Το χρονικό του τελικού της Eurovision…!

Γράφει η Αριάδνη Κυπριάδη
30/5/2010
www.musiccorner.gr

Ακριβέστατοι στο ραντεβού τους με τους Ευρωπαίους τηλεθεατές οι Νορβηγοί, ξεκίνησαν τη μετάδοση του 55ου Διαγωνισμού της Eurovision στις 22.00 ακριβώς ώρα Ελλάδας. Η Ρίκα Βαγιάννη μας καλωσορίζει. Όλα αρχίζουν με ένα ταξίδι στο χρόνο. Είναι 1956 και στο Λουγκάνο μια οικογένεια ανοίγει την – ασπρόμαυρη τότε – τηλεόρασή της για να δει τον πρώτο διαγωνισμό της Eurovision. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, σε πολλές πόλεις έχει ταξιδέψει ο θεσμός, μέχρι να φτάσει στο Όσλο και στο κατάμεστο από 18.000 θεατές Telenor Arena. Με το κεντρικό σύνθημα “Share the Moment” να δεσπόζει, παρουσιάζονται βίντεο με τις ευχές για καλή επιτυχία από fans όλων των χωρών που συμμετέχουν στον τελικό. Τελευταίος εμφανίζεται σε βίντεο ο Alexander Rybak, ο περσινός νικητής. Επειδή όμως Eurovision χωρίς την ερμηνεία του τραγουδιού που κέρδισε την προηγούμενη χρονιά δεν γίνεται, στην σκηνή εμφανίζεται ολοζώντανος ο Rybak! Τον συνοδεύουν λευκοντυμένοι χορευτές, τραγουδίστριες και βιολίστριες, καθώς αυτός τραγουδά με χαρακτηριστική άνεση το “Fairytale”. Εντυπωσιακότατη έναρξη σε μια διοργάνωση που χαρακτηρίστηκε από τη λιτότητα και την έμφαση στη μουσική.

Για τελευταία φορά φέτος μας καλωσορίζουν οι τρεις παρουσιαστές Nadia Hasnaoui, Erik Solbakken και Haddy Jatou N’Jie. Το στάδιο είναι γεμάτο κόσμο και σημαίες από όλη την Ευρώπη. Η ψηφοφορία, όπως και στον ημιτελικό, ξεκινάει αμέσως.

Το πιο ενδιαφέρον σκηνοθετικό εύρημα της βραδιάς ήταν η παρουσίαση μέσω web κάμερας eurofans που ζούσαν τη Eurovision μέσα από την τηλεόρασή τους. Έμοιαζε να σπάει ο τοίχος που χωρίζει τους καλλιτέχνες από το κοινό.

Πρώτη θα εμφανιστεί η Safura από το Αζερμπαϊτζάν. Αν και φαβορί για τη νίκη, εμφανίζεται άνευρη, τρακαρισμένη. Το κοινό εξάλλου είναι ακόμα παγωμένο. Αν και κατάφερε να …μην σκοντάψει στις σκάλες, η εμφάνισή της ήταν γενικά πολύ κατώτερη των προσδοκιών.

Η Ισπανία μπορεί να μην πήρε κάποια αξιομνημόνευτη θέση, σίγουρα όμως θα βρίσκεται σε πολλά μελλοντικά αφιερώματα για τη Eurovision. Αφορμή στάθηκε η «εισβολή» ενός άντρα κατά τη διάρκεια της ερμηνείας του “Algo Pequeñito”. Ο κύριος με σκουφάκι ήθελε μάλλον να συμμετάσχει στο χορευτικό με τους στρατιώτες και τις μπαλαρίνες. Γρήγορα όμως απομακρύνθηκε από άντρες της ασφάλειας, ίσως επειδή …δεν ταίριαζε χρωματικά με τους άλλους χορευτές! Πάντως, πέραν της πλάκας, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον Daniel Diges και τους συνεργάτες του γιατί συνέχισαν την εκτέλεση του κομματιού σαν να μην συνέβαινε τίποτα!

Ο Νορβηγός ερμηνευτής Didrik Solli-Tangen είχε σειρά να ερμηνεύσει το κομμάτι του. Το τραγούδι “My Heart Is Yours” είναι μια σχεδόν υπνωτική μπαλάντα σε κλασικό στυλ, την οποία έχουμε ακούσει στο παρελθόν από πολλά συγκροτήματα των βορείων χωρών. Παρά την ομορφιά του και την καλή του φωνή, δεν συγκίνησε ιδιαίτερα…

Ακολούθησε η Μολδαβία, η οποία μας παρουσίασε με το ίδιο ακριβώς τρόπο και τα ίδια επίπεδα κεφιού και στυλ το συμπαθητικό χορευτικό κομμάτι “Run Away”. Σειρά είχε η αδιάφορη εμφάνιση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης με το νοστιμούλη Vukašin Brajić, ο οποίος όμως παρά το ταλέντο του, δεν κατάφερε να «σώσει» την κατάσταση.

Ο Βέλγος Tom Dice ερμήνευσε το “Me and My Guitar” όπως ακριβώς και στον ημιτελικό: όμορφα, απλά, συγκινητικά. Η μόνη ένσταση μου είναι ότι θα ήταν καλύτερα να εμφανιζόταν με διαφορετικά ρούχα, όπως για παράδειγμα με ένα καπέλο και ένα απλό T-Shirt. Αλλά αυτό μάλλον είναι θέμα γούστου… Μετά το τέλος της εμφάνισης του Tom Dice, η Ρίκα Βαγιάννη μας ανακοίνωσε ότι μετά την εμφάνιση και του τελευταίου καλλιτέχνη, θα ανέβη ξανά στη σκηνή ο Ισπανός Daniel Digas, ώστε να μην αδικηθεί η ισπανική συμμετοχή. Πράγματι, οι διοργανωτές εφάρμοσαν άψογα ένα δίκαιο κανόνα.

Στη συνέχεια, στην σκηνή εμφανίστηκαν ο Σέρβος Milan Stanković με το “Ovo Je Balkan”, οι Λευκορώσοι “Three Plus One” με το “Butterflies” και η Ιρλανδή νικήτρια της Eurovision του 1993 Niamh Kavanagh με το “It’s For You”. Οι εμφανίσεις δεν διέφεραν καθόλου από αυτό που είχαμε δει στον ημιτελικό, αλλά όλοι έμοιαζαν ιδιαίτερα αγχωμένοι.

Αντίθετα, ο Γιώργος Αλκαίος ήταν ψύχραιμος και εκτέλεσε άψογα το κομμάτι. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν τέλεια για την ελληνική συμμετοχή από άποψη εμφάνισης και σκηνοθεσίας. Στο τέλος, πυροτεχνήματα ξεπετάχτηκαν μέσα από τα τύμπανα, δίνοντας ακόμα εντυπωσιακό στοιχείο στην ελληνική συμμετοχή.

Επόμενος ήταν ο Josh για λογαριασμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Δυστυχώς, η εμφάνιση έμοιαζε τελείως ερασιτεχνική, ενώ τα ρούχα που του είχαν διαλέξει – ένα απλό κοστούμι – ταίριαζαν περισσότερο σε γάμο παρά σε διαγωνισμό τραγουδιού.

Όλα πήγαν καλά και για τη συμμετοχή της Τουρκίας. Χωρίς τις ατυχίες και τα μικρά λάθη του ημιτελικού, οι maNga κατάφεραν πραγματικά να ενθουσιάσουν με ένα κομμάτι που ξεχώριζε από τα υπόλοιπα τόσο στον ήχο όσο και στην ποιότητα. Εμφάνιση δουλεμένη, σύνολο εξαιρετικό. “We Could Be the Same”; Μπα… Σίγουρα καλύτεροι από τους περισσότερους διαγωνιζόμενους…

Ακολούθησε η Juliana Pasha από την Αλβανία που έβαλε τα γυαλιά σε πολλές νεώτερές της με την καταπληκτική της φωνή και την εμπειρία της πάνω στην σκηνή. Η Hera Björk από την Ισλανδία εκτέλεσε το “Je Ne Sais Quoi” όπως ακριβώς και στον ημιτελικό. Πολύ υψηλές επιδόσεις έπιασε η Ουκρανή Alyosha με το “Sweet People”, παρ’ όλο που οι ενδυματολογικές της επιλογές την αδικούσαν.

Μια πολύ ευχάριστη νότα ήρθε να προσδώσει στο διαγωνισμό ο Jessy Matador, εκπροσωπώντας τη Γαλλία. Το “Allez Olla Olé” μυρίζει καλοκαίρι, μυρίζει παραλία και μυρίζει …Mundial! Έχει τα φόντα να ακουστεί πολύ, αφού θα είναι και τραγούδι του φετινού Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου που θα αρχίσει σε λίγες μέρες. Δυστυχώς, η παρουσίασή του ήταν μέτρια, με τη χορογραφία να είναι φτωχή και την εκτέλεσή της σχεδόν ερασιτεχνική.

Ρουμανία και Ρωσία ήταν οι δύο χώρες που εμφανίστηκαν πριν γίνει εάν μικρό διάλειμμα και δούμε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της βραδιάς αυτής το Green Room. Μπροστά από κάθε τραπέζι οι διοργανωτές είχαν τοποθετήσει ένα αντικείμενο που παρέπεμπε στη συγκεκριμένη χώρα. Για την Ισλανδία λοιπόν είχαν επιλέξει ένα …ηφαίστειο! Οι διοργανωτές απέδειξαν για ακόμα μια φορά το λεπτό και πηγαίο χιούμορ που διαθέτουν.

Η Eva Rivas ερμήνευσε πολύ καλά το “Apricot Stone” με ίσια αυτή τη φορά μαλλιά. Η – μεγάλη νικήτρια – Lena τραγούδησε το “Satellite”, το οποίο προσωπικά δεν με ενθουσίασε. Το βάψιμό της παρέπεμπε περισσότερο σε βαμπίρ, τα ρούχα της ήταν υπερβολικά κοντά, σε σημείο που αναγκαζόταν να κρατάει το φόρεμά της για να μη …σηκωθεί επικύνδινα, ενώ το τραγούδι, χωρίς τα παιχνίδια της φωνής της  δεν έλεγε τίποτα.

Ο Harel Skaat από το Ισραήλ απογοήτευσε για ακόμα μια φορά μετά τον ημιτελικό. Αν και φωνητικά ήταν πολύ καλός, εκφραστικά έμοιαζε …χαμένος. Σαν να χαμογελούσε, σαν να μην ήξερε πραγματικά σε τι αναφερόταν το κομμάτι. Ευτυχώς, τα υπόλοιπα στοιχεία της παρουσίασής του – το πιάνο, τα φώτα, οι μπλε αποχρώσεις – αντιστάθμιζαν κάπως την κατάσταση.

Αν και πήγε πολύ καλά, το “In A Moment Like This” των Chanée και N’evergreen δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, είτε επειδή θυμίζει υπερβολικά το “Simply the Best” της Tina Turner, είτε γιατί αν και οι δύο φωνές εναρμονίζονταν, το τραγούδι δεν απογειώθηκε ποτέ. Στο τέλος δε, τους είδαμε να ανταλλάσσουν και ένα παθιασμένο, τηλεοπτικό φιλί!

Με την εμφάνιση της Δανίας είχε ολοκληρωθεί η παρουσίαση των τραγουδιών. Το τέρας ψυχραιμίας Daniel Diges ανεβαίνει στη σκηνή και ερμηνεύει ξανά το κομμάτι, αυτή τη φορά χωρίς κανέναν ανεπιθύμητο επισκέπτη.

Καθώς η ψηφοφορία συνεχιζόταν για λίγα λεπτά ακόμα, η Haddy εξήγησε ξανά τη διαδικασία και ο Erik κάλεσε τον κόσμο να απολαύσει τη βραδιά ψηφίζοντας, αγοράζοντας το CD με τα τραγούδια, παραγγέλνοντας πίτσα και κάνοντας πάρτι! Έπειτα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ξανά αποσπάσματα από τις εμφανίσεις όλων των συμμετοχών.

Μετά και τη δεύτερη επανάληψη των τραγουδιών, η ψηφοφορία τελειώνει. Στη σκηνή έχουν ανέβει ένας τραγουδιστής και πολλοί χορευτές. Μαζί τους χορεύει και ολόκληρο το στάδιο όλο κέφι. Έπειτα, όπως και στους ημιτελικούς, η Haddy και ο Erik περνούν μπροστά από όλα τα τραπέζια και μας λένε ενδιαφέροντα στοιχεία για τους καλλιτέχνες. Στο τέλος, ο Erik στέκεται μπροστά από τη συμμετοχή της Λευκορωσίας φορώντας …φτερά πεταλούδας!

Με τον Svante Stockselius, υπεύθυνο του διαγωνισμού, να δίνει το πράσινο φως, η Nadia ξεκινά την καταμέτρηση των ψήφων. Στον τελικό ψηφίζουν όλες οι χώρες, ακόμα και αυτές που δεν πέρασαν. Συνολικά μιλάμε για 39 χώρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η διαδικασία να είναι κουραστική και να μοιάζει ατελείωτη. Η αγωνία εξάλλου τελείωσε αρκετά γρήγορα, με τη Γερμανία να ξεφεύγει βαθμολογικά.

Το πιο διασκεδαστικό σημείο της ψηφοφορίας ήταν όταν η Κύπρος πήρε δώδεκα βαθμούς και ο Jon Lillygreen σήκωσε την μπλούζα του για να αποκαλύψει γραμμένη στη κοιλιά του τη φράση “I Love you Mum!”! Η Λευκορωσία πάλι επιβραβεύτηκε με …έντονο γιουχάισμα όταν έλαβε δώδεκα πόντους από τη Ρωσία. Πάντως, αν και οι συμμαχίες καλά κρατούν, κέρδισε ένα τραγούδι που έμοιαζε να ψηφίστηκε με βάση τις προτιμήσεις και όχι τις συμπάθειες. Ή απλώς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να στείλουν στο διαγωνισμό σε μια χώρα που μπορούσε να καλύψει τα έξοδα της διοργάνωσης;;;

Στην πρώτη δεκάδα τελικά βρέθηκαν η Γερμανία, η Τουρκία, η Ρουμανία, η Δανία, το Αζερμπαϊτζάν, το Βέλγιο, η Αρμενία, η Ελλάδα και η Ουκρανία. Η Κύπρος κατέκτησε την εικοστή πρώτη θέση.

Στο μεταξύ, ανακοινώθηκε και η σειρά με την οποία είχαν περάσει οι χώρες στους ημιτελικούς. Η Ελλάδα είχε περάσει δεύτερη μετά το Βέλγιο, ενώ η Κύπρος δέκατη. Το ενδιαφέρον στοιχείο πάντως είναι ότι οι πιο αδύναμες φετινές συμμετοχές προέρχονταν από τον πρώτο ημιτελικό.

Το τέλος της βραδιάς βρήκε τη Lena με 246 βαθμούς να ανεβαίνει στην σκηνή για να παραλάβει το γυάλινο μικρόφωνο, το έπαθλο της Eurovision! Ο Alexander Rybak της ζητάει φιλί για να της δώσει το βραβείο, το οποίο και δεν του αρνείται. Η Lena παραδέχεται τρακαρισμένη ότι δεν το περίμενε και δεν έχει ετοιμάσει κάτι να πει, απλώς νιώθει ευτυχισμένη και ευγνώμων. Όταν της λένε ότι θα πρέπει να ερμηνεύσει και το κομμάτι της μοιάζει πια έτοιμη να λιποθυμήσει!

Με τη σαστισμένη Lena στη σκηνή και τα κομφετί να γεμίζουν το στάδιο, τελειώνει και αυτός ο διαγωνισμός της Eurovision. Το επόμενο ραντεβού ορίζεται για το 2011 στη Γερμανία!