακολουθήσει; Πράγματα που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα, δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα εξακολουθούν να παραμένουν ειδήσεις πρώτου μεγέθους…

arthrografia_syntaktwn_2014_03_26_002

Είμαστε ένα έθνος το οποίο έχει αποδείξει αρκετές φορές ότι διαθέτει ευαίσθητους πολίτες. Όμως, αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα όταν κάποιος τους «σπρώξει» και τους παρακινήσει. Ειδικά την εποχή «των κρασιών και των λουλουδιών», είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει κι ο διπλανός μας που μπορεί να χρειάζεται βοήθεια και νοιαζόμασταν μόνο για το πώς θα είμαστε ή θα περάσουμε καλά εμείς. Δυστυχώς, ακόμα και τώρα που η κρίση διέλυσε σχεδόν τα πάντα, υπάρχουν αρκετοί που ενδιαφέρονται μόνο για τον δικό τους επιούσιο κι αδιαφορούν πλήρως για τους άλλους…

Πού είναι η ενημέρωση;

Πώς όμως να ευαισθητοποιηθεί ο Έλληνας, όταν δεν έχει σχεδόν την παραμικρή πληροφορία για τη σημασία του εθελοντή δότη οργάνων; Οι πιο πολλοί φοβούνται και μόνο στο άκουσμα αυτών των λέξεων, ακριβώς γιατί ουδείς φρόντισε να τους ενημερώσει ή κι επειδή οι ίδιοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν σχετικά. Γιατί, άλλο είναι να ξέρεις τι σημαίνει αυτό κι απλώς να έχεις αποφασίσει για τους δικούς σου καθ’ όλα σεβαστούς λόγους να μην προχωρήσεις, κι άλλο να μη γνωρίζεις το παραμικρό.

Ποιοι λοιπόν είναι οι φορείς που θα μπορούσαν να δώσουν τα φώτα τους προς αυτή την κατεύθυνση; Ξεκινάμε από το υπουργείο Υγείας. Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες ενημέρωσης κυρίως μέσω διαφημιστικών μηνυμάτων, αλλά είναι περιστασιακές και συνεπώς ελάχιστα αποτελεσματικές. Ακόμη και στα «καλά» χρόνια, δεν υπήρξε ποτέ συστηματική «εκστρατεία» πληροφόρησης των πολιτών για το τι σημαίνει να γίνει ο οποιοσδήποτε εθελοντής δωρητής οργάνων, πώς γίνεται αυτό, αν και κατά πόσον είναι ανώδυνο κλπ. Με άλλα λόγια, ημίμετρα…

Πάμε στο υπουργείο Παιδείας. Όσο ήμουν μαθητής, ουδέποτε θυμάμαι να μας έγινε η παραμικρή σχετική ενημέρωση. Και δεν μιλώ για την εξαετία του Δημοτικού, που έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πολλά, αλλά ούτε καν στο Λύκειο ήλθε κάποιος γιατρός ή ορισμένοι ειδικοί για να μας μιλήσουν αναφορικά με τη σημασία και την αξία της συγκεκριμένης προσφοράς. Και δυστυχώς, απ’ ότι μαθαίνω, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που κάθισα στα μαθητικά θρανία πριν 20 ολόκληρα χρόνια. Βεβαίως, άλλη εποχή η δική «μας», όμως και τότε υπήρχαν ασθενείς που χρειάζονταν όργανα για μεταμόσχευση.

arthrografia_syntaktwn_2014_03_26_001

Κλείνουμε με τα Μ.Μ.Ε. Συνολικά, πόσες ώρες θυμάστε να έχουν αφιερώσει οι τηλεοπτικοί σταθμοί σ’ αυτό το μεγίστης σημασίας ζήτημα; Και με πόση συχνότητα; Δυο-τρεις φορές το χρόνο και ίσως είμαι πολύ «γενναιόδωρος». Βλέπετε, τέτοιου είδους θέματα δεν «πουλάνε». Δεν έχουν ίντριγκα, κόντρες κι ανταλλαγή «μπηχτών» μεταξύ των εγχώριων «σταρ».

Σε μια Ελλάδα που ένα κομμάτι της ψάχνει στα σκουπίδια για ένα ξεροκόμματο, προτιμούν να δείχνουν παπούτσια και τσάντες δεκάδων χιλιάδων ευρώ, σε σημείο που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε στην οθόνη ζουν ανάμεσά μας ή σ’ έναν εντελώς δικό τους κόσμο…

Μας δείχνουν τον δρόμο

Μπροστά σ’ αυτή την τραγική κατάσταση λοιπόν, οι Ολυμπιονίκες μας είναι μπροστάρηδες στη «μάχη» της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης του κόσμου. Εκείνοι που μας έδωσαν τόσα και τόσα παραδείγματα θέλησης, αυταπάρνησης και σκληρής προσπάθειας υψώνουν και πάλι τη σημαία, αλλά τούτη τη φορά στο στίβο της ζωής όπου ο αγώνας είναι καθημερινός, δύσκολος και πιο επίπονος απ’ τον οποιονδήποτε άλλο. Μας δείχνουν τον δρόμο και μας ζητούν να τους ακολουθήσουμε όχι για κείνους, αλλά για μας…

Και να σκεφθεί κανείς ότι ακόμα κι αυτοί οι άξιοι απόγονοι των ενδοξότερων μορφών της πατρίδας μας, οι «ωραίοι ως Έλληνες», ουκ ολίγες φορές στήθηκαν στο απόσπασμα για διάφορους -και σχεδόν πάντα ανούσιους και συχνά άδικους- λόγους. Αλήθεια, ξεχνάμε ότι κάποιοι αντιμετώπισαν στην αίσχιστη και πιο απαίσια μορφή του τον ρατσισμό λόγω της καταγωγής τους; Ξεχνάμε ότι κάποιοι βρέθηκαν υπόλογοι και μπροστά στη θυμηδία και στα ειρωνικά σχόλια του κόσμου επειδή αποφάσισαν ν’ ασχοληθούν με τα κοινά, λες και ο προορισμός τους ήταν μόνο να σηκώνουνε βάρη ή να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι;

Ξεχνάμε ότι κάποιοι -καλύτερα κάποιες- εξαιτίας της συμμετοχής τους σε τηλεοπτικά σόου φιλανθρωπικού χαρακτήρα μπήκαν «στη μηχανή του κιμά» από ορισμένα «κοράκια» των Μ.Μ.Ε. που διψασμένα για αίμα και… κάτι άλλο, χρησιμοποίησαν την αχαλίνωτη και νοσηρή φαντασία τους για να δημιουργήσουν θέματα που δεν υπήρχαν, μόνο και μόνο για τα «νούμερα»; Στα αρχαία χρόνια, γκρέμιζαν τα τείχη στην υποδοχή αυτών των αθλητών. Τώρα, προσπαθούν να γκρεμίσουν τους ίδιους και φυσικά όλοι εκείνοι που στήνονταν καμαρωτοί-καμαρωτοί στο αεροδρόμιο για φωτογραφίες μαζί τους, είναι εξαφανισμένοι.

arthrografia_syntaktwn_2014_03_26_003

Κι όμως, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της σύγχρονης Ελλάδας βάζουν πάνω απ’ όλα την πατρίδα και τους συμπολίτες τους. Βγαίνουν μπροστά για την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου σε θέματα υγείας, όταν οι -υποτίθεται- καθ’ ύλην «αρμόδιοι» περί άλλων τυρβάζουν και… τιτιβίζουν. Αφυπνίζουν συνειδήσεις και προσπαθούν να μας πουν ότι τέτοιου είδους προβλήματα δεν αφορούν μόνο τους άλλους, μα μπορεί να χτυπήσουν αύριο και τη δική μας πόρτα.

Σε μια στοιχειωδώς σοβαρή κι οργανωμένη χώρα, το κράτος και η κυβέρνηση θα είχαν ανακηρύξει πρότυπα αυτούς τους λαμπρούς και χαρισματικούς ανθρώπους, θα τους έστελναν σε σχολεία για να μιλήσουν σε μαθητές, δασκάλους και γονείς, θα διοργάνωναν ημερίδες και διαλέξεις για την ενημέρωση του κάθε ενδιαφερόμενου κλπ. Εδώ όμως…

Πάντως, έστω κι έτσι, ήλθε ο καιρός να ευαισθητοποιηθούμε όλοι, για να μετατραπεί η «είδηση» σε αυτονόητο. Να ρωτήσουμε, να ενημερωθούμε, να σκεφτούμε και να νιώσουμε την αξία της προσφοράς στον συνάνθρωπό μας. Πιστεύω ότι και μόνο η σκέψη ότι με μια πράξη εθελοντικής δωρεάς οργάνων ή μυελού των οστών αύριο θα έχουμε σώσει μια ζωή, αρκεί για να μας δώσει τη μεγαλύτερη χαρά. Ο σύλλογος των Ολυμπιονικών δείχνει τον δρόμο. Η επιλογή είναι δική μας…

 ———–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here