30/3/2012
Γράφει η Μαριάνα Πουτακίδου
Φωτογράφηση: Μαριανότα Χαρέμη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Η 27η Μαρτίου έχει καθιερωθεί εδώ και 50 χρόνια ως η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου κι έτσι τη μέρα αυτή είθισται να διοργανώνονται πολλές εορταστικές εκδηλώσεις και παραστάσεις ανά την Ελλάδα. Στην 50η επέτειο, το θέατρο Badminton επέλεξε να παρουσιάσει ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στη θεατρική και κινηματογραφική μουσική του σπουδαίου Μίκη Θεοδωράκη. Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Όταν οι ηθοποιοί τραγουδούν Μίκη Θεοδωράκη», ο χώρος του Badminton άνοιξε τις πύλες του την Τρίτη το βράδυ, αναμένοντας να υποδεχτεί τον κόσμο που συνέρεε από νωρίς γεμίζοντας ένα-ένα τα διαζώματα του θεάτρου.
Μέχρι τις 21.30, οπότε και ακούστηκε το χαρακτηριστικό τρίτο κουδούνι, οι ταξιθέτες είχαν εξυπηρετήσει και τους πιο αργοπορημένους, με ελάχιστες θέσεις στο θέατρο να είναι άδειες. Τα φώτα χαμήλωσαν και ανέβηκαν στη σκηνή οι μουσικοί της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης. Παράλληλα στην οθόνη που ήταν τοποθετημένη στη σκηνή, προβάλλονταν φωτογραφίες από τη ζωή, αλλά και την θεατρική και κινηματογραφική εργογραφία του συνθέτη μέσα στο χρόνο. Ανάμεσα σε αυτά το «Ζ» του Κώστα Γαβρά και ο «Προδομένος λαός» απέσπασαν, όχι τυχαία και ούτε άδικα, το χειροκρότημα του κοινού.
Αμέσως μετά στη σκηνή ανέβηκε η Άννα Φόνσου για να διαβάσει το μήνυμα του John Malkovich για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Μόλις τελείωσε ο χαιρετισμός της προέδρου του Σπιτιού του Ηθοποιού, τη σκυτάλη πήραν τα τραγούδια. Ξεναγός στο «ταξίδι» μας στη θεατρική και κινηματογραφική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη ήταν ο Αλέξης Κωστάλας και συνταξιδιώτες μια πλειάδα διακεκριμένων ηθοποιών. Στις τρεισήμισι ώρες που ακολούθησαν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τραγούδια από το θέατρο της περιόδου 1960-1965, μιας περιόδου που έμεινε γνωστή ως «η τελευταία μεγάλη ουτοπία», καθώς τη διέκρινε η ψυχική δύναμη, η ανάταση, η αισιοδοξία και η πίστη που αντανακλούσε το κλίμα της εποχής.
Τα πρώτα τραγούδια που ακούστηκαν δια στόματος Γιάννη Ζουγανέλη, Μέμου Μπεγνή και Δώρας Χρυσικού ήταν από την «Όμορφη Πόλη», για να ταξιδέψουμε στη συνέχεια στη «Γειτονιά των Αγγέλων». «Το ψωμί είναι στο τραπέζι», «Από το παράθυρό σου» και «Στρώσε το στρώμα σου» μας τραγούδησαν οι Σταύρος Ζαλμάς, Μαριάννα Πολυχρονίδη και Κωσταντίνος Καζάκος με τον τελευταίο να εξομολογείται ότι έπαθε μεγάλη ζημιά από τις φωτογραφίες που προβάλλονταν στην οθόνη και έδειχναν τη μητέρα του στην αγκαλιά του Νίκου Κούρκουλου…
Επόμενη στάση του ταξιδιού μας η «Μαγική Πόλη» με την Ελένη Φιλίνη να ξεσηκώνει τους θεατές τραγουδώντας τη «Βάρκα στο γιαλό» και τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη συνοδεία μόνο μιας κιθάρας να τους παρασύρει να σιγοντάρουν στη «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα». Εμφανής ήταν η συγκίνηση της Ευαγγελίας Μουμούρη στο τραγούδι «Προδομένη αγάπη» από «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού» και εξίσου συγκινητική η ερμηνεία της Νατάσας Μανίσαλη στο «Κοιμήσου αγγελούδι μου».
Με μια σύντομη στάση στον κινηματογράφο φέραμε στη θύμησή μας την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη μέσα από τη «Φαίδρα», ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξεκίνησε να μας τραγουδά από οθόνης «Της βροχής νερό», ένα τραγούδι που συνέχισε και ολοκλήρωσε με την εξαιρετική ερμηνεία της η Μαριάννα Πολυχρονίδη. Φτάνοντας στο τέλος και στο έργο «Ένας όμηρος», η Μπέσυ Μάλφα καθήλωσε το κοινό ερμηνεύοντας το «Ήταν 18 Νοέμβρη / το γελαστό παιδί», ενώ στον επίλογο που δεν προερχόταν από κάποιο θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο, όλοι οι ηθοποιοί ένωσαν τις φωνές τους στα «Όταν σφίγγουν το χέρι», «Είμαστε δυο», «Μην ξεχνάς τον Ωρωπό», «Της Δικαιοσύνης» και «Στο περιγιάλι». Μολονότι η χορωδιακή ερμηνεία τους είχε λάθη, ο κόσμος ένιωσε την ένταση των τραγουδιών, σηκώθηκε από τα καθίσματα και τους αντάμειψε με ένα θερμό χειροκρότημα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης τα τραγούδια εναλλάσσονταν με βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από τη διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου κατά του Μνημονίου και την παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη σε αυτή, καθώς και αναγνώσεις κειμένων από τους ηθοποιούς. Ανάμεσα σε αυτά η πραγματικά ανατριχιαστική απαγγελία του ποιήματος «Σώπα, μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν από Μαριέτα Ριάλδη απέσπασε το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου, ενώ αποσπάσματα από τα ποιητικά έργα του ίδιου του συνθέτη «Ο ήλιος και ο χρόνος», «Στον Άγνωστο Ποιητή» και «Νεκρή εποχή», απέδειξαν έμπρακτα πόση δύναμη μπορούν να κρύβουν τέτοια διαχρονικά έργα.
Το ότι οι ηθοποιοί μπορούν να τραγουδήσουν καλά, είναι κάτι που γενικώς το ξέρουμε. Μπορεί στο Badminton εκείνη τη βραδιά, κάποιοι να τα κατάφεραν καλύτερα και κάποιοι λιγότερο καλά, αλλά πραγματικά αυτό είναι ήσσονος σημασίας. Άλλα είναι αυτά που αξίζει να ειπωθούν για εκείνη τη βραδιά. Γιατί είναι άξιο λόγου το γεγονός πως το έργο ενός διακεκριμένου Έλληνα -ένας μέρος του έργου του για την ακρίβεια που γράφτηκε σχεδόν 50 χρόνια πριν- μπορεί ταυτόχρονα να είναι τόσο, μα τόσο επίκαιρο. Είναι άξιο λόγου πως σε μια αφιερωματική εκδήλωση τα τραγούδια που επιλέχθηκαν, μέσα στη διαχρονικότητά τους, συντάραξαν τον κόσμο που σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Είναι άξιο λόγου το γεγονός πως ο Μίκης Θεοδωράκης στην απόφασή του να γράψει έργα για όλο το λαό και όχι για μια μειοψηφία μορφωμένων, κατόρθωσε να είναι λαϊκός και όχι λαϊκιστής, όπως χαρακτηριστικά διάβασε η Μάνια Παπαδημητρίου και γιατί τέλος είναι άξιο λόγου το ότι το έργο ζωής ενός συνθέτη μπορεί να μας βοηθήσει να διατυπώσουμε το βασικότερο όλων των ερωτημάτων σύμφωνα με τον John Malkovich: «Με ποιό τρόπο ζούμε;» ……
———–
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη παράσταση
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…