Γράφει ο Αλέξης Λιόλης
alexli@musiccorner.gr
17/3/2010
www.musiccorner.gr

“Reflections”

Ο ίδιος έλεγε ότι η ζωή του «δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού. Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου, που η Μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει κατ’ επιφάνεια νόμιμο». Γι’ αυτό και σ’ ολόκληρη τη ζωή του ο Μάνος Χατζιδάκις επιδίωξε να «συνομιλήσει», μέσα από το έργο του, με νέους ανθρώπους – όχι απαραίτητα ηλικιακά – που έβρισκε εντός τους τα σπέρματα ποίησης που αναζητούσε…

Τους «New York Rock and Roll Ensemble» ο Χατζιδάκις τους συνάντησε μέσα «στην επαναστατημένη ατμόσφαιρα αμφισβήτησης που χαρακτήριζε τη Νέα Υόρκη του ’68». Τότε, κάτω από τέτοιες συνθήκες, γεννήθηκαν τα «Reflections» (οχτώ τραγούδια και δύο ορχηστρικά):

«Orpheus», «The day», «Love her», «Dance of the dogs», «Kemal», «Dedication», «The three answers», «Street song», «Bitter way», «Noble dame».

Ο Χατζιδάκις είχε φύγει για την Αμερική το 1966. Όπως έγραψε αργότερα, «…το ’66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς – ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο…». Στην Αμερική του δόθηκε η ευκαιρία να έρθει σε άμεση και δημιουργική επαφή με καλλιτέχνες της ροκ σκηνής, να δουλέψει μαζί τους, να γράψει μουσικές για ταινίες, να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον κόσμο. Τις εντυπώσεις του από τη ζωή του εκεί, μαζί με σκέψεις για πρόσωπα και καταστάσεις, μετέφερε σε μια σειρά επιστολών προς το φίλο του Δημήτρη Βερνίκο, νεαρό σπουδαστή τότε και σκηνοθέτη μετέπειτα (δική του η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταινία για το Μάνο Χατζιδάκι «Είδωλο στον καθρέφτη»).

Οι επιστολές αυτές από το μακρινό 1968 δημοσιεύτηκαν πριν από ένα χρόνο στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Εκεί, ανάμεσα στ’ άλλα, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραφε στο Δημήτρη Βερνίκο και για «ένα πολύ όμορφο γκρουπ που κυκλοφόρησε τελευταία τον πρώτο του δίσκο, The New York Rock and Roll Ensemble… Παίζουν πολύ όμορφα κι έχουν έκτακτες φωνές. Τα δε τραγούδια τους είναι με έμπνευση που είμαι βέβαιος πως θα σ’ αρέσουν… Δεν έχουν την επαναστατικότητα και το βαθύ ενδιαφέρον των Red Krayola, αλλά είναι όμορφοι (εννοώ μουσικά). Αυτά όλα τα παιδιά, που κάθε μέρα φανερώνονται και χάνονται σαν πεφτάστερα, σφραγίζουν χωρίς ίσως να το ξέρουν την εποχή μας με μιαν ακρίβεια και μοναδικότητα που κάποτε θα αποτελέσουν μια πηγή, καθώς πριν εξακόσια χρόνια υπήρξαν οι τροβαδούροι του δρόμου, που μας χαρίσαν το ακριβό μελωδικό βάθρο της Αναγεννήσεως. Δεν πρέπει να τους δει κανείς ξεχωριστά, μα σαν φαινόμενο του καιρού μας, που φανερώνει Education, Poetry and love – όπως είπε πρόσφατα ο ποιητικός εαυτός μου, σε μιαν άλλη στιγμή και για μια διαφορετική αιτία».

Δύο τραγούδια από τα «Reflections», το «Love her» και το «Dedication» ηχογραφήθηκαν από τη Δήμητρα Γαλάνη στο «Σείριο» («Zoom») το 1987 και κυκλοφόρησαν έντεκα χρόνια μετά στο cd «Χορός με τη σκιά μου» (1998). Είχε, βέβαια, προηγηθεί η κυκλοφορία του «Dedication» στο διπλό δίσκο «Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά».

Στο «Χορό με τη σκιά μου» η Δήμητρα Γαλάνη διηγείται σε ένθετο σημείωμά της μια – φανταστική – συνάντησή της με το Μάνο Χατζιδάκι:

«…Φτάσαμε στη Spring street και καθίσαμε έξω στον ήλιο. Ήταν τόσο νέος… κι έλαμπε. Άρχισε να μου μιλάει για την Αμερική, που αν και τόσο μακριά από την Ελλάδα, τον έκανε να νιώθει όλο και πιο πολύ Έλληνας. Για τα τραγούδια… για τους νέους που είχε γνωρίσει και έκανε μαζί τους τα τραγούδια των Reflections…».

Αλλά και η Αρλέτα τραγούδησε δύο από τα «Reflections», το «Noble dame» και το «Dedication». Στις «Δέκα και μία νύχτες», το μοναδικό μέχρι στιγμής live δίσκο της, από ζωντανή ηχογράφηση στο «Περοκέ».

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την έκδοσή τους, τα «Reflections» «με τη φόρτιση των ελληνικών στίχων του Νίκου Γκάτσου έγιναν οι αντικατοπτρισμοί της πόλης και των νέων ανθρώπων της στην Αθήνα του ’93». Ο Μάνος Χατζιδάκις έκρινε τότε ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια του «απαιτούσαν πολυεδρική ερμηνεία γυναίκας» και για το λόγο αυτό επέλεξε την Αλίκη Καγιαλόγλου

Στην αλλαγή του αιώνα, κάποια άλλα παιδιά οι δικοί μας Raining Pleasure ξανακοίταξαν το υλικό του Μάνου Χατζιδάκι και το 2005 στο cd τους «Raining Pleasure Reflections» (music by Manos Xadjidakis), ηχογραφημένο σε στούντιο στη Γερμανία, έφεραν ξανά στο φως τους αντικατοπτρισμούς του αενάως παρόντα Μάνου Χατζιδάκι…

Οι Raining Pleasure καταπιάστηκαν με τα «Reflections» και το έπραξαν με αγάπη, γνώση και σεβασμό. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους κινείται πολύ κοντά στον αρχικό «τρόπο» του Χατζιδάκι, δεν λείπουν, όμως, μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις. Μαζί τους τραγουδά και η Έλλη Πασπαλά το «Noble dame»…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here