Η Θεοδοσία Τσάτσου αρθρογράφει στο Music Corner! “Ακόμα μια πρώτη φορά” 14/9/2011

Ακόμα μια πρώτη φορά…

Είναι ο Σεπτέμβρης που μου το κάνει κάθε φορά. Ακόμη μια πρώτη φορά. Ξημέρωσε Δευτέρα με Πανσέληνο. Γεννήθηκα Σεπτέμβρη και από παιδί μια θλίψη με κυκλώνει τέτοια εποχή. “Ότι ζει αλλάζει και ότι αλλάζει ζει”, είπε ο Ρουσσώ.

Αποφάσισα να κάνω τις διακοπές μου μέσα στον Σεπτέμβρη για πρώτη φορά και να βιώσω τις μεταλλάξεις και τους ελιγμούς του μήνα μέσα στη φύση. Άλλωστε, η αλλαγή είναι η φύση της φύσης, που, με άκοπη ευκολία, με ωθεί στην έλξη της παρούσας στιγμής. Η θάλασσα με κοιτάει ακίνητη, μυρίζω τα πεύκα και το βρεγμένο γρασίδι και φτιάχνομαι. Είμαι αυτό, είστε αυτό, όλα είναι αυτό, και αυτό είναι το μόνο που υπάρχει.

Δεν το κουνάω από δω. Αναπνέω. Εξοικειώνομαι με τον εαυτό μου ώστε να ανακαλύψω τη σχέση μου με την φύση. Γνωρίζω χωρίς να ταξιδεύω, βλέπω χωρίς να κοιτάζω, πετυχαίνω χωρίς να ενεργώ. Η ψυχή μου δίνει τον τόνο στο σώμα ώστε η αρμονία να εκφραστεί μέσα από αυτό. Την ακουμπάω. Η πορεία του ξεκαθαρίσματος αρχίζει τώρα. Χορδίζω το νου ώστε να υψωθεί δονητικά σε νέα επίπεδα. Σωπαίνω. Μένω ακίνητη. Αναπνέω. Άκουω νέες σκέψεις, νέες ιδέες. (‘My mind can feel’, John Lennon). Η καρδιά δεν έχει τη λογική του χαμένου και του κερδισμένου. Λειτουργεί διαισθητικά. Είναι ολιστική. Μένω μέσα σε αυτήν. Εκφράζω την θεϊκή ενέργεια της στη γη. Είμαι ο σπόρος που είναι να φυτρώσει. Έμβρυο, έτοιμο να γεννηθεί. Ένα ανοιχτό αυτί που είναι έτοιμο να ακούσει την καινούργια εκδήλωση. Αυτή η στιγμή αξίζει τον κόπο! Αυτή η στιγμή! Δεν προσκολλούμαι στο αποτέλεσμα. Αφήνω στο σύμπαν να χειριστεί τις λεπτομέρειες. Γλιστράω μέσα στο κενό (το σιωπηλό διάστημα ανάμεσα στις σκέψεις, το σημείο ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή, στην ιερή παύση της μουσικής), ένα αιώνιο πεδίο πιθανοτήτων. Το άγνωστο.

Νοιώθω ότι πάλλομαι σε μια νέα συχνότητα. Κάτι συμβαίνει. Κάτι αλλάζει γύρω από το σώμα μου. Ένα είδος ζεστασιάς. Σαν βαθύ οργασμό. Κοιτάζω χωρίς λόγια το χρώμα της σιωπής. Ένα χαμόγελο, λεπτό και απαλό απλώνεται στην κοιλιά μου. Παω στο δέντρο. Το αγγίζω, το αγκαλιάζω. Αισθάνομαι την αφθονία της ενέργειας στον κορμό του. Αυτή την επαφή, την ονομάζω Θεό. Με απορροφά η μουσική, μεθάω μαζί της. Κάτι από το άγνωστο κατεβαίνει κοντά μου. Μου ψιθυρίζει. Η καρδιά μου χτυπάει με διαφορετικό ρυθμό. Αναπνέω. Άλλος κόσμος είναι κρυμμένος μέσα σε τούτο τον κόσμο.

Να ’μαστε καλά οι άνθρωποι. Να επικοινωνούμε με τη γη και τα αρώματα της, με την αόρατη μουσική της, όταν γευόμαστε νερό, με τον απέραντο ουρανό, και να εξαφανιζόμαστε που και που. Αλλιώς, η γη είναι καταδικασμένη. Ο καθένας μας ήρθε εδώ για να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό. Ένας Θεός περιμένει υπομονετικά μέσα μας να γεννηθεί. Το πνεύμα είναι κοσμικό γεγονός και όχι θρησκευτικό. Εμπεριέχει παγκοσμιοποίηση. Όταν ο Ζορμπάς βρίσκει τον Βούδα του, μια καινούργια αναπνοή, παρασύρει μακριά την σκόνη των αιώνων. Είναι η αγάπη...