“Απουσιολόγιο” – Δε με σκέφτεσαι … 10/11/2011

Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Aνάμεσα στη μιζέρια, το άγχος, τη νέα τάξη πραγμάτων και τους φίλους που φεύγουν, αναρωτιέμαι κάτι ώρες που πήγε η αστερόσκονη;

Που πήγαν ο έρωτας, ο ρομαντισμός, ο Cohen και το χαζεύουμε-τα-αστέρια-καρδιοχτυπώντας- αγκαλιά-σε-μια-ξεχασμένη-ξαπλώστρα-στην-παραλία;

Χάθηκαν άραγε παρέα με την καλή μας διάθεση ή μήπως μας εγκατέλειψαν κάπου προς το τέλος της εφηβείας – μαζί με την ακμή – και απλώς δεν το πήραμε χαμπάρι νωρίτερα;

Μήπως φτάσαμε πια στην ηλικία που δεν μας σκέφτεται κανείς, όσο κι αν τον θέλουμε και δεν υποφέρουμε μονάχα τη μια βραδιά που φεύγει, αλλά και όλες τις υπόλοιπες που είναι μαζί μας; Και τελικά όντως καταλήγουμε να μην αντέχουμε να ζούμε ούτε δίπλα του, αλλά ούτε και δίπλα στον εαυτό μας;

Πως μπορεί να ζήσει κανείς την καθημερινότητα του χωρίς λίγη αστερόσκονη;

Σε μια εποχή που ο κυνισμός και η απαισιοδοξία είναι η νέα δόση ζαχαρίνης που πίνουμε το πρωί με τον καφέ μας, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει κάποιος είναι η ελπίδα πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν οι μεγάλες αγάπες των παλιών ασπρόμαυρων ταινιών ή έστω των νέων έγχρωμων με πρωταγωνιστές βρικόλακες και μαθήτριες. (Γιατί αν χρειαστεί να επιλέξω, είναι αυτονόητο πως θα προτιμήσω να μου πίνει το αίμα ένας κούκλος με γαλανά μάτια, παρά το ελληνικό κράτος! Κι ας μην πηγαίνω πια σχολείο, κι ας μην έχω μακριά και λαμπερά μαύρα μαλλιά – νομίζω πως δικαιούμαι κι εγώ μια θέση στον ήλιο ή έστω στην ομίχλη των νεκροταφείων που φαίνεται πως συχνάζουν αυτοί οι τύποι.)

Ο ρομαντισμός όμως – ναι, αυτός που επιμένω πως χάθηκε – δεν χρειάζεται μονάχα στις ερωτικές μας σχέσεις. Χρειάζεται – και λείπει – άλλο τόσο και στις φιλίες, αυτές που πάντα ελπίζουμε πως έχουμε, τα μεσημέρια που βλέπουμε «φιλαράκια» και ταυτιζόμαστε ασύστολα μαζί τους, μέχρι που έρχεται μια άτυχη στιγμή για να μας αποδείξει πως ακόμη και οι φιλίες σήμερα δεν είναι παρά μια τσιχλόφουσκα, που απλώς είχε ωραία γεύση για όσο καιρό τη μασάγαμε.

Που πήγαν οι άνθρωποι που μπορούσες να βασιστείς πάνω τους;

Οι δυνατοί, αξιόπιστοι άντρες και οι ευαίσθητες, ονειροπόλες γυναίκες, που φορώντας μαύρες καμπαρντίνες και μακριά βελούδινα φουστάνια είχαν στα χέρια τους τις πιο μαγικές συνταγές;

Που πήγαν οι φίλοι που τα γέλια τους ακούγονταν μέχρι το δρόμο, που ήταν πάντοτε εκεί – ακόμη και μετά από αποτυχημένες απόπειρες για σεξ αναμεταξύ τους, και που δεν σου άφηναν ποτέ περιθώρια να αμφισβητήσεις τις καλές τους προθέσεις;

Που πήγαν όλα εκείνα που μας γέμιζαν με αισιοδοξία, που τροφοδοτούσαν τα όνειρα και έκαναν τη μιζέρια της καθημερινότητας να ξεθωριάζει με μια κούπα ζεστό καφέ δίπλα στο τζάκι;

Ακόμη τα ψάχνω…

Αν όμως εσείς έχετε κάτι από όλα αυτά κάπου κοντά σας, κρατήστε το γερά να μην φύγει και πασπαλίστε το με όσο το δυνατόν περισσότερη αστερόσκονη! Γιατί κάθε σχέση φαίνεται καλύτερη με λίγο glitter από πάνω…!

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…