27/3/2013
www.musiccorner.gr
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Χιλιάδες “Παγκόσμιες Ημέρες” γιορτάζονται μέσα στο χρόνο… Από την πιο μεγάλη ως την πιο ασήμαντη… Την Πέμπτη όμως, 21 Μαρτίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου! Ναι, κι όμως, είναι μια γιορτή όπως όλες οι άλλες, και μάλιστα, θα έλεγα, είναι και από τις πιο σημαντικές.
Πριν συναντήσω έναν κουκλοπαίχτη, δεν είχα ιδέα για αυτή την Παγκόσμια Ημέρα. Έμαθα λοιπόν, ότι αυτή η γιορτή βρήκε στέγη, ώστε να τη χαρεί ο κόσμος όπως της αξίζει. Σε αυτό δε βοήθησαν άλλοι από τους πραγματικούς φίλους της κούκλας, κουκλοπαίχτες και μη!
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Το κουκλοθέατρο οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει. Μετά από κάποια ηλικία, οι κούκλες δε σημαίνουν τίποτα για μας. Θυμόμαστε αμυδρά κάποια εκδρομή με το σχολείο, κάποια θερινή παράσταση στο κέντρο της πλατείας από το δήμο της περιοχής μας. Όλα όμως χρόνια πριν. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, ένιωσα μια νοσταλγία για τη μαγεία αυτή του κουκλοθεάτρου, που βλέπεις πολύχρωμες κούκλες να παίρνουν ζωή, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι κάποιος πίσω από τη σκηνή είναι αίτιος για αυτό. Ως παιδιά, είχαμε μάλλον πολλή περισσότερη φαντασία…
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα το Σάββατο να πάω μια βόλτα από το Γκάζι, όπου οι φίλοι της κούκλας είχαν οργανώσει ένα διήμερο φεστιβάλ για την Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθέατρου! Ευτυχώς ο καιρός ήταν υπέροχος. Από τη στροφή κιόλας της οδού Περσεφόνης, άκουγα γέλια μικρών παιδιών. Μερικοί έφευγαν από την Τεχνόπολη, άλλοι πήγαιναν μαζί μου προς την είσοδο.
Όταν έφτασα μόλις τελείωνε μια παράσταση. Μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη, μπήκα στην πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου. Έμοιαζε με παιδικό εργαστήρι. Μικρές και μεγάλες κούκλες, αστείες και πολύχρωμες κατασκευές ήταν διαθέσιμες για όλους όσους ήθελαν να παίξουν και να εξερευνήσουν. Ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα τετράπτυχο, το οποίο είχε όλη την ιστορία του κουκλοθεάτρου. Ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν έμαθα πως το κουκλοθέατρο βρίσκει τις ρίζες του στον …Ήφαιστο της μυθολογίας, στον περίφημο Δαίδαλο, αλλά και στα νευρόσπαστα της αρχαίας Αθήνας (κάτι ανάλογο των σύγχρονων μαριονετών και ιδιαίτερα αγαπητό θέμα σε κλασικούς συγγραφείς, φιλόσοφους, θεολόγους και επιστήμονες, καθώς και στο κοινό της αρχαίας Ελλάδας ως θέαμα)! Είναι πραγματικά τρομερή η ιστορία του μέχρι να φτάσει στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα. Ίσως οι περισσότεροι νοσταλγούμε ακόμα παραστάσεις του Καραγκιόζη και του Φασουλή. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες θιάσους και οργανώσεις φίλων της κούκλας, υπό τη Διεθνή Ένωση Κούκλας της Ελλάδος (UNIMA Hellas).
Η ώρα είχε πάει 19:00 και η επόμενη παράσταση στην Κεντρική Αυλή της Τεχνόπολης ξεκινούσε. Ταυτόχρονα παίζονταν κι άλλες παραστάσεις στους χώρους εκείνους, αλλά προτίμησα να με χτυπήσει λίγο ο αέρας. Κόσμος μαζεύτηκε μπροστά από τη σκηνή και όλοι άκουγαν τις συστάσεις του ομιλητή. Χωρίς μικρόφωνο, χωρίς τίποτα. Αρκούσε ο σεβασμός του καθένα, ακόμα και των παιδιών, για να μείνει για λίγο σιωπηλός, ώστε να ακουστούν όσα έχουν να πουν οι κουκλοπαίχτες. Με μια εσωτερική συνεννόηση, κάθισαν όλοι κάτω, στο τσιμέντο. Δεν τους ένοιαζε. Απλά ήξεραν ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει ώστε να βολευτούν και να βλέπουν όλοι, μικροί και μεγάλοι… γιατί υπήρχαν και μεγάλοι, ζευγάρια με παιδιά ή χωρίς, που πήγαν για να παρακολουθήσουν, να γελάσουν, να ταυτιστούν, να διασκεδάσουν. Το ότι το κουκλοθέατρο είναι μόνο για μικρά παιδιά είναι μια πολύ άδικη παρεξήγηση.
Είχα ξεχάσει πώς είναι το κουκλοθέατρο. Ο κουκλοπαίχτης που συνάντησα μου είπε «Είναι μαγεία». Ήθελα λοιπόν να το ξαναθυμηθώ. Μια παχουλή κούκλα, ντυμένη τσιγγάνα ανέβηκε στη μικρή σκηνή. Μουσική άρχιζε να παίζει κι εκείνη κουνούσε τους γοφούς της, τις καμπύλες της στο ρυθμό της μουσικής. Τραγουδούσε και λικνιζόταν. Μου είχαν πει ότι οι κούκλες έχουν ψυχή και πρέπει να τις σέβεσαι. Μέχρι όμως να δω μια κούκλα να ξαναζωντανεύει μπροστά μου, δε μπορούσα να το συλλάβω. Κοιτώντας τη με έναν αφαιρετικό τρόπο και με μπόλικη φαντασία, το ένιωσα όμως.
Κοίταξα ένα παιδάκι που το τραβούσε η μαμά του. «Δε θέλω να φύγω»! Θυμήθηκα τον εαυτό μου, ξανάγινα παιδί… Το κουκλοθέατρο τελικά είναι μαγεία, είναι λύτρωση, είναι κι ένας μικρός νόστος σε συναισθήματα που σήμερα έχουμε ξεχάσει μες τον ψηφιακό μας κόσμο…
Φέτος ήταν η δεύτερη χρονιά που οργανώθηκε αυτή η γιορτή της κούκλας. Ο κόσμος δέχθηκε το κάλεσμα του κουκλοθεάτρου, κι είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ότι άφησε τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές για να βγει ένα περίπατο με προορισμό το κουκλοθέατρο. Ελπίζω και εύχομαι του χρόνου να σπάσουν ακόμη περισσότεροι το στερεότυπο που θέλει το κουκλοθέατρο ξεχασμένο και περιορισμένο στις αίθουσες των νηπιαγωγείων, αποκλειστικά για μικρά παιδιά.
Σ’ αυτή την πόλη τελικά γίνονται πολύ όμορφες, άξιες, αυτόνομες και αυθόρμητες κινήσεις. Αναζητήστε τες!
———-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...