Γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
Φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
———————————————————–
«Με βλέπεις;
Μπορείς να με δεις χωρίς να τρομάξεις;»
«φύγε! Δεν σε κοιτάω, φύγε! Πονάνε τα μάτια μου και μόνο που σκέφτομαι ότι είσαι μπροστά μου…»
«Δίπλα σου…»
Ανατρίχιασε κι πετάχτηκε, σαν να έκαψε αγιασμός το πετσί της.
«Γιατί φεύγεις;»
Χαμήλωσε το βλέμμα του, έκλεισε τα δάχτυλα του… λυπήθηκε, ίσως… μάλλον.
«Φύγε από εδώ σου λέω…»
«Βοήθησε με, πονάω.»
«Δεν μπορεί να πονάς, είσαι καλά. Πριν μέρες σε είδα ξανά και χαμογελούσες… και τώρα ξαφνικά μου λες πως πονάς;»
«Κοίτα με… Δεν με θυμάσαι έτσι;»
Τον κοιτούσε σαν μικρό παιδί στην κούνια, παρατηρεί, δεν μιλά… Κοιτά και μένει σιωπηλή.
Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις δεν θα ‘μαι εδώ για κανέναν
Μην έρθεις απόψε την σιωπή μου να δεις θα γράφω τραγούδια θλιμμένα
Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ’ όνειρο μου στην άκρη της γης με χρώμα από φως κι από δάκρυ
Μην έρθεις απόψε ξανά να με βρεις θα έχω κρυφτεί σε μιαν άκρη
Να ζω τ’ όνειρο μου στην άκρη της γης με χρώμα από φως κι από δάκρυ
«Ματώνεις! Ω θεέ μου, πρέπει να πονάς!»
«Μην ακουμπάς, μπορεί να μολυνθείς.»
«Έλα εδώ, άσε με να κάνω ότι θέλω…»
«Μην βγάζεις τη γάζα…» δάγκωσε τα χείλη του, ο πόνος τον τρυπούσε και του έλεγε ότι είναι μέσα του, ότι μπορεί να πονά ακόμα και εκείνος.. και ο κάθε ένας με τέτοια σημάδια, τέτοια χάρη…
«Που κόπηκες; Ποιος στο έκανε αυτό; Τρέχει το αίμα και δεν μιλάς;»
«Πρόσεχε… κανείς… άσε με να φύγω..»
«Τώρα είναι αργά, μείνε μαζί μου…. σε παρακαλώ.»
Πέρασαν οι χειμώνες
Έτρεξα το βλέμμα της ξανά ν’ αντικρίσω
Είδα ένα φως μα ήταν σκοτάδι
Είδα μια σκιά ήμουν εγώ
Είδα έναν άγγελο μα ήταν ψέμα
Κλείδωσα το χρόνο σε έναν παλιό καθρέφτη
και τον έσπασα να μην ξανακυλήσει
και ένα κομμάτι ματώνει την καρδιά μου
για ένα δάκρυ από τα μάτια της
και μου είπε μη δακρύζεις ο πόνος δεν τελειώνει
και την πνοή μου την στερνή
πάνω στα μεταξένια της φτερά την άφησα
και με ταξίδεψε εκεί που οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε
«Θα βάλουμε καινούργια, θα γίνεις όπως πριν..»
«Από την αρχή ξανά;»
«Θα πρέπει να ζεις με αυτά, να μάθεις..»
«Οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε σωστά;»
[Εδώ] Στον κόσμο μου θέλω να ζήσω
[εδώ] το φόβο μου πίσω ν’ αφήσω
[βροχή] τις σκέψεις μας πάλι να σβήσει
[σιωπή] ο ήλιος ποτέ δεν θα δύσει
[ξανά] ν’ αγγίζω το φως στο σκοτάδι
[φωτιά] να καίει το φιλί κάθε βράδυ
[εδώ] στου ονείρου το φως να γυρνάμε
[εδώ] οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε
———-
* Στάθης Αρτινός – “Οι αγγέλοι μαθαίνουν να πετάνε“
Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1983 στην Πρέβεζα. Σε ανύποπτο χρόνο ξεκίνησε να γράφει στίχους χωρίς να έχει βλέψεις για κάτι ιδιαίτερο στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Αυτοδίδακτος στην κιθάρα και κοντά σε όλα τα είδη μουσικής είχε επιρροές από Ν. Παπάζογλου, Μ. Ρασούλη, Ν. Ζουδιάρη, Α. Ιωαννίδη αλλά και από τον ξένο χώρο όπως Led Zeppelin, Bruce Dickinson, Doors κ.α.
Το πρώτο του cd single κυκλοφόρησε από την Atlantis Records το Νοέμβριο του 2004. Περιέχει 5 κομμάτια, την μπαλάντα “Όταν ο ήλιος πάψει να ανατέλλει” (2002), το ρυθμικό “Πιο ψηλά και από τα σύννεφα” (1999), ένα καταπληκτικό ποίημα που ονομάζεται “Απαγγελία” (2003) και σε 2 διαφορετικές version το τραγούδι που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό “Οι αγγέλοι μαθαίνουν να πετάνε“.
Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το Μάρτιο του 2004 σε μια, μάλλον τυχαία, στιγμή. Αναφέρεται κατά βάση σε αναμνήσεις και την απώλεια ενός ανθρώπου, όλα αρμονικά δεμένα στους στίχους που συνοδεύονται από μια μοναδική μελωδία…
———-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…