Συν και Πλην μιας Συνουσίας Μουσικής…

Όλα αυτά βέβαια εάν στρογγυλοκάθεσαι στο τραπεζάκι σου, διότι οφείλω να υπενθυμίσω ότι καθόλου δεν ενδείκνυται χωροταξικά για όρθιους η μουσική αυτή σκηνή. Ή, τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται – μιας κι όποιος προτιμήσει να σταθεί στο εντυπωσιακό κατά τ’ άλλα μπαρ (αποκλειστικά σχεδόν νεολαία) στριμώχνεται σαν σε συναυλία. Ψάχνει, δηλαδή, εναγωνίως να βρει ένα τόσο δα μέρος να ακουμπήσει ποτό, κινητό, τσάντα, ζακέτα και για κακή του τύχη, όπως αντιλαμβάνεστε η πολυκοσμία δυσχεραίνει την οπτική του επαφή με τη σκηνή.

Ένα μεγάλο συν: το «ορεκτικό» άσμα που ανοίγει τη βραδιά από τα ηχεία «All You Need is Love», το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνη και μου έφτιαξε τρομερά τη διάθεση, σε συν-δυασμό με ένα τεράστιο μπολ ποπ-κορν που συνόδευε το πιοτό μου!

Στις 23.30 ακριβώς ο Φίλιππος κι ο Νίκος πήραν τις κιθάρες τους κι ανέβηκαν στη σκηνή για ένα ρεμπέτικο ντουέτο σε πρωτότυπη ενορχήστρωση… «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη κι όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά… Όλα τώρα γύρω μου γελούνε κι απ’ αγάπη όλα με μεθούνε…».

Φανερές οι προθέσεις τους εξ αρχής, να ανταμώσουμε όλοι μαζί σε καιρούς δύσκολους και να πιαστούμε χέρι χέρι για ένα όμορφο ταξίδι πίσω στο χρόνο. Κατάφεραν κι οι δύο να μας φιλοξενήσουν πολύ απλά, αληθινά κι ανθρώπινα, με έναν τρόπο που αναδείκνυε, χωρίς ωστόσο να φωνάζει, ότι αυτοί οι δύο έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα σαν καλλιτέχνες.

Τραγούδησαν κυρίως μαζί, αλλά και χωριστά, σαν να είναι μέλη ενός γκρουπ, μιας κοινής εφηβικής μπάντας:
Τι είναι αυτό που μας ενώνει, Πες το κι έγινε, Βαλκανιζατέρ, Προσοχή στο κενό, Ταξίδι, Αν θα Μπορούσα τον Κόσμο να άλλαζα, Υπάρχουν Χρυσόψαρα εδώ, Δίψα, Στην Πόλη των Τρελών, Πόλη Χιόνι, Γιατί το τραγούδι αυτό, Πούλα με, Ψέματα, Οι παλιές Αγάπες πάνε στον Παράδεισο, Ίσως, Δε μας Συγχωρώ, Πού να πάμε, Τί λάθος κάνω, Πού ήσουνα φως μου, Μετρώ τα κύματα, Τί λείπει, Μπαλαρίνες επιτρέπονται, Ως την Άκρη του Ουρανού σου, Ό,τι δεν σε σκοτώνει, Τα Καράβια μου Καίω, Άσ’τη να λέει, Μια Συνουσία Μυστική, Μέλυδρον ή Είναι ωραία η Θάλασσα, Να με θυμηθείς, Το ποτάμι πίσω δε γυρνάει, Όλο μ’αφήνεις να σ’αφήσω, Γιατί να σ’αγαπώ/Πότε θα σε βαρεθώ, Λένε για μένα, Εγώ ο ξένος, Βάλε μου δύσκολα, Να με προσέχεις, Δεν είναι αργά για Θαύματα, Γίνε Κομμάτια…

Ε, λοιπόν! Κι απευθύνομαι στους φίλους αυτού του ρεπερτορίου: Αν δεν σας έπεισα ακόμη, πολύ λυπάμαι. Γιατί εγώ πήγα, είδα, ένιωσα και αποχώρησα Συν μία υπέροχη νύχτα και Πλην πολλές βασανιστικές σκέψεις που εκτονώθηκαν μέσα στις νότες!

Λίγο πριν την έναρξη, οι Πρωταγωνιστές μας μίλησαν για τον κύκλο των κοινών τους εμφανίσεων και πολύ τους ευχαριστούμε γι’ αυτό!

Music Corner: Τί συναισθήματα σου δημιουργεί αυτή η μουσική σύμπραξη;
Φίλιππος Πλιάτσικας: Για μένα η μουσική αυτή σύμπραξη με το Νίκο ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία και μια πολύ καλή αφορμή να εμφανιστώ μετά από 2 χρόνια σε χειμερινό χώρο. Μετά από πολλά χρόνια παρέας με το Νίκο και κοινών καλοκαιρινών διακοπών σε ένα μαγικό μέρος στο Πήλιο, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Εγώ ολοκληρώνοντας τις πρόβες αισθάνθηκα μια μαγική συνένωση, μέσα από την οποία προήλθε και προσωπική ψυχική ανάταση. Το ίδιο ευχόμαστε κι ελπίζουμε να συμβεί και με τους ακροατές μας. Ουσιαστικά, για το πρόγραμμα διαλέξαμε πολλά αγαπημένα μας τραγούδια, σαν να λέμε ότι φτιάξαμε μια μπάντα κι εμείς κάνουμε τους κιθαρίστες της μπάντας αυτής. Ήδη αισθάνομαι πολύ κερδισμένος γιατί μέχρι στιγμής το ταξίδι μας, οι πρόβες, οι κουβέντες μας ήταν πολύ ωφέλιμες για μένα.  

Music Corner: Θέλω να μας πεις τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Νίκου.
Φίλιππος Πλιάτσικας: Είναι ουσιώδης, απλά περιγραφικός και βαθύς.

———————-

Music Corner: Θέλω κι εσύ με τη σειρά σου να μας πεις τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Φίλιππου.
Νίκος Πορτοκάλογλου: Είναι οργανωτικός, ήρεμος κι εξαιρετικός συνεργάτης. Κι όλα φάνηκαν τώρα που δουλέψαμε παρέα και με φοβερό συντονισμό θα έλεγα. Ήταν τεράστια ανακούφιση και μεγάλη χαρά για μένα που τα βρήκαμε στο δια ταύτα. Μοναδικός μας στόχος ήταν να στήσουμε ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα, κρατώντας βεβαίως τις ισορροπίες.

Music Corner: Ήταν δηλαδή εύκολη υπόθεση η προετοιμασία;  Χωρίς άγχος;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία! Σπάνια συναντάω αυτό που συνέβη με το Φίλιππο, να λέω εγώ κάτι και να το συμπληρώνει, να το συνεχίζει. Άγχος υπάρχει πάντα πριν την πρεμιέρα, γιατί η πρώτη μέρα ενέχει την αγωνία της ανταπόκρισης του κόσμου. Θα συγκινηθεί άραγε; Θα φύγει ικανοποιημένος, θα τον συνεπάρει το πρόγραμμα; Όλα αυτά… Μόνο που αυτή τη φορά κι ενώ δεν έχουμε παίξει ποτέ ξανά με το Φίλιππο, υπάρχει μια αίσθηση ότι παίζαμε χρόνια μαζί. Σαν να ανήκουμε χρόνια τώρα στο ίδιο γκρουπ…!